And justice for All/ Πλάκα με κάνεις?

 Όλα καλά. Πολύ καλά βασικά. Εγώ μιά χαρά, ίσως κάποιοι άλλοι σκατά. Μα καλά να'μαστε να γινόμαστε όλο και πιό χάλια. Κι αν κάνουμε και καμιά μαλακία, θα πιούμε να ξεχάσουμε! Γιατί πάνω απ'όλα εμείς μαλακίες δε κάνουμε. Όχι, ποτές. Δε τα λέγαμε όταν πίναμε και χθες?

 2η παράγραφος. Χέστηκα. Μη τολμήσεις να αηδιάσεις, όχι, πριν αναλογιστείς για πόσα και τι πράγματα έχεις χεστεί κι εσύ! Και για πες αηδίασες τώρα? Άλλαξα γνώμη θα δοκιμάσω να γίνω πιό σαφής στην επόμενη, παράγραφο. Δοκιμή, δε κάνει κακό.

 Σήμερα. Ζωή. Αξίες. Γκεγκε? Αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα του ανθρώπου, το κτίσμα με το περήφανο όνομα, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Ο τρόπος ζωής. Το σύστημα! ..Κάτι το σκατοχρήμα κάτι οι οικονομικές/ ταξικές διαφορές. Σκατά! Αν είχες χρήμα με το που γεύτηκες όσα μπορείς να έχεις/ κάνεις/ απολαύσεις/ καταναλώσεις έχοντας χρήμα, σαν τη Ζωή (ανόητε, κι εγώ..) φοβάσαι μη τα χάσεις. Αναφέρομαι στη μεσαία τάξη. Στην πλειοψηφία της. Οι μειοψηφίες διοικούν οι πλειοψηφίες εκφράζουν/ χαρακτηρίζουν. Η "χαμηλή τάξη" (όσο άσχημο μου φαινόταν όταν πρωτόδιάβασα, άλλο τόσο τώρα που το έγραψα...) στην πλειοψηφία της παλεύει να αποκτήσει όσα δεν έχει και σπανίως τα καταφέρνει. Κι η "υψηλή τάξη" (παράξενο, γελάω μα ξινά!) κάνει ό,τι χρειάζεται για να μείνουν τα πράματα ως έχουν, αν όχι να γίνουν καλύτερα για εκείνους, μόνο. Πιστεύω πως ο καθένας αποζητά ό,τι έχει στερηθεί ή στερείται. Χωρίς να θεωρώ λογική την ιστορία, την εξέλιξη της και τη ζωή που ζω/ ζούμε, καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα ήθελε να είναι όσο γίνεται πιό κοντά στην "υψηλή τάξη". Το ίδιο και αρκετοί αυτής της τάξης. Ξέρουν επίσης πως λόγω απουσίας μόχθου, κόπου και ιδρώτα δεν καν ικανοί οι ίδιοι να προστατεύσουν τους ίδιους και τις περιουσίες τους. Οπότε μισθώνουν έναν χαμηλότερης τάξης. Έξπυνο ε? γουάου. Ήδη η συνέχεια της γενικής (της πλειοψηφίας δηλαδή) αποδοχής της ύπαρξης χρημάτων για τις συναλλαγές πόρων και υπηρεσιών ήταν ο σπόρος για τον διαχωρισμό ανάμεσα στους "ένοικους της μεσαίας τάξης και κάτω". Θα σε πατήσω για να ανέβω πιό πάνω. Ακόμα και πάνω σε πτώματα.

 Το φλιτζάνι έχει χρόνια που γεμίζει νερό και χρόνια που βράζει. Κοχλάζει ακόμα. Όλα έχουν τη ρίζα τους βαθιά πίσω, κι όποιος της υψηλής τάξης το αντιλαμβάνεται αντιλαμβάνεται πως έτσι πρέπει να μείνουν τα πράγματα, και οι άνθρωποι του τα ορίζουν φυσικά. Δεν είναι μόνο το χρήμα είναι και τα επακόλουθα της χρόνια χρήσης του. Επαγγέλματα/ υπηρεσίες όπως :

Αστυνομία. Στρατός (βασικά η τεχνολογική του εξέλιξη, στρατοί υπήρχαν θεωρητικά απ'όταν υπήρχαν, ακόμα, ανεξερεύνητες περιοχές/ χώρες). Εισαγγελείς. Δικαστές και ιατρο-δικαστές. Δημοσιογράφοι. Πολιτικοί. Οι παπάδες με ενοχλούν, αλλά, δε κολλάνε εδώ. Και πόσοι άλλοι...

 Αλήθεια το σύστημα νοσεί? Όχι ο δημιουργός του? Δηλαδή αν αυτό το κείμενο κατά τη γνώμη σου νοσεί, νοσώ εγώ, όποιος (μπορεί να) συμφωνεί ή το κείμενο εν τέλει? Ή και τα 3? Ή (και ή μόνο) εσύ?

Παύλος - vlospa kasbe (με 90 πυρετό) -και δεν έχω κάνει εμετό!-

Φως

 Αυτή η λάμψη. Από μακριά κι από κοντά, καθαρά μα και θολά. Ξεχωρίζει. Με ίσως τον πιό απλό τρόπο. Ή φυσικό. Καλύτερα φυσικό. Με τον πιό φυσικό τρόπο λοιπόν. Φυσικό κι επόμενο? Φυσικό κι αλίμονο αν δεν υπάρξει επόμενο! Πριν περάσω στο μέρος που περιγράφω τι εννοώ φως, ας θυμίσω πως και πόσο μαύροι και σκοτεινοί είναι οι καιροί μας. Τους καιρούς μας εμείς τους φτιάχνουμε. Εμάς, εμείς μας φτιάχνουμε όπως και τη διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και πως ονειρευόμαστε ο καθείς την πορεία της ζωής του στο μέλλον. Άρα εμείς είμαστε λίγο σκοτεινοί.

 "Δεν είναι και τόσο εύκολο να γράψεις ένα χαρούμενο ραπ κομμάτι" ήταν η φράση πάνω σε μία κουβέντα που κάναμε με τον φίλο μου τον Κωστή ακούγοντας χιπ χοπ μουσική. Έξυπνος και φιλότιμος άνθρωπος ο φίλος μου. Μεταξύ άλλων. Αυτή του η διαπίστωση πέρα του ότι με βρήκε σύμφωνο, καθώς ελάχιστα χαρωπά κομμάτια ήρθαν στο νου μου, με έσπρωξε λίγο παραπέρα απ'τη μουσική. Η μουσική σαν τέχνη υποτίθεται πως εξωτερικεύει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του συνθέτη/ στιχουργού. Χωρίς να πιστεύω πως όσοι "εξωτερικεύουν αυτές τους τις σκέψεις" το κάνουν επιτυχημένα (είτε για τους δέκτες, είτε σαν πομπούς) αναρωτήθηκα κατά πόσο, "γενικά", οι άνθρωποι εκφράζουμε "τις σκέψεις μας αυτές" και κατά πόσο είναι και ... αισιόδοξες.

 Αν ήδη αισθάνεσαι πως θα απογοητευτείς παραπάνω, μπράβο. Γιατί θα απογοητευτείς, απλά ίσως όχι από ό,τι ακόμα διαβάσεις. Σε αυτούς λοιπόν τους σκοτεινούς καιρούς μας, εμάς των σκοτεινών ανθρώπων, ερωταπαντώ "Πως ξεχωρίσαμε το φως απ'το σκοτάδι"? Για αρχή σίγουρα υπήρχε σκοτάδι. Κι η μεγάλη αλλαγή υπήρξε το σημείο που εμφανίστηκε η πρώτη αχτίδα φωτός. Ύστερα θα ακολούθησαν κι άλλα, ή/ κι αλλού. Κάπως έτσι θέλω να παρομοιάσω την αισιοδοξία/ φως με την απαισιοδοξία/ σκοτάδι. Στη Ζωή και την έκφραση της.

 Έστω πως δεν έχεις περιπλανηθεί στο σκοτάδι ψάχνοντας "φως". Έχεις όμως περιπλανηθεί στο σκοτάδι! Αρκετά πιθανό. Έχεις δει φως? Θυμάσαι πως είναι όταν βλέπεις φως? Θυμάσαι το φως? Αυτή τη λάμψη. Σα βυθισμένος, ξεχασμένος στο άδυτο σκοτάδι του ωκεανού, ξαφνικά, μιά αχτίδα φωτός, ένα απότομο άρπαγμα κι ένα παθιασμένο φιλί της ζωής, να σε γεμίζει οξυγόνο, ανοίγει το μάτι, βλέπεις και πάλι, τόσο φως (!!!), θυμάσαι, οι λάμψεις! Αυτό.

 Ακόμα κι αν δε βλέπεις ένα αστέρι, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει και πως δε φέγγει. Ακόμα κι αν ψάχνεις για φως, κοίτα μήπως δε δεις αν είσαι κι ο ίδιος φως για κάποιον άλλο συνάνθρωπο μας. "Μέχρι να γίνω φως..." όπως λέει κι ο JK-1 (phase3)

Παύλος - vlospa kasbe

Παραλία (beach please!)

-Σερβιτόρος!
-Παρακαλώ?
-Πάω λίγο στην κουζίνα, θέλω να μπω στο ψητό!

 Σήμερα πήγα παραλία, για κολύμπι. Ύστερα από 2 χρόνια. Για να μη πω 3 καθώς πρόπερσι έκανα μόνο 3 μπάνια, κι αν κολύμπησα και καθόλου. Μεγαλώνοντας μπορώ να πω αηδίασα με την παραλία και τα δέντρα της! Τι ποιά δέντρα μωρή συκιά? Εμάς που τη στολίζουμε με ό,τι καταναλώνουμε στο χώρο της παραλίας. Πήγα γιατί ήθελα να κολυμπήσω. Το αραλίκι και η εξάσκηση της όρασης (καλλίγραμμες γυναίκες) δε με συγκινούν πιά. Έχω αράξει αρκετά. Και δεν έχω γυαλιά ηλίου. Μεταξύ άλλων. Ρακέτες δε παίζω. Να κολυμπήσω πολύ δε μπορώ, ακόμα, θα τη βρω τη φόρμα μου που θα πάει, αν φυσικά συνεχίζω να την ψάχνω. Με βρήκα να κολυμπάω μέχρι να λαχανιάσω. 10 και 10 λεπτά αντίστοιχα. Ενδιάμεσα βρήκα αρκετό ενδιαφέρον στα προϊόντα που υπήρχαν πάνω στα δέντρα. Και στο τι έκαναν τα δέντρα. Σε περίπτωση που δε κατάλαβες, εμείς είμαστε τα δέντρα σε αυτό που περιγράφω (όπως θέλω).

 Ίσως έφταιγε η αμμουδιά... Πηγαίνοντας στην παραλία κι ειδικά με σκεπτικό "άντε επιτέλους μπας και ξεκινήσω πάλι να κολυμπάω λίγο", δεν είναι πως το είχα απαίτηση, ΑΛΛΑ, απλά περίμενα να δω κόσμο να κολυμπάει. Πράμα που δεν έγινε. Έφτασα. Απλά δε κολυμπούσαν, οι πιό πολλοί. Αυτό το καταλάβαινε κανείς από πρώτο χέρι στο διαδρομή προς τα μέσα. Στα εμπόδια της. Χαρούμενο εμπόδιο κάθε παιδί και κάθε κάστρο που χτίζει! Κάθε ρακέτα, μπάλα τένις και μπάλα βόλεϋ όμως, όχι. Οι φάτσες που κάθονται. Κάθονται... Κάθονται, που έλεγα λοιπόν, στα ρηχά και μάλιστα οκλαδόν, φάση στάση ζεν, με ύφος "Μη πέσει σταγόνα νερό στο πρόσωπο μου, θα λιώσω/ κάνω διαλογισμό" σου κόβουν λιγουλάκι τη φόρα. Είχε και κάτι σαν σέρφερ αλλά δεν είχα την αντοχή να κολυμπήσω μέχρι εκεί και να τους καταστήσω ενοχλητικούς κι εκείνους. Οι λιαζόμενοι κι οι κοιμώμενοι δεν ενοχλούν, εμένα. Επειδή όμως θέμα μου δεν είναι ποιοί με ενόχλησαν ή πόσο, ούτε ποιούς ενόχλησα ο ίδιος. Αυτά λίγο πολύ αν δε σου κάνουν και σένα ξεκάθαρο πως η πλειοψηφία έκανε κάτι άλλο, ε έκατσε σε μένα, τι να πω. Τυχερέ/α μπαγάσα! :)

 Περί προβολής σώματος με σκοπό την συναλλαγή λέξεων κι εν τέλει ώρας και κορμιών δεν έχω κάτι να πω. Μιλάνε οι αγορές. Οι οποίες "περνάνε κρίση".

Υ.Γ. : Δε ξέρω αν έτυχε, αλλά, ήταν καθαρά!

Παύλος - vlospa kasbe (αερόψαρο)

Λες και δε ξέρουμε, πιά!

 Γέννησε ο πρίγκηπας! Δηλαδή η γυναίκα του. Δε ξέρω τον τίτλο της, κάτι βασιλικό θα'ναι. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Μα όλοι για αυτό το γεγονός συζητάνε. Για το παιδί της Σούλας που προχθές βγήκε, κουβέντα όμως, όπως και για τα άλλα παιδιά. Παιδιά με διάφορα προβλήματα είτε

-ΣΚΑΣΜΟΣ Παύλο! Μη μου χαλάς την ησυχία και τα όνειρα! Πρό βλη μα τους ΚΑΙ όχι δικό μου! Να επέλεγαν να μη γεννιόντουσαν φτωχοί το ένα ή το άλλο πρόβλημα που έχουν! Αυτοί φταίνε, κι ακόμα κι αν δε φταίνε αυτοί, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ δε φταίω εγώ. Και δεν είναι δικό μου πρόβλημα, αν είναι και δικό σου με γειά σου και χαρά σου, μα εμένα δεν είναι! Η καλύτερη λύση για ένα πρόβλημα είναι η άρνηση της ύπαρξης του προβλήματος αυτού. Επειδή κάπου διάβασες αυτό το πίστεψες. Χαζέ, χαζούλη Παύλο, Παυλάκη. Έκανες το πρόβλημα του άλλου δικό σου? Κι η δικιά σου εξίσωση, τα δικά σου προβλήματα? Ξέχασες μου φαίνεται. Εσύ δεν ονειρεύτηκες το παιδί σου αν όχι εσένα τον ίδιο πρίγκηπα ή γιό ενός πρίγκηπα, μέλος της πριγκιπικής οικογένειας, με τα πλήθη κάτω από ένα μπαλκόνι και μπροστά από μία τηλεόραση να ... υπάρχουν και να σε αποθεώνουν που ... υπάρχεις(?). Ξέχασες τους εφιάλτες σου? Να μη γίνεις ποτέ φτωχότερος απ'όσο είσαι τώρα και να μη ζήσει το παιδί σου φτωχά? Τι έπαθες Παύλο, τι έμαθες τόσο καιρό?-

Η φωνή που με διέκοψε βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με τη 2η φωνή (aka ακούραστη χολή). You asked for it! Now then... Fight!

 Σλούρπ. Και ξεκινάμε, δε πονάμε απλά κοιτάμε κι όταν κοιμάμαι, θυμάμαι κι απορώ αφού μπορώ. Είμαι μέρος του κόσμου αυτού, είμαι όντως κι εγώ από εδώ? Άκου τούβλο, όσο εσύ κοιμόσουν, που εσύ μου λες ονειρευόσουν, δε ζούσες. Έπαψες να ζεις, δε περπατούσες, νεκροβατούσες. Τι θες κι άλλα, άσε, γειά. Αυτά τα λίγα και καλά!

 Και συνεχίζω, ακάθεκτος αυτή τη φορά, είτε οικογενειακά είτε παθολογικά προβλήματα. Κατά βάθος όλους μας ενοχλούν. Αλλά κατά πιό βάθος υπάρχει κάτι ακόμα. Ποτέ δε μας ένοιαξε η δράση για την άμεση επίλυση αυτών των προβλημάτων. Πιό πολύ ώρα έχει σκεφτεί ένας πως θα πλουτίσει, μόνο ο ίδιος, παρά πως θα εξισορροπηθεί ο πλούτος της γης.

 Ακόμα δε κατάλαβε κάποιος γιατί ασχοληθήκαμε με τα γεννητούρια τα πριγκιπικά? Γιατί όλοι θα θέλαμε να'μασταν σε κάποια απ'αυτες τις θέσεις, μα όχι τη δικιά μας, και ακόμα πιό σίγουρα ΌΧΙ αυτών που έχουν πιό σοβαρά προβλήματα από εμάς. Ο καθένας με όποια δικαιολογία θέλει. Γεγονός όμως αδιάψευστο παραμένει το εξής κύριε δικαιολογημένε! Πως θα βοηθηθούν όλα τα παιδιά του κόσμου (για αρχή αυτά!) όταν ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ να βοηθήσεις στο μέγιστο που μπορείς ένα παιδί μόνο, για αρχή? Για πες μου πως. Παιδάκι μου.

Υ.Γ. : Θα ονομάσω τη φωνή που με διέκοψε "Φωνή του Λαού, κοινή γνώμη ή/ και λογική" γιατί μπορώ κι έτσι γουστάρω. Κάνε κάτι παρόμοιο, αν θες και μπορείς φυσικά.

Παύλος - vlospa kasbe (παιδί)

Η γκόμενα του μάγκα

 Η αναπαραγωγή, η διαιώνιση και συνέχιση του (ανθρώπινου-?-) είδους. Ή απλά για τον μάγκα η συνέχεια της ζωής του. "Ε ναι ρε, κάποια στιγμή δεν έπρεπε να κάνω οικογένεια?" Απαραίτητη θεωρείται όμως κι η ύπαρξη εκείνου του θηλυκού οργανισμού που θα φιλοξενήσει για 9 μήνες το παιδί του μάγκα. Τι χαρακτηρίζει αυτόν τον θηλυκό οργανισμό?

 Η μαγκιά? Όχι. Όπως και τον μάγκα, η αναζήτηση της. Λίγο διαφορετικές αυταπάτες, αλλά, ζυμωμένες απ'τον ίδιο πλάστη σε άλλο φούρνο φουσκώνουν. Και σκάνε? Ίσως, μα μέχρι τότε... Η γκόμενα του μάγκα ξεχειλίζει μαγκιά, άρωμα, πούδρα κι όλα τα οικοδομικά υλικά προσώπου, ξεχειλίζει χαρακτήρα, γούστο και γενικά και με λίγα η γκόμενα του μάγκα ξεχειλίζει απ'όλα όσα εσύ, απλή γκόμενα, στερείσαι! Μετακινείται με τα καλύτερα οχήματα, ντύνεται με τα καλύτερα ρούχα, πάει στα καλύτερα στέκια, με τις καλύτερες παρέες, πίνοντας τα καλύτερα ποτά/ ναρκωτικά. Η γκόμενα του μάγκα είναι αυτή συνήθως που ενώ ο μάγκας έχει κατέβει απ'τη μηχανή του, η μαλάκω μένει ακόμα και χαζεύει, συγνώμη, είναι ο εαυτός της ήθελα να πω. Τι να χαζεύει όταν είναι με θέα τον τοίχο και δε κοιτάει τα αστέρια? Μα φυσικά τον εαυτό της. Δε χρειάζεται καθρέφτη, απλά άλλους γύρω που εκείνη να μπορεί να υποθέσει πως εκείνοι, οι άλλοι γύρω, την κοιτάνε και χαζεύουν... Η γκόμενα του μάγκα τους έχει χυλοπιτιάσει όλους εκτός του μάγκα. Έχει τσακωθεί, πιό παλιά, με κάθε πρώην ή ακόμα και πιθανή πρώην του μάγκα, κι όχι μόνο του μάγκα βασικά! Η γκόμενα του μάγκα είναι η μαλάκω στην παραλία με το στριγκιό, αν κοιτάξεις σε γάμησε, ο μάγκας. Η γκόμενα του μάγκα δεν έβαλε στρινγκ για να κοιτάζουν οι άλλοι. Όχι. Το έβαλε γιατί πολύ απλά ΑΥΤΗ είναι η γκόμενα του μάγκα. Όχι η δικιά σου αρσενικέ αναγνώστη ή/ και αναγνώστρια με τα γούστα σου. Κατά τον ίδιο τρόπο φαίνονται συχνά και τα εσώρουχα της. Στη μηχανή, στο μαγαζί, στο δρόμο (!?). Χμμ.. Να πω το χαρακτηριστικό με άλλα λόγια. "Τα δείχνω όλα γιατί δεν έχω τίποτα (που να μη φαίνεται) για να κρύψω."

 Νέκρα. Όχι, υπάρχουν ακόμα δαύτες, απλά λέω νέκρα όταν ανοίγει το στόμα της. Τόσα νεκρά μέσα της.. Τόσα και τόσο νεκρά όσα λέει. Βασικά άστο­, δε λέει. Περιμένω γκόμενα του μάγκα, νυν ή πρώην, να παραπονεθεί. :)

Παύλος - vlospa kasbe

Ο μάγκας

  Που όλα αυτά? Μα φυσικά στη φαντασία του καθενός! Ελεύθερα λοιπόν ο καθένας πλάθει.. τον εαυτό του.. στα μάτια του! Και στο νού του.. στα μάτια όλων, των άλλων. Πιό συγκεκριμένα δε γίνεται, γίνεται μονάχα απλά. Ο μάγκας ξέρει.

 Άλλη μία φορά που οφείλω να εξηγήσω παρακάτω τι ακριβώς εννοώ παραπάνω. Γνώριμες καταστάσεις. Όσο γνώριμος είναι και για τον καθένα ο μάγκας. Ο εν λόγω άνθρωπος αισθάνεται ξεχωριστός σε βαθμό που οφείλουν όλοι να ΜΗΝ το ξεχνάνε ΠΟΤΕ και φυσικά να του το αναγνωρίζουν, διαρκώς αν γίνεται ακόμα καλύτερα, για εκείνον. Όπλο του? Η αυταπάτη. Χρήση του όπλου? Το να εθελοτυφλεί συνειδητά (όση συνείδηση μπορεί να'χει δηλαδή..) στο μέγιστο βαθμό. Για τον ίδιο, για τους "άλλους", για την ίδια τη Ζωή! Ένα παράδειγμα : Απ'τον πάτο μπορείς να δεις περισσότερα αστέρια απ'ότι από μιά κορυφή. Έστω πως θες να πιάσεις ένα αστέρι. Για να φτάσεις στην κορυφή απαιτεί, χρόνο, υπομονή, πίστη, αντοχή κλπ. Ο μάγκας λοιπόν (ως μάγκας) δε μετακινείται βήμα απ'τον πάτο, μα "μακραίνει" το χέρι του. Ω ναι! Αυτό ακριβώς.

 Πιό σαφή παραδείγματα. Σε καιρούς "οικονομικής κρίσης", όπως βαφτίσαμε τους καιρούς της εποχής μας, που οι πιο πολλοί κάνουν οικονομίες και κόβουν "διασκέδαση" ο μάγκας δε κόβει τίποτα. Σε έναν επιπρόσθετο φόρο ο μάγκας θα βρεί τρόπο να μην πληρώσει. Ο μάγκας θα πάει διακοπές ο κόσμος να χαλάσει (2 γεγονότα μιλάω σοβαρά και ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να τα αρνηθεί!). Ο κόσμος χαλάει κι ο μάγκας είναι, ήδη, διακοπές. Οι πιό πολλοί μάγκες είναι απόγονοι του κύριου Πονηρίδη. Και οι πιό πολλοί μάγκες έχουν γρήγορο μηχανάκι, μεγάλη μαλαπέρδα και βαράνε. Πολύ. Ειδικά τους λίγους όταν εκείνοι υπερτερούν, κατά πολύ. Σε όλα ο μάγκας σε περνάει, είναι πιό γρήγορος, ωραίος, έξυπνος, έμπειρος, πληροφορημένος, "ψημένος". Είναι μάγκας. Εσύ (κι εγώ κι όλοι οι άλλοι όχι). Για τον μάγκα συνήθως μάγκες είναι μόνο όσοι είναι πιό μάγκες από αυτόν. Κουβέντα για την πρωτιά του στον πάτο μη σε δείρει και σου κάνει και τίποτα στην κοπέλα σου και το μηχανάκι σου, αν έχεις ακόμα δηλαδή.

 Και τώρα άσε τις μαγκιές. Κατάλαβες μάγκα μου ποιός είναι ο μάγκας?

Παύλος - vlospa kasbe

Ο ΥΠΕΡ-αισθητικός κόσμος

 Οι 4 εποχές. Απ'την εποχή της υπερπαραγωγής, στην εποχή της υπερπληροφόρησης και στην εποχή υπερκατανάλωσης. Άλλη μιά εποχή και κλείσαμε χρόνο. Γουάου. Ας μη χάνουμε λεπτό κι ας περάσουμε στην εξήγηση της τελευταίας αυτής (μας) εποχής. Αυτή του ΥΠΕΡαισθητικού κόσμου.

 Φανταζόμενος την παραγωγή και την υπερπαραγωγή τι σκέφτεσαι, αν όχι πως μπαίνει ο κόσμος στη διαδικασία να αρχίσει να παράγει το εξής προϊόν κι ύστερα (υπερπαραγωγή) η διαδικασία μπορεί να γίνει και δουλεία? Είτε του παραγωγού (εργάτη) είτε του πελάτη (αγοραστή και χρήστη του προϊόντος). Κάτι παρόμοιο αν όχι το ίδιο για την υπερπληροφόρηση. Συγνώμη ΥΠΕΡ-παρα-πληροφόρηση ήθελα να πω. Και με τις αισθήσεις τι εννοώ? Πάντως όχι πως θέλουμε να αισθανθούμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Δηλαδή? Θέλω να κάνω αυτό, να πάρω αυτό, να δω/ ακούσω/ πιάσω/ δοκιμάσω αυτό, εκείνο, το άλλο. Απ'όλα, αλλά, λίγο.

 Δηλαδή πες πως κάθε αίσθηση μας είναι κι από μία θάλασσα/ λίμνη. Για τα όσα γίνονται στον πλανήτη από τον ίδιο κι απο τους ανθρώπους του/ τα ζώα του βουτάς μέσα στην αντίστοιχη θάλασσα/ λίμνη για να το μάθεις, εκ βάθους (αν θες φυσικά να κάνεις κάτι τέτοιο) αν δε θες να μείνεις απλώς στην πληροφόρηση. Κι εμείς τι κάνουμε λάθος? Μου φαίνεται απλό. Ακολουθώντας τα παραδείγματα των προηγούμενων εποχών, κανείς δε θέλει να μείνει πίσω, στη μόδα και στην οποιαδήποτε, χρήσιμη και μη, πληροφορία άρα και... Λίγο πλάτσα πλούτσα στη λίμνη, μία βουτιά στη θάλασσα και μετά ηλιοθεραπεία στην άλλη. Πάμε λίιιγο βόλτα κι απ'τις 5 τοποθεσίες. Να τα δούμε ακούσουμε φάμε πιούμε κοιμηθούμε όλα. Έγινε κάτι? Το μάθαμε, τα μάθαμε γι'αυτό! Όλα. Ή μάλλον να τσιμπήσουμε λίγο απ'όλα. Το βάθος της γνώσης μας καθιστά τα μπρατσάκια ένα διακοσμητικό και τίποτα παραπάνω. Βαθιά, που να πάμε εκεί δε πλησιάζω, δε πατώνω, δε πληρώνω, δε γνωρίζω, δε θέλω να γνωρίσω, φοβάμαι και θέλω να συνεχίσω να φοβάμαι. Η επιφάνεια μου'ναι αρκετή μιά απάτη ικανή.

 Κι έτσι έζησε η αυταπάτη ο φυγόπονος κι η ανάπηρη φαντασία μας καλά κι εμείς μάλλον δε ζήσαμε ποτέ για να αρχίσουμε, έστω και τώρα, αργά μα και πάλι, να πεθαίνουμε καθημερινά. Αλλά που? Ακόμα και στο θάνατο με μπρατσάκια τριγυρνάμε. Αναίσθητοι...

Παύλος - vlospa kasbe

Soft style (Οι Φλώροι) του σήμερα (παρτ δύο)

 Συμβιβαστήκαμε δηλαδή. Πως όμως? Μα με την αποφυγή του αγνώστου, την επιδίωξη και την εξασφάλιση του σίγουρου του γνώριμου, εκείνου που δεν έχει ρίσκα, ενδεχόμενα πόνου στεναχώριας κλπ. Η περιπέτεια έγινε μυθιστόρημα ταινία και σειρά στο χαζοκούτι. Οι ήρωες? Κόμιξ!

 Σαν να μη μας έφθανε ο δικός μας συμβιβασμός κοιτάμε να συμβιβάσουμε και τους επόμενους. "Μην κάνεις αυτό, δεν αποφέρει χρήματα δόξα καριέρα". "Μη δοκιμάσεις εκείνο, μπορεί να τραυματιστείς". "Μην μιλάς όπως αισθάνεσαι, μίλα όπως σου ζητάνε, μπορεί να τιμωρηθείς". Με τα πολλά, πρώτα σε εμάς που κάποια στιγμή αρχίσαμε τις πρώτες μας προσπάθειες "αξιολόγησης των αξιών (που μας παρουσίασαν)" μπήκε η ιδέα "Μην είσαι ο εαυτός σου, θα αποξενωθείς!" Κανείς δε γεννήθηκε για να'ναι μόνος, πόσο μάλλον για να αισθάνεται. Όταν λοιπόν ένας θέλει να αποφύγει ακόμα κι αυτό, συμβιβάζεται με τον άλφα ή βήτα τρόπο, για λίγο, για πολύ για πάντοτε. Αφού ξεκίνησε η αυταπάτη η 2η φωνή εκλιπαρεί να παρουσιάσει την... "απάτη"!

 Κοροϊδέψαμε τους αυτούς μας στον καθρέφτη. Μιά χαρά δεμένα ματάκια όταν περνάμε δίπλα από άλλα πλασματάκια, ζωάκια κι ανθρωπάκια. Φτιάξαμε τις μάσκες μας και πήγαμε όλοι μαζί θέατρο να δούμε την παράσταση. Η απάτη περιέχει μάρκετινγκ, αγορά προσωπικότητας, ανταλλαγή απόψεων γκλαμουριάς και χαΐλας. Θα προωθήσουμε τον εαυτό μας με οποιαδήποτε απάτη στον οποιοδήποτε απατεώνα αρκεί να γίνει (και να φανεί!) η συναλλαγή, είναι αγορά, ενοικίαση ή ανταλλαγή. Πανηγύρι κανονικό. Κι η προσωπικότητα μας? Στα ύψη! Νομίζουμε.. "Ό,τι ανεβαίνει πέφτει", λένε. "Ό,τι νομίζει ό,τι ανέβηκε πέφτει ακόμα πιό κάτου", λέω εγώ. Και ξέρουμε τι χρειάζεται για να πέσουμε. Αυτοκριτική! Μπίιιπ! Αυτό όμως αποφεύγεται καθώς μπορεί να αποφέρει τύψεις, στεναχώρια, δάκρυα, πόνο, "άμαν κακό, κλείστο γρήγορα καλέ θα μας φάει!".

 Και κάπως έτσι, ζήσαμε εμείς σκατά κι αυταπάτες μας καλύτερα.

Παύλος - vlospa kasbe

Soft style (Οι Φλώροι) του σήμερα (παρτ ένα)

 Ζωή. Γέννηση χαρές λύπες θάνατος και πάλι απ'την αρχή για αυτόν που κοιτά. Από το πιό παλιό ιστορικό βιβλίο μέχρι και το σήμερα το βλέπουμε αυτό. Μαζί με την ανισότητα είναι χαρακτηριστικό πως τα παλιότερα ειδικά χρόνια η ζωή ήταν, σαφώς, δυσκολότερη, για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Υποτίθεται πως ενώ περνούσε ο καιρός η επιστήμη οι ανακαλύψεις μας (και όλα όσα μπορεί να ελπίζει κανείς πως θα μας έδειχνε έναν εναλλακτικό, έναν καλύτερο τρόπο ζωής) θα έκαναν τη ζωή μας καλύτερη.

 Το άν "έκαναν τη ζωή μας καλύτερη" είναι η δεύτερη ερώτηση. Η πρώτη είναι "πως ακριβώς μπορεί ένας να ορίσει το καλύτερο"? Θεωρώντας πως επιδιώκεις κι αποζητάς ό,τι έχεις στερηθεί (χωρίς να αγνοώ τα αναγκαία) αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να μη στερήθηκε το ο,τιδήποτε και να είχε κάθετι αναγκαίο. Γνωρίζοντας την πείνα αναγνωρίζεις έναν που την αντιμετωπίζει και συνήθως τον βοηθάς σε αυτή του τη μάχη. (Μάχη είναι ρε γιογιό, κάθομαι απ'το σπιτάκι μου φαγωμένος και γράφω, κι εσύ φαγωμένος δε διαβάζεις, απ'το σπίτι? Αυτό εννοώ, άμαχοι είμαστε) Αν έχεις παιδιά, ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ να βιώσουν αυτό το ... πράγμα. Φυσιολογικό. Το ίδιο και με άλλα "πράγματα"... Πόνος, φτώχεια, στεναχώρια, κλπ πολλά ακόμα. Η λίστα βέβαια μπορεί να γίνει τεράστια. Αλλά είναι κάποια πράγματα όπου αναπόφευκτα θα τα βιώσει (και) το παιδί σου μεγαλώνοντας κι όχι μόνο. Φυσικά όμως ΔΕΝ έχουν όλοι το ίδιο βίωμα σαν λόγο για την απόφαση τους αυτή. "Το παιδί μου δε θα πεινάσει/πονέσει...κλπ πολλά ακομα". Πολλοί χωρίς καν το βίωμα μα με το φόβο αυτού του βιώματος πήραν αυτήν την απόφαση. Και με τα άλλα, πόνος π.χ. σωματικός ή ψυχολογικός.

 Με τα πολλά είτε από φόβο, είτε από επίγνωση αρχίσαμε να γινόμαστε φυγόπονοι. "Α όχι αυτό, πονάει, α όχι το άλλο, βρωμάει, αχ ούτε εκείνο, ξινίζει" και πάει λέγοντας μέχρι να φτάσει το υποκείμενο εκεί που θέλει, άφοβα, άπονα. Κάπου εδώ έχω ραντεβού με έναν που ρώτησε πως γεννήθηκε η ρουτίνα. Άργησε. Και το χάσαμε το στοίχημα. Σα το μπαρμπούτι κάθε ζαριά και περιπέτεια μας στη ψυχή μιά μάχη μεταξύ αυτοπεποίθησης κι φόβου, δεν είναι μόνο η ζαριά, είναι το πριν και το μετά! Αλλά εμείς τα χάσαμε αυτά, κρατήσαμε μόνο το "μετά" και μάλιστα την πιθανή άσχημη εκδοχή του. Η αδρεναλίνη που ανέβαινε στα ύψη εξαφανίστηκε και το μόνο εμφανές είναι το μονοπάτι της ασφαλούς, πεπατημένης οδού. Ο δρόμος της επιτυχίας. Ο δρόμος του συμβιβασμού.

Παύλος - vlospa kasbe

Χαμόγελα αστραφτερά, συνειδήσεις?

 Χαμογέλα, είναι καταθλιπτικό. Αν διαφωνείς.. κλάψε? Αλλά, αν όχι (ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ούτε και τα 2) πάμε πιό κάτω. Αφού η "αγάπη", όπως ονομάζουμε την Αγάπη σήμερα, αγοράζεται, ενοικιάζεται, ανταλλάσσεται, τότε αυτή η θαυμάσια έκφραση που παίρνουν τα χείλη μας κι ανοίγει το πρόσωπο μας, το χαμόγελο, αυτό, τι έχει πάθει? Έχει πάθει ό,τι το'χουμε κάνει.

 Τι του κάναμε? Όχι όλοι, όχι θελημένα, όχι με επίγνωση, του δώσαμε μία νέα έννοια, ξεχνώντας καθημερινά όλο και πιό πολύ την αρχική, πραγματική έννοια. Το ζυγίσαμε σαν αξία, λες και ζυγίσαμε κι ιστορία. Για ένα λάθος αποτέλεσμα δε φταίνε πάντοτε οι συντελεστές απαραίτητα, μα κι η πράξη που κάνανε. 2 λάθη βλέπω. 1 το να στερείς το χαμόγελο (και σου!) σε κάποιον και 2 να το μαθαίνεις με μπερδεμένη μορφή σε κάποιον. Δηλαδή, σε ένα παιδί που το συμβουλεύεις να υποκριθεί με το χαμόγελο του, ακόμα κι αν δε το εκφράζει (να χαμογελάσει). Πόσο μάλλον σε "εύπλαστους" χαρακτήρες που'ναι ακόμα τα παιδιά. Από μκρός ξεκινάς αν είναι να'χεις βρεθεί να περπατάς αυτό τον δρόμο. Να στήνεις κάπου ένα παιδί που σου φαίνεται (αν σου φαίνεται κιόλας) άσχετο αν εκείνο θέλει εκείνη την ώρα να φωτογραφηθεί, να χαμογελάσει. Να το συμβουλεύεις ακόμα και σε κάποιον δε θέλει ούτε να κοιτάξει στα μάτια, να του χαμογελάει, ακόμα κι αν δε το αισθάνεται στο ελάχιστο. Του δώσαμε μιά τιμή και το ξεπουλήσαμε. Αλλά, είπαμε αυτό είναι η άλλη έννοια, που'ναι προϊόν του κόσμου αυτών των καιρών. Αυτό το προϊόν η κάθε εταιρία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία.. και μας το πουλάει τώρα! Χαμογελαστοί υπάλληλοι. Τώρα ακόμα πιο ενοχλητικό. Άνθρωποι με ψεύτικα χαμόγελα κι άνθρωποι που δε μου προκαλούν και δε μου δίνουν ένα Χαμόγελο. 2 λόγοι να χαμογελάμε.

 Πολύτιμο. Να μπορεί να γεννήσει μία πληθώρα συναισθημάτων που κι αυτά με τη σειρά τους θα δώσουν ζωή σε παρόμοια ανθρώπινη έκφραση. Το χαμόγελο δε το θεωρώ κάτι απλό. Δεν είναι απλά μιά κίνηση, έκφραση. Σε κάποιους δύσκολα γεννιέται, σε άλλους δύσκολα παραμένει. Αν ο κάθε άνθρωπος είναι ένας πλανήτης, στις μαύρες του φεγγάρι, στις καλές του ήλιος που χαμογελά η αλληλεπίδραση είναι... χαμογελάω, κατάλαβε ό,τι θες. Τα φεγγάρια δεν αποφεύγονται, η νύχτα μπορεί να'ναι μεγάλη και ψάχνοντας τον ήλιο μπορεί κάποιος να τον έχει ήδη βρει, σε εσένα. Βρήκες τον ήλιο. :)

Παύλος - vlospa kasbe

Κοινή λογική - (common senseless)

 Έχει κρύο. Κρυώνεις. Όπως όλοι θέλεις να ζεσταθείς. Θα κάνεις ό,τι περνάει απ'το χέρι σου, με βάση όσα γνωρίζεις, για να ζεσταθείς. Κοινή λογική. Ή έστω ένα μέρος της. Είναι πολύπλευρη. Ένα πολύπλευρο ζάρι. Δε μπορώ να ξέρω ποιός το ρίχνει κάθε φορά, ξέρω πως πληρώνει το στοίχημα όμως.

 Προσωπικά? Άστα, τσακωμένοι απ'την αρχή με την κοινή λογική. "Εγώ ήμουν εγώ", πίστευα, και "δε συμβαδίζω με την κοινή λογική πάντοτε και παντού, παίρνω το δρόμο μου". Αισθάνομαι πιό βολικά καθώς θυμάμαι πως "ήμουν νέος τότε", για να μη πω ηλίθιος, δε το'πα. Αισθάνομαι άσχημα σκεπτόμενος πως τότε ήμουν απλά ολικά αρνητικός. Δεν εξερεύνησα καν, ήμουν απόλυτος. Αλλά κι αργότερα που εξερεύνησα, απόρησα... Αυτό είναι κοινή λογική? Κάτι δε πάμε καλά. Εγώ, η λογική, ή οι αποδεχόμενοι αυτήν.

 Κι αλήθεια, ποιός, πότε και γιατί βάφτισε μία επιλογή, πεποίθηση, συμπεριφορά ως "κοινή λογική"? Με βάση ΤΙ? Χμμ... Όσα έκανε, σκέφτηκε και είδε? Ο ένας... Στους πόσους. Γουάου. Δηλαδή η κοινή λογική από περιοχή σε περιοχή, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από χρόνο σε χρόνο, από κατάσταση σε κατάσταση και πολλά άλλα... ΠΟΙΚΙΛΕΙ? Όχι, ντρέπεται. Ένα ντροπαλό μη υλικό δημιούργημα του ανθρώπου. Θαυμάσιο ε? Ε το λέει η κοινή λογική.

 Ανάλογα τον τρόπο που μεγάλωσες, τη μόρφωση κι αγάπη που δέχτηκες, τις εμπειρίες και τα βιώματα που πέρασες, η κοινή λογική, μπορεί να σου επιβάλλει κάτι διαφορετικό από αυτό που θα επέβαλλε σε κάποιον άλλο. Όπως διαφέρουμε κι οι άνθρωποι μεταξύ μας, τα χαρακτηριστικά μας, τα σκεπτικά μας. Μα δεν είναι άξιο απορίας το γεγονός πως η κοινή λογική υποτίθεται αναφέρεται σε όλους, κοινή δηλαδή, ενώ διαφέρει τόσο από άνθρωπο σε άνθρωπο, τόπο, χρόνο? Μάλλον όχι, δεν είναι αυτό άξιο απορίας. Όχι τόσο όσο το γεγονός πως ακόμα την πιστεύουμε, τη χρησιμοποιούμε και την αποκαλούμε "κοινή λογική".

Παύλος - vlospa kasbe ( κοινώς παράλογος)

Παρκάδα και καθαρή συνείδηση.

 Αυτό κι αν είναι είδηση! Καθαρή συνείδηση! Στης καραολή και δημητρίου το πάρκο σαν περπατώ, δε θέλω ακαθαρσίες σκύλων να πατώ! Σαν παππούς όταν κατουριέμαι, απλά κατουρώ. Σκουπίδια πετώ κι όπως θέλω στον καθένα ομιλώ. Όση ώρα κι όπως θέλω στα μάτια κοιτώ, δε ντρέπομαι κι αν προκαλώ.

 Με άλλα λόγια. Έχω ένα μήνα τώρα που καθημερινά διασχίζω το πάρκο πάνω-κάτω με το σκυλί μου για παρέα. Την περήφανη βιτρίνα μας. Την καθαρή τζαμαρία μας. Το πάρκο είναι μες στα σκουπίδια. Οι κάδοι προφανώς δεν φαίνονται ιδανικοί χώροι τοποθέτησης των άχρηστων πιά για εμάς περιτυλιγμάτων ή συσκευασιών από τα προϊόντα/ αγαθά που καταναλώσαμε. Όχι, πάνω στο πράσινο είναι καλύτερα. Ένα μήνα τώρα κοιτάζω τι έχει στους κάδους σκουπιδιών. Ναι. Τι πετάει ο καθένας. Δεν είμαι εγώ ο παράξενος. Ή ίσως να μην είμαι ο τόσο παράξενος όσο οι παρακάτω.

 Οι κάδοι που έλεγα, ένα μήνα τώρα, είτε πετώντας τις ακαθαρσίες του δικού μου σκύλου είτε απλά περνώντας δίπλα απ'τον κάδο έριχνα ένα βλέφαρο τι έχουν μέσα, κατά κύριο λόγο. Και δεν είχαν σκουπίδια, μα σακουλάκια με ακαθαρσίες του δικού μου κι όχι μόνο σκυλιού! Κατά κύριο λόγο. Δε χρειάστηκε ψάξιμο. Απο πάνω βλέπεις έναν μισό-άδειο κάδο και πάνω πάνω αυτά τα "σακουλάκια" (τώρα αηδίασα λίγο :Ρ).

 Τώρα, ο λόγος γίνεται γιατί πολλοί "ενοχλούνται" απ'την ύπαρξη σκυλιών στο χώρο αυτό. Αν τυχαίνει και διαβάζει(ς) κανείς, ερωτώ :

1. Όταν ο παππούς την αρμέγει διακριτικά πίσω από κανά θάμνο και μετά περήφανα κουμπώνει ζώνες με ανάστημα ΔΕΝ σε ενοχλεί?

2. Αν δε σε ενοχλεί το παραπάνω, τότε που ακριβώς νιώθεις ενόχληση όταν κατουράει ένας σκύλος?

3. Η τουαλέτα του σκύλου είναι μία φυσική του ανάγκη, όπως κι η δικιά μας. Η ρίψη σκουπιδιών όμως? Γιατί οι σκύλοι δε τρώνε πατατάκια και δε πίνουν γκαζόζες, ούτε καπνίζουν για να πετάνε τις γόπες τους στο έδαφος? (ηλίθιοι σκύλοι ε?)

4. Αφού λοιπόν σε ενοχλεί γιατί δε μαζεύεις την ακαθαρσία που σε ενοχλεί να βάλεις τέλος στο προσωπικό σου πρόβλημα? Δεν έχεις χρόνο? βρες. Δεν έχεις σακουλάκι ή ένα φύλλο εφημερίδας? βρεεες.

Παύλος - vlospa kasbe (αδέσποτος ιδιοκτήτης σκύλου)

Γύρω γύρο όλοι..

 ..Στη μέση ο Μανώλης. Τραγουδούσαμε. Καλά ίσως όχι όπως το έγραψα. Μα έστω, μαζευόμασταν, βάζαμε και έναν μαλάκα στο κέντρο, καμιά φορά γυρνάγαμε γύρω του και πάρτα "γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης". Τι θέλει να πει ο ποιητής? Αν σκέφτεσαι κάτι τέτοιο ρώτα κάποιον ποιητή λοιπόν. Εγώ μπορεί να το γράψω παρακάτω.

 Έτσι που λες περάσανε τα χρόνια κι άλλαξε ο Μανωλιός, έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Βασικά έγινε ένα παράξενο πράμα. Παρότι συνεχίσαμε να χορεύουμε γύρω γύρω, εθελοντικά, τραγουδάμε ο καθένας τον ύμνο του *, δεν είμαστε πιασμένοι χέρι χέρι μα κρατάμε μαχαίρια και μαδάμε τον διπλανό μας σα γύρο. Χοιρινό άμα είναι αναίσθητος, κοτόπουλο αν φοβάται το αίμα του. Ναι εδώ μόνο, αστειεύτηκα. Κι ο Μανωλιός? Καλά εδώ είναι όλο το μυστήριο. Ο Μανωλιός ποιός είναι, γιατί δεν είναι ένας, ποιοί είναι αυτοί και ποιός τους έβαλε εκεί...

 Αλλά... Με τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου γύρου, τη φασαρία απ'τα διαφορετικά τραγούδια του καθενός, το μάδημα, να το πω πάλι, και φυσικά την απαραίτητη μόνιμη προσοχή μην σε μαδήσουν οι άλλοι... Που να κοιτάξεις τον κάποτε Μανωλιό και να αντιληφθείς όλα τα παραπάνω που θα σκεφτόσουν ύστερα?

* Δεν απέχω απ'το χορό κι εγώ τραγουδάω, θέλω να πιστεύω πως κανέναν δε μαδάω

Παύλος - vlospa kasbe

Πόσο αργά να'ναι?

 Ανέμελος, ξέγνοιαστος, χωρίς ίχνος επίγνωσης.. Χαζεύεις τον ουρανό κι αντί για αστέρια αντικρίζεις ένα σκοτάδι που κινείται, απειλητικά, προς το μέρος σου. "Τι να'ναι αυτό?" με το δίκιο σου, το άδικο μα έστω, αναρωτιέσαι.. Δε το γουστάρεις και δε κρατιέσαι.

 Όμως, αυτό βλέπεις από εκεί που στέκεσαι, πολιτικά ιδεολογικά, δε ξέρω τι σε "στηρίζει", δεν αποκλείεται να διαφέρει στα μάτια ενός που στέκεται αλλού, ενός που δε στέκεται πουθενά κι ενός που πάνω του στέκονται για να "δουν". Αυτό το σκοτάδι φαίνεται δηλώνεις, φανατικά μάλιστα, πως το σιχαίνεσαι και θα κάνεις ό,τι μπορείς για να το εξαφανίσεις. Μα πλησιάζοντας (το σκοτάδι) την ανάσα σου μου φαίνεστε το ίδιο. Εσένα? Ξέρεις τον εαυτό σου, έχεις βουτήξει βαθιά μέσα στις πιό ακραίες συναισθηματικές και σωματολογικές εμπειρίες που σου επιτρέπουν να σκεφτείς "Με ξέρω, έτσι λειτουργώ."?

 Έχεις κάνει τη βουτιά αυτή? Ακόμα μπρατσάκια. Είναι φόβος σα την πρώτη εμπειρία της θάλασσας ο εαυτός. Φαίνεται κάπως, μα στην επιφάνεια, κάτω από αυτό το πέπλο σιγουριάς που αντικατοπτρίζει τον ήλιο όμως? Δε μπορείς να ξέρεις αν δε μπεις. Και να φτάσεις όσο πιό βαθιά μπορείς, γνωρίζοντας γιατί το κάνεις. Δε πάω να πνιγώ, πάω να μάθω να κολυμπώ. Ένα μακροβούτι γνωριμίας με την πίεση όσο φτάνουμε στά άδυτα βάθη του εαυτού. Ποιός θα το έκανε οικειοθελώς, χωρίς λόγο?

 Αν ο ωκεανός θέλει να κρύψει κάτι θα'ναι βαθιά στον πάτο του. Διαφέρουμε κάπου? Σιγά μην αφήσουμε να επιπλέει στην επιφάνεια κάτι που θέλουμε να κρύψουμε. Δε το φτάνεις με την πρώτη φορά, μα αργά-αργά, ώσπου ξαφνικά. "Τι δουλειά έχει το σκοτάδι στον πάτο του ωκεανού?"

 Αναφέρομαι στον "φασισμό" όπως έχουμε μπει στη διαδικασία να τον αποκαλούμε, καθημερινά πλέον. Δεν είναι μόνο αυτό το σκοτάδι που βλέπουμε. Είναι και μέσα μας. Στον καθένα μας εμφανίζεται άλλη στιγμή, με άλλο τρόπο έκφρασης κι εξάσκησης, για άλλο λόγο. Αλλά εμφανίζεται, συνήθως.

 Ενοχλούμαι ακούγοντας άλλες εθνικότητες να κακολογούνται για τα χάλια μίας χώρας. Ενοχλούμαι ακούγοντας να μιλάνε προσβλητικά σε αυτούς που λέμε "ξένους".
Ενοχλούμαι πολύ όταν το κάνουν αυτό σε μιά γυναίκα.
Ενοχλούμαι πάρα πολύ που βλέπω τη γυναίκα να μην απαντά "για να μη χάσει τη δουλειά της".
Και τέλος ενοχλούμαι ακόμα πιό πολύ που ένα τόσο αδύναμο σωματικά πλάσμα σαν εμένα είναι το μόνο που δε περιμένει αυτή ξένη εργαζόμενη γυναίκα να'ναι η ΜΑΝΑ του, η αδερφή του, η μοναδική του και αφού η ίδια ενδιαφέρεται για τη δουλειά της, εγώ θα ενδιαφερθώ για την ίδια. Για το γεγονός πως δε μου είναι οικογένεια, είναι από "ξένη" χώρα ΑΛΛΑ! Δεν είναι μόνη της. Δεν είναι μόνη της στη δουλειά της, στη ζωή της, λόγικα και στον τόπο που λέμε "πατρίδα" της.

 Με το να ανέχομαι τέτοιες συμπεριφορές ανέχομαι τον φασισμό σαν ύπαρξη στο χαρακτήρα. Εκείνων που ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές και σιωπούν. Δε μιλούν, απλά το δέχονται. Έτσι, δε κάνεις τίποτα, δε βοηθάς. Κι εγώ θέλω να ξεχαστεί, σα λέξη, σα χαρακτηριστικό μας. Μα να μείνει η ανάμνηση του ως "κακό λάθος του παρελθόντος" ή όπως ηχεί καλύτερα σε κάποιον για το κάνει όσο σαφές μπορεί να γίνει σε κάποιον που δε το έχει βιώσει (τον φασισμό).

 Αλλά! Μόνο ένας καλός λόγος για την προσπάθεια εξάλειψης δεν αρκεί. Θέλει... Θυσία. Νομίζω. Να σκοτώσεις αυτό που έχεις βαθιά μέσα σου πνιγμένο ζωντανό. Πως θα δώσεις ζωή σε κάτι νέο? Αλλά, ο φόβος βρίσκεται στο άγνωστο. "Εδώ στα βάθη είχαμε στο σκοτάδι, πιό κάτω μήπως υπάρχει κάτι πιό τρομακτικό?" Πως αντιμετωπίζεις κάτι που μέχρι τώρα έχεις δει μόνο τον λάθος τρόπο αντιμετώπισης του? (Προφανώς και είναι λάθος για να μην έχει εξαλειφθεί, βάλτα με την αλήθεια αν διαφωνείς.)

Παύλος - vlospa (απ'τα κρύα τα νερά) kasbe

Κρίση ταυτότητας

 Όχι το ποιός είμαι. Πιό συγκεκριμένα μάλιστα : "Γιατί είμαι αυτός που νομίζω?" και ίσως και "Τι με κάνει αυτόν που είμαι?". Αυτά.

 2013, καλά και το 12 και 11 την ίδια σιγουριά θα μπορούσε να έχει κανείς. Ο καθρέφτης, οι άνθρωποι γύρω του, οι αναμνήσεις του και φυσικά τα χαρτιά. Ταυτότητες, διαβατήρια, διπλώματα και λοιπά, πτυχία, διάφορα... Δεν είναι πως θέλω να πω κάτι για τα δέντρα. Θέλω να πω για άλλο ένα τούβλο στον τοίχο που χτίσαμε στα μάτια μας, στους γύρω μας, τη φύση, τον ίδιο μας τον εαυτό.

 Είμαι αυτός που γράφει η ταυτότητα μου με λίγα λόγια. Όχι πως η ταυτότητα με πείθει. Απλά όλα τα προαναφερθέντα κι η ταυτότητα ΔΕΝ με κάνουν να αμφιβάλω. Αυτός/ή/ό ο/το/η (βάφτισε το όπως θες) κόσμος/σύστημα/κοινωνία (δώσε δικό σου όνομα, εντάξει, το ίδιο προϊόν είναι) όμως περνάει μία κρίση και μάλιστα οικονομική, κατά τα λεγόμενα του/της.. Αφού περνάει αυτό εσύ γιατί δε περνάς? Η μάλλον γιατί το προσπερνάς?

- Αν απορείς γιατί μιλάω στο 2ο, δεν είναι τόσο ότι προτιμώ να απευθυνθώ σε εσένα, μα ξέρω πως η οποιαδήποτε ενασχόληση μαζί σου, σε κρατάει παραπάνω "ενδιαφερόμενο". Όπως και εμένα άλλωστε. :) -

 Και τι κάνουμε γι'αυτό? Αυτοκριτική? Όχι. Χτίσιμο, μπετά απο πάνω μέχρι κάτω, κι αν γκρεμιστούν (όχι εκούσια απο εμάς) χτίσιμο ξανά κι απ'την αρχή. Με αυταπάτες? Με "αυτά τα'πες". Ναι, το παρελθόν είναι εδώ να μας διδάσκει. Τι κρίμα που εμείς οι ανυπόμονοι πρέπει να περιμένουμε το μέλλον για να μας τιμωρήσει? Και στο παρόν άτακτοι είμαστε. Η εμφάνιση, το κύρος, το τι θα πει ο άλλος, η κοινωνική θέση, ω μα τι βάσανα.. Αλλά ακόμα κι αυτά τα βάσανα δε μπορούμε να βάλουμε σε σειρά και μας βάζουν αυτά ανά την ιστορία του ανθρώπου προσθέτοντας, φυσικά, περισσότερα βάσανα.

 Κι οποιανού του γκρεμίσουν κανά-2 τοίχους, σπάνια γκρεμίζουμε οι ίδιοι, γρήγορα, να μη ξεχάσουμε να τον δείξουμε με το δάχτυλο, να πούμε το όνομα του χαμηλόφωνα μεταξύ μας και να αισθανθούμε... αυτοί που είμαστε. Χάρτινος γίγαντας, σα τη χάρτινη ταυτότητα. Μπορεί να απεικονίζει ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Μπορεί να κρύβει... Μπορεί και όχι όμως.

Παύλος - vlospa (νομίζω, και είμαι καλά. Πάλι νομίζω)