Μία ερώτηση, στο δρόμο / A question, on the way

 Δε θυμάμαι καλά, μα όσο θυμάμαι περπατάω.
Από μικρός νομίζω, έτσι μου φαίνεται.

Τα πρώτα βήματα. Ούτε αυτά θυμάμαι.
Με θυμάμαι να περπατάω. Θυμάμαι να περπατάω.

Ούτε τα βάρη θυμάμαι πότε ξεκίνησαν.
Ούτε πότε έβαλα παππούτσια.

Και τα βάρη αυξήθηκαν, τόσο σε ποσότητα όσο και σε βάρος.
Ακόμα φοράω παππούτσια.

Σέρνομαι. Έχω καμπουριάσει τόσο από το βάρος που...
Βλέπω! Βλέπω πως κι άλλοι ανθρώποι, πολλοί.

Σερνόμαστε, άλλοι σωριάστηκαν κοιμήθηκαν ονειρεύτηκαν.
Άλλοι βαστάνε γερά και συνεχίζουν.

Άλλοι βρήκαν άλλους, σκλάβους να τους κουβαλάνε.
Μα κι οι άρχοντες αυτοί, κι αυτοί καμπουριασμένοι είναι.

Λίγο συνήθισα την εικόνα. "Είναι βάρος η ζωή"...
Ώσπου έπεσα κι εγώ. Κάτοικος του πατώματος.

Δεν έβλεπα πια ευθεία. Μα ούτε πιά τα έβλεπα όλα στραβά.
Δεν έβλεπα, γιατί δε με ένοιαζε να δω.

Ίσως ακριβώς γι'αυτό μόνο τώρα να θυμήθηκα τα λόγια.
Ένας, κάποτε είπε πως μπορεί να έπιασε πάτο μα είχε θέα όλα τ'αστέρια.

Έτσι κι εγώ έπειτα κοίταξα προς τα μέσα. Με τα μάτια κλειστά.
Για να μπορέσω να δω. Όλα τα αστέρια ήταν εκεί...

Σηκώθηκα. Και τα βάρη μαζί. Δεν είδα προς τα που.
Πήρα τα βάρη και συνέχισα. Όχι δεν ήμουν πιο δυνατός.

Την ίδια δύναμη έχω, τα ίδια βάρη είναι, ακόμα περπατάω.
Είναι η στάση που τα κουβαλάω μόνο διαφορετική.

Ξυπόλυτος πιά, έκανα τα βάρη μαύρες πέτρες.
Τις ρίχνω πίσω μου, μα όχι όλες και που και που σηκώνω λίγες.

Κι άμα ποτέ σηκώσω κανέναν άνθρωπο στο δρόμο, τον ρωτάω,
"Είναι βάρος η ζωή, ή είναι πέτρα;"


Παύλος - vlospa kasbe


 I don't remember well, but as long as I remember I've been walking.
Since a kid I think, that's how it seems to me.

The first steps. I do not remember them either.
I remember me walking. I remember to walk.

Neither do I remember when the weights started.
Nor do I remember when did I put on shoes.

And the weights increased, both in quantity and in weight.
I still wear shoes.

I'm crawling. I'm so hunchbacked from the weight that...
I see! I see that other people too, many.

We're crawling, others collapsed slept dreamed.
Others hold on strong and continue.

Others found others, slaves to carry them.
But those masters too, they are also hunchbacked.

I kind of got used to the picture. "Life is a weight".
Till I also fell. Resident of the floor.

I was no longer seeing straight. But nor did I see everything wrong anymore.
I didn't see, because I didn't care to see.

Maybe, that is exactly why only now I could remember the words.
One man, once said that maybe he had hit rock bottom, but he could see all the stars.

So afterwards I also looked towards the inside. With the eyes closed.
So that I could see. All the stars were there.

I got up. And the weights along. Didn't look where towards.
I just took the weights and continued. No I wasn't stronger.

The same strength I have, the same weights I carry, I still walk.
It is the stance in which I carry them just different.

Barefoot now, turned the weights into dust. *
Dust I shake off my feet, but not all and now and then Ι collect a little. **

And if I ever get someone up on my way, I ask them.
"Is life a weight, or is dust"?


*,** Shake the dust off my feet is the meaning, but the accurate translation would be :
Barefoot now, turned the weights into black rocks.
I throw them behind me, but not all and now and then I collect some.


Pavlos - vlospa kasbe