Ναυάγιο

 Βουτιά στο παρελθόν (μου. Στο δικό σου?) και θέα ένα όνειρο παλιό. Το πρώτο. Το πιό απλό, το πιό αγνό, αληθινό, ρομαντικό (αν δε σε άγγιξε κάτι.. χαϊδέψου!), όπως κι αν το πω, προσωπικά, μπορώ αλλού θολά κι αλλού πεντακάθαρα να το θυμηθώ. (Εσύ?)

 Καθαρό το τοπίο. Ήμουν μικρός. Δεν ήθελα να λερώσω τα μάτια μου. Ήθελα ό,τι ήξερα και το ήξερα όπως ήθελα. Απλά να κάνω αυτό, εκείνο το ένα πράμα, που ακόμα (κι ας μη μπορώ να το κάνω όπως τότε) αγαπώ. Έβαζα ένα, 1 μονάχα στόχο και τον κυνήγαγα. Τη στρογγυλή εκείνη θεά που εμφανίζεται στα θέατρα των ονείρων. Τη μπάλα. Εμπόδια, προβλήματα, ενδοιασμοί (για θυσίες) κι αντίπαλοι ΣΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑ! Περνάω. Τρέχωντας. Το τρένο σίφουνας με ταξίδεψε σε μεγάλες παραστάσεις. Εγώ, εμείς, η μπάλα, η αντίπαλη ομάδα, ο δρόμος για τη νίκη (καθαρή νίκη).

 Όσο κι αν αρνούμαι τα προβλήματα, όσα βουνά κι αν σκαρφαλώσω/ μετακινήσω. Τόσα. Η θέληση για τη νίκη, για διάκριση, το να μη θες να χάσει η ομάδα σου/σας. Πόσοι? Οι πιό πολλοί λοιπόν, αν όχι όλοι. Σ'αυτή τη ναυμαχία όμως για να υπάρξει νικητής πρέπει να υπάρξει και χαμένος. Κάπου εδώ λοιπόν είναι το ναυάγιο (νομίζω). Τι θα κάνει ένας, αν όχι μιά ολόκληρη ομάδα για να ΜΗΝ χάσει? Κι η βρωμιά ξεκινά... Από ξύλο κι εκφοβισμό σε βρώμικο και στημμένο παιχνίδι με πληρωμένους παίχτες και διαιτητές μέχρι και ΝΤΟΠΑ! Μεταφορικά μα και κυριολεκτικά είναι ντόπα πραγματικά, ακούς εκεί διαφημίσεις κι έξω-αθλητικά! Χμφ... (Ήχος απογοήτευσης, συνοδεύεται απο ανάλογη έκφραση προσώπου -μου-)

 Έτυχε να θυμηθώ αυτό μου το όνειρο πρόσφατα μα και σήμερα κι αναρωτιέμαι για τα παιδιά της σημερινής αποχής που'ναι στην ηλικία που ήμουν εγώ τότε, κι έχουν το ίδιο (/ παρόμοιο) όνειρο. Σαν καράβι, προσωπικά, εξ'αρχής, εκ κατασκευής/ γενετής) δεν ήμουν ικανός. Όσο άλλοι/ άλλα καράβια. Σάλπαρα για λίγο μόνο κι ίσως όχι πολύ βαθιά, μα έστω. Κατάρες σε όποιον δεν ωθεί τα νέα παιδιά -με αυτό το στόχο- και δε τα βοηθά να χτίσουν το καράβι τους και να σαλπάρουν για αυτή τη θάλασσα των ονείρων.

Αυτά.

Παύλος - vlospa kasbe