Λίγο κλάμα. Ήρθε η ώρα και γι'αυτό. Αν θες χαρτομάντιλο ζήτα. Εγώ που λες. Τι έχω να πω για μένα, το ποιός είμαι.. 2 πράματα, Παύλος, άνθρωπος. Αυτά. Και όσα, για μένα, αυτονόητα, περικλείουν αυτές οι 2 λέξεις σα χαρακτηριστικά δικά μου μα και κάθε συνανθρώπου. Επειδή για τον καθένα είμαι ό,τι βλέπει και θέλει να δει, τον συγχωρώ, όπως τον κάθε άλλο γιατί έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω, τι να κάνω, δεν έχουν όλοι καλό γούστο. Στεναχωριέμαι γι'αυτό/ούς όμως..
Και τι κάνω για αυτό?? Στεναχωριέμαι και κλαίω? Οργίζομαι και ακουμπάω την οργή μου όπου φτάνει το χέρι μου? Κάνω ό,τι νομίζω πως είναι απαραίτητο για να το διορθώσω? είναι ένα στοίχημα/ ρίσκο που ο καθένας μας παίρνει αλλιώς. Ναι στεναχωριέμαι, κι οργίζομαι και λιγουλάκι, γαμώτο(!),..., αλλά, δε κλαίω, δεν ακουμπάω την οργή μου όπου φτάνω. Απλά προσπαθώ, κι αν είμαι λάθος, θα το μάθω κι αυτό μα μέχρι τότε τι άλλο να κάνω απ'το να προσπαθώ? Ερώτημα ρητορικό. Μη μου απαντήσει κανείς, ξέρω κι εγώ.
Σε αυτή την τραμπάλα κλάματος κι οργής, δε ξέρω αν ισορροπώ. Ξέρω ότι όσο υπάρχει η τραμπάλα εκτός παιδικής χαράς και με άτομα πάνω σε κάθε πλευρά οι αποστάσεις θα συνεχίζουν θα θέλουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν. Αλλά θα μου πεις ποιός είμαι εγώ... Όπως και να'χει, ανέφερα παραπάνω και θα αναφέρω και παρακάτω.
Παύλος - vlospa kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου