Συζητώντας με εμένα, για μένα

(ο κόσμος κι όταν ήμουν παιδί)

-Ώρες ώρες τη βλέπω έτσι..
Ποιά?
-Τη ζωή, γενικώς.
Πως?
-Απλώς.
Σαν ένας διάδρομος, ή ένας δίσκος, που γυρίζει συνεχώς.
Κι εγώ τρέχω πάνω του, σαφώς.
Θυμάσαι τα βιβλία που ανοίγαμε και έβγαιναν κτίρια, κάστρα ολόκληρα και πόλεις?
 Έτσι κάπως χτίζεται κι ο κόσμος που συναντώ,
καθώς τρέχω,
χορευτά,
σε αυτόν τον κόσμο που γυρνώ, όσο γυρνώ κι όσο γυρνά κι αυτός.
Και είναι ώρες που λες, αισθάνομαι,
πως έρχεται μιά ανάμνηση,
και με αρπάζει και με σηκώνει με πετάει πίσω,
και γυρνά και το δίσκο κι αλλάζει το τοπίο που περπατώ.
Απότομα αλλά δε τρομάζω.
Τραγουδάω κι ας δείχνω να ουρλιάζω.
Δεν αλλάζω.
Αλλάζει ο ρυθμός.
Κι είναι αρκετός.
Μουσικός σκοπός.
Επιτυχώς.
Αλλάζει ο συναισθηματισμός.
Τα λίγα δευτερόλεπτα που ένας σοφός προτιμά να'ταν χαζός.

Παύλος - vlospa kasbe