Περί μοναξιάς / Το πλήθος κι η ερημιά

 Μόνος σου. Μπορεί να'σαι μόνος και να αισθάνεσαι μόνος, ή όχι, μπορεί να'σαι με παρέα και να αισθάνεσαι μόνος, ή όχι. Ο άνθρωπος είναι αγελαίο πλάσμα. Κοίτα τις οικογένειες, κοινωνίες μας. Κοίτα τις προηγούμενες. Κανείς δε γεννήθηκε (με σκοπό να'ναι) μόνος του. Εκτός κι αν γεννήθηκε με μοναχικό (και μοναδικό) σκοπό του, να πεθάνει μονάχος. Πιθανό μα σε βαθμό... Απίθανο!

Το πλήθος

 Ακόμα και μέσα στον κόσμο αισθάνεσαι δίχως ένα μέρος να ανήκεις, δίχως ένα σύνολο που να σε συμπεριλαμβάνει. Μες τις φωνές να μην ακούς τίποτα, να μην ακούει κανείς τα βουβά ουρλιαχτά σου. Διάφανος, προσπερνάς τον καθένα που συναντάς. Αόρατος, περνάνε από μέσα σου. Γκρι, δε σε γεμίζουν χρώμα οι "γνωριμίες" (ανταλλαγές ονομάτων άντε και λίγων πληροφοριών/ γούστου). Ένα με τα κτίρια, ακίνητος, κρύος σταθερά στη θέση σου άκαμπτος. Καμία κίνηση δε σου προκαλεί πια αντίδραση. Βλέμμα χαμηλό, γοργό περπάτημα. Κίνηση καμία, ακολουθείς την πορεία του κυλιόμενου διαδρόμου αυτού. Ό,τι συναντάς είναι ένα χάρτινο μνήμα που σηκώνεται να σου φέρει θλίψη (αν συνεχίζεις κι αισθάνεσαι) και να εξαφανιστεί πάλι στο νεκροταφείο των χρωμάτων. 

 Βλέπεις, μα δεν κινείται το ενδιαφέρον. Αν κινηθεί δε το κινείς ο ίδιος. Δε σε βλέπουν. Ακούς, μα δεν υπάρχει ανασήκωμα του κεφαλιού να εξετάσει την πηγή του ήχου. Κι αν υπάρξει, σταματά η μουσική ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Οι υπόλοιποι την ακούν (άραγε?), αναρωτιέσαι, αν σκέφτεσαι ακόμη. Στόματα ανοιγοκλείνουν. Δε βγαίνουν λόγια ή τραγούδια μα μια αποπνικτική μυρωδιά. Θαμμένοι ζωντανοί άνθρωποι μέσα σε νεκρούς ανθρώπους που κινούνται σαν μαριονέτες ανδρείκελα των απωθημένων γενεών και γενεών. Ανήκεις στο πλήθος λοιπόν, άνηκες ποτέ? Ή μήπως ανήκεις στην...

Ερημιά

 Ακόμα και στην φύση, το πράσινο δεν είναι παρά μια ακόμα απόχρωση του γκρίζου. Οι ήχοι απ'το ρυάκι, απλοί θόρυβοι, οι στάλες της βροχής, περιττώματα ενός ανώτερου πολιτισμού απώτερου σκοπού, εκείνου των πτηνών. Σου τραγουδούν, μα ακούς...? Δεν ακούς. Δε τα βλέπεις, κι αν τα βλέπεις, βλέπεις από μέσα τους. Τα μάτια σου τα διαπερνούν όλα. Τα ξεπερνούν κι όλα. Τα ξερνούν όλα αν δεν έχεις συνηθίσει ακόμα. Είσαι μόνος σου. Αυτή είναι η ερημιά. 

 Αισθάνεσαι μόνος σου όταν είσαι με τον εαυτό σου? Μήπως οι αναμνήσεις αναβλύζουν σαν συντριβάνι για τη διψασμένη ψυχή σου? Στάζει αίμα η απάντηση σου. Ο ήλιος δε λάμπει πια. Απλά φωτίζει τον δρόμο που πορεύεσαι ίσα-ίσα να τον ξεχωρίζεις, μη πέσεις στο κενό. Ένα μονοπάτι, άγνωστο αν έχει περπατηθεί από άλλον πριν το διαβείς ο ίδιος. Αλλά στην ερημιά δεν υπάρχει κι άλλος. Μονάχα εσύ κι ό,τι έχεις μέσα σου, μαζί σου. Το "Πριν" δεν θα υπάρξει. Το "Μετά" δεν υπήρξε.

 Θεωρώ πως κάποιος που έχει βιώσει τη μοναξιά του πλήθους μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπίσει τον εαυτό του στην μοναξιά της ερημιάς. Μια μεγάλη ανάσα και το μακροβούτι ξεπερνά κάθε προσδοκία. Έχεις πλέον βγάλει βράγχια μπορεί και πτερύγια. Αναπνέεις ακόμη?

 Ένα θέατρο από ηθοποιούς που όλοι παίζουν, δίχως καμία απολύτως συνεννόηση, το ρόλο του πρωταγωνιστή, δίχως να γνωρίζει ο καθένας για τον άλλο. Για τον καθένα οι άλλοι είναι κομπάρσοι κι εκείνος ο πρωταγωνιστής.

 *Αισθάνεσαι μονάχος στο πλήθος, ή στην ερημιά?

Παύλος - vlospa kasbe