Ανολοκλήρωτος εαυτός

29 χρόνια τώρα τριγυρνάω διαρκώς
Να πιάσω λιμάνι δεν ήρθε ακόμα καιρός
Τη θάλασσα του εαυτού μου οργώνω διακαώς
Τελευταίος σταθμός? άλλη μια γη του πυρός

Κι όσο εμένα οργώνω
Κομμάτια του παζλ μου ενώνω
Δίνω πνοή μα και σκοτώνω
Διάσπαρτες πτυχές μου που ανταμώνω

Αγώνα δίνω (δεν αφήνω)
σχήματα αφήνω (δε δίνω)
τι να κάνω, είμ'αυτός (κουτός? σοφός?)
ένας ακόμη ανολοκλήρωτος εαυτός

Ψάχνοντας κανείς το τέλος
Ορίζει μόνο μία αρχή (οργή...)
Μόλις φθάσει το βέλος
έχει φύγει πιά η ζωή

 Χτίσε, γκρέμισε, ξανά, μπορείς (προσπαθείς?)
Η έξοδος δεν είναι μόνο ήπια
Σαν τα μνημεία της ζωής
Και της ζωής τα ερείπια

 Και σαν φθάσει αυτός ο καιρός
Τότε θα βλέπω πιά, σαφώς
Στο σκοτάδι μου όταν, θα'μαι το φως
Δεν είμαι πλέον ένας ανολοκλήρωτος εαυτός.