Παρουσία στη Ζωή

Θάνατος

 Το βλέπουμε, τον ακούμε, ζούμε την απουσία όσων παίρνει με το πέρασμα του χρόνου. Αλήθεια πόσα μας παίρνει όμως ο θάνατος? Θεωρώ μόνο δεδομένο πως τίποτα δεν είναι δικό μας (εξ'ολοκήρου ή για πάντοτε, έστω) και πως πεθαίνει ότι αφήσουμε κι όποιον ή κι ότι ξεχάσουμε.

 Ποιός δεν έχει χάσει, ή έχει φτάσει κοντά στο να χάσει, έναν αγαπημένο του άνθρωπο? Ποιός δεν έχει βιώσει το θάνατο? Ο Χόρχε Μπουκάϊ θεωρεί πάνω-κάτω "θάνατο" κάθετι, από άνθρωπο ή ύλη εως και κατάσταση, που αφήνεις ή σε αφήνει για να βρεις ή (και) να σε βρεί κάτι άλλο. Δε διαφωνώ..

 Για μένα θάνατος είναι ό,τι ξεχνάμε. Ό,τι σκοτώνουμε από αμέλεια, συνειδητά ή ασυνείδητα, από φόβο, από συνήθεια. Ό,τι αφήνουμε και μας αφήνει.

Ζωή

 Για μένα όμως Ζωή δεν είναι μόνο παρουσία, ζωή και υγεία! Ζωή θυμίζει κάθε σκέψη ή λέξη, κάθε συναίσθημα, κάθε πράγμα, κάθε μέρος, κάθε ώρα.. Ζωή για μένα, ή μάλλον μέρος της ζωής (μου, σου,του...μας,σας, των), της Ζωής δηλαδή, είναι ό,τι έφτιαξε κανείς και το ζω το βλέπω το ακούω το αισθάνομαι και το νιώθω με τον κάθε τρόπο. Ζωή μπορεί να'ναι ένα σχέδιο, μιά λέξη, ένα μέρος, μία κληρονομία υλική και μη. Ακόμα και νεκρός μπορείς να αφήσεις, να έχεις αφήσει ζωή. Όσα θυμάμαι μένουν ζωντανά γιατί τα κρατώ και τα μοιράζομαι, τα ασπάζομαι και δε κουράζομαι να εκφράζομαι.

 Θα πεθάνουμε πραγματικά μόνο όταν μας ξεχάσουνε παντοτινά.
Κι εμείς, δε θα είμαστε πιά πρόσωπα, μα ένας βίος, το έργο μας.


Χρόνια πολλά σε ό,τι άφησες να σε θυμόμαστε και να σε θυμίζει!

 (Με νοσταλγία)
Παύλος - vlospa