Βουτιά στον εαυτό μου

 Κάνω βουτιά, βυθίζομαι στον εαυτό μου,
στο βαθύ μαύρο κι αχανές κενό μου.
Με ένα σάλτο μεθυστικά νηφάλιο
καταφέρνω να πιάσω το πηδάλιο.
Στου ταξιδιού αυτού την καταιγίδα
το ένστικτο μου μονάχα γιά πυξίδα.
Ομίχλη να μου σκεπάζει το μυαλό.
Αέρας που μου αλλάζει τον εαυτό.
Βροχή γιά ό,τι αξίζει να θυμηθώ.
Κλείνω τα μάτια, με αφήνω να αισθανθώ
το ότι ταξιδεύω πόσο αλήθεια αγαπώ.
Στα ταξίδια μου αυτά όμως δεν ξεχνώ!
Η όποια κακοκαιρία δεν είναι αδικία,
ο ήλιος επιστρέφει μετά την τρικυμία.
Και το εκτιμώ όσο τίποτα όταν τον κοιτώ.
Ανοίγοντας τον χάρτη, το νησί ψάχνω να βρώ
στη θάλασσα σκέψεων αυτή να μη μπερδευτώ
Μα φτάνω στο νησί και τι να δω?
Ένα σεντούκι με κρυμμένες μου αμαρτίες.
Καταχονιασμένες στην άκρη παλιές ιστορίες..
Ό,τι δεν αντιμετώπισα στην ώρα του,
σύννεφο που λούζομαι τη μπόρα του.
Κι όταν η πάλη σταματήσει,
και το τοπίο πιά ανθίσει,
σκέφτομαι αν έχω να βρω άλλο θησαυρό,
ή να πάρω δρόμο για το γυρισμό,
τώρα που το κεφάλι μου είναι καθαρό.
Συναντώντας στο γύρνα τόσο καλό καιρό
για αντίο ένα πράμα ακόμα να σου πω.
Του ναυτικού φόβος μεγάλος.
Μιά καταστρεπτική ατυχία.
Να βουτήξει μαζί του κι ένας άλλος.
Κι από ταξίδι να γίνει ναυμαχία.

Παύλος - vlospa kasbe