Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Ντόμινο ο χορός αυτός


 Βαριέμαι. Βαριέμαι, βαριέμαι... Βαριέμαι! Βαριέμαι να περιμένω μέχρι τότε! Άσχημη ανυπομονησία. Ο χορός θα λάβει μέρος αναπόφευκτα. Όλο και περισσότεροι παίρνουν μέρος. Ένας-ένας, λίγοι-λίγοι. Σπάνια ομαδικά πριν και μετά το χορό. Ωστόσο κάποιοι ζητάνε ακόμα να χορέψουν χέρι χέρι με άλλους δίπλα τους, μαζί τους.

 Ο χορός? Ο χορός είναι. Λίγο άδικο να προσπαθήσω να περιγράψω κάτι που φαντάζομαι ενώ το θεωρώ φυσικό επόμενο κι αναπόφευκτο στην πραγματικότητα υπολείπεται από τη διάθεση ίσως κι ικανότητα αρκετών, με λόγια. Απλά λόγια λοιπόν.. Ζούμε στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα αναφέρομαι. Έχει χορευτές? Η μουσική δεν έχει χαθεί, ακόμα γυρίζει ο δίσκος κι η γη μαζί του. Απλά χορεύεις μόλις χάσεις σχεδόν οτιδήποτε. Λίγοι θέλουν να χορέψουν, ναρκωτικό δεν είναι μα είναι εθισμός, όταν αρχίσεις δεν έχεις λόγο να θέλεις να σταματήσεις τον χορό.

 Χανόμαστε. Ακόμα κι άψυχα πανομοιότυπα και πανομοιόψυχα πλάσματα που είμαστε αισθανόμαστε, μας δίνεται η ευκαιρία, έστω κι αργά, κάποια στιγμή. Θέλουμε να το δούμε όμως? Χάνουμε ανθρώπους, σπίτια, δουλειές, όνειρα, την εξασφάλιση κάλυψης βασικών αναγκών, το θάρρος μας, τους εαυτούς μας, τη γη. Χανόμαστε. Πάντοτε έτσι ήταν. Κάποιοι χορεύουν και κάποιοι απλά κοιτάνε.

 Μόλις τα χάσεις όλα ξεκινά ο χορός. Άργησε δε θαρρείς αγαπητέ? Συνειδητοποιείς τώρα πως δεν άκουγες φωνές μες το βουβό κεφάλι σου, μα τη μουσική, τα τύμπανα του πολέμου! Τώρα χορεύεις. Μένω, πάλι, ή μάλλον ακόμα, παρατηρητής. Σε θαυμάζω και σε χαζεύω για ώρες. Σε ζηλεύω, νομίζω, με μιά καλή έννοια. Ίσως ζηλεύω απλά την ώρα σου. Ο χορός μου θα έρθει να με καλέσει, η μουσική θα'ναι πιό ξεκάθαρη, στην ώρα τους. Στην ώρα μου λοιπόν να χορέψω κι εγώ. Δεν έχει κινήσεις. Απλά αφήνεσαι, στη μουσική που ακούς, με όποιο τρόπο αισθάνεσαι πως θέλεις να κινήσεις τα άκρα σου το κάνεις, τα προσγειώνεις σε ανθρώπινα πρόσωπα, ξανά και ξανά. Γιορτή δίχως ΚΟΚΚΙΝΟ δεν έχει πραγματοποιηθεί, ακόμα.

 Μόλις τα χάσουμε όλα και δε μένει τίποτα πιά να χάσουμε, πως θα χορεύουμε? Θα μου χάριζες εκείνο τον χορό, θα τον μοιραζόσουν με όσους ήδη χορεύουν κι όσους θα ακολουθήσουν? Θαυμάσια, να αλλάξουμε και τη μουσική ύστερα! Σε κάτι πιό δημιουργικό.

Σημείωσις! Αγαπητέ αβοήθητε. Χορός εδώ = πάλη για ανατροπή των δεδομένων.
Σημείωσις 2! Να ανάψουμε μιά τεράστια φωτιά και να χορέψουμε γύρω της. Ύστερα μπορούμε να πιούμε και κατιτίς. Να ξεχαστούμε. Ενωθήκαμε, χορέψαμε, αλλά, γιατί ήμασταν χώρια? Αχ μη το ξεχάσουμε πάλι... Ας μάθουμε από νωρίς στα παιδιά να χορεύουν. Κι ας το αναπτύξουν όπως θέλουν εκείνα.

Παύλος - vlospa kasbe (δε χορεύω, τρέμω)

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Αυτός είναι ένας κόσμος για τους δυνατούς(?)


 Ο νόμος της ζούγκλας. Η επιβίωση του ικανότερου. Σου λένε ζούμε χρόνια τώρα μακριά απ'τη φύση και τα ζωώδη ένστικτα της, φτιάξαμε πόλεις και πολιτισμούς, πολλούς. Κλειδωθήκαμε μέσα. Η φύση το κλειδί κι εμείς καταστρέφουμε κλειδί και φύση. Κι η πόλη δε χρειάζεται ψηλά δέντρα. Έχει ψηλά κτίρια. Δε χρειάζεται ποτάμια ή λίμνες. Έχει νερό στις βρύσες, μπανιέρες και κολυμβητήρια. Άγρια θηρία (jk1 σαν άγρια θηρία - άκου το!) μασκαρεμένα και καλοντυμένα. Λιοντάρια κηρύττουν περί σύνεσης στο φαγητό. Μυρμήγκια είχαμε ανέκαθεν. Όσοι εργάζονται αδιάκοπα. Κηφήνες, αρκούδες, λύκους ύαινες, καρχαρίες, κροκόδειλους και σαύρες. Απ'όλα έχει η πόλη.

 Ο πιό δυνατός όμως ποιός είναι? Τι ορίζει ένας ως δύναμη? Το δεύτερο ερώτημα είναι εκείνο που απαντά στο πρώτο. Μα δύναμη δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ένας κανόνας, κάτι που να ορίζει ως δύναμη αυτό ή το άλλο, για έναν, για όλους. Για τον καθένα είναι και κάτι διαφορετικό, αν υπάρχει, ή, άν υπάρχει η θέληση για αναζήτηση δύναμης. Δύναμη μπορεί να'ναι σωματική, πνευματική, να'ναι η θέληση η ίδια.

 Γιατί αναζητάς "δύναμη" στη ζούγκλα? Επιβίωση? Γιατί μπορείς? Γιατί "έτσι" (θες)? Γιατί το κάνουν όλοι? Έχεις λόγο? Αν όχι, καλύτερα σταμάτα μη πνιγείς. Γιατί δε φεύγεις? Είναι πιό επικίνδυνα τα άγρια θηρία εκτός πόλης απ'τα άγρια θηρία της πόλης μάλλον. Τι τρως? Σκέψου μήπως είσαι κι εσύ ένα άγριο θηρίο της πόλης.

Υ.Γ. : https://www.youtube.com/watch?v=0eijrPBAQLE

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Σε πλαίσια


 Περί καθορισμένου και φαντασίας. Ρώτησα τον εαυτό μου τι ονομάζω φαντασία. Και μου απάντησε το εξής. "2 άνθρωποι κοιτάζουν ένα δέντρο. Ο ένας βλέπει ένα δέντρο. Ο άλλος βλέπει όχι μόνο ένα δέντρο. Και δεν εννοώ ότι βλέπει το δάσος. Εννοώ ότι δε βλέπει μονάχα ένα δέντρο, το δέντρο σαν δέντρο μόνο."

 Από παιδί να μη κλαις, κάνε γρήγορα να μεγαλώσεις, καλό παιδί, καλοί βαθμοί, διάλεξε ομάδα, άκου τους μεγαλύτερους, κάνε ό,τι οι πολλοί, πίστευε στο Θεό, διάλεξε ένα πολίτευμα, υπηρέτησε την πατρίδα, σπούδασε αυτό που θα δουλέψεις για να έχεις λεφτά να ανοίξεις σπίτι, να παντρευτείς να κάνεις παιδιά εγγόνια και να πεθάνεις.

Ναι. Έζησες λοιπόν! Όπως σου είπαν. Με άλλα λόγια, με δικά μου λόγια να τι έκανες :

 Από παιδί όποτε πόναγες/ στεναχωριόσουν/ ήθελες να κλάψεις δεν ήξερες τι να κάνεις.
Σου έλεγαν να πάψεις να'σαι παιδί και τώρα τι θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία?
Σου όρισαν  το πως θέλουν να είσαι και έτσι ήσουν,
σου όρισαν μία ιστορία και την έχαψες,
σου όρισαν "καλό/σωστό/δίκαιο" και το δέχτηκες,
σου όρισαν ένα Θεό και έσκυψες μπροστά του,
σου όρισαν μία πατρίδα και την υπηρέτησες,
σου όρισαν πολιτικάντηδες και τους ψήφισες,
σου όρισαν όνειρα και τα κυνήγησες,
σου όρισαν τρόπο ζωής και τον έζησες,
σου όρισαν "απογόνους" και τους δημιούργησες,
σου όρισαν θάνατο και πέθανες.

Το χειρότερο όμως?

Σου (προ)όρισαν περιθώρια αμφιβολίας και χώρεσες μονάχα εκεί μέσα. Από αμάθεια κι απάθεια σε ημιμάθεια και άγνοια. Η ξαφνική αναθεώρηση της αλήθεια, η απουσία βαρύτητας στο προηγούμενο "πιστεύω" σου, σου δημιουργεί τύψεις, ο φανατισμός τις εξαφανίζει. Δε πειράζει αν πριν ήσουν Θεοσεβούμενος/Καπιταλιστής, αν δείξεις με φανατισμό και ζήλο πόσο Άθεος/Αναρχικός είσαι πλέον οι τύψεις θα βυθιστούν πάλι στον πάτο. Μαζί σου.

(Ένα παράδειγμα ήταν ο Χριστιανισμός κι ο Καπιταλισμός κι η Αναρχία.)

 Ξέρεις οι τύψεις σε πονάνε πιό πολύ γιατί προκαλούν μία διάρροια σκέψεων. Κι οι σκέψεις έχουν άσχημη γεύση. Προτιμάς τα δοκιμασμένα εσύ.

Παύλος - vlospa kasbe (trial version, install?)

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Μπλού(μ)! λουλούδια


 Αν εκφράζεσαι με κάποιο τρόπο, αν δημιουργείς, αν σκέφτεσαι όταν παρακολουθείς όσα βιώνεις κι όσα δεις. Αν. Τότε πες μου. Δε θεωρείς τους νεότερους σου ικανότερους από εσένα, με σαφώς καλύτερη προοπτική απ'ότι εσύ? Ναι, ή όχι και γιατί.

 Δημιουργείς κάτι, σκεπτόμενος κατά τη διεργασία της διαμόρφωσης ένα μήνυμα για τους επόμενους, κάτι που έμαθες απ'τους προηγούμενους. Θες δε θες. Το γνωρίζεις δε το γνωρίζεις. Κι ο καθένας θα το ερμηνεύσει όπως πιστεύει. Τίμιο στοίχημα! Είσαι πομπός και είναι δέκτες. Ο άνθος!

 Κι οι δέκτες? Ψάχνονται? Ή δέχονται τα εύκολα σερβιρισμένα της πεπατημένης (επιτυχημένης) οδού, ό,τι πουλάει κι είναι ευρέως γνωστό? Βυθίζεσαι ήδη στον πάτο της απάντησης σου. Απ'τον πάτο όλα είναι φαίνονται. Τόσο όσο η απάντηση σου. Σκάψε, βρες τη ρίζα, ανέβα, αν πέσεις σκέψου που θες ν'ανέβεις κι ανέβα πάλι.

 Μα σε μία αναζήτηση το ζητούμενο είναι να βρεθεί ό,τι είναι αυτό που ψάχνεις. Όχι να ψάχνεις ό,τι βρίσκεις? Και τα 2! Ίσως με τη σειρά αυτή, μα σίγουρα. Ακόμα κι ένας κάμπος, μέχρι να κάνει την εμφάνιση του το πρώτο λουλούδι ήταν ερημία.

 Μη χαρείς. Τα λουλούδια τα ξεριζώνουμε για να τα προσφέρουμε. Άνθρωποι... Ερημιά ξαναδημιουργείται. Μα και λουλούδια ξαναφυτρώνουν. Όσα βλέπεις κι όσα δε θα δεις.

Δε ξέφυγα απ'το θέμα. Βρίσκεις λουλούδια, στο τσιμέντο (dogmother), στη λάσπη, στην άκρη, μόνα τους, με άλλα. Γιατί υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να εξαφανίζονται και να ξαναφυτρώνουν μέχρι να γεμίσει με άνθη η ερημιά μας! Και μη τα ξεριζώνεις, μη τα μεταφυτεύεις. Πέρνα, δες τα μη τους μιλήσεις, πότισε τα αν δεις πως δε βρέχει για μέρες. Δεν είσαι κηπουρός.

Παύλος - vlospa kasbe (προσφέρω χάρτινα λουλούδια)

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Τα υλικά του cakebook ή μάλλον η αρχική μου σελίδα στο facebook


1... 2.. πάμε!

Σφάζουν τους Χριστιανούς!
Η Αριστερά ψεύδεται!
Η Δεξιά κλέβει!
Διασύρουν το έθνος, ξεφτίλα!
Συνωμοσίες συνείδησης από ασυνείδητους!
Ξύλο, κοίτα πόσο ξύλο ρίχνει!
Καλά, δεν είμαι πανέμορφη?
Να το όχημα μου.
Μόνο παιχνίδια, τίποτα άλλο.
Μεγάλα λόγια μεγάλων ανθρώπων. πολλές φορές παπαγαλία.
Να τι πίνω, να τι τρώω, να τι καπνίζω. (Να τι κατουράω, να τι χέζω, να τι δε μπορώ και το ξερνάω)
Τα χέρια μου μετά από 5 λεπτά βαράκια.
Τα αδέσποτα, όλα, όλης της Ελλάδας.
Το τατουάζ μου.
Σώσε 2 ψυχές και 5 ζωές με 1,5 κλικ.
Ό,τι παλιό και γνωστό, πρέπει να μείνει κι άθαφτο. κι ας βρωμά.
Εικόνες με νόημα. Οδηγίες αναπνοής από νεκρούς.
Βρισίδι, απειλή, μπινελίκι, αντρίλα γυναικίλα τραβελίλα, απ'όλα, ρε.
Αθλητικά. Βασιλιάς όποιος κερδίζει και βαράει. Όλους τους άλλους.
Καθημερινή ενημέρωση φοιτητικής παράταξης.
Φωτογραφία με χαρά διασκέδαση και τρέλα. Μετά το φλας σβήσαν όλα.
Διαφόρων ειδών σχόλια σε όλα αυτά.*

Τα υλικά του cakebook ή μάλλον η αρχική μου σελίδα στο facebook.

(*)
Αυτοκριτική (?)

Παύλος - vlospa kasbe