Φως

 Αυτή η λάμψη. Από μακριά κι από κοντά, καθαρά μα και θολά. Ξεχωρίζει. Με ίσως τον πιό απλό τρόπο. Ή φυσικό. Καλύτερα φυσικό. Με τον πιό φυσικό τρόπο λοιπόν. Φυσικό κι επόμενο? Φυσικό κι αλίμονο αν δεν υπάρξει επόμενο! Πριν περάσω στο μέρος που περιγράφω τι εννοώ φως, ας θυμίσω πως και πόσο μαύροι και σκοτεινοί είναι οι καιροί μας. Τους καιρούς μας εμείς τους φτιάχνουμε. Εμάς, εμείς μας φτιάχνουμε όπως και τη διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και πως ονειρευόμαστε ο καθείς την πορεία της ζωής του στο μέλλον. Άρα εμείς είμαστε λίγο σκοτεινοί.

 "Δεν είναι και τόσο εύκολο να γράψεις ένα χαρούμενο ραπ κομμάτι" ήταν η φράση πάνω σε μία κουβέντα που κάναμε με τον φίλο μου τον Κωστή ακούγοντας χιπ χοπ μουσική. Έξυπνος και φιλότιμος άνθρωπος ο φίλος μου. Μεταξύ άλλων. Αυτή του η διαπίστωση πέρα του ότι με βρήκε σύμφωνο, καθώς ελάχιστα χαρωπά κομμάτια ήρθαν στο νου μου, με έσπρωξε λίγο παραπέρα απ'τη μουσική. Η μουσική σαν τέχνη υποτίθεται πως εξωτερικεύει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του συνθέτη/ στιχουργού. Χωρίς να πιστεύω πως όσοι "εξωτερικεύουν αυτές τους τις σκέψεις" το κάνουν επιτυχημένα (είτε για τους δέκτες, είτε σαν πομπούς) αναρωτήθηκα κατά πόσο, "γενικά", οι άνθρωποι εκφράζουμε "τις σκέψεις μας αυτές" και κατά πόσο είναι και ... αισιόδοξες.

 Αν ήδη αισθάνεσαι πως θα απογοητευτείς παραπάνω, μπράβο. Γιατί θα απογοητευτείς, απλά ίσως όχι από ό,τι ακόμα διαβάσεις. Σε αυτούς λοιπόν τους σκοτεινούς καιρούς μας, εμάς των σκοτεινών ανθρώπων, ερωταπαντώ "Πως ξεχωρίσαμε το φως απ'το σκοτάδι"? Για αρχή σίγουρα υπήρχε σκοτάδι. Κι η μεγάλη αλλαγή υπήρξε το σημείο που εμφανίστηκε η πρώτη αχτίδα φωτός. Ύστερα θα ακολούθησαν κι άλλα, ή/ κι αλλού. Κάπως έτσι θέλω να παρομοιάσω την αισιοδοξία/ φως με την απαισιοδοξία/ σκοτάδι. Στη Ζωή και την έκφραση της.

 Έστω πως δεν έχεις περιπλανηθεί στο σκοτάδι ψάχνοντας "φως". Έχεις όμως περιπλανηθεί στο σκοτάδι! Αρκετά πιθανό. Έχεις δει φως? Θυμάσαι πως είναι όταν βλέπεις φως? Θυμάσαι το φως? Αυτή τη λάμψη. Σα βυθισμένος, ξεχασμένος στο άδυτο σκοτάδι του ωκεανού, ξαφνικά, μιά αχτίδα φωτός, ένα απότομο άρπαγμα κι ένα παθιασμένο φιλί της ζωής, να σε γεμίζει οξυγόνο, ανοίγει το μάτι, βλέπεις και πάλι, τόσο φως (!!!), θυμάσαι, οι λάμψεις! Αυτό.

 Ακόμα κι αν δε βλέπεις ένα αστέρι, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει και πως δε φέγγει. Ακόμα κι αν ψάχνεις για φως, κοίτα μήπως δε δεις αν είσαι κι ο ίδιος φως για κάποιον άλλο συνάνθρωπο μας. "Μέχρι να γίνω φως..." όπως λέει κι ο JK-1 (phase3)

Παύλος - vlospa kasbe