Αναρωτήθηκα τι έχουμε να αναδείξουμε. Σα γενιά, σαν εποχή. Όχι πως ψάχνομαι, μα ότι ή μάλλον όποιον δείχνουνε, είδα. Μοντέλα. Όμορφους ανθρώπους. Μυώδεις και καμπυλοτές υπαρξείς. Με λαμπρές καριέρες και οδοντοστοιχίες. Με πλούσια οικογένεια και βιογραφικό. Με κοστούμι, τηλέφωνο κι άμαξι ακριβό. Με το έργο τους δεν ασχοληθήκαμε, ασχοληθήκαμε με τις κτίσεις τους και την εμφάνιση τους, την καταγωγή τους, το σχολείο τους και την πρώτη τους δουλειά. Κρατάμε τα ζόμπι ζωντανά για να κρύψουμε το θυσαυρό από τον κόσμο. Ότι χρειάζεσαι είναι ζόμπι ή εθελοντές ζόμπι έστω, τηλεοπτικούς φακούς, φώτα και μικρόφωνα, ένα σόου, θεατές και τις αυταπάτες σας.
Πρότυπα ΖΟΜΠΙ
Εύκολο. Φτιάξαν ένα καλούπι. Και το παρουσιάσαν ως το μοναδικό.. Παρότι ήταν, για λίγο, ξεχύθηκαν άπειροι κι άλλοι τόσοι εθελοντές (με όνειρο να γίνουν μέρος των άπειρων κι εκείνοι "οι μοναδικοί...) ήρθαν ,έρχονται απογοητεύονται και φεύγουν ή γοητεύονται και μένουν. Προβολή, άπειρη προβολή μέχρι να ενσωματωθούν στο πετσί του κάθε κομπάρσου κι εθελοντή ή και μη! Πληροφορίες, αηδίες. Ιστορίες αστείες! Τηλεόραση, στο δρόμο, ραδιόφωνο, στα έντυπα στο διαδίκτυο. Ένας βομβαρδισμός δεν απαιτείται για να πειστείς απο πρώτο χέρι πως λείτουργεί μία βόμβα? Με το ίδιο σκεπτικό μας πετάνε μαραμένα λουλούδια απ'τα πολεμικά τους κανάλια και μας λένε πως είναι φρεσκότατα ζωντανότατα άνθη και να προσπαθήσουμε να γίνουμε κι εμείς, αφού τα άνθη δε κάνουν κακό. Κάνουν?
ΜΑΣΚΕΣ
Η ιστορία αν ανατυπωθεί εκατοντάδες φορές με άλλους τρόπους μουχλιάζει. Αλλοιώνεται, συγνώμη. Αν και το ίδιο βρωμάει. Ακόμα κι ένα πρόσωπο που έχει ζήσει ένα βίο που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ως "παράδειγμα προς μίμηση ούτος και ο βίος του" στο πέρασμα του χρόνου κι ανάλογα τον σχολιαστή και τις διαθέσεις του τόσο ο βίος αλλάζει όσο και η μίμηση τείνει να παρουσιαστεί πλέον ως "αποφυγή"! Βγαίνει και μιλά ο καθένας για τον άλλο, νεκρό, ξεχασμένο ή μη σε πλήθη απληροφόρητα, διψασμένα για μιά πληροφορία που θα τα κάνει να αισθανθούν σοφότερα μετά τη γνώση του αφέντη -ομιλητή.
Ταυτιση - Εξάρτηση η (ή) εξαπάτηση
Απ'όταν βγάλουμε την πρώτη (εσφαλμένη, μα έστω!) ιδέα για το τι θα πει και πως κυλάει Ζωή ακολουθούμε παραδείγματα. Οδηγούς. Για αρχή καλοπροαίρετους πάντοτε θέλω να πιστεύω να κι είμαι σίγουρος πως όχι, αλλά! Απ'το ξεκόλλημα του παιδιού απ'το γονιό, σαν πρότυπο, κι απ'την απόκτηση ενός άλλου, μικρού σε ήλικία ή μεγάλου, η ζωες μας μας φαίνεται να είναι παρόμοιες. Δεν είναι. Πλήρως τουλάχιστον δύσκολα. Αλλά ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει στον άλλο, για τον άλλο και σε σχέση με τον εαυτό του. Θα δεί όσα χρειάζεται για να καταπιαστεί από έναν άνθρωπο, ένα πρόσωπο, μία σκηνή, μία ατάκα, ώστε να παραδεί όλα τα υπόλοιπα. Θελημένα. Αλλά γιατί θα απορείς. Απο μικρός όμως δε θυμάσαι? 3 πραματάκια. 1) "Να μεγαλώσεις να γίνεις δυνατός/η έξυπνος/η να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά". 2) Να βιαζόμαστε να μεγαλώνουμε οι πιό πολλοί. Και 3) Το ότι θέλαμε δε θέλαμε, θέλανε δε θέλανε, και θα θελήσουν δε θα θελήσουν, όλοι μεγαλώνουν. Με τα 3 παραπάνω και το ότι όσο μεγαλώνουμε αλλάζουμε λόγω αναγκών, προτεραιότητων οι ίδιοι μα κι αυτές (ανάγκες προτεραιότητες) ποιός δε θα διάλεγε την περπατημένη, και μάλιστα με δείγματα επιτυχίας, οδό?
Και είναι τι μας πλασάρουνε για επιτυχία κι ευτυχία, και τι πιστεύουμε. Κι αν δεν αλλάξουν αυτά που πλασάρουν καλά θα κάνουμε κάποια στιγμή, επιτέλους, να πάψουμε όλοι να πιστεύουμε.
Παύλος - vlospa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου