From the end to zero

00.00 to 08.00, must be fate.
01.00 to 09.00, oh this is fine.
02.00 to 10.00, now and then.
03.00 to 11.00, feels like 24/7.
04.00 to 12.00, we all serve.
05.00 to 13.00, isn't this fun?
06.00 to 14.00, not knowing who.
07.00 to 15.00, am I free?
08.00 to 16.00, to keep the score.
09.00 to 17.00, so I feel alive.
10.00 to 18.00, this is my fix.
11.00 to 19.00, reverse seven-eleven.

12.00 to 20.00, enemy at the gate.
13.00 to 21.00, why do I whine?
14.00 to 22.00, still holding a pen.
15.00 to 23.00, this is no heaven.
16.00 to 00.00, such nerve!
17.00 to 01.00, any logic here? None.
18.00 to 02.00, probably best for you.
19.00 to 03.00, but you don't agree.
20.00 to 04.00, this why I am living for?
21.00 to 05.00, something to deprive.
22.00 to 06.00, building with bricks.
23.00 to 07.00, and again at eleven.
00.00 to 08.00, again? No, wait.

1

Αρχικά ήμασταν ένα.
Αποκόπηκα, σ'εμένα.
Έκτοτε απεγνωσμένα.
Ασυνείδητα ψάχνω εσένα.

Μα ακόμα αρνούμαι επανελειμένα.
Να μεταμορφωθώ σε Κανένα.
Μία ανάγκη δίχως φρένα.
Προσωρινά εμπόδια, μάταια, χάμενα.

Λόγια απ'τον καθένα.
Γνώριμα μα και ξένα.
Στο χρόνο σκόρπια κρυμμένα.
Ένωμενα είναι μιά γέννα.

Στον μυθικό λιμένα.
Που τα όνειρα είναι θαμμένα.
Τύψεις, πάθη, ξεχασμένα.
Εκεί πάλι θα βρεθούμε, εσκεμμένα.



In the beginning we were one.
I cat myself off, to me.
Ever since, desperately.
Subconsciously I search you.

But I still refuse repeatedly.
To transform to Nobody.
A need without brakes.
Temporary barriers, futile, lost.

Words from every one.
Familiar and stranger.
In time scattered hidden.
United they are a birth.

In the mythical harbour. 
Where dreams are buried.
Guilts, passions, forgotten.
There we'll meet again, on purpose.

ekaLUkiSUO

 Ensimmäinen luova kirjoittaminen suomeksi


Vihdoin tasapaino.
Silloin painava ajatus tuntui kevyeltä,
lähtemällä hetkeksi ikuisuuteen ja takaisin alkuun,
että se hengittää syvästi raikasta ilmaa.
Mutta milloin me alettiin laskea?
Kuka määräsi alun kesken ja lopun?

Ai, anteeksi, on minun vuoro pelata.
Inspiraatio luomaan uutta elämää.
On tilaa, tulkaa reippaasti vaan!
Kuten Atlas, kannetaan maailma.
Painavat ongelmat.
Elämän kannattaa aloittaa treenaamaan. 

Kerran vielä takaisin laudalle.
Vaikka kukaan ei muista.
Tai jotkut, mutta heitä kutsutaan hulluiksi!
He eivät ole hulluja.
Vaan meidän täytyy kutsua heitä hulluiksi.
Tämä peli on hullu.
Säännöt kuulostavat kyllä järkeviltä.
Joillekin, joskus, jotenkin.
Kaikki unohdamme.

Vai?
Onko meidän vuorovaikutuksia,
kuten tatuointeja,
piirretään meidän tunneilla,
toisiaan sieluille,
ilman allekirjoitusta.
Joskus törmätään taas
meidän tatuointien värit reagoi!
Räjähdys! Taide? Elämä ja kuolema. First creative writing in Finnish Finally balance. When a heavy thought felt light, by leaving for a while to eternity and back to the start, so that it breathes deeply clean air. But when did we start counting? Who defined start, middle and end? Oh sorry! It's my turn to play. Inspiration to create new life. There's space, just come! Like Atlas, let's carry the world. Heavy problems. Life should start training. Once more back to the board. Even if no one remembers. Or some, but them we call crazy! They're not crazy. We just have to call them crazy. This game is crazy. The rules sound logical. To some, sometimes, somehow. We all forget. Or are our interactions, like tattoos, we draw our feelings, on each other's souls, without signing. Sometime we'll run into one another, again. The colours of our tattoos react. Explosion! Art? Life and death.

Ο μόνος τρόπος ίσως να. The only way maybe I.

Χάρτης για ένα γράμμα
Πρόσκληση και πρόκληση συνάμα.

Ο μόνος τρόπος ίσως να ψάξω.
(Για να κατασταλάξω)

Η διαδρομή το θόρυβο πνίγει.
Ο θόρυβος όμως κάτι κρύβει.

Ο μόνος τρόπος ίσως να ακούσω
(Χωρίς να αντικρούσω)

Είναι ένας γρίφος.
Γραμμένος με ύφος.

Ο μόνος τρόπος ίσως να μιλήσω.
(Πριν λαλήσω)

Για ένα παιχνίδι οι κανόνες,
Άπειρα πιόνια μες τους αιώνες.

Ο μόνος τρόπος ίσως να καταλάβω.
(Θα προλάβω;)

Ένα κλειδί για κάθε κλειδαριά.
Ματριόσκα από άδεια κουτιά.

Ο μόνος τρόπος ίσως να νιώσω.
(Ζωή να βιώσω)



Map for a letter
Invitation and challenge at the same time

The only way maybe I search
(And settle down)

The route drowns the noise
But the noise hides something.

The only way maybe I listen
(Without refuting) 

It is a riddle
Written in attitude

The only way maybe I talk
(Before I go insane)

For a game the rules
countless pawns over the centuries

the only way maybe I understand
(Will I make it in time?)

One key for each lock
Matryoshka out of boxes

The only wat maybe I feel
(Life to experience)

Μία ανάσα πριν τον θάνατο

 
Ήσουν πάντοτε εδώ

κι ας μη το πήρα χαμπάρι,

κρυμμένος πίσω απ'το εγώ

αμυδρό φως στο σκοτάδι.

Και τώρα με εσένα οδηγό,

μία ανάσα πριν το θάνατο,

ακόμα κι ένα μονοπάτι κρύο, μα θεΐκό,

δεν είναι πλέον άβατο.


Μου λες ν'αφήσω, ν'αφεθώ,

πως είμαι ένα με τη στιγμή

κι έγινα αέρας κι έγινα νερό,

όπως πριν έρθω σ'αυτή τη ζωή.


Σ'αυτής της ξέφρενης γιορτής

τον πιο πένθιμο ρυθμό

δε νιώθω να'μαι μόνο θεατής

Οπότε με σπρώχνεις, στο χορό.


Ξεχνάω, ώστε πάλι να μπορώ να μάθω,

θύμισε μου να αναπνεύσω,

μαντεύω το μέλλον και πλάθω

πελάγη νέα που θέλω να πλεύσω.


Κάθε ταξίδι και μιά επιστροφή,

όσος ανασύρθηκα απ'το βυθό,

ο χρόνος ποτέ δεν αργεί,

θα ξανάρθω και θα με βρω.



One breath before death


You had always been here,
even if I didn't notice
hidden behind the "me"
dim light in the darkness.

And now with you as a guide
one breath before death
Even a path cold, dark
Doesn't seem hardly passable.

You tell me to leave and to let go
that I am one with the moment
and I became air and I became water
just like before coming to this life,

In this wild celebration's
the most grieving rhythm
I don't feel like just a viewer
So you throw me into the dance.

I forget, so that I can learn again
Remind me to breathe
I'm guessing the future and shaping
Oceans I wanna sail on.

Every journey and one return
as much as I resurfaced from the deep
the time is never late
I will come again and find me.