Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Είναι ώρες...


 Ώρες που αναρωτιέμαι. Κοιτάζω γύρω μου κι απλά αναρωτιέμαι. Τι κάνω εδώ, γιατί βρίσκομαι εδώ?

 Σχεδόν 3 μήνες. Δεν είναι πολύ, μα ούτε και λίγο. 

 Παίρνω μιά βαθύτατη ανάσα, γεμίζω τα πνευμόνια μου. Σηκώνω το κεφάλι μου, κοιτάω τον ουρανό. Στον εαυτό μου απαντώ. Ότι κι εκεί, ότι κι αλλού. Αναπνέω, περπατάω. Ζω. Σε χώμα πατάω, ουρανό κοιτάω, αέρα εισπνέω. 

 Τι αλλάζει? Εγώ? Καθετί γύρω μου παραμένει ίδιο, αλλάζει συνεχώς, μέχρι να το γνωρίσω και να αλλάξει, πάλι, και να αλλάξω, πάλι.

 Τι δεν αλλάζει? Αυτό το ένστικτο που μας καθοδηγεί να επιδιώκουμε καθετί, όσα μπορούμε, όλο και πιό πολλά. Κι εκείνο το γεγονός που μας φέρνει σε συνειδητοποίηση ή μας δίνει κίνητρο να συνεχίσουμε, να προσπαθούμε, να τ'αποκτήσουμε όλα. 

 Πάντοτε κάτι θα, μας, λείπει. Πάντοτε κάτι, ακόμα, επιπλέον, θα θέλουμε. Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει πως αυτή η ακολουθία της ζωής μας της ίδιας είναι ένα ανταλλακτικό παζάρι. Παζάρι για να επιβιώσουμε, να επιβεβαιώσουμε και να διαψεύσουμε.

 Αφήνω αυτού του είδους τις συνήθειες, τη ζωή, τους ανθρώπους, ή με αφήνουν αυτά. Σε αντάλλαγμα με... Κάτι άλλο. Όσο δε το σκέφτεσαι δεν το κάνεις συμβάν κι αν συμβεί χωρίς να το'χεις σκεφτεί και χωρίς να το κάνεις επιδιώκεις να βρεθείς το σημείο προτού συμβεί.

 Όπου και να'μαι, ό,τι και να κάνω. Είμαι απλά κάπου αλλού και κάνω ό,τι ο καθένας με άλλο τρόπο. Αυτόν που θεωρώ είναι ο τρόπος μου. Εκεί που θεωρώ πως μπορώ να το κάνω καλύτερα.

 Είναι κάποιες τέτοιες ώρες. Παντού. Στον καθένα. Είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι.

Παύλος - vlospa kasbe

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου