ανθρωπιά, απάνθρωπη φιλανθρωπία

Σκέψη, πράξη. Αλλά και "πράξη, σκέψη και ξανά πάλι πράξη, ίσως όχι η ίδια με πριν."

Δίνω όσες φορές μου περισσεύει κανά ψιλό σε ανθρώπους στο δρόμο που δείχνουν να χρειάζονται αυτό που ζητάνε σαφώς ή όχι. Βοήθεια. Νομίζω.. Γιατί? Γιατί...

Αλλά, αλήθεια είναι βοήθεια?

 1η ματιά. Φυσικά! Εδώ άλλοι βγαίνουν και ξοδεύουν σε ένα βράδυ λεφτά με τα οποία αυτοί που τα χρειάζονται θα βγάζαν μιά βδομάδα. Δε διαφωνώ, αλλά, με αυτά τα μάτια προφανώς έχεις δεί μόνο απ'την πλευρά σου, δηλαδή, να μη χαλάς μεγάλα ποσά σε εξόδους, ή καθόλου, και να δίνεις φυσικά όποτε μπορείς ό,τι (πιστεύεις πως) μπορείς. Ημιμαθής, αλλά, με ευγενικά λανθασμένα στραμμένο σκοπό. Βλέπεις το δέντρο, και χαίρομαι που δε θες να το κάνεις εργοστάσιο ή να το πιείς. Το δάσος πίσω όμως το σκεπάζει ένα πέπλο ομίχλης. Ίσως μία 2η ματιά, "πιό κοντά" βοηθήσει.

 2η ματιά. Μισή δουλειά! Αφού δε θα δώσει ο καθένας όσο του περισσεύει(, αλλά, ο καθένας όση ανθρωπιά έχει). Δε διαφωνώ. Και ξέρω πως θα συνεχίσεις να δίνεις. Και ξέρω πως ξέρεις πως αυτό δεν αρκεί. Πες τους φίλε μου τι είδες, μίλα εσύ και μίλα όπως θες.
 

-2η φωνή, επίσης γνωστή κι ως ακούραστη χολή.

 (μεγάλη ανάσα) Βλέπεις έναν άγνωστο μέχρι τώρα για σένα συνάνθρωπο σου στο δρόμο καθισμένο ζητώντας χρήματα. Αφού είσαι φιλάνθρωπος τι θα κάνεις? Θα δώσεις λεφτά.
Και τώρα βλέπεις ένα φίλο στο δρόμο καθισμένο ζητώντας χρήματα! Τι θα κάνεις?  Θα του δώσεις λεφτά? Αυτή η σύγκριση εμένα μου φαίνεται σα να λες χαμογελαστά κι από ψηλά στον συνάνθρωπο σου "Υπέφερε, κερνάω εγώ." κι εκείνος να δέχεται ότι βλέπει πως πλησιάζει το άδειο του χέρι. Αλήθεια τι θα έλεγες να φορολογύσαμε τη φιλανθρωπία που σε χαρακτηρίζει?

Η αναθεώρηση.

 Μιά μέρα τελείωσα νωρίτερα την εργασία μου και γυρίζοντας προς το δίκυκλο μου, θυμήθηκα πως δεν έχω χαρτομάντηλα. Αποφασίσα να πάρω από όποιον δω να πουλάει, όπως προτιμώ ακόμα και τώρα. Λόγω αέρα η ευαίσθητη μύτη μου στάζει σα βρύση.. Παίρνω τα χαρτομάντηλα, αφήνω ένα μικρό χρηματικό ποσό και σκέφτομαι να μη φύγω. Ρωτάω αν θα ενοχλήσω να κάτσω δίπλα. Με ένα παράξενο ύφος μου γνέφει. Κάθομαι και προσπαθώ να πιάσω, έστω μιά μικρή, κουβέντα. Όχι πολλά. Αλλά! Όσοι ερχόντουσαν κι αφήναν χρήματα κοιτάγαν κι εμένα λίγο παράξενα. Απογοητεύτηκα και γύρισα. Μισή δουλειά.. Μάλλον εκείνος ήξερε πόσο είναι το "αρκετά" όταν εγώ σκέφτηκα "δεν έκανα αρκετά".

 Κι επειδή κάπου εδώ συνήθως κάνω μία προσπάθεια να γίνω σαφής, δε θέλω να πω πως εγώ ξέρω τη χρυσή τομή κι οι άλλοι όχι, ή λίγοι ναι. Ούτε ότι είναι κανείς φιλάνθρωπος ή απάνθρωπος ή δε ξέρω κι εγώ, υπάνθρωπος. Απλά πιστεύω πως κάνουμε λίγα, ενώ ξέρουμε πόσα είναι τα πολλά, τι χρειάζεται και τι είναι επιμήκυνση του μαρτύριου (όπως σε χρήστες ηρωίνης π.χ., ΜΗΝ δίνετε λεφτά, δώστε φαϊ, νερό αν θέλετε, μα ΟΧΙ λεφτά, ποτέ!). Επιδιώκω μόνο μία αναθεώρηση αυτών που θεώρησες κάποια στιγμή δεδομένα στους "λυμένους (στο μυαλό σου) προβληματισμούς (για τον κόσμο μας). Καλή συνέχεια. Υγεία. Για όλα τ'άλλα είπα. Φρόντισε (κι εσύ)!

Παύλος - vlospa