Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ο μεγαλύτερος μου φόβος


 Είναι ο εξής. Η ερμηνεία που θα αφήσει το μεγαλύτερο αντίκτυπο αν ερμηνευτεί με άλλο τρόπο από αυτόν που προοριζόταν. Αναφέρομαι στην εξής φράση του Άλμπερτ Αϊνστάιν : 

"Φοβάμαι την ημέρα που η τεχνολογία θα νικήσει την ανθρωπιά. Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μιά γενιά, από ηλίθιους"

 Το αν είμαστε, οι άνθρωποι, ηλίθιοι στην πλειοψηφία μας, μας το απαντά μία θέα έξω απ'το παράθυρο, όσοι ζούμε ακόμα σε σπίτια.

 Θεωρούμε πως ζούμε, μα κυριολεκτικά απλώς επιβιώνουμε και συντηρούμαστε "στον πάγο".

 Άνθρωπος και ρομπότ. Ο άνθρωπος σκέφτεται, σχεδιάζει και δημιουργεί το ρομποτ το οποίο εκτελεί τις εντολές του ανθρώπου. Ένα κρύο παγωμένο μηχάνημα ανίκανο να αισθανθεί.

 Άνθρωπος/ρομπότ λοιπόν είναι ο άνθρωπος που λειτουργεί παρομοίως δίχως όμως να είναι φτιαγμένος από μέταλο. Εντολές που δέχεται από άλλον ή που έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του και η συνεχής εκτέλεση τους έγινε πλέον ασυνείδητη συνήθεια.

 Το να λειτουργούμε σαν ρομποτ και να θεωρούμε πως είμαστε άνθρωποι ήταν ο φόβος μου. Και λέω "ήταν" γιατί πλέον δεν είναι, καθώς το ζω, το επιβεβαιώνω και το καταπολεμώ.

 Θαρρούμε πως αισθανόμαστε. Μα όχι. Απλά νιώθουμε κυκλοθυμικά, όπως λειτουργεί το ξυπνητήρι, ανά ώρες την ανάγκη να αισθανθούμε. Πως ζούμε, πως είμαστε αληθινοί, πως είμαστε άνθρωποι και πως έχουμε συνείδηση. Των σκέψεων μας, των πράξεων μας, των αισθημάτων μας.

 Μα όχι. Πλέον δε νιώθουμε το κρύο. Τη στιγμή εκείνη που ξεκινάμε να αισθανόμαστε, ξεκινάμε επίσης κι απωθούμε, κλειδώνουμε μέσα βαθιά στην αποθήκη του νου μας καθετί μας προκαλεί έντονη ανάγκη για εκτόνωση. Είτε αγάπη, είτε μίσος. Φοβόμαστε τις συνέπειες. Τι θα πει ο κόσμος, την άρνηση.

 Δημιουργήσαμε ρέπλικες ανθρώπων, δε θα ήμασταν ικανοί να δημιουργήσουμε ρέπλικες αισθημάτων? Αγάπη κι εμμονή, μίσος κι απλή οργή, πάθος και (αυτό)αναγκαστική ηδονή.

 Έχουμε μικρές εκρήξεις, που ούτε καν πλησιάζουν όμως την κλιμάκωση της γνήσιας εκτόνωσης ενός αληθινού συναισθήματος.

 Δακρύζουμε γιά αυτό που χάνουμε, μα δε ψάχνουμε να το ξαναβρούμε, αλλού ίσως.
Φωνάζουμε που μας ξεχνάνε, μα δε κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μας θυμούνται.
Πονάμε και παραπονιόμαστε που πονάμε, όχι που δε το αντέχουμε πιο πολύ.

Κάνουμε διαδικτυακούς καβγάδες περί της δικαιοσύνης και της ισότητας αγαθών και ποιότητας ζωής, απ'το σπίτι μας, στον υπολογιστή μας, απ'τον καναπέ μας, με γεμάτα στομάχια κι ακόμα πιο γεμάτες τσέπες και ντουλάπες με ένδυση κι υπόδηση.

 Παίρνουμε θέση για τη λωρίδα της Γάζας, απ'την (ασφαλή) γειτονιά μας. 
Κάνουμε πορείες διαμαρτυρίας έξω από τη βουλή κι από ταβέρνες (βλ. τον δολοφόνο της Μάγκυ στην Εύβοια).

 Μα ποτέ, ποτέ, δε κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μην υπάρχουν βουλευτές σαν αυτούς στους οποίους (μάταια) διαμαρτυρόμαστε και ψηφοφόροι που τους αναδεικνύουν. Ποτέ μας, ποτέ, δε σκοτώνουμε οι ίδιοι παραδειγματικά τον ταβερνιάρη δολοφόνο κυριολεκτικά κρεμασμένο ανάποδα στην πλατεία με τ'άντερα όξω και μεταφορικά μέσα μας το ενδεχόμενο να τον εκτρέφουμε σιωπηλά.


 Είναι που μας κατακλύζει η οργή. Μα με λίγο φαγάκι κι έναν ύπνο, με ένα ποτό κι ένα γκομενάκι, μ'ένα μπάφο κι ένα γλυκάκι, με μία μπάλα κι ό,τι άλλο θες, μιά χαρά η οργή αυτή γίνεται ανάμνηση. Κι η αδράνεια πρωταγωνιστής στην παράσταση που δίνεται μέσα μας και λέγεται... Αισθάνομαι και θέλω να εκτονώσω αυτό το συναίσθημα που λέω πως με τρώει εσωτερικά λίγο-λίγο.

 Δε προτείνω λύση. Δε διατυπώνω γεγονότα. Διατυπώνω μία ερμηνεία για τις (λανθασμένες?) ερμηνείες που δίνουμε σε αυτά τα οποία αποκαλούμε γεγονότα. Με νιώθεις?

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Ποιότητα Ζωής


 "Άσχημο, μέτριο κι όμορφο", ή/ επίσης και, "κακό, μέτριο και καλό". Για καθετί υπάρχουν 3 κατηγορίες, ή έστω έτσι έχουμε αφήσει τα μάτια μας να βλέπουν και το μυαλό μας να θεωρεί. Και δε βλέπουμε μα ούτε σκεφτόμαστε σφαιρικά.

 Κι όπως κάθε νοήμων πλάσμα, λέμε τώρα,  πιστεύουμε και θέλουμε μόνο "τα καλά", "τα όμορφα", ό,τι δε μας χαλάει. Απορρίπτουμε κάθε "κακό", ή "άσχημο" όπως έχουμε χαρακτηρίσει. Ξεχνάμε πως κι αυτά μέρος της ζωής μας είναι. Δε θυμόμαστε πως αυτός ο τρόπος ζωής μας που επιλέξαμε μας αποφέρει όμως όλο και πιο πολλά "κακά" και "άσχημα". Θεωρούμε πως δε τα αξίζουμε κι αξίζουμε μόνο ό,τι δε μας χαλάει.

 Κάθε δράση έχει και μία αντίδραση, είτε η δράση είναι σκέψη, πράξη ή αδράνεια. Κι ο τρόπος ζωής μας, στην πλειοψηφία μας και στην πλειοψηφία των σκέψεων/ επιλογών μας, των δράσεων μας και της αδράνειας μας έχει ένα αποτέλεσμα. Την όλο και πιό πολύ μείωση της ποιότητας της ζωής μας, ενώ σαν αξιολύπητα αδαείς επιδιώκουμε μοναχά το αντίθετο.

 Θέλουμε για εμάς ό,τι δεν είναι εφικτό για όλους. Λες και εμείς δεν ανήκουμε στο σύνολο, όλοι. Θεωρούμε τους εαυτούς μας κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό, πολύ παραπάνω μοναδικό απ'όσο πραγματικά είμαστε. Θέλουμε απογόνους, κάνουμε παιδιά λες και δε μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα από τα τόσα παιδιά που ζουν σε ορφανοτροφεία. Θέλουμε έναν τετράποδο φίλο και κοιτάμε τις ράτσες σαν βιτρίνες, αντί να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο από τα δεκάδες χιλιάδες που βρίσκονται στα καταφύγια. Αν βρεθούμε μάρτυρες μίας΄"άσχημης/κακής" κατάστασης ενός άλλου ανθρώπου που δε γνωρίζουμε, μίας κατάστασης που δε θα θέλαμε να βιώσουμε οι ίδιοι, κάνουμε τα στραβά μάτια με τη σκέψη "Αφού δε τον γνωρίζω" και συνεχίζουμε τις ζωές μας σα να μη συνέβη ποτέ, σα να μην επηρέασε ούτε στο ελάχιστο τη σκέψη μας, λες και δε γέννησε προβληματισμούς ή συναισθήματα που θέλουμε να εκτονώσουμε.

 3 παραδείγματα πολύ απλά και οδυνηρά, για τον συνειδησιακό πόλεμο που κάνει ο καθένας με τον εαυτό του. Οι αμυντικοί μηχανισμοί μας όμως συνήθως κερδίζουν τη μάχη. Κι η βλακεία μας περνά στην επίθεση, ή δράση/ αδράνεια. Το μεγάλο μας "ΕΓΩ" μας κρύβει την ωμή και σάπια πραγματικότητα που έχουμε χτίσει, αυτή που βάζουμε και τους επόμενους να ζήσουν να μεγαλώσουν και να θεωρήσουν δεδομένη.

 "ΕΓΩ ΔΕΝ το τρώω αυτό, δεν πηγαίνω εκεί, δεν τη θέλω αυτή/όν για γυναίκα/ άντρα μου, δε το φοράω αυτό, δεν το κάνω αυτό, δεν λέω εκείνο" κι άλλα πολλά, με τα οποία πολλά, όλοι κι όλο θεωρούμε πως "ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ πάντοτε κάτι καλύτερο".

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Χρόνος / η αιώνια μάχη



 Αν είναι κάτι που ανέκαθεν υπήρχε, ποτέ δεν έπαψε και ποτέ δε θα πάψει, να υπάρχει, αυτό είναι ο χρόνος. Αν είναι κάτι που ο άνθρωπος έχει και εάν χάσει συχνά μπορεί να το βρει πάλι, αυτό είναι ο χρόνος. Αν είναι κάτι που ο άνθρωπος δε θα σταματήσει να πολεμά, αυτό είναι ο χρόνος.

 Ο χρόνος περνάει, η ζωή κυλάει. Ο χρόνος συνεχίζει να περνάει με τον ίδιο ρυθμό, η ζωή όχι. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε χρόνο στη ζωή που έχουμε κι ύστερα να τον εξοικονομήσουμε πάση θυσία. Προσπαθούμε να βρίσκουμε διάφορα πράγματα να κάνουμε σε αυτό το διάστημα που μας δίνεται, χόμπι, ασχολίες, συνήθειες, για να περάσει ο χρόνος (όπως θεωρούν μερικοί, λες και είναι ακίνητος) πιό ευχάριστα (όπως θεωρούν μερικοί άλλοι).

 Γεμίζουμε τον χρόνο μας κι ύστερα προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε χρόνο. Δημιουργούμε επιθυμίες, τις μασκαρεύουμε σε ανάγκες και προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε σε αυτές όλο και λιγότερο απ'τον χρόνο μας, με το πέρασμα του χρόνου.

 Βιαζόμαστε. Χανόμαστε. Αρχικά θέλουμε να περάσει γρήγορα ο χρόνος, ύστερα αργά κι ενδιάμεσα θα θέλαμε να κάνει τις παύσεις του. Για να "απολαύσουμε" τη στιγμή. Λες και δε μπορούμε να την επαναλάβουμε. Λες και δεν είναι δυνατό να έρθει πάλι. Εντάξει ίσως όχι κάθε φορά. Μα μερικές φορές είναι και δικό μας λάθος! Θέλοντας να επιμηκύνουμε τη στιγμή, θέλοντας να μη τη ξεχάσουμε, δε θυμόμαστε να τη ζήσουμε.

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Φλεγόμενο Άνθος


 Μέσα μου έσκαψα, έσκαψα και έψαξα
έψαξα όσα έθαψα, έθαψα ό,τι έταξα
μικρός στον εαυτό μου

 Το σκοτάδι έθρεψα, έθρεψα μ'ό,τι πέταξα
πέταξα και έκαψα, έκαψα όσα έπραξα
φοβισμένος στο όνειρο μου

 Κατάματα μου έκρυψα, έκρυψα όσα έφταιξα
έφταιξα που έπαιξα, έπαιξα και έμπλεξα
φωτιά σε κάθε πάθος

 Τη σιωπή μου άρπαξα, άρπαξα και έσφαξα
έσφαξα γιατί άντεξα, άντεξα δεν έπαψα
αυτός είμαι στο βάθος

 Μαύρα δε τα έβαψα, έβαψα ό,τι χάραξα,
χάραξα όσα άδραξα, άδραξα και άναψα
φλεγόμενο άνθος


Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Φαύλος κύκλος


 Φαύλος. Και άυλος. Μα και κύκλος. Ξεκινά, τελειώνει και ξανά ξεκινά για να τελειώσει πάλι και να ξεκινήσει ξανά. Πάει λέγοντας. Όπως κι εμείς. Πάμε λέγοντας στους εαυτούς μας. Πως δεν είναι κύκλος. Μα γραμμή, ευθεία κατά προτίμηση. Ανηφορική ζιγκ ζαγκ λόγω δυσκολιών και δυσκοίλιων χωνευτών. (εκ του χωνευτή, εκείνου που χωνεύει)

 Που αναφέρομαι? Όχι φίλε/η. Το ερώτημα, αν χρειάζεται να γίνει, είναι που ΔΕΝ αναφέρομαι. Στη ζωή και το θάνατο, τα θέλω και τα αποκτώ, τα θυμάμαι και ξεχνώ, τα σκέφτομαι και τα πράττω, τα αγαπώ και τα μισώ. Παντού αναφέρομαι. Άρα και πουθενά ΔΕΝ αναφέρομαι.

 Γεννιόμαστε για να περπατήσουμε στη γη την οποία θα επιστρέψουμε σαν πεθάνουμε. Επιδιώκουμε να αποκτήσουμε ό,τι έχουμε στερηθεί. Θυμόμαστε όσα δε θέλουμε να ξεχάσουμε. Σκεφτόμαστε ό,τι μας έχει καρφωθεί στο μυαλό, απ'αυτά που (νομίζουμε πως) γνωρίζουμε. Αγαπούμε ό,τι δε μισούμε, ακόμα, κι αντιστρόφως.

 "Εκτιμάς κάτι μόλις το χάσεις." Μπα. Σου λείπει αυτό το συναίσθημα που'χες όσο το'χες. Το οποίο όσο δε το'χεις, το ξεχνάς, και νομίζεις πως το χρειάζεσαι, ενώ απλά θες να το θυμηθείς [για να θες να το (ξε)χάσεις] πάλι.

 Μη περιμένεις άλλο παράδειγμα εδώ. Κοίτα έξω απ'το παράθυρο τη σχέση ήλιου και φεγγαριού, μεταξύ άλλων.

Παύλος - vlospa kasbe