Φιλία

 Πάμε. Γάμα τα ονόματα, τις ταμπέλες, αρκουδάκια και καραμέλες. Η γλυκιά γεύση έχει παύσει να σου δίνει ερεθίσματα στη γλώσσα. Είναι απλά μιά πρεζούλα που σε κρατά καλά... ναρκωμένο! Όχι?

 Ο κάθε άνθρωπος ΕΙΜΑΙ (είμαι) ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ. Ο κάθε άνθρωπος ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ (δεν είμαι) ΊΔΙΟΣ. 

 Τι είναι τέλειο? Τι ονομάζει κανείς τελειότητα? Από που που πηγάζει? Τι τρέφει την αισιοδοξία γιά το ορθό της επιλογής του? Τι είναι το θεϊκό? Υπάρχει θεϊκό? Υπάρχει και Θεός? 

 Γάμησε τα. Πιάστα και τράβα τα στα άκρα. Ό,τι έμεινε όρθιο... Ααχ... Αυτή είναι μυρουδιά. Φουμμμμμμ. Γιόμισα τα πνεμόνια μου καθαρή ποιότητα. Οξυγόνο! Έκρηξη. Υπεροξυγόνοση βλέπεις.

 Και τώρα που ίσως δε κατάλαβες Χριστό, ας ξεκινήσω. Πρώτον δεν είμαστε ίδιοι. Δεύτερων, είμαστε το ίδιο, είδος πλάσματος. Τρίτον, ο καθένας ανάλογα τα βιώματα του, έχει και διαφορετική άποψη, διαφορετικά τραύματα, όνειρα κι απωθημένα. Δίνουμε άλλους ορισμούς, βαθμολογούμε διαφορετικά τις αξίες.

 Κι η φιλία είναι αξία για μένα. Ηλίθιε.

 Τι αξίζει σε μία φιλία? Αυτή η κλεψύδρα που χωράμε μέσα όλοι αυτοί οι κόκκοι άμμου που θαρρούμε πως η κλεψύδρα είναι ο χρόνος μας κι οι άλλοι κόκκοι τα πλάσματα με τα οποία αλληλεπιδρούμε. Ο χρόνος κι οι αυταπάτες του. Άπειρο ισούται με ένα. Ένα ισούται με άπειρο. Κατάλαβες μικρέ μου κόκκε το πόσο συμπαντικά μικρό μέγεθος είναι οι αξίες μας μπροστά στην αξία τους συνόλου (κι όχι μόνο μία αξία).

 Κι η συνολική αξία πηγάζει σα κρασάκι απ'το πάτημα όλων (των χρόνων) των κόκων αυτών. Εμάς δηλαδή! Από μένα στάζει το εξής. Στην αξία που ονομάζυμε φιλία. Θέλω να την αντιλαμβάνομαι όπως τη θεωρώ. Όχι όπως την ορίζει ο χαζο-κόσμος μας. Βλέπεις, ο κόσμος δε βλέπει πιά, οι παρωπίδες κιο ι κομμένες καρωτίδες κάνανε δουλειά.

 Αν ενοχλώ, τον πούλο. Φεύγω. Είναι τόσο απλό. Δε μου αρέσει να κρεμομαι από κλωστές. Δεν είμαι αργαλιός και δεν υφαίνω ό,τι δε μου φαίνεται "ποιοτικό". Δηλαδή? Αν με θεωρείς φίλο σου ΚΑΙ αν σε θεωρείς φίλο μου κάνεις και δεν κάνεις το εξής. Μου θυμίζεις, όταν δε σε ξεχνάω, πως ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΩ. Πως το ενδιαφέρον μου δε σου προκαλεί ανακάτεμα στ'άντερα! Δεν υπάρχει χειρότερο πράμα σ'αυτή την μοναχικού πλήθους κοινωνία μας. Ψευτο-φιλίες. Κερδο-φιλίες. Φιλίες εξάρτησης (ναι ρε! είσαι μόνος. Είσαι μόνος, παραδέξου το, παντρέψου το!).

 Γι'αυτούς και για άλλους, φιλικούς, λόγους, είμαι δύσκολος με αυτούς τους ούτε 10 ανθρώπους (γατιά, σκυλιά είναι φίλοι μου, χθες μίλαγα με ένα πτηνό φαντάσου) που αποκαλούμε ο ένας τον άλλο φίλο μου και σου και του άλλου. Είμαι δύσκολος με τον εαυτό μου. Aχώνευτος, αυτό τσακώνομαι και είμαι δυσκοίλιος. Σε έπεισα άγνωστε? Ή σου'μαι εγώ άγνωστος? Μα πότε ΔΕΝ σου ήμουν άγνωστος? 

 Γνωριμίες. Ναι. Πάρτυυυυυ. Έμαθα το όνομα σου. Είδα τι χρώμα δέρμα έχεις, τα μάτια σου κι αν φιλοξενείς κερί στ'αυτιά σου. Δεν έσκισα το δέρμα σου όμως να δω τι αίμα κυλά μέσα σου. Δεν άνοιξα το κεφάλι να πεταχτεί ο κούκος έξω να μου πει "Ώρα να ακούσεις τα εσώψυχα μου, να λουστείς τα ψυχολογικά μου όσα άγγιξαν κι όσα σκίσαν την καρδιά μου.", κατάλαβες? "Δε ξέρεις τίποτα για μένα" (από ΦΡΑΞΙΑ - άκου το, τώρα!) δε ξέρω τίποτα για σένα.

 Όσοι μου επιτρέπουν να σκαλίσω μέσα τους, να κάνω αυτή τη γεώτρηση σκίζοντας ό,τι βρω στο δρόμο μου, όχι για να σκίσω, μα για να φτάσω μέσα, λίγο πιό βαθιά, σε'αυτό που λέμε "βάθος της ψυχής", αν έχεις καλή ώρα θα την ψάξω! Μπας και μάθω πως μοιάζει, μπας και μάθω πως είναι να'χεις.. ψυχή... και φίλους.

 Θέλω να ονομάσω αυτόν τον φουρτουνιάρη ένα που άντεξε όλα τα χίλια μύρια κύματα, τις φουρτούνες του εαυτού μου. Φάρος, μα και ήλιος, όταν χρειάστηκε με βύθισε μα μου θύμισε να σηκωθώ απ'τα βάθη του εαυτού μου. Ονομάζεται... Δεν έχει σημασία το όνομα του. Σημασία έχει, είσαι ένας τέτοιος για κανέναν, έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου?

 Να'σαι πάντα Κωστής, μωρή Κωστή!

 Ο δικός μου ιδιαίτερος, τυπικέ συνηθισμένε, τρόπος να πω ένα ευχαριστώ, δημόσια, απο "μακριά".

 Παύλος - vlospa (not friendly, but kind) kasbe

Υ.Γ.: Το κομμάτι --> https://www.youtube.com/watch?v=cvwnQoR-hM8