Ο ΥΠΕΡ-αισθητικός κόσμος

 Οι 4 εποχές. Απ'την εποχή της υπερπαραγωγής, στην εποχή της υπερπληροφόρησης και στην εποχή υπερκατανάλωσης. Άλλη μιά εποχή και κλείσαμε χρόνο. Γουάου. Ας μη χάνουμε λεπτό κι ας περάσουμε στην εξήγηση της τελευταίας αυτής (μας) εποχής. Αυτή του ΥΠΕΡαισθητικού κόσμου.

 Φανταζόμενος την παραγωγή και την υπερπαραγωγή τι σκέφτεσαι, αν όχι πως μπαίνει ο κόσμος στη διαδικασία να αρχίσει να παράγει το εξής προϊόν κι ύστερα (υπερπαραγωγή) η διαδικασία μπορεί να γίνει και δουλεία? Είτε του παραγωγού (εργάτη) είτε του πελάτη (αγοραστή και χρήστη του προϊόντος). Κάτι παρόμοιο αν όχι το ίδιο για την υπερπληροφόρηση. Συγνώμη ΥΠΕΡ-παρα-πληροφόρηση ήθελα να πω. Και με τις αισθήσεις τι εννοώ? Πάντως όχι πως θέλουμε να αισθανθούμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Δηλαδή? Θέλω να κάνω αυτό, να πάρω αυτό, να δω/ ακούσω/ πιάσω/ δοκιμάσω αυτό, εκείνο, το άλλο. Απ'όλα, αλλά, λίγο.

 Δηλαδή πες πως κάθε αίσθηση μας είναι κι από μία θάλασσα/ λίμνη. Για τα όσα γίνονται στον πλανήτη από τον ίδιο κι απο τους ανθρώπους του/ τα ζώα του βουτάς μέσα στην αντίστοιχη θάλασσα/ λίμνη για να το μάθεις, εκ βάθους (αν θες φυσικά να κάνεις κάτι τέτοιο) αν δε θες να μείνεις απλώς στην πληροφόρηση. Κι εμείς τι κάνουμε λάθος? Μου φαίνεται απλό. Ακολουθώντας τα παραδείγματα των προηγούμενων εποχών, κανείς δε θέλει να μείνει πίσω, στη μόδα και στην οποιαδήποτε, χρήσιμη και μη, πληροφορία άρα και... Λίγο πλάτσα πλούτσα στη λίμνη, μία βουτιά στη θάλασσα και μετά ηλιοθεραπεία στην άλλη. Πάμε λίιιγο βόλτα κι απ'τις 5 τοποθεσίες. Να τα δούμε ακούσουμε φάμε πιούμε κοιμηθούμε όλα. Έγινε κάτι? Το μάθαμε, τα μάθαμε γι'αυτό! Όλα. Ή μάλλον να τσιμπήσουμε λίγο απ'όλα. Το βάθος της γνώσης μας καθιστά τα μπρατσάκια ένα διακοσμητικό και τίποτα παραπάνω. Βαθιά, που να πάμε εκεί δε πλησιάζω, δε πατώνω, δε πληρώνω, δε γνωρίζω, δε θέλω να γνωρίσω, φοβάμαι και θέλω να συνεχίσω να φοβάμαι. Η επιφάνεια μου'ναι αρκετή μιά απάτη ικανή.

 Κι έτσι έζησε η αυταπάτη ο φυγόπονος κι η ανάπηρη φαντασία μας καλά κι εμείς μάλλον δε ζήσαμε ποτέ για να αρχίσουμε, έστω και τώρα, αργά μα και πάλι, να πεθαίνουμε καθημερινά. Αλλά που? Ακόμα και στο θάνατο με μπρατσάκια τριγυρνάμε. Αναίσθητοι...

Παύλος - vlospa kasbe