Στάζω μελάνι μαύρο αυτή τη στιγμή. Τα κατάφερε ακόμα κι εκείνος. Ο ένας. Μιλάω πολύ κάποιες φάσεις, κι ακόμα μικρότερος, αυτές οι φάσεις ήταν συνεχόμενες. Έχω μιλήσει, γνωρίσει, συναναστραφεί με πολλούς ανθρώπους. 2 έχω χαρακτηρίσει "κακούς".
Ποιόν χαρακτηρίζω κακό.
Κακό, χαρακτηρίζω έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο πως θα κάνει δυσκολότερη τη ζωή άλλων συνανθρώπων του. Θεωρώ κακό, έναν άνθρωπο ποτισμένο με μίσος. Αυτό το κενό, μη κατανοητό, συναίσθημα ότι "γέμισε" ζωή, κάνοντας "την κακία του". Πόσο άδειο... Τόσο άδειος... Το γεγονός πως αναπνέει και περπατά τον γέμισε οξυγόνο, υπεροξυγόνωση, πήραν τα μυαλά του αέρα, κι ήταν λίγα, τα πήρε ο άνεμος και τα έστειλε μακριά. Όχι πως από κοντά μπορούσε κάποιος να τα διακρίνει, μα πλέον μιλάμε για πλήρη απουσία. Μία καρδιά που δε χτυπά, μα την ώρα μέχρι το θάνατο της μετρά. Τα λέω λάθος? Μα δεν είχες ούτε ένα πάθος, γνώρισμα, άνθρωπο, συνήθεια..
Ναι ο ένας κακός είναι νεκρός.
Μα είναι αργά, έχει γίνει η δουλειά. Του. Η δουλειά του, έγινε. Και σαν περήφανος υπάλληλος του μίσους, ύστερα σχόλασε κι ο ίδιος. Δεν είχε βλέπεις πιά νόημα η ζωή.. Ποιόν να μισήσω τώρα? "Ποιόν να μισήσω τώρα?" Με βάσει αυτή την απλή πρόταση, δε μπορεί κανείς να συμπεράνει πως "μισεί, μα όχι συνέχεια"? Ναι, ε? Θαυμάσια. Όχι λοιπόν. Το γεγονός πως δεν είναι πιά εδώ τα λέει όλα. Όταν μισείς τον εαυτό σου, θα μισήσεις οτιδήποτε άλλο βρεις μπροστά στην εμβέλεια του χεριού σου, να ακουμπήσεις το μίσος σου, για να ξεχάσεις την προέλευση του, μα και τον στόχο του, του ίδιου του μίσους. Εσένα δηλαδή! Εσύ το γέννησες, εσύ το ανέθρεψες, εσύ το έστρεψες αλλού. Κι όταν πιά δεν υπήρχε "αλλού", άλλος, για να το στρέψεις, όταν οι γύρω αδειάσανε, μείνανε οι καθρέφτες. Κι αυτή η εικόνα σου'ναι γνώριμη, κι εσένα και του μίσους σου. Είναι η εικόνα που δε θες να μάθεις να ζεις με αυτή και να προσπαθείς να την καλυτερεύεις. Είναι η εικόνα σου. Και την αντέχεις και πολύ.
Με αγάπη
Παύλος - vlospa kasbe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου