Πλάσμα.

 Άνθρωποι. Ζώα. Και κατηγορίες. Λίγο παράξενο δε νομίζεις να απέχει ο άνθρωπος απ'τον διαχωρισμό? Κι εμείς ζώα δεν είμαστε? Πιο έξυπνα, πιο εκφραστικά, πιο σκεπτικά, πιο τι θες, πες το πολλές φορές μέχρι να το κάνεις εμετό απ'την πίστη. Θεωρώ το ίδιο είμαστε, ακόμα κι αν το θέλουμε ή όχι. Δε μπορώ να διαχωρίσω τον άνθρωπο απ'τα ζώα. Γιατί κι ο άνθρωπος ζώο είναι. Αν όχι ζωό, πλάσμα. Πίνει νερό, τρώει (απ') τη γη και τους κατοίκους της, περπατά στο χώμα της κι ανασαίνει τον αέρα της. Παιδιά της γης λοιπόν τα πλάσματα. Όλα.

 "Σπηλαιάνθρωπε Παύλο!", θα μου πεις... "Κάτοικε της εξέλιξης, των επιτευγμάτων και του πολιτισμού, όσο μακριά κι αν φτάσεις απ'τα ίδια σκατά ξεκίνησες. Στα ίδια σκατά θα καταλήξεις. Με εμένα κι όλα τα υπόλοιπα πλάσματα. Όχι άλλοι διαχωρισμοί", θα σου πω.

 Δε μεγάλωσα με τα ζώα, τους λύκους. Μα ωρίμασα με τους ανθρώπους. Ή αυτή είν'η αυταπάτη μου. Γλυκιά μου μέθη. Παρότι ζούμε αρκετά χρόνια, δε ζούμε ποιοτικά απαραίτητα, δε ζούμε ειλικρινά την κάθε στιγμή. Γιατί μας τρώνε τα εξής. Η σκέψη κι η απουσία της, η πράξη κι η αδράνεια. Όλα κι ένα μόνο, σε μεγάλο βαθμό. Η ζωή η ίδια.

 Το'χω ξαναγράψει, γιατί το πιστεύω, και θα το ξανακάνω. Η ζούγκλα κι η ειλικρίνεια της με μαγεύει. Δεν υπάρχει διαχωρισμός, αγαπημένος και μισημένος. Κι αν κάτι θέλει να ξεχωρίσει αυτό είναι η ίδια η ζούγκλα. Κανένας μοναδικός τρόπος ζωής, υπερεξέχων χαρακτήρας ή αξιοσημείωτο πλάσμα κι ο θάνατος του. Απλά ένα ποτάμι γεμάτο ζωή και θάνατο, συνεχίζει να κυλά μέχρι το τέλος του κάθε υποθαλάσσιου ρέματος.

 Έχω την εντύπωση τα ζώα δεν έχουν τόσες αυταπάτες, δέχονται πιό εύκολα τη ζωή ως έχει, δε σκέφτονται όσο εμείς, κάνουν ό,τι τους χρειάζεται, ζουν όση τους δίνεται, ζωή. Κι εμείς ζούμε όσο μπορούμε να αποφύγουμε τον θάνατο. Πικρή επίγνωση ο θάνατος, λαχταριστό ναρκωτικό η όσο μεγαλύτερη σε διάρκεια ζωή.

 Μα μας χαρακτηρίζουν οι ίδιες λειτουργίες. Αναπνέουμε, πεινάμε, κινούμαστε, αγαπάμε, διψάμε, πονάμε, αναπαράγουμε, κοιμόμαστε και πεθαίνουμε. Ψάχνουμε συνήθως νόημα δίχως λόγο. Δίνουμε έκφραση σε κάθε χαρά ή πόνο.

 Εδώ, σ'αυτές τις γραμμές, βρίσκεις ό,τι εκφράζω. Ψάχνεις λόγο? Θα τον βρεις. Έχω δεν έχω. Χάνεις χρόνο? Θα τον καταραστείς. Έτυχε? Θαυμάσια. Μας δώθηκε ζωή. Ας ζήσουμε! Ας σκεφτούμε, ας κάνουμε, ας αδρανήσουμε. Απλά ας μην απορροφηθούμε μέσα σ'αυτά ή χωρίς αυτά.

 Στο χρόνο που μου δίνεται να αναπνέω, θέλω να κάνω όσα πιστεύω πως μπορώ να κάνω. Όσα χρειάζεται για να μη πάψω να υπάρχω πριν την ώρα μου, να καταλάβω όσα χρειάζεται πάνω στη ζωή την ίδια χωρίς να ξεχάσω ούτε μία στιγμή να τη ζήσω. Τη ζωή τη στιγμή και το θάνατο φυσικά. Μιας και δεν αποφεύγεται.

Παύλος - vlosπλάσμα kasbe