Ανέμελος, ξέγνοιαστος, χωρίς ίχνος επίγνωσης.. Χαζεύεις τον ουρανό κι αντί για αστέρια αντικρίζεις ένα σκοτάδι που κινείται, απειλητικά, προς το μέρος σου. "Τι να'ναι αυτό?" με το δίκιο σου, το άδικο μα έστω, αναρωτιέσαι.. Δε το γουστάρεις και δε κρατιέσαι.
Όμως, αυτό βλέπεις από εκεί που στέκεσαι, πολιτικά ιδεολογικά, δε ξέρω τι σε "στηρίζει", δεν αποκλείεται να διαφέρει στα μάτια ενός που στέκεται αλλού, ενός που δε στέκεται πουθενά κι ενός που πάνω του στέκονται για να "δουν". Αυτό το σκοτάδι φαίνεται δηλώνεις, φανατικά μάλιστα, πως το σιχαίνεσαι και θα κάνεις ό,τι μπορείς για να το εξαφανίσεις. Μα πλησιάζοντας (το σκοτάδι) την ανάσα σου μου φαίνεστε το ίδιο. Εσένα? Ξέρεις τον εαυτό σου, έχεις βουτήξει βαθιά μέσα στις πιό ακραίες συναισθηματικές και σωματολογικές εμπειρίες που σου επιτρέπουν να σκεφτείς "Με ξέρω, έτσι λειτουργώ."?
Έχεις κάνει τη βουτιά αυτή? Ακόμα μπρατσάκια. Είναι φόβος σα την πρώτη εμπειρία της θάλασσας ο εαυτός. Φαίνεται κάπως, μα στην επιφάνεια, κάτω από αυτό το πέπλο σιγουριάς που αντικατοπτρίζει τον ήλιο όμως? Δε μπορείς να ξέρεις αν δε μπεις. Και να φτάσεις όσο πιό βαθιά μπορείς, γνωρίζοντας γιατί το κάνεις. Δε πάω να πνιγώ, πάω να μάθω να κολυμπώ. Ένα μακροβούτι γνωριμίας με την πίεση όσο φτάνουμε στά άδυτα βάθη του εαυτού. Ποιός θα το έκανε οικειοθελώς, χωρίς λόγο?
Αν ο ωκεανός θέλει να κρύψει κάτι θα'ναι βαθιά στον πάτο του. Διαφέρουμε κάπου? Σιγά μην αφήσουμε να επιπλέει στην επιφάνεια κάτι που θέλουμε να κρύψουμε. Δε το φτάνεις με την πρώτη φορά, μα αργά-αργά, ώσπου ξαφνικά. "Τι δουλειά έχει το σκοτάδι στον πάτο του ωκεανού?"
Αναφέρομαι στον "φασισμό" όπως έχουμε μπει στη διαδικασία να τον αποκαλούμε, καθημερινά πλέον. Δεν είναι μόνο αυτό το σκοτάδι που βλέπουμε. Είναι και μέσα μας. Στον καθένα μας εμφανίζεται άλλη στιγμή, με άλλο τρόπο έκφρασης κι εξάσκησης, για άλλο λόγο. Αλλά εμφανίζεται, συνήθως.
Ενοχλούμαι ακούγοντας άλλες εθνικότητες να κακολογούνται για τα χάλια μίας χώρας. Ενοχλούμαι ακούγοντας να μιλάνε προσβλητικά σε αυτούς που λέμε "ξένους".
Ενοχλούμαι πολύ όταν το κάνουν αυτό σε μιά γυναίκα.
Ενοχλούμαι πάρα πολύ που βλέπω τη γυναίκα να μην απαντά "για να μη χάσει τη δουλειά της".
Και τέλος ενοχλούμαι ακόμα πιό πολύ που ένα τόσο αδύναμο σωματικά πλάσμα σαν εμένα είναι το μόνο που δε περιμένει αυτή ξένη εργαζόμενη γυναίκα να'ναι η ΜΑΝΑ του, η αδερφή του, η μοναδική του και αφού η ίδια ενδιαφέρεται για τη δουλειά της, εγώ θα ενδιαφερθώ για την ίδια. Για το γεγονός πως δε μου είναι οικογένεια, είναι από "ξένη" χώρα ΑΛΛΑ! Δεν είναι μόνη της. Δεν είναι μόνη της στη δουλειά της, στη ζωή της, λόγικα και στον τόπο που λέμε "πατρίδα" της.
Με το να ανέχομαι τέτοιες συμπεριφορές ανέχομαι τον φασισμό σαν ύπαρξη στο χαρακτήρα. Εκείνων που ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές και σιωπούν. Δε μιλούν, απλά το δέχονται. Έτσι, δε κάνεις τίποτα, δε βοηθάς. Κι εγώ θέλω να ξεχαστεί, σα λέξη, σα χαρακτηριστικό μας. Μα να μείνει η ανάμνηση του ως "κακό λάθος του παρελθόντος" ή όπως ηχεί καλύτερα σε κάποιον για το κάνει όσο σαφές μπορεί να γίνει σε κάποιον που δε το έχει βιώσει (τον φασισμό).
Αλλά! Μόνο ένας καλός λόγος για την προσπάθεια εξάλειψης δεν αρκεί. Θέλει... Θυσία. Νομίζω. Να σκοτώσεις αυτό που έχεις βαθιά μέσα σου πνιγμένο ζωντανό. Πως θα δώσεις ζωή σε κάτι νέο? Αλλά, ο φόβος βρίσκεται στο άγνωστο. "Εδώ στα βάθη είχαμε στο σκοτάδι, πιό κάτω μήπως υπάρχει κάτι πιό τρομακτικό?" Πως αντιμετωπίζεις κάτι που μέχρι τώρα έχεις δει μόνο τον λάθος τρόπο αντιμετώπισης του? (Προφανώς και είναι λάθος για να μην έχει εξαλειφθεί, βάλτα με την αλήθεια αν διαφωνείς.)
Παύλος - vlospa (απ'τα κρύα τα νερά) kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου