Ή αλλιώς περί ηλιθιότητας. "Ποιός μιλάει?", ή μάλλον "γράφει" όμως? Ένας έξυπνος? Όχι, μάλλον ένας όχι και τόσο ηλίθιος. Όσο? Όσο ηλίθιος θεωρώ πως έχω υπάρξει.
Ηλιθιότητα κι εξυπνάδα, τι χαρακτηρίζει το ένα και τι το άλλο? Έστω πως ο έξυπνος αναγνωρίζει την ηλιθιότητα και την αποφεύγει, ο ηλίθιος είναι εκείνος που είτε δεν αναγνωρίζει την ηλιθιότητα, είτε την αναγνωρίζει κι όμως δε την αποφεύγει.
Μα πως μαθαίνεις? Πως διαχωρίζεις τον εαυτό σου, τον κάθε έναν? Στοίχημα! Για γερούς τζογαδόρους. Κάθε πεποίθηση είναι στοίχημα. Στοιχηματίζεις τη ζωή σου και το θάνατο σου σε αυτή/ες όμως? "Γιατί στοίχημα?" θα μου πεις. Γιατί δε μπορείς να'σαι σίγουρος, κανόνες δεν υπάρχουν! Υπάρχει η πλήρης μάθηση? Μόνο αμάθεια κι ημιμάθεια βλέπω.
Ζω ανάλογα με το στοίχημα που βάζω, ρίσκο που παίρνω. Εσύ? Βλέπεις η μάθηση πάντοτε ήταν και θα'ναι ένα βουνό. Ένα θεόρατο βουνό που από μακριά βλέπεις και νομίζεις το σκαρφάλωσες (ημιμάθεια) ενώ απλά σου χαλά την ευτυχία (την αμάθεια) της άγνοιας. Έβγαλες το κεφάλι σου απ'τη λίμνη της άγνοιας και θαρρείς βγήκες ολόκληρος, στέγνωσες, περπάτησες και το σκαρφάλωσες, περιμένοντας τους υπόλοιπους.
Η παραπάνω μου πεποίθηση είναι ένα στοίχημα. Ζώντας αναλόγως, πεθαίνοντας πιστεύοντας την είναι το ρίσκο που δέχομαι να πάρω. Ξέρεις. Εγώ βιάζομαι, περπατάω γρήγορα και μαθαίνω αργά. Σίγουρα, είμαι σίγουρος κι εγώ στη σιγουριά μου, το κεφάλι μου το'βγαλα απ'τη λίμνη αυτή. Δεν έχω ανέβει την κορυφή, εδώ είμαι σίγουρος πως δεν έχω στεγνώσει ακόμα, και πως θα τα κάνω με λάθος σειρά, μα οφείλω να συνεχίσω να προσπαθώ. Να πιστεύω.
Έτσι έχω μάθει? Ή έτσι θέλω να πιστεύω. Άνθρωπος είμαι κι εγώ. Έτσι με μάθανε. Αν σταματήσω απλά θα μελαγχολήσω την εποχή της άγνοιας. Καλύτερα να συνεχίσω κι ας κρυώσω. Κι αυτό μέρος της ζωής είναι. Δύσβατο μονοπάτι. Δεν είναι μόνο ένα, ο καθένας περπατά το δικό του. Όλα δύσκολα είναι. Κι είναι δύσκολο να ΜΗΝ συνηθίσεις τη δυσκολία, από ένα σημείο και μετά, συνεχούς αντιμετώπισης της.
Θεωρώ έξυπνο όποιον δε θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο. Όποιον περπατά, μόνος ή με παρέα, όποιον δε σταματά, όποιον πίσω στη λίμνη παραδέχεται πως κοιτά μα δε γυρνά, όσο κι αν του φαίνεται η βουτιά αυτή τα πίσω βήματα αυτά, γλυκά. Θεωρώ ηλίθιο όποιον θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο, όποιον ενώ πνίγεται στη λίμνη, δίχως να'χει βγει ποτέ από αυτή, βουτηγμένος στην άγνοια, για βουνά και κορυφές μιλάει.
Γιατί είναι γλυκιά η λίμνη, είναι κόσμος εκεί, έχει ζέστη. Ο δρόμος, να χαράξεις το μονοάτι σου, να μη χαθείς, να μη κάνεις πίσω βήματα είναι δύσκολα. Η κορυφή? Μοναχική, παγωμένη κι ακατοίκητη. Ή μήπως όχι ακατοίκητη? Για να "μάθω", αν όντως αυτό θέλω, οφείλω να συνεχίσω να ανεβαίνω ή έστω να πιστεύω πως προσπαθώ, να μη σταματήσω και πίσω να μη γυρίσω.
Αυτό είναι το στοίχημα μου. Ηλίθιε! Δεν είμαι εγώ ο έξυπνος. Ούτε με θεωρώ, είπα. Με θεωρώ όχι και τόσο ηλίθιο, πιά. Εσύ?
Παύλος - vlospa kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου