Words to describe what can't be described in words.

In what language where our first thoughts?
How can I talk (about) the forgotten language?
Those silent conversations.
Moments of realisations.

So there was "I", and I was there too. Diving into the deepest trance so far.
Till I start losing/forgetting my senses. Taste, smell, hearing, touch and sight.
"I" was getting weaker. Then I let go of my strongest bonds.
And "I" disappeared. There was no Pavlos. That was just a name.
Less. There was no such sensation of having a body.
And my bonds? The separation at least, is an illusion. 
There was no Pavlos, so there were no bonds. Or everyone was Pavlos, or I was everyone.
Call it all is one, call it I am you. Call it as it suits you.
All the words in this text are for you. About it. But for you.

I could not (and didn't need to) see. It felt like. floating, dark blue, steam/smoke, consciousness.
Until I saw 2.
1. My body in an insane asylum, me all happy, but beyond connection with anything and anyone in this world. 1 person talking with a doctor saying "He is gone" and I could feel the small and short sadness in the person. I could also see and feel the large amount of happiness in and around my body.
2. My body's funeral. Being buried, small funeral, just like the amount of sadness surrounding the few attendants. However whatever/ whomever they were crying for, that was happy. I still felt happiness.

Then back to the dark blue steam floating consciousness.
Had a silent conversation, a tour.
Felt like "This is the afterlife". I got to the point, of realising "so that was it", and I smiled.
A silent invisible nod, confirmed my realisation.
"Would you go back, who would go back?", I was silently asked. A bit mockingly.
And I saw parts of my life. Periods that felt like moments.
"I'll go back for a while". And I smiled again.

I was happy.
No! This is not enough, not accurate enough.
I was happiness?
No. Still not enough..
There was happiness.
No. Close enough though.
I was happiness and there was no I.
This feels like it.

I came to my senses and my mouth was open (felt like it was quite some time, but I understood nothing) and dry, breathing felt as if someone "brought me to life".

Attempting to put in words something predating words and exceeding them. Something not experienced with means that give the stimuli perceived by our senses. So how can it be put into words, or pictures?
Unfair. Impossible. Poetry?


Pavlos - vlospa kasbe.

Είμαι. /(Αυτό) - I am. /(That)

Ξέχασα το όνομα μου. 
Έτσι είπα να χορέψω γυμνός. 

Γυμνός από κάθε έγνοια και σκέψη,
κι όπως ένα φύλλο καβαλά τον αέρα

Έτσι να κινηθώ, ανάλαφρα. Ώσπου να μη κινούμαι.
Ωσπου να βρίσκομαι παντού.

Δε κάνει πια κρύο,
το φως διαπέρασε την ομίχλη.

Στη σιωπή πια τραγουδώ.
Ξέχασα και να το δείξω, μα χαμογελώ.

Ξέχασα, ξέχασα πολλά.
Θυμήθηκα μονάχα ένα.

Είμαι, αυτό. Αυτό,
που προηγείται των λέξεων κι είναι πέρα απ'αυτές.


Παύλος (...) - vlospa kasbe


I forgot my name.
So I decided to dance naked.

Naked from every concern and thought,
and like a leaf rides the wind,

Move like that, lightly. Till I'm not moving.
Till I am everywhere.

It's no longer cold.
The light penetrated the fog.

In the silence I now sing.
I forgot also to show it, but I smile.

I forgot, I forgot a lot.
I remembered only one.

I am, that. That,
which precedes words and is beyond them.


Pavlos (...) - vlospa kasbe

Το μεγαλύτερο αριστούργημα / Greatest masterpiece

 Από όλες μου τις δημιουργίες, η πιο θαυμαστή!
Στο σημείο που μαγεύτηκα κι ο ίδιος τόσο,
ώστε να ξεχάσω πως (αυτό*) δεν είναι πραγματικό.
Ποιό;

Το Εγώ.

 Έδωσα σχήμα και χρώμα, συνέθεσα κι έγραψα, τραγούδησα και χόρεψα.
Τίποτα κι ουδέποτε ξεπέρασε το μεγαλύτερο μου αριστούργημα.
Και πως; Αφού ποτέ, τίποτα ούτε καν κοντά έφτασε.

Στο Εγώ.

 Η λεπτομέρεια είναι που κάνει τη διαφορά.
Κι ένιωθα ξεχωριστός σε ένα κολάζ όσων είχα επιλέξει και όχι.
Παύλος, Έλληνας, αριστερόχειρας. Η μάσκα έγινε τατουάζ.

Ως εδώ!

 Λίγο λίγο το* μαδάω κι επιστρέφει στην πηγή.
Η δύναμη των λέξεων, ζηγώνει το τέλος της.
Ένα ταξίδι δίχως την παραμικρή μετακίνηση.

Ευχαριστώ.


* το Εγώ


vlospa kasbe


 Out of all my creations, the most wonderous one!
To the point I myself got charmed so,
that I forgot that (it*) is not real.
Which?

The Me.

 I gave shape and colour, composed and wrote, danced sang.
Nothing and never surpassed my greatest masterpiece.
And how? When never, anything even reached near.

To the Me.

 It is the detail that makes the difference.
And I felt special in a collage of all I had chosen and not.
Pavlos, Greek, left handed. The mask became a tattoo.

That's enough!

Little by little I peel it* and it gets back to the source.
The power of words nears its end.
A journey without the slightest movement.

Thanks.


* the Me


vlospa kasbe

Πως και δε γνωριστήκαμε; / How come we didn't meet? / Miten me emme tutustuneet?

 Χτυπάς την πόρτα μου.
Και ξέρω πως είσαι εσύ.
Μα δε κοιτάω, απλά
Ρωτάω ποιος είναι.
Μα εσύ δεν απαντάς.
Κι εγώ δεν ανοίγω την πόρτα.



 You knock my door.
And I know it is you.
But I don't look, just
I ask who it is.
But you don't answer.
And I don't open the door.



 Koputat oveni.
Ja tiedän että olet sinä.
Mutta en katso, vaan
Kysyn kuka on.
Mutta sinä et vastaa.
Ja minä en avaa.


vlospa kasbe

Το παιδάκι / The kiddo

 Πατημασιές. Ελαφρύ αργό περπάτημα.
Περπατώ και συλλογίζομαι.
Κάθομαι και διαλογίζομαι

Απομακρύνομαι.

Κι όσο απομακρύνομαι, δακρύζω.
Κι όσο πιο πολύ δακρύζω, συνειδητοποιώ.

Κι όσο συνειδητοποιώ, βλέπω.
Κι όσο πιο πολύ βλέπω, μου είμαι ξεκάθαρος.

Σαν να με βλέπω σε καθρέφτη.
Ωστόσο, βλέπω ποιός και τι δεν είμαι.

Και βλέπω ξεκάθαρα.
Τόσο, που πάλι δακρύζω,

Σαμποτάρω την όραση μου,
ακόμα κι αν δε μ'αντιλαμβάνομαι μ'αυτή.

Έχω επίγνωση, έχει κι αυτός.
Γι'αυτό και τόσο κλάμα.
Ένα ανώριμο παιδάκι.

Τι συγχρονισμός! Ή μήπως...
Άλλο ένα τυχαίο κομμάτι παζλ έπεσε στη θέση του.


vlospa kasbe


 Footsteps. Light slow walking.
I walk and I reflect.
I sit and meditate.

I move away

And as I move away I cry.
And the more I cry, I realize.

And as I realize, I see.
And the more I see, I am clear to me.

Like seeing me in a mirror.
However, I see who and what I am not.

And I see clearly.
So much, that I cry again.

I sabotage my vision,
even if I don't perceive me through it.

I am aware, so is he.
That's why so much crying.
An immature kiddo.

What a synchronization! Or maybe...
Another random puzzle piece fell in its place.


vlospa kasbe

Ο λωτός και το κρεμμύδι / The lotus and the onion

Eίδα ένα δέντρο.
Πλησίασα, κάναμε την ανταλλαγή.
Εισπνοή, για εκπνοή.

Πριν φύγει μου'δωσε μιά συμβουλή.
Να αντιληφθώ τις ψεύτικες ρίζες μου,
μα και την αιώνια αναπνοή.

Και κάθομαι κάτω.
Μα όχι σα λωτός.
Σαν ευάλωτο κρεμμύδι.

Και σβήνω μάτια και αυτιά.
Για κάθε στρώμα και ένα δάκρυ.
Η αλήθεια είναι πικρή.

Τότε γιατί δακρύζω από χαρά;
Ξέχασα πάλι ν'αναπνεύσω.
Κι η γαλήνη ξεχείλισε.

Ένα ακόμα τυχαίο κομμάτι παζλ έπεσε εκεί που έπρεπε.


Παύλος - vlospa kasbe


I saw a tree.
Went closer, made the exchange.
Inhale, for exhale.

Before leaving, it gave me an advice.
To realize my fake roots,
but also the eternal breath.

So I sit down.
But not like a lotus.
Like a vulnerable onion.

And I shut eyes and ears.
For each layer and one tear.
The truth is bitter.

Then why am I crying from happiness?
I forgot again to breathe.
And serenity overflowed.

One more random puzzle piece fell where it should.


Pavlos - vlospa kasbe

The one that moves the sun and the stars.
That one.

What is the sun without a sky?
How does one feel the warmth,
if the warmth can't reach to begin with?

What are the stars without a sky?
How does one wish upon a falling star,
if the falling star can't be even seen?

The one that paints the sky with clouds.
You.

What are the clouds without a sky?
How does one dance in the rainstorm,
if the rainstorm can't be found?

Thank you.


Pavlos vlospa kasbe

 Γεια!

Με λένε Παύλο.
Μα δεν είναι το όνομα μου.
Μου... Δε κατέχω τίποτα.
Είμαι. Αυτό που δεν έχει όνομα.

Δε χρειάζομαι πια όνομα. 
Απλά είμαι.
Αυτό που κάτω απ'όλα όσα θαρρώ πως με συγκροτούν.
Αυτό που απλώνεται παντού κι ενώνει κάθετι.

Με λένε. "Οι άλλοι".
Ποιοί άλλοι;
Οι άλλοι, δηλαδή Eγώ.
'Η μάλλον πίσω απ'τα Eγώ τους.

Τα τους γίνανε μας.
Τα μας γίνανε μου.
Και τα μου εξαφανίστηκαν.
Εξαφανίζομαι κι Εγώ.

Ποιός είμαι;
Όχι αυτός που γράφει.
Η γραφή είναι μέσο έκφρασης.
Δεν εκφράζομαι, είμαι.

Δεν είμαι Εγώ, γιατί απλά είμαι.
Και δεν έχω λόγο έκφρασης.
Ωστόσο Εγώ έχω, γιατί ακόμα δε καταλαβαίνω.
Κι η έκφραση με βοηθά στο ξεγύμνωμα μου.

Το γνώριμο κρύο, όλο και πιο γνώριμο.
Όλο και λιγότερο κρύο ωστόσο.
Στα όσα δεν είμαι. Δεν είμαι κι Εγώ.
Κι όσα είμαι πέρα από.


Παύλος...



Hi!

They call me Pavlos.
But that is not my name.
My... I possess nothing.
I am. That which has no name.

I don't need a name anymore.
I just am.
That under all that I think I consist of.
That which reaches everywhere and unites everything.

They call me. "The others".
Which others?
The others, meaning "I".
Or maybe behind their "I's".

The them became ours.
The ours became my.
And my disappeared.
Also "I" disappear.

Who am I?
Not the one writing.
Writing is a mean of expression.
I don't express my self, I am.

I am not "I", because I just am.
And have no reason to express myself.
However "I" do, because I still don't understand.
And expression helps me in getting naked.

That familiar cold, all the time more familiar.
Less and less cold however.
Among all I am not. I am also not I.
And all those am beyond.


Pavlos...

Η εικόνα / The picture

Με βήματα μικρά και σταθερά.
Τα μηνύματα πιά πιο καθαρά.
Σαν να βλέπω, ξανά.
Μα με τα μάτια πλέον κλειστά.

Μ'ακούω καλύτερα, κι ας μη χρησιμοποιώ την ακοή.
Δε με βλέπω, γιατί δε με ψάχνω με την όραση.
Δε με ψάχνω, γιατί με αισθάνθηκα.
Κι αισθάνθηκα πως είδα, ξανά, απ'την αρχή.

Δε μπορώ να με αγγίξω. Ρέω μέσα μου, παντού.
Ο εσωτερικός μου κόσμος, βρήκα ομορφιά.
Δε την είδα, την αισθάνθηκα. Με αισθάνθηκα.
Έφερα λίγη μαζί μου πίσω. Ασυνείδητα.

Μπερδεύτηκαν τα μάτια μου όταν τ'άνοιξα.
Πως βλέπω τον κόσμο μου εδώ;
Χάθηκε το γνωστό. Γλυκιά απουσία.
Κομμάτια του κόσμου μου μπροστά στα μάτια μου.

Αχ θα σας πιστέψω μάτια μου κι ας μην είναι κι 100%!
Άλλο ένα τυχαίο κομμάτι παζλ έπεσε στη θέση του.
Έχω ακόμα δρόμο, αν θέλω να δω την όλη εικόνα.
Μα πως θα δω αφού είμαι στην εικόνα;

Σκοπός δεν είναι να δω.
Πως θα μπορούσα άλλωστε;
Σκοπός είν'η εικόνα.
Κι η εικόνα είμαι εγώ.


Παύλος.



With steps small and steady.
The messages are clearer.
As if I see, again.
But with the eyes now closed.

I can hear me better, although I don't use hearing.
I don't see me, because I do not look for me with sight.
I don't look for me, because I felt me.
And I felt that I saw, again, from the start.

I can't touch me, I flow inside me, everywhere.
My inside world, I found beauty.
Didn't see it, I felt it. I felt me.
Brought some back with me. Unconsciously.

My eyes got confused when I opened them.
How can I see my world here?
The known is lost. A sweet absence.
Pieces of my world before my eyes.

Oh I will believe you my eyes, even if it is not 100%!
Another random piece of puzzle fell on its place.
I still have a long way, if I want to see the whole picture.
But how will I see, since I'm on the picture?

The purpose is not to see.
How could I either way?
The purpose is perceiving being in the picture.
And the picture is me.


Pavlos

Η σπηλιά

Βροχή. Ευκαιρία να ξαποστάσω.
Ψάχνω για καταφύγιο.
Μπρος μου 5 σπηλιές.

Στην πρώτη βλέπω φωτιά και σκιές. 
Μιά παράσταση γνωστή.

Στη δεύτερη μυρίζω πρόβατα.
Αναμασημένο σανό.

Στην τρίτη ακούω χορούς.
Ελεύθερη γιορτή της ζωής.

Στην τέταρτη νιώθω κρύο.
Γνώριμο κι οικείο.

Το θυμάμαι καλά αυτό το κρύο
και το γαλάζιο παγωμένο φως.

Θυμάμαι και τις φωτιές, το φαγητό.
Και δε ξεχνώ τη μουσική, να με καλεί στο χορό.

Πάω στην 5η σπηλιά.
Την κάνω σπίτι μου, προσωρινό.
Γύρω μου κοιτώ, περιεργάζομαι το χώρο.

Περιεργάζομαι κι εμένα.
Να με συναντήσω. Ως είμαι.
Ποιός είμαι;

Έχω τις οδηγίες.
Τους κανόνες έχω μάθει.
Μα δε μπορώ να το συλλάβω.

Πως να με δω, μέσα μου, δίχως να κοιτάζω;
Πως να με ακούσω, μέσα μου, δίχως να ακούσω;
Πως να με νιώσω, μέσα μου, δίχως να αγγίξω;
Πως να με μυρίσω, μέσα μου, δίχως να οσφρανθώ;
Πως να με γευστώ, μέσα μου, δίχως να δοκιμάσω;

Όσα δεν είμαι, ίσως τότε!
Ποιός είμαι, αν δεν είμαι όσα έχω;

Δεν είμαι οι 5 αισθήσεις μου.
Δεν είμαι το σώμα μου, δεν είμαι το μυαλό μου.
Δεν είμαι όσα αισθάνομαι, ούτε κι όσα σκέφτομαι.

Μάδησα λίγο, σα κρεμμύδι κι έβγαλε μιά ψύχρα.
Τι παράξενο! Το αντιλαμβάνομαι, μα δε κρυώνω.

Να με ψάξω, να με βρω και να με συναντήσω.
Χωρίς να με ψάχνω να με βρω. Ποιός είμαι;

Με τα μάτια κλειστά.
Δίχως κίνητρο.

Όπως σε μιά απλή και τυχαία, φευγαλέα εξερεύνηση.
Γυμνός στο κρύο.
14 μάτια, όλα κλειστά.

Ζω πριν γεννηθώ. Μα θα ζω κι αφού θα'χω πια πεθάνει;
Το κρύο αυτού του κόσμου.
Μ'αγκάλιασε σαν ήρθα. Θα μ'αγκαλιάσει και σα φύγω;

Προστατεύτηκα με την πανοπλία μου.
Η περήφανη, γυαλιστερή πανοπλία μου.
Το όπλο, η σίγουρη άμυνα και το καμάρι μου.

Μα τώρα έχει ραγίσει,
σκούριασε και πάγωσε και
σπάει σε κομμάτια.

Κι όσο σπάει και πέφτει, κρυώνω.
Όσο κρυώνω λίγο λίγο συνηθίζω.
Θυμάμαι. Απ'αυτό το κρύο προέρχομαι.

Δε θα έρθει αυτό. Εγώ θα πάω.
Δε θα πάω. Εδώ είναι.
Δεν είναι. Είμαι.

Με βρήκα.


Παύλος - vlospa kasbe


Rain. Chance to rest.
Looking for shelter.
Before me 5 caves.

In the first I see fire and shadows (dancing)
A familiar show.

In the second I smell sheep.
Rechewed hay.

In the third I head dances.
Free celebration of life.

In the fourth I feel cold.
Known and familiar.

I remember well that cold
and that light blue frozen light.

I remember the flames, the food.
And I don't forget the music, calling me to the dance.

I go to the fifth cave.
Make it my home, temporary.
Around me I look, examining the space.

And I examine my self.
To meet me. As I am.
Who am I?

I have the instructions.
The rules I have learned.
But I cannot grasp it.

How can I see me, inside me, without looking?
How can I listen to me, inside me, without hearing?
How can I feel me, inside me, without touching?
How can I smell me, inside me, without sniffing?
How can I taste me, inside me, without trying?

All that I am not, maybe then!
Who am I, if not, what I have?

I am not my 5 senses.
I am not my body, nor my brain.
I am neither all I feel, nor all I think.

I shed a bit, like an onion and it's chilly.
So strange! I am aware of it, but feel no cold.

To look for me, to find me and to meet me.
Without looking for me to find me. Who am I?

With the eyes closed.
And no motive.

Like in a simple and random, transient exploration.
Naked in the cold.
14 eyes*, all closed.

I live before I am born. But will I live also after I will have died?
The cold of this world.
It hugged as I came. Will it hug me as I will leave?

I protected my self with my armor.
My proud, shiny armor.
The weapon, the definite defense and my pride.

But now it has cracked.
Rusty and frozen and
breaking to pieces.

And as it breaks and falls, I feel cold.
As I feel cold and little by little get used to it.
I remember. I come from that cold.

It will not come. I will go.
I will not go. It is here.
It isn't. I am.

I found me.


* about the 14 eyes : https://www.greece-is.com/article/a-guide-to-greek-slang/

Pavlos - vlospa kasbe

Μία ερώτηση, στο δρόμο / A question, on the way

 Δε θυμάμαι καλά, μα όσο θυμάμαι περπατάω.
Από μικρός νομίζω, έτσι μου φαίνεται.

Τα πρώτα βήματα. Ούτε αυτά θυμάμαι.
Με θυμάμαι να περπατάω. Θυμάμαι να περπατάω.

Ούτε τα βάρη θυμάμαι πότε ξεκίνησαν.
Ούτε πότε έβαλα παππούτσια.

Και τα βάρη αυξήθηκαν, τόσο σε ποσότητα όσο και σε βάρος.
Ακόμα φοράω παππούτσια.

Σέρνομαι. Έχω καμπουριάσει τόσο από το βάρος που...
Βλέπω! Βλέπω πως κι άλλοι ανθρώποι, πολλοί.

Σερνόμαστε, άλλοι σωριάστηκαν κοιμήθηκαν ονειρεύτηκαν.
Άλλοι βαστάνε γερά και συνεχίζουν.

Άλλοι βρήκαν άλλους, σκλάβους να τους κουβαλάνε.
Μα κι οι άρχοντες αυτοί, κι αυτοί καμπουριασμένοι είναι.

Λίγο συνήθισα την εικόνα. "Είναι βάρος η ζωή"...
Ώσπου έπεσα κι εγώ. Κάτοικος του πατώματος.

Δεν έβλεπα πια ευθεία. Μα ούτε πιά τα έβλεπα όλα στραβά.
Δεν έβλεπα, γιατί δε με ένοιαζε να δω.

Ίσως ακριβώς γι'αυτό μόνο τώρα να θυμήθηκα τα λόγια.
Ένας, κάποτε είπε πως μπορεί να έπιασε πάτο μα είχε θέα όλα τ'αστέρια.

Έτσι κι εγώ έπειτα κοίταξα προς τα μέσα. Με τα μάτια κλειστά.
Για να μπορέσω να δω. Όλα τα αστέρια ήταν εκεί...

Σηκώθηκα. Και τα βάρη μαζί. Δεν είδα προς τα που.
Πήρα τα βάρη και συνέχισα. Όχι δεν ήμουν πιο δυνατός.

Την ίδια δύναμη έχω, τα ίδια βάρη είναι, ακόμα περπατάω.
Είναι η στάση που τα κουβαλάω μόνο διαφορετική.

Ξυπόλυτος πιά, έκανα τα βάρη μαύρες πέτρες.
Τις ρίχνω πίσω μου, μα όχι όλες και που και που σηκώνω λίγες.

Κι άμα ποτέ σηκώσω κανέναν άνθρωπο στο δρόμο, τον ρωτάω,
"Είναι βάρος η ζωή, ή είναι πέτρα;"


Παύλος - vlospa kasbe


 I don't remember well, but as long as I remember I've been walking.
Since a kid I think, that's how it seems to me.

The first steps. I do not remember them either.
I remember me walking. I remember to walk.

Neither do I remember when the weights started.
Nor do I remember when did I put on shoes.

And the weights increased, both in quantity and in weight.
I still wear shoes.

I'm crawling. I'm so hunchbacked from the weight that...
I see! I see that other people too, many.

We're crawling, others collapsed slept dreamed.
Others hold on strong and continue.

Others found others, slaves to carry them.
But those masters too, they are also hunchbacked.

I kind of got used to the picture. "Life is a weight".
Till I also fell. Resident of the floor.

I was no longer seeing straight. But nor did I see everything wrong anymore.
I didn't see, because I didn't care to see.

Maybe, that is exactly why only now I could remember the words.
One man, once said that maybe he had hit rock bottom, but he could see all the stars.

So afterwards I also looked towards the inside. With the eyes closed.
So that I could see. All the stars were there.

I got up. And the weights along. Didn't look where towards.
I just took the weights and continued. No I wasn't stronger.

The same strength I have, the same weights I carry, I still walk.
It is the stance in which I carry them just different.

Barefoot now, turned the weights into dust. *
Dust I shake off my feet, but not all and now and then Ι collect a little. **

And if I ever get someone up on my way, I ask them.
"Is life a weight, or is dust"?


*,** Shake the dust off my feet is the meaning, but the accurate translation would be :
Barefoot now, turned the weights into black rocks.
I throw them behind me, but not all and now and then I collect some.


Pavlos - vlospa kasbe

Φωνές / Voices / Äänet

Oι φωνές μες το κεφάλι μου.
Είναι τρεις. 

Η μία είναι η δικιά μου.
Παρότι όλες, δικές μου είναι.
Μιλάει ήρεμα, προσπαθεί να ακούσει.

Η άλλη είμαι εγώ.
Παρότι όλες μαζί, εγώ είμαι.
Ουρλιάζει, βρίζει, προσπαθεί τις άλλες να σωπάσει.

Κι η τρίτη είμαι.
Παρότι όλες είμαι, η τρίτη είμαι.
Ψιθυρίζει, μα λαχταρά να ακουστεί.


Παύλος - vlospa kasbe


The voices inside my head.
Are three.

The one is mine.
Although, all are mine.
Talks calmly, tries to listen.

The other is me.
Although all of them together, is me.
Screams, curses, tries to silence the other voices.

And the third one I am.
Although I'm all of them, the third I am.
Whispers, but yearns to be listened.


Pavlos - vlospa kasbe


Äänet minun päässä.
On kolme.

Yksi on minun.
Vaikka kaikki on minun.
Puhuu rauhallisesti, yrittää kuunnella.

Toinen on minä.
Vaikka kaikki yhdessä, on minä.
Huutaa, kiroilee, yrittää vaientaa muiden äänet.

Ja kolmas olen.
Vaikka minä olen kaikki, kolmas olen.
Kiuskaa mutta, kaipaa tulla kuulluksi.


Pavlos - vlospa kasbe

Ένα κάθε φορά, κάθε κι ένα/ One at a time, each and one / Yksi kerrallaan, jokainen ja yksi.

Ένός επιτρεπέζιου παιχνιδιού,
ασκήσεις, οδηγίες κι ένας χάρτης.

Ένα βήμα κάθε φορά.
Κάθε βήμα κι ένα γράμμα

Οι οδηγίες είναι απαντήσεις.
Στις ερχόμενες μου ερωτήσεις.

Ένα κομμάτι του παζλ κάθε φορά.
Κάθε κομμάτι του παζλ και μιά λέξη.

Σκαρφάλωσα στα ύψη.
Βούλιαξα στα βάθη.

Ένα ταξίδι κάθε φορά.
Κάθε ταξίδι κι ένα μήνυμα.

Παραγνώρισα το έξω μου.
Οπότε γυρίζω μέσα μου.

Ένα μήνυμα κάθε φορά.
Κάθε μήνυμα κι ένα ταξίδι.

Μεταφέρθηκα διχώς να κουνηθώ.
Έκτοτε με ακούω καλύτερα.

Μία λέξη κάθε φορά.
Κάθε λέξη κι ένα κομμάτι του παζλ.

Οι ασκήσεις είν'εργαλεία.
Για τους γρίφους των στρωμάτων.

Ένα γράμμα κάθε φορά.
Κάθε γράμμα κι ένα βήμα.


Παύλος - vlospa kasbe


Of a board game,
exercises, instructions and a map.

One step at a time.
Every step and a piece of the puzzle.

The instructions are answers.
To my upcoming questions.

One piece of the puzzle at a time.
Every piece of the puzzle and a word.

I climbed heights.
I sank in depths.

One trip at a time.
Every trip and a message.

I misrecognized my outside.
So I go back to my inside.

One message at a time.
Every message and a trip.

I moved without moving.
Ever since I listen to me better.

One word at at time.
Every word and a piece of the puzzle.

The exercises are tools.
For the riddles of the layers.

One letter at a time.
Every letter and a step.


Pavlos - vlospa kasbe


Yhden lautapelin,
harjoitukset, ohjeet ja kartta.

Yksi askel kerrallaan.
Jokainen askel ja yksi kirjain.

Ohjeet ovat vastaukset.
Minun tuleviin kysymyksiin.

Yksi palapelin pala kerrallaan.
Jokainen palapelin pala ja yksi sana.

Kiipesin korkeuksiin.
Vajosin syviin.

Yksi matka kerrallaan.
Jokainen matka ja yksi sanoma.

Tutustuin väärin minun ulkoiseeni.
Siksi palaan minun sisään.

Yksi sanoma kerrallaan.
Jokainen sanoma ja yksi matka.

Liikuin liikkumatta.
Siitä lähtien kuuntelen minua paremmin.

Yksi sana kerrallaan.
Jokainen sana ja yksi palapelin pala.

Harjoitukset ovat kaluja.
Kerrosten kuva arvoittuksiin.

Yksi sana kerrallaan.
Jokainen sana ja yksi askel.


Pavlos - vlospa kasbe

Να αιωρούμαι πιο ελαφριά κι απ'την αγάπη/ Floating, lighter than love

 Απογείωση. Έτσι, απότομα. Σκέψου!
Φαντάσου την ψυχή σου βγαίνει και να σου λέει, επιστρέφω αμέσως.
Να φεύγει από το αεροδρόμιο σώμα σου.

Δίχως εισιτήριο, δίχως πλήρωμα, δίχως δίπλωμα.
Το'χω αποζητήσει, ναι, φορές πολλές.
Κι ίσως πλέον ασυνείδητα ακόμα πιο πολύ.

Φτάνω τον ουρανό μου σύντομα, η πτήση θα κρατήσει μόνο τόσο.
Καθόλου χρόνος να σκεφτώ να δώσω την παραμικρή σημασία στο κορμί μου.
Μόνο αυτό δε θα με ενδιέφερε σε εκείνο το συναίσθημα, εκείνης στιγμής.

Τρομοκρατήθηκα προς στιγμήν μα τα μαθήματα σου απέδωσαν, άφησα κι αφέθηκα.
Κι έτσι έκανα, ξανά λοιπόν. Απλά ήμουν, άφησα τον έλεγχο.
Και τι ήταν/ήμουν; Να αιωρούμαι πιο ελαφριά κι απ'την αγάπη.

Καλά θα κάνω να επιστρέψω. Αρκετά για πρώτη πτήση.
Να θυμηθώ να κοιμηθώ κάτω από τα αστέρια...
Αυτό είναι το όριο μου. Για τώρα μέχρι εδώ.



Lift off! Just suddenly like that. Think about it!
Imagine your soul going out, saying "I'll be right back".
Leaving your airport body. Like that.

No ticket, no crew, no license.
I've longed for it, yes, times plenty.
Subconsciously even more probably lately.

I will reach my sky soon, the flight will last only so long.
No time to even think of paying the slightest attention to my body.
Only that wouldn't interest me while in the feeling, of that moment.

Felt terror for a while, but your lessons paid off. "Leave and let go".
And so I did once again, I simply was, let go of control.
And what was? Floating, lighter than love.

I should come back. Enough for first flight.
Remember to sleep under the stars...
This is my limit. Till here, for now.


Pavlos - vlospa kasbe

Ο λύκος μου/ My wolf

 Μικρό μου θηρίο
Μαζί μεγαλώσαμε.
Δεν είναι αστείο;

Μαζί δε κάνουμε,
μα χώρια δε μπορώ.
Ακόμα έστω, ίσως.

Σε μοιράζομαι μ'άλλους/ες ήδη.
Το πως σου φέρομαστε.
Μεταξύ μας αυτό μας χωρίζει.

Σ'αυτή τη ζωή όλο αργώ
Δε σε αντιλήφθηκα νωρίς,
Ένα μάθημα πικρό.

Δε σ'αναγνώρισα
δεν έκατσα να σε μάθω.
Αδιαφόρησα.

Κι εσύ μεγάλωνες.
Κι εσύ κι η αυταπάτη.

Ένας φλεγόμενος λύκος.
Πίσω απ΄τα διψασμένα μου πάθη.

Κι όσο σε έτρεφα επέστρεφες.
Όσο κι αν σε έδιωχνα περίμενες.
Όσο κι αν σε πλήγωνα μεγάλωνες.
Ακόμα κι αν σε σκότωνα, δεν έφτανε.

Κι εγώ; Μιά ανάσα λιγότερος.
Για βάλτα κάτω, όλη η ζωή.

Τώρα έχει φύγει η άνοιξη
Το καλοκαίρι δε θυμάμαι

Φθινόπωρο μου'δειξες τα δόντια σου.
Είναι τον χειμώνα για αγάπη τόσο αργά;

Μετράω μέρες για την άνοιξη.
Μετράω και τις πληγές μου.

Περιμένεις την αδύναμη στιγμή.
Γι'αυτό κι αν γελάω, το κάνω με επιφύλαξη.
Μία ιδέα αρκετή να με τρομοκρατεί.

Είναι φάσεις που μαζεύω ότι έχω.
Σηκώνω ανάστημα σε κοιτώ στα μάτια.
Σπάνια και για το λίγο που αντέχω.

Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σε σταματά.
Μπορείς μία χαρά να με κατασπαράξεις.
Χρέη κι απωθημένα να εισπράξεις.

Να σε κλωτσήσω, ξύσω, αλύπητα βαρέσω.
Ακόμα και τρεμάμενος αυτά είναι εύκολα.
Το δύσκολο είν'ένα. Το να σε εξημερώσω.

Έχω ένα μόνο λόγο που σε θέλω ζωντανό.
Όσο κι αν δε σε θέλω είσαι κομμάτι μου.
Ένα κομμάτι που πονώ, που πονώ και που αγαπώ.



My small beast,
We grew up together,
isn't it funny?

Together we can't be.
But apart, I just can't.
Yet at least, maybe.

I share you with others already.
How we treat you.
That's what separates us.

In this life I'm always late.
Didn't notice you early.
A lesson bitter.

Didn't recognise you.
Never learned you.
I didn't care.

And you were growing.
And you and my delusion.

A blazing wolf.
Behind my thirsty passions.

And as long as I fed you you were coming back.
No matter how much I sent you away, you'd wait.
As much as I'd hurt you, you'd grow.
Even if I'd kill, it wasn't enough.

And me? One breath lesser.
Count it. A whole life.

Now the spring is gone.
Summer I don't remember.

Fall you showed me your teeth.
Is it on winter too late for love?

I count down days to spring.
I count my wounds.

You're waiting for the weak moment.
That's why if I laugh, I do it with caution.
One idea is enough to terrify me.

There are times I gather all I got.
When I stand up and look you in the eyes.
Rarely and for the while that I can.

I still haven't understood what stops you.
You can easily devour me.
Debts and bottled up feelings to collect.

To kick you, grind you and mercilessly beat you.
Even shaking scared those are easy.
The difficult is one. To tame you.

I have but one reason I want you alive.
No matter how little I want you, you're a part of me.
A part I love.


Παύλος vlospa - kasbe

Τρίτo πρόσωπο / Κάπου κάποτε μακριά - Third person / somewhere sometime faraway

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω πως ήταν εύκολο
Μα ούτε ήταν, ούτε μου χρειάζεται να θέλω πιά.
Επιτέλους είναι μπροστά μου. Τι ταξίδι κι αυτό...

Το κουδούνι γράφει "Ανώνυμος Κανένας".
Δεν υπάρχει πόρτα.
Όποιος μπορεί, μπαίνει κι όποτε θέλει, βγαίνει.

Μέσα έχει ένα παράθυρο όλο κι όλο.
Και μπόλικο χώρο για ένα μεγάλο "αλλά".
Αλλά λοιπόν, το παράθυρο είναι σαν κινηματογράφος.

Συνηθίζω το χώρο, με τρώει η περιέργεια, μα.
Νιώθω τα βήματα μου βαριά, μα με σέρνω να δω.
Αριστερά είναι νύχτα, ίσα που βλέπω μιά φιγούρα.

Παλεύει στο μονοπάτι, με τον άνεμο και δαίμονες.
Μονοπάτι είν'αυτό; Μετά βίας φαίνεται.
Θέλω να ευχηθώ καλό δρόμο, κάτι μου λέει όχι, μα δε μου λέει γιατί.

Δεξιά λιακάδα, ένας δρόμος και παράξενα χαμόγελα.
Άνοιξη, μυρωδιές, μέθη και χοροί.
Ποιος δε θα ήθελε να ανθίσει;

Ποιός θέλει να μαδήσει:
Πόσο παράξενα αντίθετα, τόσο παράλογο να μην ήταν πλάι πλάι...
Ξαφνικά... Πρέπει να φύγω; Κάτι με τραβά έξω.

Συνεχίζω. Δε μπορώ να μείνω εκεί για πάντα.
Αδυνατώ, ακόμα, να μείνω για πολύ.
Αυτός ο καιρός σα να αλλάζει.

Κάπου μακριά μα συνάμα κοντά,
έπεσε ένα τυχαίο κομμάτι παζλ.
Έπεσε ακριβώς στη θέση του.

Κάποτε μακριά μα συνάμα κοντά,
εθεάθη ένα πράσινο φύλλο.
Ακούστηκε κελάηδημα αηδονιού.

Κάπου μακριά μα συνάμα κοντά,
μιά μικρή ακτίνα ήλιου ζεσταίνει το χώμα.
Εκεί πάω να ξαποστάσω.


I would really want to believe it was easy.
But neither it was, nor I need to want it anymore.
Finally, it is in front of me. What a journey it was...

The doorbell says "Anonymous Nobody".
There is no door.
Whoever is able goes in, whenever they want they, leave.

Inside there is a window and that's all in all.
And plenty of space for a large but.
So but, the window is like a cinema.

I get used to the space, I die of curiosity, but.
I feel my steps heavy, I drag myself to see.
On the left there is a figure, I barely see it.

Struggling on the route, with the wind and demons.
Is that a route? It can hardly be seen.
I wanna wish good luck, but something says no, but doesn't say why.

On the right, sunshine, a road and strange smiles.
Spring, odours, intoxication and dances.
Who wouldn't want to bloom?

Who would want to be plucked?
How strangely opposites, how absurd not to be side to side.
Suddenly... I have to go? Something pulls me out.

I go on, can't stay there forever.
I am unable, yet, to stay long.
This weather is like changing.

Somewhere far away, yet close,
fell a random puzzle piece.
Fell exactly at its place.

Sometime far away, yet close,
a green leaf was seen.
A nightingale's song was heard.

Somewhere far away, yet close,
a ray of the sun warms the earth.
There I go to rest.


Παύλος vlospa - kasbe

To be continued

Another day I wake up and choose violence.
Getting up and throwing myself to battle.
A primitive civil war inside my head.

Let the silent canons loose at will.
Keeping it quiet about the injuries.
No one likes screams.
The blood still sells though.
So let it flow, let it show!

When, how, why did I enter this abyss? 
The trails goes on for long.

The weight of the world is trying to bring me down.
Or it must be Atlas. I started carrying him too.
I had to stop flying. So I started eating my wings.

Please don't ask me how am I!
Instead ask me where am I!
To the point.

The point when I reached a wall.
Can't climb, or break. Can't wait.
Time seems slower, but I age faster.
I see my remaining breath count reduced.

I am my breath. How much of me is left?
Do I have time for... What was the dream about?
Moved far away from Ithaka, drawn back violently.
Lady reality has no manners.
I... forget that there even was a dream.
Was there, or was it a dream after all?

Otherworldly in this transformation. Unsightly!
I switch to third person. I am time, so I see the futures.

A phoenix risen from the fire.
Or burned and buried in its ashes.

At least I took with me the answer to my question.
All now left is me. The answer to me.
And to prove it, only one task there is.
To be.

To be continued.

To be continued..


Παύλος (Pavlos) vlospa kasbe