Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Έχει σημασία (ο τίτλος)?


 Το καλό πάντοτε θριαμβεύει στο τέλος. "Το καλό", "πάντοτε", "θριαμβεύει", "στο τέλος". Μία απλή πρόταση 6 απλών λέξεων. Απλά τα πράματα, ή μήπως όχι? Τι σημαίνει η κάθε λέξη, όχι συντακτικά, μα πραγματικά εννοιολογικά? Τι μετάφραση έχουμε δώσει στις λέξεις αυτές?

 Τι είναι καλό? Τι σημαίνει θριαμβεύω? Τι εννοούμε λέγοντας πάντοτε? Πότε είναι το τέλος?
Για αρχή, δυστυχώς, οφείλω να συμφωνήσω με το γεγονός πως η πρόταση είναι αληθής. Ό,τι περιγράφει, όντως, συμβαίνει. 

 Μα ποιοί είναι οι εκπρόσωποι του καλού? Πως γίνεται να θριαμβεύουν πάντοτε ακόμα και στο τέλος? Μήπως να γεμίσουμε τη σκέψη μας με αμφιβολίες? Ο κόσμος μας ούτως ή άλλως βασίζεται στις αντιθέσεις.

 Οι καλοί, είναι κακοί. Επειδή το καλό σπανίζει και το κακό ανθίζει. Μιλώντας για θρίαμβο αναφερόμαστε σε μάχη. Ο νικητής μπορεί να ξαναγράψει την ιστορία, να παρουσιάσει τα (όσα) γεγονότα θέλει και όπως θέλει να τα παρουσιάσει.

 Πως φοράμε το ψεύτικο χαμόγελο μας? Έ κάπως έτσι οι κακοί κερδίζουν μάχες και παρουσιάζονται ως καλοί και τα γεγονότα τα παρουσιάζουν ως θέλουν.

 Και σαν αξιολύπητοι αδαείς πανηγυρίζουμε μαζί τους. Γλεντάμε χορεύουμε και φωνάζουμε. Γιομίζουμε την ψυχή μας με τη χαρά του τίποτα. Γιατί δε γνωρίζουμε τίποτα...

 Το μάτριξ ήταν γαμώ την ταινία. Γιατί είχε μία τρομακτικά τεράστια γεύση αλήθειας. Δε μπορώ να πως με σιγουριά πως ΔΕΝ είμαι καλωδιομένος κλπ κλπ. Μπορώ όμως να πως με σιγουριά πως το μάτριξ υπάρχει. Κι είμαστε μέσα του. Μέρος του.

 Παρά τον τεράστιο μας πλανήτη, τις άπειρες γνώσεις που μπορούμε να πάρουμε, τις πληροφορίες που μπορούμε να αντλήσουμε για τον ίδιο, για εμάς, για το διάστημα και για εμάς έξω από εμάς (πες το Θεό) προτιμούμε να "ενημερωνόμαστε" για άσχετα πράγματα.

 Συμβάντα που δεν επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο το οτιδήποτε. Σελέμπριτις, λάϊφστάϊλ, διασκέδαση, χαΐλα εν γένει. Πως θα φανώ όμορφος ενδιαφέρον φουσκωτός ματσωμένος και πανέξυπνος. Πως θα ρίξω γκομενάκια.

 Φυσικά αυτό είναι μόνο μία πτυχή. Έχουμε τις ανάγκες μας καλυμμένες κι αντί να το εκτιμούμε κλαιγόμαστε για τις ανικανοποίητες, μέχρι τώρα έστω, επιθυμίες μας. Μα γιατί να μη μπορώ να πιώ ένα ποτάκι σε μπαράκι στη Νέα Υόρκη?

 Ενώ λοιπόν όσο προοδεύουμε (?) εν έτει 2015 καθ'οδόν για το 16 ίσως αντί να πιστεύουμε πως προοδεύουμε και πάμε μπροστά μήπως θα'πρεπε να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε λίγο πίσω? Είμαστε ακόμα στο σωστό δρόμο? Έχουμε προχωρήσει ή είμαστε στο ίδιο ακόμα σημείο και απλά η όραση μας βελτιώθηκε?

 Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, μα βαριέμαι. Το ζουμί είναι αυτό κι αν τυχών θες κι άλλα απλά διάβασε κι άλλα κείμενα μου ώ αναγνώστη!


Παύλος - vlospa kasbe

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου