Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Συγκλονιστικός Θάνατος Επώνυμου/ Τυπικός θάνατος ανώνυμου



Συγκλονιστικός Θάνατος Επώνυμου


 Τι κόστος έχει η Ζωή? Τον θάνατο? Αυτόν τον αναπόφευκτο προορισμό μας? Ίσως επειδή εκεί τερματίζουμε δε πληρώνουμε, ή έστω να μην αισθανόμαστε πως πληρώνουμε. Υπό συνθήκες, όχι πάντοτε. Ειδικότερα όταν αποφασίζουμε να βάλουμε οι ίδιοι τέλος στη Ζωή μας. Φυσικά και όταν το αποφασίζουν άλλοι για εμάς, τότε εκεί πληρώνουμε, απλά μπορεί να ΜΗΝ ξέρουμε ΤΙ πληρώνουμε, ή γιατί και λοιπά ερωτήματα.

 Δε θα ξεφύγω απ'το μοτίβο. Πέθανε ο σχεδιαστής μόδας Μιχάλης Ασλάνης μεσημέρι της Τετάρτης 28/08/2013. Αυτοκτόνησε απότι δείχνουν τα όσα μας εμφανίζουν, αν είναι όλα. Αφήνοντας ευνόητους λόγους, τους οικονομικούς. Λυπάμαι όσο λυπάμαι για τον καθένα που φεύγει πριν το τέρμα της διαδρομής και μάλιστα κατ'επιλογήν του. Λυπάμαι που θα γίνει τόσος ντόρος για ΕΝΑΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΜΟΝΟ. Για τον ντόρο που θα γίνει για τους λόγους που αποφάσισε να γίνει. Λυπάμαι. Δηλώσεις περί συντετριμμένων ανθρώπων ύστερα απ'την είδηση, κλάμα και κακό (ναι ρε ψώνια! κακό! ουστ!!), κοίτα να δεις που όλοι τώρα θα τον θυμηθούν, όλοι καλά θα τα πουν κι ύστερα καλά θα τα πιούν και θα τα καταπιούν.

 Καλό ταξίδι εκεί που πας άνθρωπε που έτυχε να σε ονομάσουν Μιχάλη Ασλάνη και να ζήσεις τη ζωή που έζησες. Αν με ακούει. Δεν έχω δει έργα του, δε ξέρω σε ποιό τομέα ασχολιόταν, δε τον ξέρω, δε με ξέρει, λογικά. Δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω. Και δεν είναι ότι ενδιαφέρομαι τώρα που πέθανε. Αλλά μου φαίνεται ενδιαφέρον που κόσμος θα βρει ενδιαφέρον στο γεγονός πως πέθανε. Περαστικά σε δαύτους.

Τυπικός Θάνατος Ανώνυμου


 Ελλάδα 2013, οικονομική κρίση, καρα διεφθαρμένη κυβέρνηση, μεταξύ άλλων καλών γεγονότων, εδώ. Πόσοι αυτοκτόνησαν μόνο το 2013 για οικονομικούς λόγους, πόσοι το κάναν και δε το ξέρουμε, πόσοι συγγενείς ντρέπονται να δηλώσουν αυτοκτονία λόγω προβλημάτων ταφής αυτόχειρων? Πόσοι όσο ζούμε στην "οικονομική κρίση"? Μεγάλος φόβος ένας αληθινός υπολογισμός.. Γι'αυτούς λοιπόν ποιός ΣΤΑΡ της TV θα δηλώσει "συντετριμμένος", θα δακρύσει κι άντε ίσως δώσει κι ένα κατιτίς απ'τα (πολλά) λεφτά του για αυτούς και τα προβλήματα τους? Μόνο ο ένας και μοναδικά γνωστός. ο κ. Κανένας.

 Και πες μου εσύ κοινέ/ μέτριε μαλάκα. Δε σηκώνεις παρεξήγηση, όλοι μαλάκα σε λένε, μόνο ο ίδιος ξεροκέφαλα δε το κάνεις, μαλάκα. Λοιπόν πες μου μαλάκα, που λέγαμε, ΕΣΕΝΑ, μαλάκα, ποιός θάνατος σε αγγίζει, σε ανατριχιάζει, σε πλησιάζει, σου μοιάζει, τον περιμένεις πιό πολύ? Του κάθε ανώνυμου ή του κάθε επώνυμου? Βασικά μη μου απαντήσεις, να το σκεφτείς ήθελα, αν έκατσες να διαβάσεις μέχρι εδώ, τέτοιος μαλάκας που'σαι. Ανέβα στη ζυγαριά και προσπάθησε να φανταστείς. Τη θέση σου σήμερα, τη θέση που μπορεί να είσαι σε ένα χρόνο, τη θέση στην οποία θα μπορούσες να'σαι ήδη. Ό,τι σε τρομάζει πιό πολύ, είναι ο ίδιος σου εαυτός. Αυτός, ο ένας και μοναδικά αληθινός.

 Σα σάπιοι δε θα'πρεπε να μπορούμε να'μαστε θλιμμένοι. Ο αίσθηση πόνου είναι σημάδι ζωής. H θλίψη είναι έκφραση Ζωής κι όχι ζόμπι. Περαστικά σ'όσους αρρώστησα(ν).

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ναυάγιο


 Βουτιά στο παρελθόν (μου. Στο δικό σου?) και θέα ένα όνειρο παλιό. Το πρώτο. Το πιό απλό, το πιό αγνό, αληθινό, ρομαντικό (αν δε σε άγγιξε κάτι.. χαϊδέψου!), όπως κι αν το πω, προσωπικά, μπορώ αλλού θολά κι αλλού πεντακάθαρα να το θυμηθώ. (Εσύ?)

 Καθαρό το τοπίο. Ήμουν μικρός. Δεν ήθελα να λερώσω τα μάτια μου. Ήθελα ό,τι ήξερα και το ήξερα όπως ήθελα. Απλά να κάνω αυτό, εκείνο το ένα πράμα, που ακόμα (κι ας μη μπορώ να το κάνω όπως τότε) αγαπώ. Έβαζα ένα, 1 μονάχα στόχο και τον κυνήγαγα. Τη στρογγυλή εκείνη θεά που εμφανίζεται στα θέατρα των ονείρων. Τη μπάλα. Εμπόδια, προβλήματα, ενδοιασμοί (για θυσίες) κι αντίπαλοι ΣΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑ! Περνάω. Τρέχωντας. Το τρένο σίφουνας με ταξίδεψε σε μεγάλες παραστάσεις. Εγώ, εμείς, η μπάλα, η αντίπαλη ομάδα, ο δρόμος για τη νίκη (καθαρή νίκη).

 Όσο κι αν αρνούμαι τα προβλήματα, όσα βουνά κι αν σκαρφαλώσω/ μετακινήσω. Τόσα. Η θέληση για τη νίκη, για διάκριση, το να μη θες να χάσει η ομάδα σου/σας. Πόσοι? Οι πιό πολλοί λοιπόν, αν όχι όλοι. Σ'αυτή τη ναυμαχία όμως για να υπάρξει νικητής πρέπει να υπάρξει και χαμένος. Κάπου εδώ λοιπόν είναι το ναυάγιο (νομίζω). Τι θα κάνει ένας, αν όχι μιά ολόκληρη ομάδα για να ΜΗΝ χάσει? Κι η βρωμιά ξεκινά... Από ξύλο κι εκφοβισμό σε βρώμικο και στημμένο παιχνίδι με πληρωμένους παίχτες και διαιτητές μέχρι και ΝΤΟΠΑ! Μεταφορικά μα και κυριολεκτικά είναι ντόπα πραγματικά, ακούς εκεί διαφημίσεις κι έξω-αθλητικά! Χμφ... (Ήχος απογοήτευσης, συνοδεύεται απο ανάλογη έκφραση προσώπου -μου-)

 Έτυχε να θυμηθώ αυτό μου το όνειρο πρόσφατα μα και σήμερα κι αναρωτιέμαι για τα παιδιά της σημερινής αποχής που'ναι στην ηλικία που ήμουν εγώ τότε, κι έχουν το ίδιο (/ παρόμοιο) όνειρο. Σαν καράβι, προσωπικά, εξ'αρχής, εκ κατασκευής/ γενετής) δεν ήμουν ικανός. Όσο άλλοι/ άλλα καράβια. Σάλπαρα για λίγο μόνο κι ίσως όχι πολύ βαθιά, μα έστω. Κατάρες σε όποιον δεν ωθεί τα νέα παιδιά -με αυτό το στόχο- και δε τα βοηθά να χτίσουν το καράβι τους και να σαλπάρουν για αυτή τη θάλασσα των ονείρων.

Αυτά.

Παύλος - vlospa kasbe

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ANTI-φάση/ Οι (τουριστικές) διακοπές

ANTI-φάση/ Οι (τουριστικές) διακοπές

 Καλή η φάση, όπως έχουμε διαπιστώσει, μα κάποιος πάντοτε την χαλάει. Οι διακοπές λοιπόν έχουν φάση? Έχουν φάση. Αλλά για ποιόν. Για εκείνον που τις κάνει, για εκείνον που τις δέχεται, για εκείνον που τις οργανώνει, για εκείνον που δε τις κάνει, για το περιβάλλον που φιλοξενεί όσους κάνουν ή δε κάνουν διακοπές??

 Ελλάδα. ΊΣΩΣ, το πιό όμορφο μέρος του πλανήτη. Φιλοξενεί :

1) Ο Έλληνας που πάει διακοπές Ελλάδα. Θα τριγυρίσει όσο πιό πολύ μπορεί τη χώρα του πατρίδα του, είτε γιατί γνωρίζει πως έχει ανεξερεύνητα κάλλη που έχουν την τύχη να βρεθούν σε θέα και πραγματική εμπειρία ΚΙ ΟΧΙ google -> εικόνες. Ή θα τριγυρίσει απλά γιατί θέλει να κάνει διακοπές στην Ελλάδα, (σιγά μη τα ακουμπήσουμε στους ξένους, ε?) και όχι οπουδήποτε αλλού, σα την Ελλάδα πουθενά! Ο 1ος συνήθως δεν έχει πρόβλημα με τους ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας, ΓΙΑΤΙ δεν είναι αυτό το θέμα των διακοπών του, ο σκοπός δηλαδή. Ενώ ο άλλος, ωχ, άστα, "σκάσανε ξένοι, βράστα". Αυτοί (του) φταίνε, για όλα. Και για άλλα που ακόμα δεν έχουν έρθει, έρχονται οι τσιγκούνηδες στην Ελλαδίτσα και δεν ακουμπάνε κανά φράγκο (πόσα λίγα ξέρει...).

 2) Ο Έλληνας που οι διακοπές έρχονται στον τόπο του. Απλά τα πράγματα. Πάλι 2 κατηγορίες, οι Τζεντάϊ (βλέπε Star Wars 1-6) και οι Σιθ. Οι τζεντάϊ είναι οι άνθρωποι που θα ευχαριστηθούν τον ερχομό του ξένου στον τόπο τους, αρκεί να μη ξεφύγει ο ξένος απ'τα πλαίσια που ίσως ούτε οι ίδιοι δε ξεφεύγουν. Θα συνεχίσουν τη ζωή τους στον ίδιο αν όχι πιό χαρούμενο ρυθμό. Είναι επίσης γνωστοί ως φιλόξενοι, καλόκαρδοι άνθρωποι, κάτοικοι των μαγευτικών νησιών (κι όχι μόνο) της Ελλάδας. Οι Σιθ απ'την άλλη θα κατηγορήσουν τον ξένο για τα κακά του τόπου τους. Οι ξένοι φέραν το κακό, οι ξένοι τα καταστρέφουν όλα. Οι Σιθ θα βγάλουν κέρδος απ'τον κάθε ξένο αν είναι πωλητές (προϊόντων ή/και υπηρεσίας), έτσι αναδεικνύεται η ευφυΐα κι η ανδρεία τους. Οι Σιθ θέλουν τους ξένους εδώ για διακοπές, να βγάζουν τη χολή τους πάνω τους.

3) Ο Έλληνας που πάει διακοπές όπου λάχει. Εσωτερικό, εξωτερικό, οι διακοπές τον ενδιαφέρουν. Ίσως γι'αυτό καταλαβαίνει καλύτερα και τους τουρίστες, όταν αυτοί είναι στη χώρα του. Ίσως γι'αυτό κι εκείνοι τα λένε καλύτερα μαζί του. Μπορούν να συνεννοηθούν για κάτι παραπάνω από πληροφορίες του τύπου "Που βρίσκομαι στο χάρτη, που είναι αυτό, πως πάω εκεί?".

 Λοιπόν μαλάκες, έτσι φωναζόμαστε οι πιό πολλοί Έλληνες μεταξύ μας, τραβάτε λίγο όξω. Οξωτερικό δηλαδή. Δε λέω καλή η Ελλάδα, όση έχω γυρίσει (κι όση έχω ακόμα να γυρίσω!), καλός ο αρχαίος πολιτισμός μας, μα δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι μόνο αυτός. Υπάρχουν κι άλλοι λαοί με πλούσια ιστορία, ανάλογα τι κεντρίζει το ενδιαφέρον το καθενός. Μη μένουμε λοιπόν στο παρελθόν, μην κλείνουμε τις πόρτες σε αυτούς.

Καλά ταξίδια

Παύλος - vlospa kasbe (lonesome traveller)

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Διαδρομή χωρίς επιστροφή


 Ακόμα μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο. 19 χρονών νεκρός. Για ένα εισιτήριο. Είτε το έκανε μόνος, είτε ο ελεγκτής, το αποτέλεσμα είναι πως ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πιά εδώ.

 Απορώ. Λιγότερο με το παιδί, έτσι όπως είναι οι καιροί. Λίγο παραπάνω με τους συνεπιβάτες, για μένα το ίδιο παραβάτες. Απορώ αν κάνω καλά και απορώ, ή μήπως παρωπίδες στα μάτια μου φορώ για να μη δω την αλήθεια στον κόσμο αυτό. Τραγικό. Το ανέχτηκαν όλοι. Λίγη φωνή διάβασα ρίξανε και μετά πάλι κάτω οι κώλοι. Μέχρι να φανεί το αίμα. Λες και μέχρι τότε νόημα κανένα. Μα έτσι πιστεύουμε, εσφαλμένα. Κρίνουμε σαν ηλίθιοι, σβέλτα και βεβιασμένα.

 Και λίγο πιό ωμά, απορώ που οι συνεπιβάτες ΔΕΝ πέρασαν το δικό τους, στους αρμόδιους, οδηγό κι ελεγκτή. Είστε πόσοι ρε ηλίθιοι τι θα σας κάνουν? Θα φέρουν πουλμαν (κλούβα) να σας μαζέψουν?? "Μέχρι εδώ!", ίσως ? Όχι απότι φαίνεται το γεγονός το αφήσατε να πάει παραπέρα! Αλλά έπρεπε να'στε οι ίδιοι στη θέση του παιδιού γιατί απ'όσο βλέπω για τον συνάνθρωπο δε κουνιέται κανείς απ'τη θέση του. Κοιτάζει την παρτάρα του, δωμάτιο με θέα την κοσμάρα του.

 Για τον αρμόδιο ελεγκτή αλήθεια τι χρειάζεται να ειπωθεί? Αυτόν το ζήλο να'χαν άλλοι ελεγκτές, ΌΧΙ εισιτηρίων, κι ίσως να μη φτάναμε εδώ. Τόσο παθιασμένος με τη δουλειά του ίσως? Με τη δουλειά του ελεγκτή και τις καθημερινές περιπέτειες που δε ζει? Ααφφφ (ήχος, απογοήτευσης) μα πρέπει να'σαι μπούφος αγαπητέ μπούφε. Οδηγέ εσύ κοίτα μπροστά, καλά πας, κατεύθυνση προς τα τσακίδια.

 Πφφ (ήχος, αυτό).. Προσπαθώ να το χωνέψω μα... Έτσι λειτουργούμε και καταλαβαίνω από που αντλούν τη χαζομάρα τους οι οδηγός κι ελεγκτής. Στο ότι μας  ενοχλούν τα αποτελέσματα κι όχι οι αιτίες τους. Γιατί τον χαζο-ελεγκτή δε τον χαλάει το γεγονός ότι το παιδί αναγκάζεται να μπει στο λεωφορείο και να μην έχει λεφτά για εισιτήριο να χτυπήσει, αλλά, τον χαλάει που δεν έχει εισιτήριο να χτυπήσει το παιδί.

Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

(M)i-Phone with NoHome


 Ένα κύμα. Μπά. Μιά θύελλα! Ένα κύμα ρε είναι καλοκαιράκι στην Ελλαδίτσα το πιό όμορφο μέρος του κόσμου. Ή έτσι ήθελα πάντοτε να πιστεύω. Ίσως κι εσύ πάντοτε έτσι να ήθελες να πιστεύεις. Ίσως για κάτι άλλο. Όλα αυτά είναι η φαντασία μου. Κάτι χειροπιαστό?

 Περάστε παρακαλώ, απο εδώ. Ο δρόμος των αγορών. Η μόδα. Ο Αδάμ, το φύλο που φόραγε ήταν Τζιόρτζιο Χαρμάνη, όχι ότι κι ότι! Τα φύλα που κάλυπταν την Εύα ήταν κι αυτά κάτι παρόμοιο. Τι νόμιζες? Ποιά νόμιζες ότι ήταν η Εύα, όποια κι όποια? Γελασμένε. Παρά την κρίση του οικουμενικού ή μήπως οικονομικού μας συστήματος συνεχίζουμε ακάθεκτοι το δρόμο της αγοράς και της κατανάλωσης, πέρα απ'το σημείο της κάλυψης των αναγκών μας.

 Στο σημείο της κάλυψης των παράλογων επιθυμιών μας, να σημειώσω πως -κανόνας, γράφε- "Δεν είναι πως όσο ψωνίζεις νιώθεις ζωντανός. Όσο ψωνίζεις ξεχνάς πως κάποια στιγμή θα πεθάνεις". Ωραία. Ναι, ναι. Για την κάλυψη επιθυμιών, και μάλιστα παράλογων, θα ξεχάσω ανάγκες θα αρνηθώ την ύπαρξη ορισμένων προβλημάτων και θα αγοράσω πιστεύοντας πως δε θα πεθάνω ποτέ.

 Ήδη οι άστεγοι και οι "νεόπτωχοι" (όπως έμαθα χαρακτηρίζονται από πολλούς) αυξάνονται. Θυμάμαι ανθρώπους στο σχολείο, το στρατό, τη σχολή να θέλουν απλά να μπουν στο πρόγραμμα. "Να πιάσω δουλειά, σπίτι, γυναίκα, γάμος, παιδιά." Όσο ρομαντικό κι αν είναι, αμφέβαλε και ερεύνησε το, λέω εγώ.. Δε γνώρισα πολύ κόσμο με μεγάλη οικονομική άνεση.

 Απευθύνομαι σε εσάς. Τους παραπάνω. Με τα "απλά όνειρα" σας, τα "μικρά σας θέλω", τις οδηγίες ενός προϊόντος που είδατε πως παλιότερα "δούλευε". Πάντοτε όσο πιό κοντά στη μόδα, ήταν ρούχα, μαλλιά, προϊόντα ή και ιδέα. Τώρα τελευταία που κυρίως είναι προϊόντα καταλάβατε τίποτα ή ακόμα κάποιος άλλος φταίει, σας κλέβει? Φτάσατε να βρίσετε τα παλιότερα "μικρά σας θέλω" με μεγάλες κατάρες?

 Περιμένω να σας δω στο δρόμο. Δε ξέρω σε τι κατάσταση θα'μαι ο ίδιος όταν αυτό συμβεί. Ξέρω πως θα σας αναγνωρίσω χωρίς να δω πρόσωπα. Απλά θα δω έναν άστεγο με βρώμικα ρούχα, αρμάνι ή γκούτσι να μιλάει στο i-phone.

Υ.Γ. : Υποθέτω η ελεημοσύνη που θα ζητάτε σας θα πάει προς την αγορά κάρτας κινητού?

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Περί ιδιοκτησίας, /απ'ότι θυμάμαι


 Δικό μου. Δικό σου. Δικό του. Και πάει λέγοντας.. Η ιδιοκτησία, κάπου ανήκει, όχι? Εξαρτάται τι θεωρεί κανείς ιδιοκτησία. Για να το κουβαλάει απλά, να το εκτιμά, να φοβάται μην παραβιαστεί, να μην καταστραφεί, να μην χαθεί ή εξαφανιστεί.

 Όχι υλικά. Το παρελθόν μου για παράδειγμα, η παιδική μου ηλικία. Θα μπορούσε κανείς εύκολα κοιτάζοντας τις φωτογραφίες μου να συμπεράνει πως "η παιδική ηλικία μου" μου ανήκει. Οι φωτογραφίες της μου ανήκουν, οι αναμνήσεις της είναι μοιρασμένες, κάποιες μου ανήκουν. Αλλά η εποχή εκείνη όχι. Δε μου ανήκει. Ίσως εγώ να άνηκα εκεί και πλέον να πληρώνω για να θυμηθώ, αλλά, όπως και να'χει. Εκείνη η εποχή δε μου ανήκει, ανήκει σε όσους τη μοιραστήκαμε, αν οφείλει να ανήκει κάπου! Που και πάλι δε συμφωνώ, απλά έγινε. Αυτό.

 Οι φωτογραφίες λοιπόν.. Περί ιδιοκτησίας, κομπόστα. Ανήκουν κάπου? Στον φωτογράφο, στον ιδιοκτήτη της μηχανής, στον ιδιοκτήτη του περιεχομένου της λήψης, σε όποιον τις αγοράσει για κάποιο λόγο (διαφήμιση πχ). Δεν έχω ευθέστατη απάντηση.

 Είναι κι η φωτογραφία το πως εξελίχθηκε, όπως κι εμείς κι η σχέση μας μαζί της κι η σχέση της φωτογραφίας (εκτυπωμένη/ περασμένη σε Υ.Η.) με εμάς. Έχουμε 3 περιπτώσεις. Αυθόρμητες, στημένες, τυχαίες. Ας πάρουμε μία αυθόρμητη για παράδειγμα, μία που οι φωτογραφιζόμενοι δεν έχουν αντιληφθεί τον φακό. Ό,τι και να κάνουν εκείνη τη στιγμή, η στιγμή αυτή απεικονίζεται. Η εκτυπωμένη φωτογραφία που θα απεικονίζει τη στιγμή εκείνη, ανήκει σε κάποιον? Αν απεικονίζει μία στιγμή, θα μπορούσε να ανήκει κάπου? Αν λες ναι, λέω όχι, κι αν συνεχίζεις λέω θα ανήκει στη στιγμή. Ίσως ο μόνος που να μην ήταν ο εαυτός του να'ταν ο φωτογράφος. Οι υπόλοιποι και το περιβάλλον γύρω τους όμως όχι. Υπήρχε δεν υπήρχε λήψη για εκείνους ήταν το ίδιο. Οι στημένες με ανθρώπους, ανήκουν σε όσους στήθηκαν και τον φωτογράφο, όσους μπήκαν στη διαδικασία της φωτογραφίας. Οι τυχαίες, οι τυχαίες..? Εδώ μπορώ να πω χωρίς να περιμένω απάντηση σε κανέναν, πουθενά δεν ανήκουν? Φυσικά και μπορώ, να προσπαθήσω.

 Ο σκοπός της κάθε φωτογραφίας είναι που βαραίνει την αξία του φιλμ της.
Δεν έχω κάτι εναντίων της φωτογραφίας, φυσικά, αλλά, έχω, φυσικά, με όσους εμπορεύονται (όχι κυριολεκτικά ούτε με τα φωτογραφεία έχω κάτι..) τις απεικονισμένες στιγμές τους και τις ξεπουλάνε. Αυτό έχω.

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Δημιουργία προβλήματος? Όχι. Μόνο δεδομένων


 Ό,τι λέει απο πάνω. Δεν έχουμε πρόβλημα, όχι. Μόνο δεδομένα. Κι αφού δεν αντιμετωπίζουμε πρόβλημα, ας δημιουργήσουμε 1. Μόνο 1 έκαστος! Άλυτο.

 Πρόβλημα. Αχ είπαμε δεν έχουμε, βρε. Μόνο δεδομένα. Κι αυτά πως προήλθαν? Όπως και το πρόβλημα, που είπαμε ΔΕΝ έχουμε, απ'τον άνθρωπο τον ίδιο, για τον άνθρωπο και τις ερμηνείες του. Δε το μπλέκω, αν μπερδεύεσαι είναι επειδή θες. Έχεις συνηθίσει να σχεδιάζεις εσύ το δρόμο σου ε? Πέρνα 5 λεπτά απ'τα σοκάκια του μυαλού μου, χάσου, δεν θα'χεις πρόβλημα. Είσαι το πρόβλημα.

 Δεδομένα. Είτε διαπιστωμένα είτε απλά δοσμένα. Είτε φανταστικά. Όλα για τον καθένα, μας, απ'τον καθένα, μας. Πρόβλημα του? Του κανένα μας, φυσικά. Κι αρχίσαν οι εξισώσεις, οι θεωρίες και τα πορίσματα, οι αποφυγές εφαρμογής. Ο άνθρωπος ξεκίνησε. Και δε σταματά. Σαν ένα άγραφο σενάριο, που δικαιούται να γράφει και καθώς ζει (αν θέλει) ο κάθε άνθρωπος δίνει την παράσταση με τα μαθηματικά της αντίληψης το.

 Ασκήσεις λυμένες, άλυτες, χαμένες, ξεχασμένες/ ξεχεσμένες. Ασκήσεις του καθενός, δεδομένα του καθένα. Ο καθένας διαμορφώνει τα δεδομένα του. Σαν άλυτη άσκηση, όπου για να φτάσει στο τέλος της πρέπει να ορίσεις το "Χ". Άλλη άσκηση έχει κι άλλη βλέπει ο καθένας, άλλη νομίζει πως λύνει και σε άλλη σφάλλει.

Λίγη σαλάτα παρακαλώ? Όπου αριθμοί, πρόβλημα, δεδομένα σωστά κι εσφαλμένα, αντί για αριθμούς κι ανθρώπους. Άνθρωποι και σχέσεις μεταξύ τους. Τα δεδομένα του ενός μπορεί να είναι τα λάθος του άλλου. Αντιλαμβάνεσαι τώρα το πρόβλημα? Μη μου φωνάζεις πως δεν υπάρχει πρόβλημα, αρνείσαι την ύπαρξη σου.

 Για να λύσεις θα θεωρήσεις δεδομένα, θα σφάλεις αλλού, ίσως κάνεις λάθος πράξεις κλπ.

Αυτά, μπας και με στραβό-κοιτάξεις και με ρωτήσεις αν έχω πρόβλημα.

Παύλος - vlospa kasbe