Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Το κουβάρι των κόσμων


 Θεωρώ τον κόσμο του καθενός κι από μιά τρίχα στο κουβάρι. Όλοι μέρος της μπάλας τούτης που γυρίζει καθώς ξετυλίγουμε το κουβάρι. Ο καθένας ξεκινά άλλοτε, αλλού, αλλιώς. Σαφές το τεράστιο μέγεθος των διαφορών. Εδώ όμως είναι που κρύβεται κι η ανάλογη σημασία. Μία σημαντική, συμπαντική διαφορά.

 Το πως έφτασε κανείς στον κόσμο του. Το γιατί έμεινε. Κι άλλοι λόγοι, κι άλλες διαφορές. Μα μία θεμελιώδης. "Πιό πιθανό να'ναι έτσι όπως τα λέω εγώ, παρά ο άλλος". Και κάπως έτσι χτίζουμε. Γκρεμίζουμε κιόλας κι εγκαταλείπουμε, σπανίως. Λόγους βρίσκουμε, δε θέλουμε να τους δούμε να τους αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε. Μας κάνει αυτός ο διάδρομος που μας τραβά πίσω ενώ περπατάμε.

 Λόγος. Ο λόγος δυναμώνει σα το τσιμέντο με τον καιρό, που στεγνώνει. Γερά θεμέλια, γερό ταρακούνημα σε συνειδησιακούς σεισμούς ή πόσο μάλλον στην κατάρρευση. Ποιός δε θέλει γερά θεμέλια? Και ποιός βρίσκει λόγο να αποχωριστεί τον κόσμο που έφτιαξε? Ποιός σκοτώνει το δημιούργημα του έτσι εύκολα?

 Ανικανότητα. Είναι ζαρί και φοβόμαστε να το ρίξουμε. Φοβόμαστε τη ζαριά όταν το ρίχνουμε. Κάπως έτσι κάνουμε σχέσεις μεταξύ μας. Μεταξύ των κόσμων μας. Έχουμε τα μέσα να βουτήξουμε ο ένας στον άλλο και με μάσκες να δούμε και να δείξουμε ότι δε κρατάμε καλά κρυμμένο. Κι εμείς παίρνουμε τον αναπνευστήρα και μένουμε στην επιφάνεια. Αν  για αρχή μπούμε μες τα άγνωστα και γνώριμα νερά του άλλου. Πνιγόμαστε, φοβόμαστε τον πνιγμό. Μα κι αυτή η ζωή? Να αγαπάς μονάχα το οξυγόνο? Μερικοί έχουν να προσφέρουν μόνο επιφάνεια. Το βάθος υπολείπεται. Υπερκαλύφθηκε με τσιμέντο. Για να πατάς πάνω. Μη πέσεις "μέσα". Στου κόσμου τους την αφάνεια.

 Αταξίδευτοι. Όλοι οι κόσμοι πήραν μία νότα πριν αρχίσουν δημιουργικά να χορεύουν στο σύμπαν των ιδεών. Κάποιος τους κελάηδησε μία χαρμόσυνη (?) μελωδία να τους καθοδηγήσει σα πουλάκια στην πρώτη πτήση δίχως απρόσμενα. Και τα πουλάκια μεγάλωσαν κι έκαναν κι αυτά πουλάκια. Μα η μουσική που τους μάθανε? Η ίδια που κι ακούσανε! Δε δοκίμασαν. Δε ταξίδεψαν. Έμειναν εκεί. Άξια της μοίρας των γονιών τους. Όλος ο κόσμος είναι ένα βιβλίο. Μη μένεις σε μία σελίδα, όσο όμορφο περιεχόμενο και να έχει, ειδικά, αν είναι η πρώτη σου, μην την κάνεις μοναδική και τελευταία σου.

 Νιάτα. Στο μυαλό, την αντίληψη. Η δοκιμή του νερού της θάλασσας! Μας κάνει το νερό, να μπούμε! Όχι, να μη μπούμε ή έστω όχι για πολύ! Κάπως έτσι κάνουμε όταν οι κόσμοι μας ενώνονται. Για τον οποιοδήποτε λόγο. Απλά περπατάμε στην αμμουδιά. Ο ένας πάνω στον άλλο, μα δε πειράζει. Να μη βραχούμε αφού δε μας κάνει το νερό. Θα κάνουμε ηλιοθεραπεία.

Παράνοια. Μιλάμε για "τρελλούς" και τους κλείνουμε σε "ιδρύματα". Εμείς οι λογικοί. Εμείς που κυβερνάμε αυτόν τον κόσμο τον παράλογο. Πολύ λογικό. Κάθε "πλανήτης" με ταχύτητα αστεροειδή είναι κίνδυνος απειλή. Καλύτερα σε κλουβί! Έρμος μες τη σιωπή. Κάθε κόσμος άγνωστος, ακατανόητος μπορεί να προσκρουστεί με τον κόσμο μας και... Να φτάσει στον πυρήνα! Όταν γίνει αυτό ξεκινά η αληθινή παράνοια. Πυρήνας δεν υπάρχει, δε θα υπάρξει. Εμείς δημιουργούμε έναν και όσο τον κρατάμε. Μα ο βαφτισμένος τρελλός δεν έχει πυρήνα. Θεμέλιο του είναι το ένστικτο του, η διάθεση του, ό,τι του τραβήξει το μάτι και του κινήσει το ενδιαφέρον! Ο πυρήνας σου κι η σύνθλιψη του, του'ναι αδιάφορα και συνήθως απλώς μέρος της διαδικασίας της πρόσκρουσης. Εσύ σκοτώνεις το δημιούργημα σου. Ο τρελλός που βάφτισες έχει την ευλογία να σου δείξει τον τρόπο να θανατώσεις το δημιούργημα σου.

 Ανοία. Ναρκωτικά με μανία. Κατάθλιψη, μόδα, απάθεια, αηδία. Εθισμοί σωματικοί, ψυχολογικοί. Ανέκαθεν υπήρχαν. Μέχρι να πεθάνουμε είμαστε εθισμένοι στη ζωή. Κι επιλέγουμε και προσθέτουμε κι άλλους εθισμούς. Σε σώμα ψυχή, στη ζωή μας, στον κόσμο μας κι όλων μας. Κι αυτό ένας εθισμός είναι. Γιατί? Καταραμένε χρόνε! Κύλα χωρίς να θέλω να πάρω μία δόση μικρή/ μεγάλη του εθισμού μου. Μία μικρή δόση μεγάλης ζωής. Του κόσμου σου...

 Παρανόηση. Δε χωρά εδώ. Ο χρόνος είναι απόλυτος. Κυλά όπως και να'χει. Δε σταματά, δεν επιταχύνει ή επιβραδύνει. Εμείς θέλουμε να περάσει, λέμε. Μα περνάει ακόμα κι αν δε θέλουμε ή δε το πούμε. Άρα θέλουμε να περάσει γρήγορα, ή όμορφα. Ή απλά το λέμε. Αμφιβάλω. Είμαι σίγουρος για τα άλλα 2. Ποιός αποφεύγει όμορφες στιγμές, ποιός δε θέλει να κρατούν για ώρες? Και ποιός δεν αποφεύγει άσχημες στιγμές, ποιός δε θα ήθελε τις λιγότερες, αν έπρεπε να'χει μερικές απο δαύτες? Κόσμος αλλάζει, φεύγει, χάνεται και ξεχνιέται. Κι εσύ κι εγώ με τον καιρό. Οφείλουμε να το αντέχουμε αυτό. Έστω να προσπαθούμε να το θυμόμαστε. Δε το λέω εγώ. Το ζητά ο χρόνος.

 Πινακίδες. Σαν πινακίδες μερικοί στάσιμοι και στωικοί αντιπροσωπεύουν τους οδηγούς στη δημιουργία/ ακολουθία του κόσμου. Αγέρωχοι και σκονισμένοι, μερικοί ξεχασμένοι, μερικοί φαντάσματα δρόμων που είναι άβατοι καιρό ή και δεν υπήρξανε ποτέ. Κι ο χαζός εκεί. Στις ίδιες κατευθήνσεις. Όπου του'παν να πάει πήγε. Να μαζέψει υλικά για να χτίσει τον κόσμο του. Ακολουθεί τις πινακίδες. Πήγαν κι άλλοι. Τόσους κόσμους χτίσανε. Κάτι θα γνωρίζουν. Από κόσμους, από χτίσμο, από χειραγώγηση?

 Χάρισε μου τόυτον τον χορό! Το λούνα παρκ μεγάλωσε. Τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια πλέον γίνανε πλανήτες, ανθρώπινοι πλανήτες σε γιορτή! Κι η σύγκρουση? Χαρά! Γιατί είναι της μόδας τα αίματα, αρκεί να παρακολουθούμε. Πιάστο χέρι μου και κράτα το. Άσε κάθετι γιατί η πρόσκρουση παίρνει ότι κρατάς βαθιά κρυμμένο. Το βγάζει στην επιφάνεια και επιλέγεις. Το πνίγεις ή το κρατάς ζωντανό? Το σύμπαν των ιδεών δε διατηρείται από ένα μόνο ζωντανό οργανισμό.

Παύλος - vlospa kasbe