Γεια!

Με λένε Παύλο.
Μα δεν είναι το όνομα μου.
Μου... Δε κατέχω τίποτα.
Είμαι. Αυτό που δεν έχει όνομα.

Δε χρειάζομαι πια όνομα. 
Απλά είμαι.
Αυτό που κάτω απ'όλα όσα θαρρώ πως με συγκροτούν.
Αυτό που απλώνεται παντού κι ενώνει κάθετι.

Με λένε. "Οι άλλοι".
Ποιοί άλλοι;
Οι άλλοι, δηλαδή Eγώ.
'Η μάλλον πίσω απ'τα Eγώ τους.

Τα τους γίνανε μας.
Τα μας γίνανε μου.
Και τα μου εξαφανίστηκαν.
Εξαφανίζομαι κι Εγώ.

Ποιός είμαι;
Όχι αυτός που γράφει.
Η γραφή είναι μέσο έκφρασης.
Δεν εκφράζομαι, είμαι.

Δεν είμαι Εγώ, γιατί απλά είμαι.
Και δεν έχω λόγο έκφρασης.
Ωστόσο Εγώ έχω, γιατί ακόμα δε καταλαβαίνω.
Κι η έκφραση με βοηθά στο ξεγύμνωμα μου.

Το γνώριμο κρύο, όλο και πιο γνώριμο.
Όλο και λιγότερο κρύο ωστόσο.
Στα όσα δεν είμαι. Δεν είμαι κι Εγώ.
Κι όσα είμαι πέρα από.


Παύλος...



Hi!

They call me Pavlos.
But that is not my name.
My... I possess nothing.
I am. That which has no name.

I don't need a name anymore.
I just am.
That under all that I think I consist of.
That which reaches everywhere and unites everything.

They call me. "The others".
Which others?
The others, meaning "I".
Or maybe behind their "I's".

The them became ours.
The ours became my.
And my disappeared.
Also "I" disappear.

Who am I?
Not the one writing.
Writing is a mean of expression.
I don't express my self, I am.

I am not "I", because I just am.
And have no reason to express myself.
However "I" do, because I still don't understand.
And expression helps me in getting naked.

That familiar cold, all the time more familiar.
Less and less cold however.
Among all I am not. I am also not I.
And all those am beyond.


Pavlos...