Πήρα πάλι το μετρό, μετά από καιρό. Άνοιξ'η πόρτα, μπήκα μέσα. Το μαντρί είχε κόσμο. Έκλεισε η πόρτα, συνεχίστηκε το δρομολόγιο. Συνεχίστηκε η παράσταση της ρουτίνας που ονομάσαμε ζωή? Όχι όπως θα ήθελαν όλοι οι επιβάτες. Οι συνεπιβάτες μου..
Κάποια στιγμή ένας συνεπιβάτης απευθύνθηκε στο κοινό του βαγονιού. Ένα 16χρονο παιδί που μάζευε χρήματα πουλώντας στυλό για τη θεραπεία του μεγάλου του αδερφού. Το ότι δεν έδωσα ούτε εγώ, ούτε κανείς χρήματα να πάρει στυλό δε το θεωρώ αναισθησία. Αναισθησία θεωρώ το γεγονός πως την ώρα που ξεκίνησε να μας μιλάει, κάποιοι βάλανε γυαλιά ηλίου, μη τον κοιτάξουν ή τους κοιτάξει στα μάτια. Κανάς-2 ακόμα βάλανε ακουστικά, μην ακούσουν την ιστορία του. Μιά μαντάμ θεώρησε πως θα τη λερώσει αν την αγγίξει ο πιτσιρικάς κι έκανε, ενοχλημένη, παραπέρα, με ένα βλέμμα, το πραγματικό της μάλλον βλέμμα, αηδίας.
Είμαστε πανέξυπνοι, σίγουρα, δεν. Κι άλλο τόσο σίγουρα ήμουν στο κλουβί με τους αναίσθητους. Κατεβασμένος γενικός και δίχως αίσθηση, με τον αυτόματο πιλότο του ασυνείδητου, η πράξη που γίνεται ξανά και ξανά χρόνια, το σώμα θυμάται πως να λειτουργήσει ακόμα και μόνο του. Μία ιπποτική θωράκιση για οτιδήποτε χαλά την αισθητική μας και μας φέρνει σε μία ακολουθία άσχημων σκέψεων.
Δεν είχα μία. Μόνο το εισιτήριο μου. Ωστόσο! Ήμουν μες το βαγόνι και πέρα απ'το βλέμμα μου δε νομίζω να του έδωσα κάτι άλλο άρα η μπάλα με παίρνει κι εμένα. Την επόμενη κλώτσα την μπάλα! (ίσως το γράφω για να το διαβάσω ο ίδιος)
Παύλος - vlospa kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου