Ή αλλιώς βαπτιστές. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας με τους ταπεινούς τους μανδύες και τις κολυμπήθρες που κουβαλούν εις τις πλάτες τους. Σεβάσμιες υπάρξεις. Ή μήπως όχι? Ποιός τους ζήτησε να κάνουν ό,τι κάνουν? Φυσικά, σαν εξυπνότεροι από εμάς, το αποφάσισαν μόνοι, έκαστος. Για όλους μας. Ή μήπως μόνο για την παρτάρα τους?
Αναφέρομαι στα άτομα που, για παράδειγμα, όταν σε μία κουβέντα πεις "Το σύστημα αυτό, της πολιτικής είναι σάπιο, τέτοια Δημοκρατία δε τη θέλω" θα σου απαντήσει "Εσύ θες το χάος τότε! Είσαι αναρχικός!", ενώ δεν δήλωσες να αισθάνεσαι πως είσαι ή να ζητάς τίποτα απ'τα 2 που απάντησε. Είναι εκείνος ο οποίος βλέποντας την κοτσίδα μου λέει "Κομμουνιστής ο νεαρός!" (και όχι "Χέβι μέταλ ακούει ο ακούρευτος νεανίας!) κι όταν του πεις πως "στη βία απαντάς με βία ή τρέξιμο ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ", θα σε πει "το ίδιο φασίστα με τον φασίστα, όποιο χρώμα και να'ναι αυτός (μαύρος/ κόκκινος φασισμός)"
Ιερό καθήκον να φτύνει ονόματα και ταμπέλες στον καθένα που είναι στην εμβέλεια της όρασης του. Με τα αετίσια μάτια του ξεχωρίζει χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν κάποια ταμπέλα και με τα επιχειρήματα του εξαπολύει βαφτίσια απ'το στόμα του. Ποιός ο λόγος όμως? Άσε τι λέει ο ίδιος, οι πράξεις του τι λένε? Τι εμφανίζουν οι πράξεις του που θέλει να κρύψει εκείνος.. Στέρηση. Μάλλον αναγνώρισης του ίδιου ή/ και κάποιου χαρακτηριστικού του, εξού κι η ακούραστη κατονόμαση μπας και κερδίσει την αναγνώριση. Άγνοια (συνειδητή ή όχι). Για το μερίδιο του στο "πρόβλημα". Ή δε ξέρει ή ξέρει και προσπαθεί να μη θυμάται πως είναι κι αυτός μέρος και του προβλήματος.
Κάπως έτσι. Αλλά η αλήθεια πως "ο νονός" είναι χαρακτηριστικό κι όχι υπόσταση ακριβώς.. Δηλαδή όλοι λίγο-πολύ, κάποια στιγμή υπήρξαμε ή θα υπάρξουμε νονοί. Ίσως ο καθένας διαφορετικά μα σίγουρα κάποια στιγμή κατονομάσαμε ή θα το κάνουμε συνειδητά και μη. Ίσως όχι γιά τον ίδιο λόγο ή με τον ίδιο τρόπο, φωναχτά ή στη σκέψη. Συχνά βιαζόμαστε να κατονομάσουμε, ούτε καν να ενημερωθούμε σχετικά σφαιρικά και σε βάθος πριν κατονομάσουμε.. Συχνά το κάνουμε σαν άμυνα είτε σε κουβέντα/ τσακωμό με τον άλλο είτε και με τον ίδιο μας τον εαυτό... Συχνά μένουμε εκεί. Κατονομάζουμε κι αράζουμε... Ξεχνάμε να συνεχίσουμε να κινούμαστε.. Αν κινούμασταν, για αρχή...
Παύλος - vlospa kasbe
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομές (τοπική εφημερίδα δήμου Βύρωνα)
http://redwire.gr/using-k2-main/media-radio-diadromes/item/477-diadromes-fyllo-23.html
Αναφέρομαι στα άτομα που, για παράδειγμα, όταν σε μία κουβέντα πεις "Το σύστημα αυτό, της πολιτικής είναι σάπιο, τέτοια Δημοκρατία δε τη θέλω" θα σου απαντήσει "Εσύ θες το χάος τότε! Είσαι αναρχικός!", ενώ δεν δήλωσες να αισθάνεσαι πως είσαι ή να ζητάς τίποτα απ'τα 2 που απάντησε. Είναι εκείνος ο οποίος βλέποντας την κοτσίδα μου λέει "Κομμουνιστής ο νεαρός!" (και όχι "Χέβι μέταλ ακούει ο ακούρευτος νεανίας!) κι όταν του πεις πως "στη βία απαντάς με βία ή τρέξιμο ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ", θα σε πει "το ίδιο φασίστα με τον φασίστα, όποιο χρώμα και να'ναι αυτός (μαύρος/ κόκκινος φασισμός)"
Ιερό καθήκον να φτύνει ονόματα και ταμπέλες στον καθένα που είναι στην εμβέλεια της όρασης του. Με τα αετίσια μάτια του ξεχωρίζει χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν κάποια ταμπέλα και με τα επιχειρήματα του εξαπολύει βαφτίσια απ'το στόμα του. Ποιός ο λόγος όμως? Άσε τι λέει ο ίδιος, οι πράξεις του τι λένε? Τι εμφανίζουν οι πράξεις του που θέλει να κρύψει εκείνος.. Στέρηση. Μάλλον αναγνώρισης του ίδιου ή/ και κάποιου χαρακτηριστικού του, εξού κι η ακούραστη κατονόμαση μπας και κερδίσει την αναγνώριση. Άγνοια (συνειδητή ή όχι). Για το μερίδιο του στο "πρόβλημα". Ή δε ξέρει ή ξέρει και προσπαθεί να μη θυμάται πως είναι κι αυτός μέρος και του προβλήματος.
Κάπως έτσι. Αλλά η αλήθεια πως "ο νονός" είναι χαρακτηριστικό κι όχι υπόσταση ακριβώς.. Δηλαδή όλοι λίγο-πολύ, κάποια στιγμή υπήρξαμε ή θα υπάρξουμε νονοί. Ίσως ο καθένας διαφορετικά μα σίγουρα κάποια στιγμή κατονομάσαμε ή θα το κάνουμε συνειδητά και μη. Ίσως όχι γιά τον ίδιο λόγο ή με τον ίδιο τρόπο, φωναχτά ή στη σκέψη. Συχνά βιαζόμαστε να κατονομάσουμε, ούτε καν να ενημερωθούμε σχετικά σφαιρικά και σε βάθος πριν κατονομάσουμε.. Συχνά το κάνουμε σαν άμυνα είτε σε κουβέντα/ τσακωμό με τον άλλο είτε και με τον ίδιο μας τον εαυτό... Συχνά μένουμε εκεί. Κατονομάζουμε κι αράζουμε... Ξεχνάμε να συνεχίσουμε να κινούμαστε.. Αν κινούμασταν, για αρχή...
Παύλος - vlospa kasbe
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομές (τοπική εφημερίδα δήμου Βύρωνα)
http://redwire.gr/using-k2-main/media-radio-diadromes/item/477-diadromes-fyllo-23.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου