Βαρέθηκα!

Βαρέθηκα...
Όλο ζητάτε!
Όχι άλλο πιά :
ισότητα,
αλληλεγγύη,
σεβασμός,
κατανόηση κι
άλλα λοιπά, όμορφα λόγια, μεταξύ ανθρώπων.
Κατ'απουσία ανθρώπου πως να ευδοκιμήσουν αυτά τα όμορφα, κατά τα άλλα, λόγια?
Ζητάω κι εγώ λοιπόν!
Ζητάω ανθρώπους...
Παύλος - vlospa kasbe

Nothing is real

 Τι ορίζει όμως ως αλήθεια κανείς και τι ως ψέμα? Βάσει της πραγματικότητας (του). Ποιά απ'τις 3 όμως? Αυτή που υπάρχει και προσπαθούμε να συλλάβουμε όλοι? Αυτή που βλέπουμε? Ή αυτή που ονειρεύεται ο καθείς μας? Αλήθεια... Η πραγματικότητα είναι ωραιότερη στα παραμύθια.

 Αλλά ποιός είπε πως ήδη δε ζούμε σε ένα (ή και παραπάνω) παραμύθι(α)? Ένα παιχνίδι τύχης είναι. Που και πότε θα γεννηθείς, από τι γονείς, με τι τρόπο, σε τι συνθήκες, θα αγαπηθείς, θα στερηθείς(?) τι θα βιώσεις και πως όλα αυτά μαζί θα σε επηρεάσουν στο πως θα τα ερμηνεύσεις όλα αυτά μαζί.

 Μπορεί κανείς να υποθέσει πως η πραγματικότητα ενός ανθρώπου δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ερμηνευμένο σύνολο σκέψεων και βιωμάτων σε τυχαίες (γιά το άτομο) συνθήκες που έζησε/ ζει/ θα ζήσει. Αυτός ο κανείς που το υποθέτει αυτό είμαι εγώ. Και με βάση αυτό, υποθέτω κι άλλο. Υποθέτω πως "έτσι" (αν όντως είναι έτσι δηλαδή) ο καθένας έχει τους (κατανοητούς - δίκαιους ή/κι άδικους για τον καθένα άλλο ίσως) λόγους του για το πως έχει πλάσει την πραγματικότητα του.

 Λίγοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους κι οι πιό πολλοί είμαστε φυγόπονοι. Κοιταζόμαστε στον καθρέπτη μόνο για την εξωτερική μας εμφάνιση. Τη δικιά μας αληθινή πραγμτικότητα.

 Σκέφτηκα πως ίσως κάποιος θεωρήσει όσα γράφω πολύ απόλυτα και δε ξέρω τι άλλο.
Οπότε κάποιε, αν διαφωνείς
κάντο εξής.
Την πόρτα σου να διαβείς
και έξω να βγεις
όσα ανέφερα ψάξε να δεις.

 Πραγματικότητα... Ίσως το πιό προσωπικό παραμύθι του καθενός. Ένα παραμύθι που δε γράφεται απαραιτήτως. Χωρίς σαφή αρχή μα με σαφέστατο τέλος.

Παύλος - vlospa kasbe

Ένας κόσμος ΌΧΙ για όλους

Free internet & WiFi γιά όλους στην Ελλάδα! Βοήθα τον διπλανό σου να αγοράσει έναν υπολογιστή. Ο κόσμος τρέχει, τρέξε κι εσύ! Μη μείνεις πίσω, ο τελευταίος πλένει τα πιάτα. Ποιά πιάτα αφού είναι όλα σπασμένα, τα σπάσαμε το Σάββατο στα μπουζούκια. Κάποιος πρέπει να μαζέψει και θα'ναι ο τελευταίος και δε θα'ναι τελευταίος...

 Ο έχων δύο χιτώνες να δίδει τον ένα! Λέγανε πως έγραφε κάποιο Ευαγγέλιο. Είτε Θεός το'πε, είτε άνθρωπος, άνθρωπος σίγουρα δε δείχνει να το άκουσε/ διάβασε ή να το θυμάται πιά. Ή τουλάχιστον όχι οπως τον ορίζει η πλειοψηφία των ανθρώπων. Βλέπεις (κράτα την αίσθηση της όρασης) πλέον όλα είναι εικόνα - κι η εικόνα οφείλει να'ναι όμορφη-, επιφανειακά και ρηχά, συνήθως. Μιά ωραία μονάδα σε μία εικόνα, ένα όμορφο σύνολο. Εμφάνιση. Το μεγαλύτερο καρναβάλι και κρυφτοκυνηγητο μαζί. Δε ξέρω ποιός είμαι ποιόν κυνηγάω γιατί τρέχω απο ποιόν να κρυφτώ. Χάθηκες? Όχι, ζαλίστηκες. Την έχεις ξαναπιεί αυτήν την ταινία σε οθόνες και στα μάτια σου έχει χαραχθεί σαν επανάληψη με διαφορετικά σκηνικά κι άλλους ηθοποιούς.

 Κοίτα στα περιοδικά, την τηλεόραση και τα μπλόγκ, δες ζωντανά σε κάποιο μαγαζί ή κάποιο χώρο (δημόσιο/ ιδιωτικό), άκου στο ραδιόφωνο. Εκείνους. Πολιτικοί, τραγουδιστές(...), ηθοποιοί, τηλεπαρουσιαστές, μοντέλα, δημοσιογράφοι, αθλητές, παράγοντες και πρόεδροι ή απλά παιδιά πολύ πλουσίων. Γλυκές φάτσες, όμορφες εκφράσεις, πάντα με στυλ της τελευταίας μόδας σε ένδυση κι υπόδηση, περιποιημένα πρόσωπα και μαλλιά. Λάμπουν. Οι σταρ μας. (...) Αλλά όσο απογοητεύομαι από αυτό άλλο τόσο απογοητεύομαι από το μέγεθος της μερίδας που τους ακούσει, βλέπει, στηρίζει, πιστεύει σε αυτούς και τους έχει ινδάλματα.

 Γιατί όπως θα'πρεπε, κατ'εμέ, να'χεις αντιληφθεί μέχρι αυτή τη γραμμή, πως ο κόσμος που προορίζουν είναι για εκείνους. Ο Σαμαράς την ευημερία της κλίκας του θα κοιτάξει, όχι πως θα την μεγαλώσει. To WiFi για αυτούς πάει, όχι για εμάς. Αλλά εσύ.. Όχι! Εκεί. Να γίνεις σαν κι αυτούς. Όχι να τους πολεμήσεις, ποτέ. Μέχρι την κατάρα είσαι. Ο κόσμος σου ανήκει, δε του ανήκεις εσύ. Ένας κόσμος, όχι για όλους.

Παύλος - vlospa kasbe

χανόμαστε

...

 Ακόμα 2 παληκάρια στο προσκήνιο, νεκρά, αυτή τη φορά απ'την "άλλη πλευρά" ιδεολογικά. 3 νέοι άνθρωποι, μέχρι στιγμής. 3 ακόμα οικογενειακοί και στενοί φιλικοί κύκλοι σε μαύρo πένθος.

 Το χτύπημα δε το θεωρώ αναρχικό/αριστερό. Το θεωρώ προβοκάτσια. Το θεωρώ επειδή έτσι δείχνει. Επαγγελματικό. Τα όπλα κι η χρήση τους (μοντέλα και σημάδι). Δηλαδή το ότι έριξαν και στο κεφάλι...

 Χανόμαστε. Απ'το 2008 αυτό μου είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟ, χανόμαστε. Ευθέως απ'το σύστημα το 2008 με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Πλαγίως απ'τα σπόρια του πριν λίγες μέρες με τον Παύλο Φύσσα. Και πάλι ευθέως με τα 2 νέα αυτά παιδιά...

 2 παιδιά με τα οποία ιδεολογικά και πολιτικά διαφέραμε. Δε ξέρω μέχρι ποιό σημείο. Ξέρω πως δεν θα ήθελα να τα σκοτώσω. Ελπίζω ούτε κι εκείνα εμένα. Ξέρω επίσης πως πλέον δεν είναι εδώ για να μάθουμε. Και πως όλο αυτό κάποιους εξυπηρετεί!

 Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής, 2 μέλη της οργάνωσης/κόμματος δολοφονούνται. Οι 2 δολοφονίες εντελώς διαφορετικά "πραγματοποιημένες".

 Η μία με μαχαίρι, και αριθμητική υπεροχή. Η άλλη.. Επαγγελματική. Τίποτα τυχαίο. Σφαίρες και στο κεφάλι για σιγουριά. Και οι 2 δολοφονίες με θύματα νέους ανθρώπους.. Και οι 2 δολοφονίες χρησιμοποιήθηκαν, χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν κι άλλο από κάποιους για τους σκοπούς τους.

Γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης. Ο Μανώλης μας κοιτάζει κι εμείς σφαζόμαστε μεταξύ μας, χανόμαστε.. ( http://vlospakasbe.blogspot.gr/2013/07/blog-post_15.html )

*Ακόμα κι αυτός που θεωρείς "κοιμισμένος" μπορεί κάποτε ίσως να ξυπνήσει. Ένας νεκρός όμως σίγουρα όχι. Προτιμώ ξύπνιους από νεκρούς. Από οποιαδήποτε πλευρά κι αν είναι.

Παύλος - vlospa kasbe