Έχεις συνηθίσει εδώ πρόλογο ή έστω προσπάθειες μου προλόγου. Αλλά εδώ θέλω να σου γκρεμίσω την πραγματικότητα που έχεις χτίσει, έστω και "γιά μιά στιγμή".
Από μικρός αγωνίζεσαι. Δεν υπάρχει απόλυτο γιατί. Ο καθένας μας για ό,τι στερείται. Και γύρω από την κάθε απώλεια ή άσχημη εμπειρία γύρω από αυτό που μας συγκίνησε, μας άγγιξε ή μας φάνηκε τόσο φανταστικό ή "προσωπικό", χτίζουμε. Για τον καθένα ξεχωριστά κι όλους μαζί αυτή είναι η αρχή. Κι είναι άξια αναφοράς και σεβασμού κατ'εμέ.
Χτίσιμο. Πολύ χτίσιμο. Με αυτούς που χτίζεις δένεσαι κι αυτό που χτίζεις στους θυμίζει. Είτε είναι άνθρωποι, είτε είναι σκοποί σου. Ίσως και τα 2.. Κάθε γεγονός ερμηνεύεται με βάση το σκεπτικό που διαμορφώνουμε, όλα γίνονται γι'αυτό κι όλος ο πλανήτης, όχι, όλος ο γαλαξίας γύρω από εκείνο γυρίζει. Για εκείνο μονάχα γυρίζει κι οτιδήποτε άλλο μας βρωμά και μας ξυνίζει. Μπετά. Κάθε λάθος οποιουδήποτε άλλου αποδεικνύει το πόσο σωστοί είμαστε. Ο εργολάβος και το έργο του, μόνο αυτό (το έργο του) υπάρχει, μόνο για αυτό υπάρχει ο εργολάβος. Έχουμε φάει το γάϊδαρο και δε κοιτάμε πίσω. Γιατί να κοιτάξουμε πίσω?
Σεισμός! Ένα μικρός κλονισμός ικανός να γκρεμίσει την πραγματικότητα για την στροφή του γαλαξία γύρω απ'το τάδε ή το δείνα "πιστεύω" μας/ ή άλλου, που πιστεύαμε. Τώρα υπάρχει μία ρωγμή. Η μεγάλη διαφορά κι η πιθανότητα αρχής της αλλαγής. Συνήθως... Στόκος! Ε μα ναι. Ποιός θέλει να βλέπει τον χώρο που υποτίθεται πως τον γεμίζει ηρεμία και του παρέχει τις ανάγκες του χαλασμένο? Μόνο εκείνος που αμφιβάλει για το αν διάλεξε τον σωστό για εκείνον χώρο να αποκαλέσει σπίτι. Οι υπόλοιποι στόκο λοιπόν. Και φόβο. Μπρρρ.. Μη κουνηθεί πάλι τόσο... Μη κουνηθεί κι άλλο τόσο! Θα χάσουν όλα όσα έχτιζαν, και μετά άντε πάλι. Τρέμουλο. Ίσως και με το δίκιο τους. Ίσως κι όχι.
Ερείπια. Σημάδια χτυπήματος στο σκεπτικό μας την ιδεολογία/φιλοσοφία/Μαρία όπως θες πες το. Σημάδια ανδρείας από άνδρες κι όχι μόνο, φυσικά. Να παραδεχτείς πως ίσως περπάτησες λίγο παραπάνω στον στραβό δρόμο. Κι άλλο τόσο να ξεκινήσεις για το δρόμο σου και πάλι, αν δεν έχεις κάνει τον στραβό δρόμο δρόμο σου. Εκεί κάτσε κλάψε πάνω απ'τα ερείπια μέχρι να γίνεις κι ο ίδιος ένα κυριολεκτικά. Μεταφορικά το'χεις καταφέρει. Και το'χεις αναγνωρίσει.
Προς τιμήν λοιπόν όλων εκείνων που έχτιζαν θάνατο ή έχτιζαν πάνω σε άλλους ή δυστυχία στους χτίστες εργάτες τους. Προς τιμήν τους αυτή η μιά στιγμή που βλέπουν τη ζωή τους και προλαβαίνουν να θυμηθούν να γελάσουν να μελαγχολήσουν να κλάψουν να μετανιώσουν. Μα μόνο εκείνη τη στιγμή. Μία στιγμή πριν ούτως ή άλλως αναπόφευκτα χάσουν ό,τι κι όσα και να έχτισαν μόνοι και μη. Μία στιγμή πριν το θάνατο.
Παύλος - vlospa kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου