Πόσο κοστίζει?

 Νοσταλγία. Απ'τα χρόνια της παιδικής ηλικίας παντότινη ανάμνηση πότε θολή και πότε καθαρή, μα παντοτινή αυτό μου είναι ξεκάθαρο. Όταν οδηγός ήταν η μπάλα, όταν μόνος δρόμος ήταν ο χώρος του γηπέδου, κίνητρο ήταν η απόλαυση του παιχνιδιού κι η γλύκα της νίκης, βενζίνη μας ήταν τα προσωπικά όνειρα του καθενός είτε ήταν διάκριση είτε ήταν να παίζουμε μπάλα για πάντα, ακόμα κι όταν πιά μεγαλώσουμε.

 Ε λοιπόν μεγαλώσαμε. Ή τουλάχιστον τα κορμιά μας, τα οποία προσπαθούν απελπισμένα να πείσουν και τον νού μας. Πήραμε ύψος, κιλά, πράγματα και λοιπά, χάσαμε μαλλιά, κιλά, φίλους ανθρώπους και γνωστούς. Μήπως χάσαμε και το χρόνο μας "μεγαλώνοντας"? Πόσα ξοδέψαμε τρέχοντας να προλάβουμε τα 17 ή πράγματα και ασχολίες που κάνουν οι ενήλικοι.. Ανεβήκαμε σε αυτό το τρένο κι ούτε καν κοιτάγαμε αν κινείται για αρχή! Ποιός δε κοίταγε απλά να δει τη στάση του? Τέλοσπάντων, κατεβήκαμε όλοι κάπου, ή έτσι λέμε. Ο καθένας είχε τα βιώματα του κι απ'αυτά αποκόμισε εμπειρίες κι ανθρώπους που ήθελε στο πλάϊ του. Με τον καιρό φαίνεται η αξία κι άλλα τα κρατάς, άλλα τα πετάς.

 Και με όλα τα παραπάνω, ή με λίγα λόγια στο πέρασμα του χρόνου, ο καθένας έθεσε κι απο έναν διαφορετικό όρο στο παιχνίδι, τη διασκέδαση. Και με το δίκιο του ίσως, ίσως και με το δικό μου. Πολλά ίσως. Λίγα παιχνίδια! Λίγη η χαρά που κάποτε έσταζε στο τσιμέντο και την άσφαλτο, το χώμα και το γρασίδι μαζί με τον ιδρώτα μας και φύτρωνε στους μικρότερους που περπατούσαν και έτρεχαν πίσω από μιά μπάλα. Αλλάξαμε το σενάριο, τους ρόλους, τους γνωστούς τους παλιούς καλούς γνωστούς ηθοποιούς. Δίκαια άδικα παράλογα εύλογα. Ναι,ναι... Εντάξει. Το αποτέλεσμα? Όχι δεν είναι η μάντρα που'ναι άδεια. Είναι η αυλή του σχολείου, του κάθε σχολείου του κάθε γηπέδου το κάθε μέρος που μπορούσαν 10 παιδιά να ενώσουν τη θέληση τους για παιχνίδι για για για... Η μάντρα ίδια είναι. Εμείς άλλάζουμε και μοιάζουμε μόνο στο ότι είμαστε άδειοι. Κάτσε περηφανέψου μου για το τάδε trophy achievement και δε ξέρω και'γω τι άλλο. Για μένα τα τρόπαια που νιώθω ότι παίρνω όταν παίζω με τον πιτσιρικά γειτονάκο μου τον Κωνσταντίνο, την παρέα του και το σκυλί μου είναι ένα πολύ μεγαλύτερο επίτευγμα. Αυτό το χαμόγελο έχεις να μου το δείξεις καιρό φίλε...

 Μου'χει κλείσει το στομάχι, δε μπορώ να τραφώ άλλες αυταπάτες, συγχώρα με μα δε φταίω τόσο εγώ, όχι, όχι όταν κάνω προτάσεις με τέτοια διάθεση, με ένα τέτοιο χαμόγελο έτοιμο να φανερωθεί και να φανερώσει κι άλλων ανθρώπων που θα συμμετάσχουν σε ό,τι παίξουμε.

Παύλος - vlospa kasbe