Γεια!

Με λένε Παύλο.
Μα δεν είναι το όνομα μου.
Μου... Δε κατέχω τίποτα.
Είμαι. Αυτό που δεν έχει όνομα.

Δε χρειάζομαι πια όνομα. 
Απλά είμαι.
Αυτό που κάτω απ'όλα όσα θαρρώ πως με συγκροτούν.
Αυτό που απλώνεται παντού κι ενώνει κάθετι.

Με λένε. "Οι άλλοι".
Ποιοί άλλοι;
Οι άλλοι, δηλαδή Eγώ.
'Η μάλλον πίσω απ'τα Eγώ τους.

Τα τους γίνανε μας.
Τα μας γίνανε μου.
Και τα μου εξαφανίστηκαν.
Εξαφανίζομαι κι Εγώ.

Ποιός είμαι;
Όχι αυτός που γράφει.
Η γραφή είναι μέσο έκφρασης.
Δεν εκφράζομαι, είμαι.

Δεν είμαι Εγώ, γιατί απλά είμαι.
Και δεν έχω λόγο έκφρασης.
Ωστόσο Εγώ έχω, γιατί ακόμα δε καταλαβαίνω.
Κι η έκφραση με βοηθά στο ξεγύμνωμα μου.

Το γνώριμο κρύο, όλο και πιο γνώριμο.
Όλο και λιγότερο κρύο ωστόσο.
Στα όσα δεν είμαι. Δεν είμαι κι Εγώ.
Κι όσα είμαι πέρα από.


Παύλος...



Hi!

They call me Pavlos.
But that is not my name.
My... I possess nothing.
I am. That which has no name.

I don't need a name anymore.
I just am.
That under all that I think I consist of.
That which reaches everywhere and unites everything.

They call me. "The others".
Which others?
The others, meaning "I".
Or maybe behind their "I's".

The them became ours.
The ours became my.
And my disappeared.
Also "I" disappear.

Who am I?
Not the one writing.
Writing is a mean of expression.
I don't express my self, I am.

I am not "I", because I just am.
And have no reason to express myself.
However "I" do, because I still don't understand.
And expression helps me in getting naked.

That familiar cold, all the time more familiar.
Less and less cold however.
Among all I am not. I am also not I.
And all those am beyond.


Pavlos...

Η εικόνα / The picture

Με βήματα μικρά και σταθερά.
Τα μηνύματα πιά πιο καθαρά.
Σαν να βλέπω, ξανά.
Μα με τα μάτια πλέον κλειστά.

Μ'ακούω καλύτερα, κι ας μη χρησιμοποιώ την ακοή.
Δε με βλέπω, γιατί δε με ψάχνω με την όραση.
Δε με ψάχνω, γιατί με αισθάνθηκα.
Κι αισθάνθηκα πως είδα, ξανά, απ'την αρχή.

Δε μπορώ να με αγγίξω. Ρέω μέσα μου, παντού.
Ο εσωτερικός μου κόσμος, βρήκα ομορφιά.
Δε την είδα, την αισθάνθηκα. Με αισθάνθηκα.
Έφερα λίγη μαζί μου πίσω. Ασυνείδητα.

Μπερδεύτηκαν τα μάτια μου όταν τ'άνοιξα.
Πως βλέπω τον κόσμο μου εδώ;
Χάθηκε το γνωστό. Γλυκιά απουσία.
Κομμάτια του κόσμου μου μπροστά στα μάτια μου.

Αχ θα σας πιστέψω μάτια μου κι ας μην είναι κι 100%!
Άλλο ένα τυχαίο κομμάτι παζλ έπεσε στη θέση του.
Έχω ακόμα δρόμο, αν θέλω να δω την όλη εικόνα.
Μα πως θα δω αφού είμαι στην εικόνα;

Σκοπός δεν είναι να δω.
Πως θα μπορούσα άλλωστε;
Σκοπός είν'η εικόνα.
Κι η εικόνα είμαι εγώ.


Παύλος.



With steps small and steady.
The messages are clearer.
As if I see, again.
But with the eyes now closed.

I can hear me better, although I don't use hearing.
I don't see me, because I do not look for me with sight.
I don't look for me, because I felt me.
And I felt that I saw, again, from the start.

I can't touch me, I flow inside me, everywhere.
My inside world, I found beauty.
Didn't see it, I felt it. I felt me.
Brought some back with me. Unconsciously.

My eyes got confused when I opened them.
How can I see my world here?
The known is lost. A sweet absence.
Pieces of my world before my eyes.

Oh I will believe you my eyes, even if it is not 100%!
Another random piece of puzzle fell on its place.
I still have a long way, if I want to see the whole picture.
But how will I see, since I'm on the picture?

The purpose is not to see.
How could I either way?
The purpose is perceiving being in the picture.
And the picture is me.


Pavlos

Η σπηλιά

Βροχή. Ευκαιρία να ξαποστάσω.
Ψάχνω για καταφύγιο.
Μπρος μου 5 σπηλιές.

Στην πρώτη βλέπω φωτιά και σκιές. 
Μιά παράσταση γνωστή.

Στη δεύτερη μυρίζω πρόβατα.
Αναμασημένο σανό.

Στην τρίτη ακούω χορούς.
Ελεύθερη γιορτή της ζωής.

Στην τέταρτη νιώθω κρύο.
Γνώριμο κι οικείο.

Το θυμάμαι καλά αυτό το κρύο
και το γαλάζιο παγωμένο φως.

Θυμάμαι και τις φωτιές, το φαγητό.
Και δε ξεχνώ τη μουσική, να με καλεί στο χορό.

Πάω στην 5η σπηλιά.
Την κάνω σπίτι μου, προσωρινό.
Γύρω μου κοιτώ, περιεργάζομαι το χώρο.

Περιεργάζομαι κι εμένα.
Να με συναντήσω. Ως είμαι.
Ποιός είμαι;

Έχω τις οδηγίες.
Τους κανόνες έχω μάθει.
Μα δε μπορώ να το συλλάβω.

Πως να με δω, μέσα μου, δίχως να κοιτάζω;
Πως να με ακούσω, μέσα μου, δίχως να ακούσω;
Πως να με νιώσω, μέσα μου, δίχως να αγγίξω;
Πως να με μυρίσω, μέσα μου, δίχως να οσφρανθώ;
Πως να με γευστώ, μέσα μου, δίχως να δοκιμάσω;

Όσα δεν είμαι, ίσως τότε!
Ποιός είμαι, αν δεν είμαι όσα έχω;

Δεν είμαι οι 5 αισθήσεις μου.
Δεν είμαι το σώμα μου, δεν είμαι το μυαλό μου.
Δεν είμαι όσα αισθάνομαι, ούτε κι όσα σκέφτομαι.

Μάδησα λίγο, σα κρεμμύδι κι έβγαλε μιά ψύχρα.
Τι παράξενο! Το αντιλαμβάνομαι, μα δε κρυώνω.

Να με ψάξω, να με βρω και να με συναντήσω.
Χωρίς να με ψάχνω να με βρω. Ποιός είμαι;

Με τα μάτια κλειστά.
Δίχως κίνητρο.

Όπως σε μιά απλή και τυχαία, φευγαλέα εξερεύνηση.
Γυμνός στο κρύο.
14 μάτια, όλα κλειστά.

Ζω πριν γεννηθώ. Μα θα ζω κι αφού θα'χω πια πεθάνει;
Το κρύο αυτού του κόσμου.
Μ'αγκάλιασε σαν ήρθα. Θα μ'αγκαλιάσει και σα φύγω;

Προστατεύτηκα με την πανοπλία μου.
Η περήφανη, γυαλιστερή πανοπλία μου.
Το όπλο, η σίγουρη άμυνα και το καμάρι μου.

Μα τώρα έχει ραγίσει,
σκούριασε και πάγωσε και
σπάει σε κομμάτια.

Κι όσο σπάει και πέφτει, κρυώνω.
Όσο κρυώνω λίγο λίγο συνηθίζω.
Θυμάμαι. Απ'αυτό το κρύο προέρχομαι.

Δε θα έρθει αυτό. Εγώ θα πάω.
Δε θα πάω. Εδώ είναι.
Δεν είναι. Είμαι.

Με βρήκα.


Παύλος - vlospa kasbe


Rain. Chance to rest.
Looking for shelter.
Before me 5 caves.

In the first I see fire and shadows (dancing)
A familiar show.

In the second I smell sheep.
Rechewed hay.

In the third I head dances.
Free celebration of life.

In the fourth I feel cold.
Known and familiar.

I remember well that cold
and that light blue frozen light.

I remember the flames, the food.
And I don't forget the music, calling me to the dance.

I go to the fifth cave.
Make it my home, temporary.
Around me I look, examining the space.

And I examine my self.
To meet me. As I am.
Who am I?

I have the instructions.
The rules I have learned.
But I cannot grasp it.

How can I see me, inside me, without looking?
How can I listen to me, inside me, without hearing?
How can I feel me, inside me, without touching?
How can I smell me, inside me, without sniffing?
How can I taste me, inside me, without trying?

All that I am not, maybe then!
Who am I, if not, what I have?

I am not my 5 senses.
I am not my body, nor my brain.
I am neither all I feel, nor all I think.

I shed a bit, like an onion and it's chilly.
So strange! I am aware of it, but feel no cold.

To look for me, to find me and to meet me.
Without looking for me to find me. Who am I?

With the eyes closed.
And no motive.

Like in a simple and random, transient exploration.
Naked in the cold.
14 eyes*, all closed.

I live before I am born. But will I live also after I will have died?
The cold of this world.
It hugged as I came. Will it hug me as I will leave?

I protected my self with my armor.
My proud, shiny armor.
The weapon, the definite defense and my pride.

But now it has cracked.
Rusty and frozen and
breaking to pieces.

And as it breaks and falls, I feel cold.
As I feel cold and little by little get used to it.
I remember. I come from that cold.

It will not come. I will go.
I will not go. It is here.
It isn't. I am.

I found me.


* about the 14 eyes : https://www.greece-is.com/article/a-guide-to-greek-slang/

Pavlos - vlospa kasbe