Μία ερώτηση, στο δρόμο / A question, on the way

 Δε θυμάμαι καλά, μα όσο θυμάμαι περπατάω.
Από μικρός νομίζω, έτσι μου φαίνεται.

Τα πρώτα βήματα. Ούτε αυτά θυμάμαι.
Με θυμάμαι να περπατάω. Θυμάμαι να περπατάω.

Ούτε τα βάρη θυμάμαι πότε ξεκίνησαν.
Ούτε πότε έβαλα παππούτσια.

Και τα βάρη αυξήθηκαν, τόσο σε ποσότητα όσο και σε βάρος.
Ακόμα φοράω παππούτσια.

Σέρνομαι. Έχω καμπουριάσει τόσο από το βάρος που...
Βλέπω! Βλέπω πως κι άλλοι ανθρώποι, πολλοί.

Σερνόμαστε, άλλοι σωριάστηκαν κοιμήθηκαν ονειρεύτηκαν.
Άλλοι βαστάνε γερά και συνεχίζουν.

Άλλοι βρήκαν άλλους, σκλάβους να τους κουβαλάνε.
Μα κι οι άρχοντες αυτοί, κι αυτοί καμπουριασμένοι είναι.

Λίγο συνήθισα την εικόνα. "Είναι βάρος η ζωή"...
Ώσπου έπεσα κι εγώ. Κάτοικος του πατώματος.

Δεν έβλεπα πια ευθεία. Μα ούτε πιά τα έβλεπα όλα στραβά.
Δεν έβλεπα, γιατί δε με ένοιαζε να δω.

Ίσως ακριβώς γι'αυτό μόνο τώρα να θυμήθηκα τα λόγια.
Ένας, κάποτε είπε πως μπορεί να έπιασε πάτο μα είχε θέα όλα τ'αστέρια.

Έτσι κι εγώ έπειτα κοίταξα προς τα μέσα. Με τα μάτια κλειστά.
Για να μπορέσω να δω. Όλα τα αστέρια ήταν εκεί...

Σηκώθηκα. Και τα βάρη μαζί. Δεν είδα προς τα που.
Πήρα τα βάρη και συνέχισα. Όχι δεν ήμουν πιο δυνατός.

Την ίδια δύναμη έχω, τα ίδια βάρη είναι, ακόμα περπατάω.
Είναι η στάση που τα κουβαλάω μόνο διαφορετική.

Ξυπόλυτος πιά, έκανα τα βάρη μαύρες πέτρες.
Τις ρίχνω πίσω μου, μα όχι όλες και που και που σηκώνω λίγες.

Κι άμα ποτέ σηκώσω κανέναν άνθρωπο στο δρόμο, τον ρωτάω,
"Είναι βάρος η ζωή, ή είναι πέτρα;"


Παύλος - vlospa kasbe


 I don't remember well, but as long as I remember I've been walking.
Since a kid I think, that's how it seems to me.

The first steps. I do not remember them either.
I remember me walking. I remember to walk.

Neither do I remember when the weights started.
Nor do I remember when did I put on shoes.

And the weights increased, both in quantity and in weight.
I still wear shoes.

I'm crawling. I'm so hunchbacked from the weight that...
I see! I see that other people too, many.

We're crawling, others collapsed slept dreamed.
Others hold on strong and continue.

Others found others, slaves to carry them.
But those masters too, they are also hunchbacked.

I kind of got used to the picture. "Life is a weight".
Till I also fell. Resident of the floor.

I was no longer seeing straight. But nor did I see everything wrong anymore.
I didn't see, because I didn't care to see.

Maybe, that is exactly why only now I could remember the words.
One man, once said that maybe he had hit rock bottom, but he could see all the stars.

So afterwards I also looked towards the inside. With the eyes closed.
So that I could see. All the stars were there.

I got up. And the weights along. Didn't look where towards.
I just took the weights and continued. No I wasn't stronger.

The same strength I have, the same weights I carry, I still walk.
It is the stance in which I carry them just different.

Barefoot now, turned the weights into dust. *
Dust I shake off my feet, but not all and now and then Ι collect a little. **

And if I ever get someone up on my way, I ask them.
"Is life a weight, or is dust"?


*,** Shake the dust off my feet is the meaning, but the accurate translation would be :
Barefoot now, turned the weights into black rocks.
I throw them behind me, but not all and now and then I collect some.


Pavlos - vlospa kasbe

Φωνές / Voices / Äänet

Oι φωνές μες το κεφάλι μου.
Είναι τρεις. 

Η μία είναι η δικιά μου.
Παρότι όλες, δικές μου είναι.
Μιλάει ήρεμα, προσπαθεί να ακούσει.

Η άλλη είμαι εγώ.
Παρότι όλες μαζί, εγώ είμαι.
Ουρλιάζει, βρίζει, προσπαθεί τις άλλες να σωπάσει.

Κι η τρίτη είμαι.
Παρότι όλες είμαι, η τρίτη είμαι.
Ψιθυρίζει, μα λαχταρά να ακουστεί.


Παύλος - vlospa kasbe


The voices inside my head.
Are three.

The one is mine.
Although, all are mine.
Talks calmly, tries to listen.

The other is me.
Although all of them together, is me.
Screams, curses, tries to silence the other voices.

And the third one I am.
Although I'm all of them, the third I am.
Whispers, but yearns to be listened.


Pavlos - vlospa kasbe


Äänet minun päässä.
On kolme.

Yksi on minun.
Vaikka kaikki on minun.
Puhuu rauhallisesti, yrittää kuunnella.

Toinen on minä.
Vaikka kaikki yhdessä, on minä.
Huutaa, kiroilee, yrittää vaientaa muiden äänet.

Ja kolmas olen.
Vaikka minä olen kaikki, kolmas olen.
Kiuskaa mutta, kaipaa tulla kuulluksi.


Pavlos - vlospa kasbe

Ένα κάθε φορά, κάθε κι ένα/ One at a time, each and one / Yksi kerrallaan, jokainen ja yksi.

Ένός επιτρεπέζιου παιχνιδιού,
ασκήσεις, οδηγίες κι ένας χάρτης.

Ένα βήμα κάθε φορά.
Κάθε βήμα κι ένα γράμμα

Οι οδηγίες είναι απαντήσεις.
Στις ερχόμενες μου ερωτήσεις.

Ένα κομμάτι του παζλ κάθε φορά.
Κάθε κομμάτι του παζλ και μιά λέξη.

Σκαρφάλωσα στα ύψη.
Βούλιαξα στα βάθη.

Ένα ταξίδι κάθε φορά.
Κάθε ταξίδι κι ένα μήνυμα.

Παραγνώρισα το έξω μου.
Οπότε γυρίζω μέσα μου.

Ένα μήνυμα κάθε φορά.
Κάθε μήνυμα κι ένα ταξίδι.

Μεταφέρθηκα διχώς να κουνηθώ.
Έκτοτε με ακούω καλύτερα.

Μία λέξη κάθε φορά.
Κάθε λέξη κι ένα κομμάτι του παζλ.

Οι ασκήσεις είν'εργαλεία.
Για τους γρίφους των στρωμάτων.

Ένα γράμμα κάθε φορά.
Κάθε γράμμα κι ένα βήμα.


Παύλος - vlospa kasbe


Of a board game,
exercises, instructions and a map.

One step at a time.
Every step and a piece of the puzzle.

The instructions are answers.
To my upcoming questions.

One piece of the puzzle at a time.
Every piece of the puzzle and a word.

I climbed heights.
I sank in depths.

One trip at a time.
Every trip and a message.

I misrecognized my outside.
So I go back to my inside.

One message at a time.
Every message and a trip.

I moved without moving.
Ever since I listen to me better.

One word at at time.
Every word and a piece of the puzzle.

The exercises are tools.
For the riddles of the layers.

One letter at a time.
Every letter and a step.


Pavlos - vlospa kasbe


Yhden lautapelin,
harjoitukset, ohjeet ja kartta.

Yksi askel kerrallaan.
Jokainen askel ja yksi kirjain.

Ohjeet ovat vastaukset.
Minun tuleviin kysymyksiin.

Yksi palapelin pala kerrallaan.
Jokainen palapelin pala ja yksi sana.

Kiipesin korkeuksiin.
Vajosin syviin.

Yksi matka kerrallaan.
Jokainen matka ja yksi sanoma.

Tutustuin väärin minun ulkoiseeni.
Siksi palaan minun sisään.

Yksi sanoma kerrallaan.
Jokainen sanoma ja yksi matka.

Liikuin liikkumatta.
Siitä lähtien kuuntelen minua paremmin.

Yksi sana kerrallaan.
Jokainen sana ja yksi palapelin pala.

Harjoitukset ovat kaluja.
Kerrosten kuva arvoittuksiin.

Yksi sana kerrallaan.
Jokainen sana ja yksi askel.


Pavlos - vlospa kasbe

Να αιωρούμαι πιο ελαφριά κι απ'την αγάπη/ Floating, lighter than love

 Απογείωση. Έτσι, απότομα. Σκέψου!
Φαντάσου την ψυχή σου βγαίνει και να σου λέει, επιστρέφω αμέσως.
Να φεύγει από το αεροδρόμιο σώμα σου.

Δίχως εισιτήριο, δίχως πλήρωμα, δίχως δίπλωμα.
Το'χω αποζητήσει, ναι, φορές πολλές.
Κι ίσως πλέον ασυνείδητα ακόμα πιο πολύ.

Φτάνω τον ουρανό μου σύντομα, η πτήση θα κρατήσει μόνο τόσο.
Καθόλου χρόνος να σκεφτώ να δώσω την παραμικρή σημασία στο κορμί μου.
Μόνο αυτό δε θα με ενδιέφερε σε εκείνο το συναίσθημα, εκείνης στιγμής.

Τρομοκρατήθηκα προς στιγμήν μα τα μαθήματα σου απέδωσαν, άφησα κι αφέθηκα.
Κι έτσι έκανα, ξανά λοιπόν. Απλά ήμουν, άφησα τον έλεγχο.
Και τι ήταν/ήμουν; Να αιωρούμαι πιο ελαφριά κι απ'την αγάπη.

Καλά θα κάνω να επιστρέψω. Αρκετά για πρώτη πτήση.
Να θυμηθώ να κοιμηθώ κάτω από τα αστέρια...
Αυτό είναι το όριο μου. Για τώρα μέχρι εδώ.



Lift off! Just suddenly like that. Think about it!
Imagine your soul going out, saying "I'll be right back".
Leaving your airport body. Like that.

No ticket, no crew, no license.
I've longed for it, yes, times plenty.
Subconsciously even more probably lately.

I will reach my sky soon, the flight will last only so long.
No time to even think of paying the slightest attention to my body.
Only that wouldn't interest me while in the feeling, of that moment.

Felt terror for a while, but your lessons paid off. "Leave and let go".
And so I did once again, I simply was, let go of control.
And what was? Floating, lighter than love.

I should come back. Enough for first flight.
Remember to sleep under the stars...
This is my limit. Till here, for now.


Pavlos - vlospa kasbe

Ο λύκος μου/ My wolf

 Μικρό μου θηρίο
Μαζί μεγαλώσαμε.
Δεν είναι αστείο;

Μαζί δε κάνουμε,
μα χώρια δε μπορώ.
Ακόμα έστω, ίσως.

Σε μοιράζομαι μ'άλλους/ες ήδη.
Το πως σου φέρομαστε.
Μεταξύ μας αυτό μας χωρίζει.

Σ'αυτή τη ζωή όλο αργώ
Δε σε αντιλήφθηκα νωρίς,
Ένα μάθημα πικρό.

Δε σ'αναγνώρισα
δεν έκατσα να σε μάθω.
Αδιαφόρησα.

Κι εσύ μεγάλωνες.
Κι εσύ κι η αυταπάτη.

Ένας φλεγόμενος λύκος.
Πίσω απ΄τα διψασμένα μου πάθη.

Κι όσο σε έτρεφα επέστρεφες.
Όσο κι αν σε έδιωχνα περίμενες.
Όσο κι αν σε πλήγωνα μεγάλωνες.
Ακόμα κι αν σε σκότωνα, δεν έφτανε.

Κι εγώ; Μιά ανάσα λιγότερος.
Για βάλτα κάτω, όλη η ζωή.

Τώρα έχει φύγει η άνοιξη
Το καλοκαίρι δε θυμάμαι

Φθινόπωρο μου'δειξες τα δόντια σου.
Είναι τον χειμώνα για αγάπη τόσο αργά;

Μετράω μέρες για την άνοιξη.
Μετράω και τις πληγές μου.

Περιμένεις την αδύναμη στιγμή.
Γι'αυτό κι αν γελάω, το κάνω με επιφύλαξη.
Μία ιδέα αρκετή να με τρομοκρατεί.

Είναι φάσεις που μαζεύω ότι έχω.
Σηκώνω ανάστημα σε κοιτώ στα μάτια.
Σπάνια και για το λίγο που αντέχω.

Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σε σταματά.
Μπορείς μία χαρά να με κατασπαράξεις.
Χρέη κι απωθημένα να εισπράξεις.

Να σε κλωτσήσω, ξύσω, αλύπητα βαρέσω.
Ακόμα και τρεμάμενος αυτά είναι εύκολα.
Το δύσκολο είν'ένα. Το να σε εξημερώσω.

Έχω ένα μόνο λόγο που σε θέλω ζωντανό.
Όσο κι αν δε σε θέλω είσαι κομμάτι μου.
Ένα κομμάτι που πονώ, που πονώ και που αγαπώ.



My small beast,
We grew up together,
isn't it funny?

Together we can't be.
But apart, I just can't.
Yet at least, maybe.

I share you with others already.
How we treat you.
That's what separates us.

In this life I'm always late.
Didn't notice you early.
A lesson bitter.

Didn't recognise you.
Never learned you.
I didn't care.

And you were growing.
And you and my delusion.

A blazing wolf.
Behind my thirsty passions.

And as long as I fed you you were coming back.
No matter how much I sent you away, you'd wait.
As much as I'd hurt you, you'd grow.
Even if I'd kill, it wasn't enough.

And me? One breath lesser.
Count it. A whole life.

Now the spring is gone.
Summer I don't remember.

Fall you showed me your teeth.
Is it on winter too late for love?

I count down days to spring.
I count my wounds.

You're waiting for the weak moment.
That's why if I laugh, I do it with caution.
One idea is enough to terrify me.

There are times I gather all I got.
When I stand up and look you in the eyes.
Rarely and for the while that I can.

I still haven't understood what stops you.
You can easily devour me.
Debts and bottled up feelings to collect.

To kick you, grind you and mercilessly beat you.
Even shaking scared those are easy.
The difficult is one. To tame you.

I have but one reason I want you alive.
No matter how little I want you, you're a part of me.
A part I love.


Παύλος vlospa - kasbe

Τρίτo πρόσωπο / Κάπου κάποτε μακριά - Third person / somewhere sometime faraway

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω πως ήταν εύκολο
Μα ούτε ήταν, ούτε μου χρειάζεται να θέλω πιά.
Επιτέλους είναι μπροστά μου. Τι ταξίδι κι αυτό...

Το κουδούνι γράφει "Ανώνυμος Κανένας".
Δεν υπάρχει πόρτα.
Όποιος μπορεί, μπαίνει κι όποτε θέλει, βγαίνει.

Μέσα έχει ένα παράθυρο όλο κι όλο.
Και μπόλικο χώρο για ένα μεγάλο "αλλά".
Αλλά λοιπόν, το παράθυρο είναι σαν κινηματογράφος.

Συνηθίζω το χώρο, με τρώει η περιέργεια, μα.
Νιώθω τα βήματα μου βαριά, μα με σέρνω να δω.
Αριστερά είναι νύχτα, ίσα που βλέπω μιά φιγούρα.

Παλεύει στο μονοπάτι, με τον άνεμο και δαίμονες.
Μονοπάτι είν'αυτό; Μετά βίας φαίνεται.
Θέλω να ευχηθώ καλό δρόμο, κάτι μου λέει όχι, μα δε μου λέει γιατί.

Δεξιά λιακάδα, ένας δρόμος και παράξενα χαμόγελα.
Άνοιξη, μυρωδιές, μέθη και χοροί.
Ποιος δε θα ήθελε να ανθίσει;

Ποιός θέλει να μαδήσει:
Πόσο παράξενα αντίθετα, τόσο παράλογο να μην ήταν πλάι πλάι...
Ξαφνικά... Πρέπει να φύγω; Κάτι με τραβά έξω.

Συνεχίζω. Δε μπορώ να μείνω εκεί για πάντα.
Αδυνατώ, ακόμα, να μείνω για πολύ.
Αυτός ο καιρός σα να αλλάζει.

Κάπου μακριά μα συνάμα κοντά,
έπεσε ένα τυχαίο κομμάτι παζλ.
Έπεσε ακριβώς στη θέση του.

Κάποτε μακριά μα συνάμα κοντά,
εθεάθη ένα πράσινο φύλλο.
Ακούστηκε κελάηδημα αηδονιού.

Κάπου μακριά μα συνάμα κοντά,
μιά μικρή ακτίνα ήλιου ζεσταίνει το χώμα.
Εκεί πάω να ξαποστάσω.


I would really want to believe it was easy.
But neither it was, nor I need to want it anymore.
Finally, it is in front of me. What a journey it was...

The doorbell says "Anonymous Nobody".
There is no door.
Whoever is able goes in, whenever they want they, leave.

Inside there is a window and that's all in all.
And plenty of space for a large but.
So but, the window is like a cinema.

I get used to the space, I die of curiosity, but.
I feel my steps heavy, I drag myself to see.
On the left there is a figure, I barely see it.

Struggling on the route, with the wind and demons.
Is that a route? It can hardly be seen.
I wanna wish good luck, but something says no, but doesn't say why.

On the right, sunshine, a road and strange smiles.
Spring, odours, intoxication and dances.
Who wouldn't want to bloom?

Who would want to be plucked?
How strangely opposites, how absurd not to be side to side.
Suddenly... I have to go? Something pulls me out.

I go on, can't stay there forever.
I am unable, yet, to stay long.
This weather is like changing.

Somewhere far away, yet close,
fell a random puzzle piece.
Fell exactly at its place.

Sometime far away, yet close,
a green leaf was seen.
A nightingale's song was heard.

Somewhere far away, yet close,
a ray of the sun warms the earth.
There I go to rest.


Παύλος vlospa - kasbe

To be continued

Another day I wake up and choose violence.
Getting up and throwing myself to battle.
A primitive civil war inside my head.

Let the silent canons loose at will.
Keeping it quiet about the injuries.
No one likes screams.
The blood still sells though.
So let it flow, let it show!

When, how, why did I enter this abyss? 
The trails goes on for long.

The weight of the world is trying to bring me down.
Or it must be Atlas. I started carrying him too.
I had to stop flying. So I started eating my wings.

Please don't ask me how am I!
Instead ask me where am I!
To the point.

The point when I reached a wall.
Can't climb, or break. Can't wait.
Time seems slower, but I age faster.
I see my remaining breath count reduced.

I am my breath. How much of me is left?
Do I have time for... What was the dream about?
Moved far away from Ithaka, drawn back violently.
Lady reality has no manners.
I... forget that there even was a dream.
Was there, or was it a dream after all?

Otherworldly in this transformation. Unsightly!
I switch to third person. I am time, so I see the futures.

A phoenix risen from the fire.
Or burned and buried in its ashes.

At least I took with me the answer to my question.
All now left is me. The answer to me.
And to prove it, only one task there is.
To be.

To be continued.

To be continued..


Παύλος (Pavlos) vlospa kasbe