Αριστερά, δεξιά, πιό αριστερά, λίγο κέντρο ρε παιδιά, πάμε πάλι δεξιά. Όμορφα. Σαν κάδρο. Πάντως σίγουρα κρεμόμαστε, απο κάπου ή κάποιον. Σχετικά άσχετο μα πάμε παρακάτω. Ναι, ναι, παρακάτω. ΠαραΚΑΤΩ. Τις σκάλες. Όσο πάει, φτάνουμε κι εκεί συνεχίζοντας αυτό το βιολί, αυτό τον δρόμο. Πάτο.
Απολύθηκα απ'το στρατό το 2008, τον Αύγουστο, Σεπτέμβρη δουλειά! Κομμάτι της γενιάς των 800 ευρώ, όπως έκανε εντύπωση και προκαλούσε θλίψη κι έκπληξη συνάμα, (ένα αμφιθυμικό συναίσθημα όσο περνά ο καιρός), στον κόσμο αυτό το "Αχ!Μα πόσο απρόσμενο γεγονός", αμαν! Χαμός. Αλλά τι να κάνεις... Έπρεπε, για μένα, να δοκιμάσω ό,τι σπούδασα (σε οποιοδήποτε επίπεδο σπουδών) στην πράξη, στο δρόμο. Ενα μήνας χωρίς δεκάρα τσακιστή! Σιγά μη μείνω εκεί, φεύγω.
Αυτό το "Σιγά μη μείνω εκεί, φεύγω (ή κάποιο άλλο ρήμα)" είναι 1 κρατούμενο. (αιχμάλωτο)
2013 κι αν πάρεις 400 ευρώ λες κι ευχαριστώ. Ορίστε! Ποιός δε το χώνεψε? Α ναι οι άνεργοι. 2013 κι όπως πάμε ίσως τώρα να'ναι ζόρι για την πλειοψηφία μα με πίστη και υπομονή θα'ρθει η ανάπτυξη. Μαζί με κανένα χεληδόνι την άνοιξη. Του μάη. Του '60. Του 2060. Όποιος τρώει ψέμα παχαίνει αυταπάτες. Τίποτα δε θα έρθει, μόνο θα φέρουμε και θα αφήσουμε να μας φέρουν. Δεν είναι αυτό το θέμα εδώ. Εδώ. Τώρα. Ίσως όπως έγραψα παραπάνω να'ναι ζόρι για την πλειοψηφία μα η πλειοψηφία αυτή πληθαίνει.
Αυτό το "η πλειοψηφία αυτή (που τραβά ζόρι) πληθαίνει" είναι το κρατούμενο 2. Φύλα το, ναι? (2 αιχμάλωτοι)
Το σημείο καμπής, εκεί που τέμνονται οι γραμμές μας. Τα όρια μας. Ή θα σπάσουν τα δικά σας και θα ορίσουμε νέα, ή θα μας δέσετε με πραγματικές πιά αλυσίδες. Πλησιάζει. Αλλά με 1 και 2 είμαστε ήδη πιό πολλοί, και με τοίχο πίσω, δε θα'χουμε πιά ΤΙΠΟΤΑ να χάσουμε, αφού θα τα'χετε πάρει ΟΛΑ. Στον πάτο... Κι όπως λέει ένας φίλος μου "πιάνωντας πάτο βλέπει κανείς όλα τα αστέρια..
Εμείς τι θα κάνουμε? Θα κοκορευόμαστε και τότε "Εγώ έχω την καλύτερη ζωή σκλάβου, τον καλύτερο αφέντη και την πιό λάσκα αλυσίδα, τι να μου πεις κι εσύ?" ή θα αλλάξουμε τα δεδομένα. Τα δεδομένα για την Ελλάδα για αρχή κι ύστερα για Ευρώπη κι όλο τον κόσμο. Γιατί όντως έτσι όπως πάμε, η Ελλάδα είναι το πιό ενδιαφέρον μέρος να'σαι, ή μάλλον να ζεις, για να καταλάβεις τη ζύμωση των ανθρώπων που θα ξεκινήσουμε ή θα τελειώσουμε κάθετι που πιστεύαμε πως γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Θα έγραφα ο Χρόνος θα μας δείξει, μα όσο είμαι ζωντανός δε μπορώ παρά να ελπίζω πως εμείς θα του δείξουμε του Χρόνου!
Παύλος - vlospa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου