Σε πλαίσια

 Περί καθορισμένου και φαντασίας. Ρώτησα τον εαυτό μου τι ονομάζω φαντασία. Και μου απάντησε το εξής. "2 άνθρωποι κοιτάζουν ένα δέντρο. Ο ένας βλέπει ένα δέντρο. Ο άλλος βλέπει όχι μόνο ένα δέντρο. Και δεν εννοώ ότι βλέπει το δάσος. Εννοώ ότι δε βλέπει μονάχα ένα δέντρο, το δέντρο σαν δέντρο μόνο."

 Από παιδί να μη κλαις, κάνε γρήγορα να μεγαλώσεις, καλό παιδί, καλοί βαθμοί, διάλεξε ομάδα, άκου τους μεγαλύτερους, κάνε ό,τι οι πολλοί, πίστευε στο Θεό, διάλεξε ένα πολίτευμα, υπηρέτησε την πατρίδα, σπούδασε αυτό που θα δουλέψεις για να έχεις λεφτά να ανοίξεις σπίτι, να παντρευτείς να κάνεις παιδιά εγγόνια και να πεθάνεις.

Ναι. Έζησες λοιπόν! Όπως σου είπαν. Με άλλα λόγια, με δικά μου λόγια να τι έκανες :

 Από παιδί όποτε πόναγες/ στεναχωριόσουν/ ήθελες να κλάψεις δεν ήξερες τι να κάνεις.
Σου έλεγαν να πάψεις να'σαι παιδί και τώρα τι θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία?
Σου όρισαν  το πως θέλουν να είσαι και έτσι ήσουν,
σου όρισαν μία ιστορία και την έχαψες,
σου όρισαν "καλό/σωστό/δίκαιο" και το δέχτηκες,
σου όρισαν ένα Θεό και έσκυψες μπροστά του,
σου όρισαν μία πατρίδα και την υπηρέτησες,
σου όρισαν πολιτικάντηδες και τους ψήφισες,
σου όρισαν όνειρα και τα κυνήγησες,
σου όρισαν τρόπο ζωής και τον έζησες,
σου όρισαν "απογόνους" και τους δημιούργησες,
σου όρισαν θάνατο και πέθανες.

Το χειρότερο όμως?

Σου (προ)όρισαν περιθώρια αμφιβολίας και χώρεσες μονάχα εκεί μέσα. Από αμάθεια κι απάθεια σε ημιμάθεια και άγνοια. Η ξαφνική αναθεώρηση της αλήθεια, η απουσία βαρύτητας στο προηγούμενο "πιστεύω" σου, σου δημιουργεί τύψεις, ο φανατισμός τις εξαφανίζει. Δε πειράζει αν πριν ήσουν Θεοσεβούμενος/Καπιταλιστής, αν δείξεις με φανατισμό και ζήλο πόσο Άθεος/Αναρχικός είσαι πλέον οι τύψεις θα βυθιστούν πάλι στον πάτο. Μαζί σου.

(Ένα παράδειγμα ήταν ο Χριστιανισμός κι ο Καπιταλισμός κι η Αναρχία.)

 Ξέρεις οι τύψεις σε πονάνε πιό πολύ γιατί προκαλούν μία διάρροια σκέψεων. Κι οι σκέψεις έχουν άσχημη γεύση. Προτιμάς τα δοκιμασμένα εσύ.

Παύλος - vlospa kasbe (trial version, install?)