Η ιστορία του Βαγγέλη

 Τον Βαγγέλη δε τον γνωρίζω προσωπικά, γνώρισα έργα του και λόγια του. Ο Βαγγέλης είναι σαν όλους μας, ένας άνθρωπος. Ο Βαγγέλης δεν είναι σαν όλους εμάς τους ανθρώπους.

 Δε ξέρω ηλικία, δε ρώτησα για χαρακτηριστικά. Ξέρω μονάχα πως πλέον είναι άστεγος, με μιά κορούλα, γυρνάει από περιοχή σε περιοχή καθημερινά κι ό,τι φτιάχνει το πουλάει για να καταφέρει να βρει λίγο φαγητό, για την κόρη του. Ξέρω ότι το "Χαμόγελο του παιδιού" έγινε δάκρυ αυτού του πατέρα, καθώς θέλει να πάρει το παιδί του. Φαντάζει αντιφατικό. Μία ΜΚΟ που στεγάζει περιθάλπτει παιδιά να θέλει να πάρει το οξυγόνο του ανθρώπου αυτού. "Αν δεν υπήρχε η μικρή θα'χα φουντάρει." Ό,τι και να του δώσεις ΡΕ χαμόγελο, αυτή την αγάπη, (αγάπη ρε! Αγάπη.) αυτή την αγάπη που λες, δε θα καταφέρεις να την καλύψεις ούτε στο ελάχιστο, ούτε σαν υποκατάστατο. Ο Βαγγέλης ζει για το παιδί του! Ζει περήφανα, σεμνά, λιγομίλητα και ταπεινά. Γι'αυτό χαμόγελο, βγάλτη μασέλα και φτιάχτα δόντια σου, κι άσε τον Βάγγο με το παιδί του, ή βοήθα ΚΑΙ αυτόν! Όχι Παύλο, λες πολλά, σταμάτα. Ε μα με την κουφάλα, με πόνεσε πολύ.

 Και πόσοι Βαγγέληδες υπάρχουν και δε το ξέρουμε? Πόσους Βαγγέληδες προσπερνάμε? Τι ιστορίες έχουν κι εκείνοι να μας πουν... Ο μόνος λόγος που σιγκινούμαστε από το άκουσμα τέτοιων βιωμάτων, είναι επειδή ΔΕΝ μας είναι καθημερινότητα. Προσωπικά? Τι να πούμε? Ίσως το ότι πέρα απ'τη σκέψη που έκανα στο σπιτάκι μου, κάθισα κι έγραψα αυτό το κείμενο στο λαπτοπ και το ανέβασα στο διαδίκτυο. Αν δε σου φτάνει είσαι λαίμαργος. Εμένα μου αρκεί.

 Είμαστε πίσω. Προτόγονοι, στην ποικιλία των βιωμάτων μας. Το γεγονός της έκπληξης μας στο άκουσμα παρόμοιων βιωμάτων το αποδεικνύει. Πάλι δε σου φτάνει αυτό? Τότε ευελπιστώ να σου φτάνει το γεγονός, πως ακόμα και μετά από τέτοια λόγια τέτοιες γνωριμίες εμπειρίες, τα ίδια μαύρα χάλια είμαστε και κοιτάμε να'μαστε καλά, να γινόμαστε χάλια. Ναι στεναχωριόμαστε, γάμησε τα σου λέω, αλλά πάω σπίτι τώρα γιατί (το έχω και) πεινάω, νυστάζω, θέλω να κάνω μπάνιο. Όπως κάθε άνθρωπος ε? Όπως ο Βαγγέλης? Ωχ, μου ξέφυγε.

 Μέχρι να απαρνηθούμε τα υλικά αγαθά μας τη βολή μας την ασφάλεια για το σπίτι, τη διατροφή, τον ύπνο και το αύριο δε θα μπορούμε να κάνουμε το κάθε πρόβλημα του κάθε Βαγγέλη δικό μας. Δεν είναι ότι δε μπορούμε να τον βάλουμε σπίτι μας, ή να αφήσουμε το σπίτι μας και να ζήσουμε, ή έστω να δοκιμάσουμε να ζήσουμε όπως εκείνος, μαζί του, στους δρόμους. Είναι ότι δε θέλουμε. Ούτε καν να το σκεφτόμαστε. Όλους μας χαλάει αυτή της σκουπιδίλας η γεύση, μετά από αυτή τη βρώμικη τη σκέψη...

Παύλος - vlospa kasbe