Ο τάδε του δείνα

-Συγνώμη κύριε, ποιός είσαι?
-Είμαι ο τάδε.
-Και τι είσαι?
-Άνθρωπος.
-Και που ανήκεις κύριε τάδε που είσαι άνθρωπος?
-Ανήκω σε εμένα, στους συνανθρώπους μου, στη γη. -Μα, όλοι αυτοί κάπου ανήκουν. Εσύ δεν ανήκεις κάπου?
-Δεν ανήκω πουθενά, κατά τον τρόπο που εννοείς, δυστυχώς για σένα.
Σε καμία φυλή, καμία θρησκεία, σε κανένα έθνος, κανένα πολίτευμα, καμία ομάδα, καμία τάξη, καμία παράταξη.-Μα πριν είπες κύριε τάδε, πως ανήκεις στους συνανθρώπους σου. Αν αυτοί ανήκουν κάπου?
-Τότε δυστυχώς για εκείνους δεν ανήκουν σε μένα, με εμένα, με άλλους, με όλους όπως θα'πρεπε. Εγώ ανήκω σε όσους ανήκουν στους εαυτούς τους, σε μένα, στη γη. Κι αυτοί που λες εσύ ανήκουν στους εαυτούς τους, σε μένα, στη γη. Απλώς δε το ξέρουν. Για αυτό το λόγο δε φέρονται κατ'αυτόν τον τρόπο. Όπως κι εσύ. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, κανείς μόνος και θα ζήσουμε και θα φύγουμε απ'αυτόν τον κόσμο, φυσιολογικώς, κανείς μόνος. Κάποιοι ζουν και φεύγουν μόνοι. Όλοι φεύγουμε. Κι όλοι ερχόμαστε, μα όχι μόνοι. Είμαστε αγέλες. Οικογένεια. Τώρα γιατί αργότερα ο καθένας ψάχνει άλλα άτομα, ομάδες, ιδέες για να μη νιώθει μόνος είναι λόγος που διαφέρει για τον καθένα (και στον καθένα). Αλλά ένα έιναι κοινό, ο χρόνος που είναι μόνος κανείς είναι φυσιολογικός κι αναπόφεκτος. Είναι χρόνος για εκμετάλλευση, όχι αποφυγή. Αυτός ο χρόνος είναι χρόνος περισυλλογής κι αυτοκριτικής. Για να τον αποφεύγεις κάτι σε φοβίζει. Εκεί ανήκεις. Στο φόβο σου. Στα δεσμά του φόβου σου. Πες τα ενοχές, τύψεις, όπως θες.
 Με συγχωρείς, οφείλω να φύγω. Ίσως θυμάσαι το δρόμο που θα πάρω. Αντίο, μέχρι να ειδωθούμε πάλι. Καλή σκέψη. Συνειδητοποίηση. Και πράξη.

Παύλος - vlospa (τάδε ή δείνα)