Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ύπνος - Στιγμές ελευθερίας



 Συνείδηση, ή έστω αυτό το υποκατάστατο της που έχουμε σε λειτουργία όσο είμαστε "ξύπνιοι". Όσο ζούμε, αν θεωρήσει κανείς κάθε ύπνο που ρίχνουμε κι από έναν μικρό θάνατο.

 Για να καταφέρεις να κοιμηθείς οφείλεις να αφεθείς απ'τις έγνοιες, τα άγχη και τις σκέψεις της ημέρας, της ζωής σου, να κόψεις εκείνο το νήμα επικοινωνίας με τον κόσμο, που σε κρατά ξύπνιο. Ο καμβάς που αντικρύζεις τις στιγμές πριν κοιμηθείς να είναι λευκός. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αυτά τα άγχη, οι έγνοιες και σκέψεις μας κρατούν φυλακισμένους στη λειτουργία της συνείδησης και ξύπνιους να σκεφτόμαστε αυτά που, θαρρούμε πως, θέλουμε και όχι αντιστοίχως.

 Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν δε θα μπορούσε κάποιος να πει πως ο ύπνος μας ελευθερώνει? Αυτά τα δεσμά της συνείδησης σπάνε και τα ηνία παίρνει ο ύπνος. Στο βασίλειο του ύπνου ηγεμόνας είναι ο νους, το ασυνείδητο. Όσα απωθούμε, όσα συλλέγουμε δίχως να το αντιλαμβανόμαστε. Πληροφορίες, εικόνες, ήχοι, σκέψεις και συναισθήματα. Σαν ο νους να'ναι υποχείριο των σκέψεων συναισθημάτων κι ερεθισμάτων μας και κατά τη διάρκεια του ύπνου, όλα αυτά ο νους μας να τα διοικεί και να τα διατάζει να φανερωθούν σε εμάς.

 Σκεφτόμαστε, βλέπουμε όσα θέλει ο νους δίχως να τον χαλιναγωγούμε, μα ενώ αυτός χαλιναγωγεί εμάς. Ίσως η πιο γνήσια στιγμή ελευθερίας για εκείνον. Ίσως και για εμάς τους ίδιους. Σκέψεις δίχως όρια και σύνορα. Η στιγμή που αληθινό και ψεύτικο είναι κάτι που το αξιολογούμε και το ορίζουμε οι ίδιοι. Γι'αυτό και πολλές φορές το νόημα είναι κρυμμένο, αδιανόητο, παρερμηρευμένο και σπανίως φανερό.

 Όνειρα. Ίσως η φαντασία είναι μια πραγματικότητα που δεν έχουμε ζήσει. Που σημαίνει πως ενδέχεται είτε να τη ζήσουμε στο μέλλον, είτε να μην την έχουμε ζήσει οι ίδιοι, μα στο παρελθόν κάποιος την έχει ζήσει και μας την μετέδωσε. Την ώρα του ύπνου, κατά τη διάρκεια ενός ονείρου η φαντασία γίνεται πραγματικότητα.

 Αισθάνεσαι τη φυλάκιση της συνείδησης σου όταν είσαι... "ξύπνιος"?

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Είναι ώρες...


 Ώρες που αναρωτιέμαι. Κοιτάζω γύρω μου κι απλά αναρωτιέμαι. Τι κάνω εδώ, γιατί βρίσκομαι εδώ?

 Σχεδόν 3 μήνες. Δεν είναι πολύ, μα ούτε και λίγο. 

 Παίρνω μιά βαθύτατη ανάσα, γεμίζω τα πνευμόνια μου. Σηκώνω το κεφάλι μου, κοιτάω τον ουρανό. Στον εαυτό μου απαντώ. Ότι κι εκεί, ότι κι αλλού. Αναπνέω, περπατάω. Ζω. Σε χώμα πατάω, ουρανό κοιτάω, αέρα εισπνέω. 

 Τι αλλάζει? Εγώ? Καθετί γύρω μου παραμένει ίδιο, αλλάζει συνεχώς, μέχρι να το γνωρίσω και να αλλάξει, πάλι, και να αλλάξω, πάλι.

 Τι δεν αλλάζει? Αυτό το ένστικτο που μας καθοδηγεί να επιδιώκουμε καθετί, όσα μπορούμε, όλο και πιό πολλά. Κι εκείνο το γεγονός που μας φέρνει σε συνειδητοποίηση ή μας δίνει κίνητρο να συνεχίσουμε, να προσπαθούμε, να τ'αποκτήσουμε όλα. 

 Πάντοτε κάτι θα, μας, λείπει. Πάντοτε κάτι, ακόμα, επιπλέον, θα θέλουμε. Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει πως αυτή η ακολουθία της ζωής μας της ίδιας είναι ένα ανταλλακτικό παζάρι. Παζάρι για να επιβιώσουμε, να επιβεβαιώσουμε και να διαψεύσουμε.

 Αφήνω αυτού του είδους τις συνήθειες, τη ζωή, τους ανθρώπους, ή με αφήνουν αυτά. Σε αντάλλαγμα με... Κάτι άλλο. Όσο δε το σκέφτεσαι δεν το κάνεις συμβάν κι αν συμβεί χωρίς να το'χεις σκεφτεί και χωρίς να το κάνεις επιδιώκεις να βρεθείς το σημείο προτού συμβεί.

 Όπου και να'μαι, ό,τι και να κάνω. Είμαι απλά κάπου αλλού και κάνω ό,τι ο καθένας με άλλο τρόπο. Αυτόν που θεωρώ είναι ο τρόπος μου. Εκεί που θεωρώ πως μπορώ να το κάνω καλύτερα.

 Είναι κάποιες τέτοιες ώρες. Παντού. Στον καθένα. Είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι.

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Ένας κουβάς πραγματικότητα



 Water bucket challenge. Σιγά την πρόκληση. Το να κοιτάξεις τη ζωή σου κατάματα, το να λουστείς τις συνέπειες των επιλογών σου, το να ξεκινήσεις τις πράξεις που αποφέρουν αργά αργά την αλλαγή, ααχ, αυτό είναι πρόκληση. Αλλά μάθαμε να ζούμε (?) εύκολα, το εύκολο θα προτιμήσουμε, κάθε απόπειρα υπόδειξη λαθών και δυσκολιών θα απορρίψουμε.

 "Μα αυτό είναι το φυσιολογικό. Αυτό κάνουν όλοι." Κι η πλειοψηφία δε θέλει να'ναι το μαύρο πρόβατο, μα το λευκό. "Το'κανε Bill Gates, ξέρεις ποιός είναι αυτός, χαζός είναι?". Εσύ ξέρεις ποιός είσαι? Γιατί προφανώς από χρώμα διαλέξε η πλειοψηφία. Λευκό. Και πρόβατο.

 Ημίμετρα κι απάθεια. Αυταπάτη και κατ'επιλογήν αμάθεια, πρόοδος κάθε σημάδι ημιμάθειας. Άρνηση. Για επίγνωση, για προσπάθεια για αλλαγή, εξέλιξη, μεταμόρφωση. Θες να κάνεις "κάτι" για τις αρρώστιες του κόσμου, για οργανώσεις? Μάθε πρώτα για αυτές. Θες αλλαγή? Κάνε κάτι διαφορετικό απ'το ήδη υπάρχον, απ'αυτό που σου πλασάρει ο ένας κι ο άλλος.

 Αλλά όχι. το "ασφαλές", το γνωστό, η πεπατημένη οδός. Χαραμίζουμε νερό, εθελοτυφλούμε ονομάζοντας το απόλυτα απαθέστατο τίποτα, σε "κάτι". Η σκέψη απαιτεί κι αποφέρει κόπο, συνειδητοποίηση, αυτοκριτική και μάλιστα σε σκληρό βαθμό. Μα καθετί σκληρό κι επώδυνο το απορρίπτουμε και το αποφεύγουμε.

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Η λογική της παράνοιας - Η παράνοια της λογικής



 Πες μου ένα γλυκόπιοτο ψέμα, να πιστέψω στην αλήθεια που μέσα του έκρυψες.
Πως γεννήθηκα ζωντανός, πως έζησα το όνειρο και πως πέθανα αληθινός.
Εισιτήριο που δεν αγόρασα, ευκαιρία που μαραζώθηκε, στα αζήτητα την έριξες.
Φρόνιμος στο σπίτι, υπάκουος στο σχολείο, κερδοφόρα εργασία, βίος υγιεινός.

 Δώσε μου κι άλλα λεφτά να συνεχίσω να αγοράζω, πράματα που θα πετάξω.
Ό,τι στην εκκλησία βαφτίσαμε ανάγκη, μία καλή γνώριμη μασκαρεμένη αυταπάτη.
Κάθε μέρα πνιγόμαστε στη συνήθεια, ποιός ο λόγος για βοήθεια να ουρλιάξω?
Ντύσου καλά, νιώσε σκατά, άκου... αρκετά! σκάσε επιτέλους και τράβα στο πάρτυ!

 Στο δρόμο περήφανοι περπατάμε, βλεπόμαστε, μα δε κοιτάμε, πέρα απ'την ξερή όαση.
Κάθε μέρα πνιγόμαστε μονάχοι σε έναν ωκεανό που ονομάσαμε "συνήθεια". 
Παράσταση καθημερινή, βλέπεις, εμείς οι δύο δε χρειαζόμαστε την τηλεόραση.
Ποιός ο λόγος να ψάξω τη φωνή μες το κεφάλι μου που ουρλιάζει για βοήθεια?

 Χαιρετιόμαστε, μα ο ένας τον άλλο σιχαινόμαστε σαν τύχει κι ακουμπάμε.
Μην αναρωτιέσαι, πάρε μπετό κι άλλα οικοδομικά δανεικά υλικά. Χτίσε σιγουριά.
Άκαμπτοι, αναίσθητοι, κολλημένη ιδέα, νομίζουμε πως νιώθουμε κι όλα τ'αγαπάμε.
Μεγάλη αλήθεια? Πως μόνη κι ειλικρινά αναπόφευκτη παρέα μας μονάχα η μοναξιά.

 Σσς. Κάνε ησυχία. Βάλε ακουστικά και άκου το άσμα που θα βγάλει ο κύκνος σου.
Αναγνωρίζεις πλέον όλους σου τους ήχους σε έναν κόσμο δίχως ίχνος μουσικής.
Κοιμήσου νωρίς, η ώρα είναι τώρα. Τώρα η ποτέ? Ξύπνα! Πέθανες στον ύπνο σου...
Αυτή ήταν η λογική της παράνοιας, κι αυτή ήταν η παράνοια αυτής της λογικής.


*Συζητώντας με τη ζωή μου, για την ίδια μας τη ζωή.*

Παύλος - vlospa kasbe