Soft style (Οι Φλώροι) του σήμερα (παρτ ένα)

 Ζωή. Γέννηση χαρές λύπες θάνατος και πάλι απ'την αρχή για αυτόν που κοιτά. Από το πιό παλιό ιστορικό βιβλίο μέχρι και το σήμερα το βλέπουμε αυτό. Μαζί με την ανισότητα είναι χαρακτηριστικό πως τα παλιότερα ειδικά χρόνια η ζωή ήταν, σαφώς, δυσκολότερη, για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Υποτίθεται πως ενώ περνούσε ο καιρός η επιστήμη οι ανακαλύψεις μας (και όλα όσα μπορεί να ελπίζει κανείς πως θα μας έδειχνε έναν εναλλακτικό, έναν καλύτερο τρόπο ζωής) θα έκαναν τη ζωή μας καλύτερη.

 Το άν "έκαναν τη ζωή μας καλύτερη" είναι η δεύτερη ερώτηση. Η πρώτη είναι "πως ακριβώς μπορεί ένας να ορίσει το καλύτερο"? Θεωρώντας πως επιδιώκεις κι αποζητάς ό,τι έχεις στερηθεί (χωρίς να αγνοώ τα αναγκαία) αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να μη στερήθηκε το ο,τιδήποτε και να είχε κάθετι αναγκαίο. Γνωρίζοντας την πείνα αναγνωρίζεις έναν που την αντιμετωπίζει και συνήθως τον βοηθάς σε αυτή του τη μάχη. (Μάχη είναι ρε γιογιό, κάθομαι απ'το σπιτάκι μου φαγωμένος και γράφω, κι εσύ φαγωμένος δε διαβάζεις, απ'το σπίτι? Αυτό εννοώ, άμαχοι είμαστε) Αν έχεις παιδιά, ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ να βιώσουν αυτό το ... πράγμα. Φυσιολογικό. Το ίδιο και με άλλα "πράγματα"... Πόνος, φτώχεια, στεναχώρια, κλπ πολλά ακόμα. Η λίστα βέβαια μπορεί να γίνει τεράστια. Αλλά είναι κάποια πράγματα όπου αναπόφευκτα θα τα βιώσει (και) το παιδί σου μεγαλώνοντας κι όχι μόνο. Φυσικά όμως ΔΕΝ έχουν όλοι το ίδιο βίωμα σαν λόγο για την απόφαση τους αυτή. "Το παιδί μου δε θα πεινάσει/πονέσει...κλπ πολλά ακομα". Πολλοί χωρίς καν το βίωμα μα με το φόβο αυτού του βιώματος πήραν αυτήν την απόφαση. Και με τα άλλα, πόνος π.χ. σωματικός ή ψυχολογικός.

 Με τα πολλά είτε από φόβο, είτε από επίγνωση αρχίσαμε να γινόμαστε φυγόπονοι. "Α όχι αυτό, πονάει, α όχι το άλλο, βρωμάει, αχ ούτε εκείνο, ξινίζει" και πάει λέγοντας μέχρι να φτάσει το υποκείμενο εκεί που θέλει, άφοβα, άπονα. Κάπου εδώ έχω ραντεβού με έναν που ρώτησε πως γεννήθηκε η ρουτίνα. Άργησε. Και το χάσαμε το στοίχημα. Σα το μπαρμπούτι κάθε ζαριά και περιπέτεια μας στη ψυχή μιά μάχη μεταξύ αυτοπεποίθησης κι φόβου, δεν είναι μόνο η ζαριά, είναι το πριν και το μετά! Αλλά εμείς τα χάσαμε αυτά, κρατήσαμε μόνο το "μετά" και μάλιστα την πιθανή άσχημη εκδοχή του. Η αδρεναλίνη που ανέβαινε στα ύψη εξαφανίστηκε και το μόνο εμφανές είναι το μονοπάτι της ασφαλούς, πεπατημένης οδού. Ο δρόμος της επιτυχίας. Ο δρόμος του συμβιβασμού.

Παύλος - vlospa kasbe