Μάταιο;

 Φαντάζει μάταιο. Κοιτάζοντας το, νομίζοντας, υποθέτοντας, σχεδιάζοντας από παραπάνω από τη μία και δικιά μου οπτική γωνία. Μάταιο κι αυτό? Μα προσπάθησα. Το αν πέτυχα καλώς κακώς θα το κρίνεις εσύ, ό,τι και να πιστεύω ή γράψω ο ίδιος. Αλλά έτσι είναι. Έτσι πάει. Μιά συνταγή είναι. Ο ανάλογος μάγειρας την πιάνει όπως είναι γραμμένη και όπως θα έπρεπε να είναι γραμμένη. Ένας άλλος δε τη πιάνει, ένας άλλος την αλλάζει. Άλλοι τρώνε έτοιμα. Απ'έξω. Ντελίβερυ ιδεών.

 Που αναφέρομαι? Και που δεν αναφέρομαι να με ρωτήσεις δε θα γλιτώσω απαντήσεις. Παντού. Σε κάθε τι. Σε κάθε άνθρωπο ή αξία και την αυτοκριτική του και αξιολόγηση των αξιών του. Σε κάθε μία απ'τις άπειρες πραγματικότητες που ζούμε ομαδικά. Ο καθένας στον κόσμο του και την πραγματικότητα του, προσωπικά ή/ κι ομαδικά.

Αυτήν, η οποία υπάρχει.
Την άλλη, την οποία νομίζουμε πως υπάρχει.
Και εκείνη που πιστεύουμε πως θα έρθει/ φέρουμε.
 Υπάρχουν πόσες, εθνικότητες, πολιτικές παρατάξεις, θρησκευτικότητες κι όσοι στηρίζουν στην διαιώνιση αυτής της πραγματικότητας την καλοπέραση τους. Ποιός θα πρωτογκρεμίσει το παρόν που πιστεύει (/έχει πλάσει) και το μέλλον που φαντάζεται?

 Τόσο μάταιο μου φαινόταν κι εμένα. Μα ποιός είμαι εγώ? Ο χρόνος? Τι σημασία έχει πως μου φαίνεται εμένα? Μηδαμινή προφανώς. Ή ακόμα έστω. Άλλοι, κάποτε δε θα φοβούνται τόσο να γκρεμίσουν ό,τι μάθανε να αποκαλούν πραγματικότητα και να το ξαναχτίσουν ενσωματώνοντας όχι μόνο με βάσει το άτομο και την επιβίωση του ενός. Είναι πιό πιθανό και να μη φοβούνται να γκρεμίσουν αυτό που αποκάλεσαν όνειρο.

 Όλα μετά από μιά κουβέντα με ένα φίλο 8-9 χρόνια νεότερο. Θαυμάσια προοπτική. Ένιωσα σα να κουβαλάγαμε κάτι παρόμοιο στα κεφάλια μας. Αλλά σε εκείνον ξύπνησε πιό νωρίς. Παράξενο. Πλάκα είχε. Κι αναρωτήθηκα αν ο στούρνος εγώ προκάλεσα ποτέ μου κάτι τέτοιο σε κάποιον μεγαλύτερο μου. Αδιάφορο κι άσχετο μα πιθανό. Ακόμα κι αν δε το διαβάσει ένας πιτσιρικάς αυτός, ακόμα κι αν δε το καταλάβει.. Ένας άλλος ή ο επόμενος θα το σκεφτεί από μόνος του. Κι ίσως όχι μόνος του και όχι μόνο αυτός.

 Έχει περάσει αυτή η εποχή που (νομίζαμε πως) ο κόσμος γύριζε γύρω από εμάς και (νομίζαμε πως) κάναμε τον κόσμο να γυρίζει. Μεγαλώσαμε, μείναμε μικροί, μεγαλώσαμε πριν την ώρα μας? Ό,τι και να έγινε πέρασε αυτός ο καιρός. Τώρα.. Δε κοιτάμε για να δούμε τι θα ακολουθήσουμε. Τώρα κοιτάμε αν δείχνουμε και κάτι καλό να ακολουθήσουν άλλοι.

Παύλος - vlospa kasbe