Εδώ είμαστε. Τόσα χρόνια μετά. Πόσα χρόνια πιά.. Και.. Και? Ή μάλλον επίσης και "Ε, και?". Ερωτήσεις.. Ακόμα δε ξέρουμε? Ποτέ μας δε μάθαμε? Έτσι λειτουργούμε? Ή κάποτε κάτι πάθαμε? Από απαντήσεις πως πάμε? Πάμε παρακάτω.
Όχι ότι εδώ θα δοθεί απάντηση, ή πόσο μάλλον από μένα, μα έστω. Πές το. Τι θες να πεις? Βρήκες λόγο γιατί ζεις? Όχι, απλά για να ξυπνήσεις κι αύριο, γι'αυτό θα πέσεις να κοιμηθείς. Η ζωή έχει γλύκες. Κι έστω κι η μικρούλα γλύκα για έναν σε μία εποχή ανισότητας σημαίνει πίκρα για κάποιον άλλο. Μα, αν η πρώτη γεύση ήταν γλυκιά, γιατί να δοκιμάσεις εσκεμμένα την πίκρα? Ποιός θα το έκανε αυτό, σεφ? Τι είναι ναρκωτικό? Αχ, πάλι καλά, νόμιζα είναι χαρακτηριστικό μας. Άρα συνεχίζουμε το πιόμα μες τη γλύκα μέχρι να γίνουμε... πιόμα κι εμείς. Ω μα φυσικά, ίσως όχι τα μούτρα μας μα οι συνήθειες μας, ναι. Γλύκα κι αναζήτηση, νέας, καλύτερης, περισσότερης γλύκας. Αυτό αντίστοιχα όμως δε σημαίνει αποφυγή πίκρας?
Μα όπως μικροί που κρίναμε με βάση μία αίσθηση μόνο, συνήθως την όραση, όσων αφορά πράγματα που μας λέγανε να κάνουμε, να φάμε, να πιούμε, να δούμε.. Έτσι ακριβώς, συνεχίσαμε μεγάλοι, βέβαιοι πως πρόκειται για καλό και μόνο, να δοκιμάζουμε. Γλύκες κατά κύριο λόγο. Ό,τι μπορούσε να αποφέρει πίκρα, μακριά. Ακόμα και σκέψεις, όχι μόνο θεάματα ή λέξεις και πράξεις. Ακούσαμε τους μεγαλύτερους, δοκιμάζουμε και πλέον ξέρουμε και γιατί το κάνουμε αυτό, μα διαλέγουμε με τον ίδιο παιδιάστικο τρόπο τις δοκιμές μας..
Η ζωή είναι γλυκόπικρη. Για να γνωρίσεις την γλύκα οφείλεις να δοκιμάσεις και την πίκρα. Έτσι εκτιμά κανείς. Κι η ζωή έχει πολλές σελίδες. Ίσως σε κάποιες να μη βρίσκεις νόημα, ίσως σε κάποιες να μην υπάρχει καν, αν περιμένεις νόημα από μένα, χάθηκες, οπότε... Γίνε το νόημα.
Παύλος - vlospa kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου