Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Νόμος? Χέρια. Αρπάζω!


 Μόλις διάβασα για ένα περιστατικό  στο μετρό όπου ελεγκτές κατά τον έλεγχο εισιτηρίων σε μία μητέρα και τα 2 της παιδιά, χαλάστηκαν, που η μητέρα ΤΟΛΜΗΣΕ να επικυρώσει το εισιτήριο της σε μηχάνημα που δεν εκτύπωσε καθαρά ότι χρειαζόταν να δει ο αξιόχεστος (άξιος να τον χέσεις -και- στη μάπα) κύριος ελεγκτής για να κάνει καλά και τίμια την αξιόφτυστη (άξια να φτύνεις στη μάπα τον καθένα από δαύτους) δουλειά του. Χαλάστηκαν και προβήκαν σε λεκτική βία, για αρχή κι ύστερα σε κανονική. Όχι απλά έκαναν μία γυναίκα, μάνα 2 παιδιών, να δακρύσει μπροστά στα παιδιά της, όχι δε τους έφτασε (δε με εκπλήσσει τόσο) αυτό. Προβήκαν σε βία και στον άντρα της, που τον πήρε τηλέφωνο κι έσπευσε να ζητήσει το λόγο. Εισέπραξε μπουνιές. Απ'τους τιμιότατους κύριους ελεγκτές.

 Αυτό που με εκπλήσσει, πλέον λιγότερο, μα έστω, είναι το γεγονός πως ΚΑΙ σε αυτό το σκηνικό, (ναι ρε! σκηνικό είναι! μία παράσταση ανθρωπάκων!) οι υπόλοιποι, οι τριγύρω έμειναν αμέτοχοι. Ζόμπι κομπάρσοι οι μεν. Λύκοι πρωταγωνιστές οι άλλοι που τρέφονται με βία. Τους αφήνουμε? Τρώνε πιό πολύ. Και πιστεύουν "ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!". Ξερογλύφομαι να βιώσω κάτι παρόμοιο. Αλλά χρησιμοποιώ μηχανάκι κι βιώνω άλλα, με άλλους, αλλού. Κουνάβια όλοι ψευτόμαγκες κι αλάνια. Πήγαινε ρε ένας, ΈΝΑΣ γαμώ την πουτάνα μου να μπει με τον άντρα της γυναίκας! Για τη γυναίκα, για τα παιδιά της, για τον άντρα, για όλους τους, για σένα τον ίδιο, για τη βία, για κάτι. Απλά κουρδισμένα ρομποτάκια παρελάσουν στο μετρό. Ό,τι τιμή υπάρχει πάνω τους πιά δεν είναι ένα παρά ένα ξεχασμένο ταμπελάκι εταιρίας/ μάρκας.

 Τις προάλλες πέθανε (ναι ρε! δεν αυτοκτόνησε, ηθικοί αυτουργοί ήταν κι οι 2) ένας νεαρός για να μη πληρώσει πρόστιμο. Δεν πέρασε το μήνυμα. (Και) Τα αυτιά σας έχουν όντως τοίχους. Οι εκπρόσωποι του νόμου παρανομούν. Πάρε, όχι, άρπαξε το νόμο στα χέρια κι εσύ λοιπόν! Δες την ιππότης, δες την άνομος/ παράνομος, δες την μαχητής, μόνο άνοιξε τα μάτια σου και δες! Ή είσαι κι εσύ ένας ακόμα κοιμισμένος που ψάχνει το βαγόνι του? Αν ναι, λυπάμαι μα να σε πληροφορήσω. Η διαδρομή αυτή έχει μόνο έναν τερματικό σταθμό. Τον δικό σου.

Υ.Γ.: Κι εσύ που επικυρώνεις εισιτηριάκι μην καθησυχάζεσαι, φλώρε, κι η γυναίκα επικύρωσε.. Αλλά, πρέπει να'ρθει κι εσένα η ώρα σου για να δεις πως είναι πιά ώρα να...

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Βουτιά στον εαυτό μου


 Κάνω βουτιά, βυθίζομαι στον εαυτό μου,
στο βαθύ μαύρο κι αχανές κενό μου.
Με ένα σάλτο μεθυστικά νηφάλιο
καταφέρνω να πιάσω το πηδάλιο.
Στου ταξιδιού αυτού την καταιγίδα
το ένστικτο μου μονάχα γιά πυξίδα.
Ομίχλη να μου σκεπάζει το μυαλό.
Αέρας που μου αλλάζει τον εαυτό.
Βροχή γιά ό,τι αξίζει να θυμηθώ.
Κλείνω τα μάτια, με αφήνω να αισθανθώ
το ότι ταξιδεύω πόσο αλήθεια αγαπώ.
Στα ταξίδια μου αυτά όμως δεν ξεχνώ!
Η όποια κακοκαιρία δεν είναι αδικία,
ο ήλιος επιστρέφει μετά την τρικυμία.
Και το εκτιμώ όσο τίποτα όταν τον κοιτώ.
Ανοίγοντας τον χάρτη, το νησί ψάχνω να βρώ
στη θάλασσα σκέψεων αυτή να μη μπερδευτώ
Μα φτάνω στο νησί και τι να δω?
Ένα σεντούκι με κρυμμένες μου αμαρτίες.
Καταχονιασμένες στην άκρη παλιές ιστορίες..
Ό,τι δεν αντιμετώπισα στην ώρα του,
σύννεφο που λούζομαι τη μπόρα του.
Κι όταν η πάλη σταματήσει,
και το τοπίο πιά ανθίσει,
σκέφτομαι αν έχω να βρω άλλο θησαυρό,
ή να πάρω δρόμο για το γυρισμό,
τώρα που το κεφάλι μου είναι καθαρό.
Συναντώντας στο γύρνα τόσο καλό καιρό
για αντίο ένα πράμα ακόμα να σου πω.
Του ναυτικού φόβος μεγάλος.
Μιά καταστρεπτική ατυχία.
Να βουτήξει μαζί του κι ένας άλλος.
Κι από ταξίδι να γίνει ναυμαχία.

Παύλος - vlospa kasbe

Στη Βυρωνάρα


 Προχθές έβγαλα το πρωί βόλτα το σκύλο μου και καθώς διέσχιζα το πάρκο της Καραολή και Δημητρίου παρατηρώ έναν νεαρό να περπατάει αρκετά αργά και να ψάχνει όλους τους κάδους. Η ταχύτητα του υποδήλωνε χρήση. Από αλκοόλ ίσως εως και ναρκωτικά. Συνεχίζω τη βόλτα μου καταμήκος του πάρκου και προσπερνώ τον νεαρό. Φτάνω μέχρι ένα σημείο κι επιστροφή. Όλο το πάρκο ξανά, τώρα προς τα πάνω. Ξαναπετυχαίνω τον νεαρό ο οποίος αρπάζει μία γόπα απ'το έδαφος, την ανάβει, παίρνει μερικές ρουφηξιές και την πετάει πάλι στο έδαφος. Συνεχίζει το δρόμο του κι εγώ τον δικό μου.

 Όπως στρέφω τα μάτια μου μπροστά να δω αν θα βρω κανάν σκυλά να παίξει το σκυλί μου (σκυλάς = ιδιοκτήτης σκύλου) παρατηρώ άλλη μία φιγούρα, λίγο πιό μπροστά στο δρόμο μου, να ψάχνει τους κάδους. Κοιτάω καλύτερα καθώς πλησιάζω. Είναι ένας παππούλης, περπατάει και κοιτάει μήπως τον δούνε όταν ψάχνει δειλά δειλά τους κάδους. Κόκκινα μαγουλάκια, μαλλιά, μούσια κι ένα πρόσωπο λες κι ο παππούς ήταν ένα παιχνίδι, μιά κούκλα λούτρινη που'χε ξεχαστεί στο ράφι για χρόνια.

 Πάγωσα. Πλέον και τα δικά μου βήματα αποκτούν ένα διστακτικό βάρος. Απ'τη μία θαυμασμός για τη λαμπρότητα του προσώπου του. Απ'την άλλη θλίψη καθώς ψάχνει στα σκουπίδια να βρει...

 Γιά κάποιο λόγο νευρίασα με τον νεαρό. Σκέφτηκα αυτός χρήστης, ψάχνει για την ανάγκη που δημιούργησε στον εαυτό του. Κι o παππούς.. Ψάχνει για ανάγκες που δημιουργήσαμε όλοι.

 Νευριάζω με εμένα. Που πριν το καλοκαίρι τσέκαρα καθημερινά τους κάδους ό,τι φαίνεται στον κάθε έναν (κάδο) πως έχει σακουλάκια με ακαθαρσίες σκύλων, για απάντηση στους ανίδεους που πιστεύουν πως οι ιδιοκτήτες σκύλων δε μαζεύουμε στο πάρκο ό,τι αφήνουν τα κατοικίδια μας.

 Νευρίασα και με τους μαλάκες που θέλουν, πιό καλό πάρκο. "Πιό καλό". Πιό έτσι, πιό αλλιώς, με φώτα, με χρώματα με το ένα με το άλλο. Και θα νευριάσω και με εσένα αν κάνεις καμιά κουταμάρα. Δήμαρχε, φρόντισε να βάλεις μεγάλους ωραίους κάδους στην καραολή, να ψάχνουν οι δημότες σου. Και ψηφοφόροι του, φροντίστε να'χετε ένα "καλό πάρκο" να περπατάτε κι όχι "άσχημους ανθρώπους" να σας χαλάνε τη βόλτα. Ούτως ή άλλως χαλασμένοι είσαστε. Τέλος.

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Δελτίο καιρού


 Ξυπνάει, κοιτάει το ρολόι.
Σηκώνεται, πλένεται, τρώει και ετοιμάζεται βιαστικά, κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Το πρόσωπο του μαραίνεται στη θέα του πως είναι.
Δακρύζει.
Ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
Στο δρόμο συναντά κι άλλους/ες.
Άγνωστους, άσημους, παράξενους, σαν κι εκείνον, σαν άλλους, σαν κανέναν.
(Τι είναι φυσιολογικό?)
Πρόσωπα κρυμμένα, βλέμματα χαμένα, εκφράσεις μασκαρεμένες και για κουβέντα λέξεις όμορφα παντρεμένες.
Ομίχλη...
Όχι πως αν απουσίαζε θα ξεχώριζε κάποιο πρόσωπο ή κάποιος το δικό του.
Κάποιος παρεξηγείται.
Ο ουρανός γεμίζει σύννεφα βροχής.
Μπουμπουνίζει.
Προειδοποιεί σα πλάσμα που κατοικεί πάνω από εμάς κι ύστερα ξερνάει μιά θάλασσα με ψόφια ψάρια πάνω μας.
Κάποιοι κρύβονται στα υποβρύχια τους, μα οι πιο πολλοί πνιγμένοι δε φοβούνται το νερό. Συνεχίζουν ακάθεκτοι το δρόμο προς την κρεμάλα.
Σταματάει και κοντοστέκεται κοιτάζοντας το ρολόι του.
Απογοητεύεται και σκέφτεται να γυρίσει πίσω.
Γυρίζει προς τα πίσω και βλέπει πως είναι σε ένα γκρεμό.
Συνειδητοποιεί πως με το δρόμο που'χε διαλέξει τόσο καιρό, δεν έχει πλέον γυρισμό. Γυρίζει απ'την άλλη και συνεχίζει αν και δε ξέρει που πάει.
Δεν ήξερε και που να γυρίσει.
Ήθελε απλά να μη συνεχίσει να πηγαίνει εκεί που πήγαινε, μα τώρα είναι αργά.
Φτάνει στην κρεμάλα.
Την κοιτάζει από κάτω προς τα πάνω.
Αργά αργά βγαίνει ο ήλιος.
Γρήγορα γρήγορα περνά τη θηλιά στο λαιμό του.
Ο ήλιος βγήκε.

 Όσοι φοβάστε το νερό λοιπόν πάρτε ομπρέλα γιατί δε θα βρέξει μόνο νερό. Όσοι έχουν προβλήματα με τον ήλιο και το δέρμα τους, αντηλιακό και βαμπιρ για παρέα. Επίσης, οι νεότεροι προνοήστε και αγοράστε νέες ζακέτες να έχουν να σας δίνουν οι μαμάδες όταν ανακοινώνετε την έξοδο σας.

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Ζωή μικρού μήκους


 Μία ζωή μικρού μήκους, δίχως χρώματα, αρώματα και ήχους.
Μάθημα σε 4 τοίχους, δεν ακούω της καρδιάς τους χτύπους.
Η ζωή μου σα μιά λούπα, κάνει συνέχεια κύκλους.
Μετά μονάχος, με τους λίγους. - και τους λύκους!
Παρέα με τη μοναξιά του κάθε πλήθους.
Ψάχνω η αγάπη αν κατοικεί σε αλήθειες ή σε μύθους,
απόγνωση, συναντώντας την σε κάθε ανοχής τους οίκους.
Σε μία μάχη του μυαλού, μου κηρύττουν περί ήθους
σε μία πόλη γκρί, τύποι με χακί, πλήρης απουσία ύφους.
Αιχμάλωτος σε μία στολισμένη φυλακή να γράφω στίχους
Παρτίδα σκάκι η ελευθερία καβαλάω λευκούς ίππους
να ξεφύγω απ'τον εχθρό μου και τους ύπουλους του γρίφους.
Δουλειά παντρειά, σπιτικό, παιδιά για να'μαι σαν τους ίσους.
Έζησα και πιστεύω γεύτηκα όλους της Ζωής τους οίνους
μα εκείνη κάποτε τελειώνει για μένα κι άλλους τύπους.
Είναι βλέπεις μιά ζωή μικρού μονάχα μήκους.

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Το ένστικτο της συντήρησης


 Από το ένστικτο της επιβίωσης, στο ένστικτο της συντήρησης. Με το πέρασμα των χρόνων η εξέλιξη μας σαν είδος κι η εξέλιξη όσων δημιουργήσαμε/ ανακαλύψαμε, η πιό βαθιά και σφαιρική γνώση πάνω σε ορισμένους τομείς μας έκανε ικανούς να καλύπτουμε τις ανάγκες μας όλο και πιό εύκολα/ γρήγορα, αποτελεσματικά. Το ίδιο και με τις επιθυμίες.

 Όλα πιό εύκολα, σε σημείο που μπορεί ένας να πεί "όλα πιό ευχάριστα". Το ένστικτο της ευχαρίστησης. Τι απόλαυση. Και μεγάλη κατανάλωση. Κι άλλα 2 ένστικτα.. Μία συνειδητή επιδίωξη αποκλειστικά και μόνο ευχάριστων καταστάσεων, αισθήσεων και πραγμάτων σε βαθμό που η συνήθεια καταντά ασυνείδητη. Αποφυγή κάθε τι δυσάρεστου. Δυσάρεστοι άνθρωποι, καταστάσεις, συναισθήματα, ασχολίες, πράγματα κι άλλα.

 Όσο συνέχιζε να κυλάει ο χρόνος τα ένστικτα αυτά αφομοιώθηκαν και από τις επόμενες γενιές, εξελίχθηκαν, δημιουργήθηκαν κι άλλα και τα εξελίξαμε κι αυτά. Είμαστε φυγόπονοι, φοβιτσιάριδες μπροστά σε ρίσκο, τεμπέληδες. Μεταξύ άλλων. Οι περισσότεροι, όχι όλοι. Και θέλουμε να μείνουμε έτσι!

 ΌΧΙ σκέψεις που φέρνουν προβληματισμό κι εκείνος προ(σ)καλεί ανησυχία συνείδησης - άστην! κοιμάται! -, όχι. Όχι σκέψεις που προκαλούν πράξεις που προ(σ)καλούν σκέψεις για τις σκέψεις, την συνείδηση και τις πράξεις (μας). Όχι άλλα Παύλο. Βλέπω μάτια που θέλουν να μείνουν κλειστά. Αυτιά που παραμένουν κλειστά. Στόματα ραμμένα. Μύτες μπουκωμένες. Χέρια που λειτουργούν σαν ρομποτ, μόνο τις απαραίτητες κινήσεις. Βλέπω μυαλά, όταν υπάρχουν, που θέλουν απλά ησυχία, βλέπω σώματα που θέλουν, μα δε ξέρουν πως, να κινηθούν.

Παύλος - vlospa kasbe

Υ.Γ. : Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομές (τοπική εφημερίδα δήμου Βύρωνα)
http://redwire.gr/using-k2-main/media-radio-diadromes/item/477-diadromes-fyllo-23.html

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Οι νονοί

Ή αλλιώς βαπτιστές. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας με τους ταπεινούς τους μανδύες και τις κολυμπήθρες που κουβαλούν εις τις πλάτες τους. Σεβάσμιες υπάρξεις. Ή μήπως όχι? Ποιός τους ζήτησε να κάνουν ό,τι κάνουν? Φυσικά, σαν εξυπνότεροι από εμάς, το αποφάσισαν μόνοι, έκαστος. Για όλους μας. Ή μήπως μόνο για την παρτάρα τους?

 Αναφέρομαι στα άτομα που, για παράδειγμα, όταν σε μία κουβέντα πεις "Το σύστημα αυτό, της πολιτικής είναι σάπιο, τέτοια Δημοκρατία δε τη θέλω" θα σου απαντήσει "Εσύ θες το χάος τότε! Είσαι αναρχικός!", ενώ δεν δήλωσες να αισθάνεσαι πως είσαι ή να ζητάς τίποτα απ'τα 2 που απάντησε. Είναι εκείνος ο οποίος βλέποντας την κοτσίδα μου λέει "Κομμουνιστής ο νεαρός!" (και όχι "Χέβι μέταλ ακούει ο ακούρευτος νεανίας!) κι όταν του πεις πως "στη βία απαντάς με βία ή τρέξιμο ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ", θα σε πει "το ίδιο φασίστα με τον φασίστα, όποιο χρώμα και να'ναι αυτός (μαύρος/ κόκκινος φασισμός)"

 Ιερό καθήκον να φτύνει ονόματα και ταμπέλες στον καθένα που είναι στην εμβέλεια της όρασης του. Με τα αετίσια μάτια του ξεχωρίζει χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν κάποια ταμπέλα και με τα επιχειρήματα του εξαπολύει βαφτίσια απ'το στόμα του. Ποιός ο λόγος όμως? Άσε τι λέει ο ίδιος, οι πράξεις του τι λένε? Τι εμφανίζουν οι πράξεις του που θέλει να κρύψει εκείνος.. Στέρηση. Μάλλον αναγνώρισης του ίδιου ή/ και κάποιου χαρακτηριστικού του, εξού κι η ακούραστη κατονόμαση μπας και κερδίσει την αναγνώριση. Άγνοια (συνειδητή ή όχι). Για το μερίδιο του στο "πρόβλημα". Ή δε ξέρει ή ξέρει και προσπαθεί να μη θυμάται πως είναι κι αυτός μέρος και του προβλήματος.

 Κάπως έτσι. Αλλά η αλήθεια πως "ο νονός" είναι χαρακτηριστικό κι όχι υπόσταση ακριβώς.. Δηλαδή όλοι λίγο-πολύ, κάποια στιγμή υπήρξαμε ή θα υπάρξουμε νονοί. Ίσως ο καθένας διαφορετικά μα σίγουρα κάποια στιγμή κατονομάσαμε ή θα το κάνουμε συνειδητά και μη. Ίσως όχι γιά τον ίδιο λόγο ή με τον ίδιο τρόπο, φωναχτά ή στη σκέψη. Συχνά βιαζόμαστε να κατονομάσουμε, ούτε καν να ενημερωθούμε σχετικά σφαιρικά και σε βάθος πριν κατονομάσουμε.. Συχνά το κάνουμε σαν άμυνα είτε σε κουβέντα/ τσακωμό με τον άλλο είτε και με τον ίδιο μας τον εαυτό... Συχνά μένουμε εκεί. Κατονομάζουμε κι αράζουμε... Ξεχνάμε να συνεχίσουμε να κινούμαστε.. Αν κινούμασταν, για αρχή...

Παύλος - vlospa kasbe
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομές (τοπική εφημερίδα δήμου Βύρωνα)
http://redwire.gr/using-k2-main/media-radio-diadromes/item/477-diadromes-fyllo-23.html

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Δε με νοιάζει/ Δε θέλω να μάθω

Σσςςς... Το παιδί κοιμάται. Μη το ξυπνήσουμε και φρικάρει στο δωμάτιο με τους καθρέφτες. Εκεί κοιτά κανείς για φταίχτες. Εκεί δεν έχει φως να μπεις. Είσαι ήδη εκεί και το ξέρεις ή όχι κι έχει μόνο έξοδο. Ή μόνιμη κατοίκηση. Εσύ διαλέγεις.

 Που τα ακουμπάμε, σε ποιόν τα δίνουμε και πως τα χαλάμε. Τα λεφτά. Όλοι κατά του συστήματος, έτσι? Όλοι! Όλοι κατά του καπιταλισμού, έτσι? Όλοι! Τα σκουλαρίκια μου κουνιούνται.

 Κάνε το εξής αν θες. Ντύσου, ετοιμάσου για Σαββατοβραδινή έξοδο και πιάσε ένα τετράδιο κι ένα στυλό. Γράψε με το στυλό στο τετράδιο (έβγαλες το καπάκι ε? ή δεν είχε?) το όνομα της ταμπέλας στο κάθε ένδυμα και τα υποδήματα σου. Για να διαβάζεις αυτό έχεις ιντερνετ, οπότε γκούγκλαρε την κάθε έταιρία που φοράς και ψάξε μάθε συνθήκες εργασίας στη μαζική παραγωγή των ενδυμάτων σου για την κάθε μια. Η αλήθεια είναι πως πολλοί δε το κάνουμε αυτό. Δε μας νοιάζει βλέπεις. Σκοπός του ενδύματος για μας βλέπεις δεν πλέον να μας καλύψει τη σάρκα ή να μας κρατήσει ζεστούς. Έχει μπει κι ο σκοπός να'μαστε στυλάτοι. Και θα πληρώσουμε ό,τι κοστίσει γι'αυτό!... Υπερβολικό λες ε? Έστω, παμ(ε) παρακάτω τότε(ς).

 Παρατήρησε σε πολυσύχναστα ΔΗΜΟΣΙΑ σημεία/ στέκια, πάρκα, πλατείες, πεζόδρομους, παγκάκια ακόμα κι όταν υπάρχουν κάδοι απορριμάτων τα σκουπίδια είναι πιό πολλά απ'τους ανθρώπους. Παρατήρησε καπνιστές. Τσιγάρο, άναμμα, κάπνισμα, πέταμα, επανάληψη. Αν υπάρχει περίπτερο, κάβα ή/και σούπερ μάρκετ (που κλείνει στις 23:00 ή είναι 24ωρο) παρατήρησε τους ανθρώπους που καταναλώνουν. Χυμούς αναψυκτικά μπύρες πατατάκια κλπ πολλά που μου φέρνουν εμετό, τώρα. Ήπια/ έφαγα και η συσκευασία στο έδαφος... Οι πιό πολλοί δηλαδή.

 Έχεις δει πολλούς να σου εξηγούν γιατί αποφεύγουν/ μποϋκοτάρουν την αγορά προϊόντων κάποιων εταιριών? Όχι τόσο ε? Ναι, η αλήθεια είναι πως πιό πολύ μας νοιάζει να μάθουμε κάποια προσφορά παρά να μάθουμε κάποια γεγονότα που έχουν να κάνουν με εταιρίες τα οποία δε θα επέτρεπαν στη συνείδηση μας να μη μας σφυροκοπά όταν σκεφτόμαστε να αγοράσουμε από αυτές (τις εταιρίες).

 Πιό πολλοί ξέρουν τι προσφέρουν τα ΙΚΕΑ πχ ή το ΠΛΑΙΣΙΟ, τα προϊόντα, υπηρεσίες, τιμές, προσφορές, τους τελευταίους καταλόγους. Πιό λίγοι ψάχνουν που πάνε τα λεφτά που τους δίνουμε, τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων τους, τις απολαβές τους τους και τα ωράρια τους, σε ποιά χώρα καταλήγουν τα λεφτά και τι σκοπό εξυπηρετούν εκεί. Πιό βαθιά θα πιάσουμε πάτο. Έχει καλό καιρό πάω για μία βουτιά. Αυτά. Γειά!

Υ.Γ.: Ωπ! Ωπ! Μη πιαστείς από ΙΚΕΑ και ΠΛΑΙΣΙΟ, πχ = παραδείγματος χάριν, ΌΧΙ προ Χριστού!

Παύλος - vlosp­­­a kasbe

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Η νεολέρα (της νεολαίας)


 Εφηβεία! Να βράζει το αίμα... Αναζητώντας συνεχώς τον διαχωρισμό σε κάθε τι, είναι αλήθεια ή ψέμα. Όρεξη, ενέργεια, περιέργεια και λίγη παρορμητικότητα. Κι εντύπωση, ίσως, πως ένας, μπορεί (ίσως) ν'αλλάξει όλο τον κόσμο.

 Αυτά θεωρώ τα χαρακτηριστικά της εφηβείας. Κι ένας έφηβος μπορεί να'χει κι άλλα, ή λιγότερα. Για μένα ένας έφηβος, φέρεται σαν έφηβος, όταν αυτά του τα χαρακτηριστικά αν όχι "έχουν τον έλεγχο", τότε, είναι αυτά (τα χαρακτηριστικά!) που τον ωθούν να διαπιστώσει "μέχρι που" έχει τον έλεγχο. Δοκιμή! Όσο ανακαλύπτουμε και δημιουργούμε νέα πράγματα, υλικά, ιδέες, ο άνθρωπος θα θέλει να τα μάθει, να τα δοκιμάσει. Κι ακόμα πιό πολύ ο έφηβος της εκάστοτε εποχής. Συνέπειες? Είτε θα αδιαφορήσει, είτε θα τις αντιμετωπίσει με σθένος, είτε "θα τις ορίσει ο ίδιος"!

 Η αδιαφορία για δοκιμή, η απουσία περιέργειας, η συσσωρευμένη καταπνιγμένη ενέργεια κι η απάθεια είναι που σκοτώνουν την εφηβεία. Η εντύπωση πως : (ο έφηβος που το σκέφτεται αυτό:) "Είναι μοναδικός - σαν κανέναν άλλο, ξεχωριστός - και μπορεί να αλλάξει τον κόσμο", είναι εσφαλμένα, εσφαλμένη. Μοναδικός όσο και το δακτυλικό του αποτύπωμα, ξεχωριστός (για τον εαυτό του ή/κι άλλον/ους) όσο όλοι και κανένας. Ο έφηβος είναι εκείνος που ορίζει τον κόσμο. Και μόνο που ζει (ο έφηβος), ο κόσμος αλλάζει ασταμάτητα, διαρκώς, όσο εξελίσσεται ο έφηβος εξελίσσει και τον κόσμο.

 Κι η ξενέρα? Έφηβοι βαρεμένοι, βαριεστημένοι, βαρετοί, αδιάφοροι, φοβιτσιάρηδες, απαθείς. Εξυπνάδα 4χρονου κι επιμονή 60χρονου στις απόψεις τους. Να μη δοκιμάσουν, να μη πειραματιστούν, να μη ρισκάρουν να μη μάθουν από μόνοι τους. Μοναχά την ασφαλή πεπατημένη οδό που χάραξαν οι προηγούμενοι. Μέγας φόβος ο φόβος κι οι συνέπειες του πριν (ιδίως πριν!) την - αποτυχημένη - αντιμετώπιση του. Μα να φοβάσαι το ανασφαλές αν είναι "λάθος"?? Μα αν δε το εξακριβώσεις, πως θα μάθεις (και ορίσεις -για σένα-) το "σωστό"?

Παύλος - vlospa kasbe