Το παιδάκι / The kiddo

 Πατημασιές. Ελαφρύ αργό περπάτημα.
Περπατώ και συλλογίζομαι.
Κάθομαι και διαλογίζομαι

Απομακρύνομαι.

Κι όσο απομακρύνομαι, δακρύζω.
Κι όσο πιο πολύ δακρύζω, συνειδητοποιώ.

Κι όσο συνειδητοποιώ, βλέπω.
Κι όσο πιο πολύ βλέπω, μου είμαι ξεκάθαρος.

Σαν να με βλέπω σε καθρέφτη.
Ωστόσο, βλέπω ποιός και τι δεν είμαι.

Και βλέπω ξεκάθαρα.
Τόσο, που πάλι δακρύζω,

Σαμποτάρω την όραση μου,
ακόμα κι αν δε μ'αντιλαμβάνομαι μ'αυτή.

Έχω επίγνωση, έχει κι αυτός.
Γι'αυτό και τόσο κλάμα.
Ένα ανώριμο παιδάκι.

Τι συγχρονισμός! Ή μήπως...
Άλλο ένα τυχαίο κομμάτι παζλ έπεσε στη θέση του.


vlospa kasbe


 Footsteps. Light slow walking.
I walk and I reflect.
I sit and meditate.

I move away

And as I move away I cry.
And the more I cry, I realize.

And as I realize, I see.
And the more I see, I am clear to me.

Like seeing me in a mirror.
However, I see who and what I am not.

And I see clearly.
So much, that I cry again.

I sabotage my vision,
even if I don't perceive me through it.

I am aware, so is he.
That's why so much crying.
An immature kiddo.

What a synchronization! Or maybe...
Another random puzzle piece fell in its place.


vlospa kasbe