Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Άστο να φύγει - Let it go



 Ξέρεις... έφυγα. Όχι πολύ μακριά. Μα ακόμη αισθάνομαι λες και δεν ήμουν εκεί. Όχι συνεχώς, όχι ολόκληρος. Όπως δεν έχω βαρεθεί, ακόμη, να λέω και να γράφω, ο άνθρωπος είναι αγελαίο πλάσμα (ίσως θέλω να το ακούω και να το διαβάζω, ίσως δε το πιστεύω ακόμα και γι'αυτό το κάνω).

 Σ'αυτή (ίσως και σε κάποια άλλη, ΔΕΝ θυμάμαι ΕΑΝ έχω δοκιμάσει άλλη) τη ζωή από μικροί μάθαμε να κάνουμε δεσμούς. Δε θέλω να αναφερθώ σε όλους.

 Κόμποι. Δενόμαστε με ζώνες, αγνότητας/ ακολασίας, ό,τι θες. Μα δενόμαστε. Και δένουμε. Με τον εαυτό μας για αρχή, για καλή αρχή. Μία κακή αρχή είναι πιό πιθανό να αποφέρει κι ένα "άσχημο τέλος".

 Όσο προχωράμε, οι ίδιοι, και με τους συντρόφους μας και συνταξιδιώτες σε αυτό το χαώδες ταξίδι σφίγγουμε τους δεσμούς μας, μας σφίγγουν εκείνοι. Δεδομένα, 2, γιά όποιον δε κάνει μόνος το ταξίδι αυτό.

 "Είναι ό,τι μας κρατάει", μερικές φορές, αυτοί οι δεσμοί.
 "Είναι ό,τι μας σφίγγει το λαιμό", μερικές φορές, αυτοί οι δεσμοί.

 Οι δεσμοί μας αυτοί είναι σα τα σκοινιά. Μακριά, κοντά, γερά, κοφτερά, αδύναμα, κομμένα, σάπια. Κι όπως η ζωή έτσι και το σκοινί, κάποια στιγμή κόβεται. Κάποια οφείλουμε να τα κόψουμε οι ίδιοι, εκτός κι αν θέλουμε να κρεμάσουμε τη θηλιά γύρω απ'το λαιμό μας, με αυτά.

 Οφείλουμε να μάθουμε να αφήνουμε. Με το καλό και με το ζόρι. Επιλογή μας και όχι! Σίγουρα κάποια σκοινιά μπορούν να επιδιορθωθούν, να δυναμώσουν και πάλι! Όσο σίγουρα όσο κάποια πρέπει, όπως όλοι, αναγκαστικά, στο τέλος, να κοπούν.

 Δεν υπάρχει κανόνας. Μόνο ενδεχόμενα, αν η ύπαρξη τους θεωρείται κανόνας. Κόψε τα σάπια, πέρα απ'το στάδιο της επιδιόρθωσης, σκοινιά. Ανανέωσε όσα ήταν και πιστεύεις θα'ναι και πάλι στο μέλλον δυνατά και σταθερά.

 Οφείλουμε να μάθουμε να αφήνουμε. Χρόνος πάντοτε θα υπάρχει. Κι αν όχι για εμάς, για τους υπόλοιπους τότε. Δεν είσαι μόνος. Δεν είσαι μόνο εσύ (αν είσαι μόνος). Ο χρόνος θα δείξει. Κρατήσου, κράτα, δέξου το σφίξιμο, σφίξε ο ίδιος!

 Υπερηφάνεια? Τιμή?? Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο μου λένε κάτι, αν με εκφράζουν ή αν εκφράζω με τον τρόπο σκέψης, πράξης, ζωής (και θανάτου) μου (όταν έρθει κι αυτή ή ώρα) ότι σημασία έχουμε δώσει σε αυτές τις λέξεις. Μα!

 Δε θα ένιωθα περήφανος, κοιτάζοντας πίσω, σ'αυτή την 29χρονη διαδρομή που έχω διανύσει όχι μόνος ΚΑΙ με δεσμούς. Δε θα ένιωθα αυτό το γεμάτο συναίσθημα, το σώμα μου να σπαρταράει από ... δε ξέρω πως να το ονομάσω αυτό το σκίρτημα,αυτό το τιτίβισμα της ψυχής μου όποτε κοιτάζω, ξεκάθαρα και θυμάμαι, τα δεσμά αυτά που κόπηκαν νωρίς. Δεσμά που κόπηκαν απ'την ίδια τη ζωή, μα κι από εμάς τους ίδιους.

 Αυτοί που πλέον ξαπλώνουν και με κλειστά τα μάτια δεν ανασάνουν. Εσάς ΜΑΓΚΕΣ ΜΟΥ, κλείνω τα μάτια και σας βλέπω ξανά, είναι μέρα κι είναι νύχτα.  Διακρίνω πιό καθαρά από ποτέ, πλέον, τα σημάδια των δεσμών μας. Κι αν λυπάμαι που δεν είστε πιά εδώ, χαίρομαι που είχα την τύχη να σας γνωρίζω, να ζήσω λίγο μαζί σας, να σας θυμάμαι και να σας αγαπώ, στο διάστημα αυτό, αυτό που ονομάσαμε Ζωή!

 Για τα σάπια δε αφιερώσω πολλές γραμμές. Αν δεν υπήρχε το ένα, δε θα αναγνώριζα το άλλο. Δηλαδή? Κάθε άσχημο μου θυμίζει τόσα όμορφα. Και , και τα 2 είναι φυσιολογικά αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας, αυτής.

Παύλος - vlospa (bond 009) kasbe

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου