Τυχαίνει να βρίσκομαι και να παίρνω ένα μικρό μέρος σε μιά συζήτηση με θέμα τους αρχαίους Έλληνες και τη σύγκριση με τους σύγχρονους. Πιο συγκεκριμένα? Ε να μωρέ, έτσι λίγο-λίγο αν πήγαμε καθόλου μπροστά εγκεφαλικά και το γεγονός πως καλώς-κακώς οι νέοι όσο περνάει ο καιρός να το πω "βγαίνουν" με προοπτική να'ναι πιό έξυπνοι απ'τους προηγούμενους τους. Χα χα. Κι αφού γέλασες, μου αράδιασες την ιδεολογία σου ή κάποιου άλλου ας δούμε το εξής.
Τυχαίνει κι είμαι 27 στα 28. Ίσως ο μόνος κάτω των 30 στην συζήτηση και σίγουρα όχι άνω των 50-60. Στην κουβέντα η αλύγιστη σιγουριά ένος μεσήλικα με εξέπληξε. "Άλλες εποχές τότε". Ναι. Και σε 3 μήνες, πάλι άλλη εποχή θα'ναι. Ωστόσο. Αυτή η σιγουριά μύρισε ζυμάρι. Ναι ζυμάρι. Το ζυμάρι του αποτυχημένου κοινωνιολόγου που έγινε φούρναρης, ένα αρτοποιητής. Ποιήματα φιλοσοφίας που πωλούνται μαζί με ένα καρβέλι ψωμί. Και μύρισε καμένο. Ένα κατακαμμένο κομμάτι άρτου καθώς λίγο αργότερα (τόλμησα να) διαφωνώ μαζί του και εκφράστηκε πάλι αυτή η σιγουριά. "Δε νομίζω να πιστεύεις πως είσαι εξυπνότερος απο μένα." Γουόου. Παππού κέρδισες αν αυτό θες. Μόλις πεθάνω θα συνεχίσω τον αγώνα. Μέχρι τότε θα κοιτάζω ποιοί άλλοι χαρακτηρίζονται από αυτή τη σιγουριά.
Τυχαίνει πάλι, ε ρε παιδάκι μου, και αυτή η σιγουριά. Αυτή η ώ! απόλυτη σιγουριά για το αλάνθαστο στον τρόπο σκέψης/ έκφρασης/ ζωής, ααχ. Πόσο θεόστραβη μπορεί να'σαι? Αλλά η ασφάλεια.. Σε κρατάει στην ευθεία. Σα να ακολουθείς μιά διαδρομή. Αλλά! Δε τη διάλεξες φίλτατε, απλά δε μπορούσες να την αποφύγεις. Και στις 2 περιπτώσεις είναι αυτό που σου λέω. Κι ας φάσκω στη μία και ας αντιφάσκω στην άλλη. Χμμ λογικά σε περίπτωση αποτυχίας πειθούς να χρησιμοποιούσε το λόγο για ταπείνωση του συνομιλητή ή και βία. Κατά τον χρήση θα'χε δίκιο. Αλάνθαστο μάλιστα. Κάθε φορά. Είναι ασφάλεια να'χεις πάντοτε και παντού μονάχα (εσύ) δίκιο. Ασφάλεια ζωής.
Παύλος - vlospa kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου