Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Δεν έχω τίτλο


 Στάζω μελάνι μαύρο αυτή τη στιγμή. Τα κατάφερε ακόμα κι εκείνος. Ο ένας. Μιλάω πολύ κάποιες φάσεις, κι ακόμα μικρότερος, αυτές οι φάσεις ήταν συνεχόμενες. Έχω μιλήσει, γνωρίσει, συναναστραφεί με πολλούς ανθρώπους. 2 έχω χαρακτηρίσει "κακούς".

Ποιόν χαρακτηρίζω κακό.

 Κακό, χαρακτηρίζω έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο πως θα κάνει δυσκολότερη τη ζωή άλλων συνανθρώπων του. Θεωρώ κακό, έναν άνθρωπο ποτισμένο με μίσος. Αυτό το κενό, μη κατανοητό, συναίσθημα ότι "γέμισε" ζωή, κάνοντας "την κακία του". Πόσο άδειο... Τόσο άδειος... Το γεγονός πως αναπνέει και περπατά τον γέμισε οξυγόνο, υπεροξυγόνωση, πήραν τα μυαλά του αέρα, κι ήταν λίγα, τα πήρε ο άνεμος και τα έστειλε μακριά. Όχι πως από κοντά μπορούσε κάποιος να τα διακρίνει, μα πλέον μιλάμε για πλήρη απουσία. Μία καρδιά που δε χτυπά, μα την ώρα μέχρι το θάνατο της μετρά. Τα λέω λάθος? Μα δεν είχες ούτε ένα πάθος, γνώρισμα, άνθρωπο, συνήθεια..

Ναι ο ένας κακός είναι νεκρός.

 Μα είναι αργά, έχει γίνει η δουλειά. Του. Η δουλειά του, έγινε. Και σαν περήφανος υπάλληλος του μίσους, ύστερα σχόλασε κι ο ίδιος. Δεν είχε βλέπεις πιά νόημα η ζωή.. Ποιόν να μισήσω τώρα? "Ποιόν να μισήσω τώρα?" Με βάσει αυτή την απλή πρόταση, δε μπορεί κανείς να συμπεράνει πως "μισεί, μα όχι συνέχεια"? Ναι, ε? Θαυμάσια. Όχι λοιπόν. Το γεγονός πως δεν είναι πιά εδώ τα λέει όλα. Όταν μισείς τον εαυτό σου, θα μισήσεις οτιδήποτε άλλο βρεις μπροστά στην εμβέλεια του χεριού σου, να ακουμπήσεις το μίσος σου, για να ξεχάσεις την προέλευση του, μα και τον στόχο του, του ίδιου του μίσους. Εσένα δηλαδή! Εσύ το γέννησες, εσύ το ανέθρεψες, εσύ το έστρεψες αλλού. Κι όταν πιά δεν υπήρχε "αλλού", άλλος, για να το στρέψεις, όταν οι γύρω αδειάσανε, μείνανε οι καθρέφτες. Κι αυτή η εικόνα σου'ναι γνώριμη, κι εσένα και του μίσους σου. Είναι η εικόνα που δε θες να μάθεις να ζεις με αυτή και να προσπαθείς να την καλυτερεύεις. Είναι η εικόνα σου. Και την αντέχεις και πολύ.

Με αγάπη

Παύλος - vlospa kasbe

Το δίκαιο του δίκαιου (ο δίκαιος?)


 Θα ήταν άδικο να ξεκινήσεις να αναρωτιέσαι για το δίκαιο χωρίς να συμπεριλάβεις στις σκέψεις σου αυτές το άδικο. Αν το ένα είναι το αντίθετο του άλλου, ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε το ένα, απ'το αντίθετο του.

 Για αρχή. Τι είναι δίκαιο? Μάλλον τι θεωρούμε δίκαιο. Ανάλογα, δυστυχώς, τον τόπο και τρόπο γέννησης κι μετέπειτα πορείας (βιώματα - εμπειρίες), ανάλογα το πολιτικό/ οικονομικό/ θρησκευτικό καθεστώς, ποικίλουν κι οι απόψεις του καθενός μας για το τι είναι δίκαιο. Του καθενός. Άρα δε μιλάμε για ένα καλούπι, μα για ξεχωριστούς αν και πάνω-κάτω τους ίδιους, παράγοντες όσων αφορά τη διαμόρφωση του "Δίκαιου/ Άδικου" στο λεξιλόγιο του μυαλού μας, στην "ηθική" μας. Ή μήπως όχι, εσύ το ξές εξ'αρχής? Και γιατί δε μιλάς βρε??

 Έπειτα όμως, πόσα γεγονότα από τα όσα εκτυλίσσονται στον πλανήτη μας μπορεί να ξέρει ο ένας, για αρχή, άνθρωπος? Είναι σχετικά απίθανο να μπορεί με βεβαιότητα, ένας, να απαντήσει, "όλα"! Άρα άλλος ένας παράγοντας είναι και το τι μαθαίνει. Ένα είναι σίγουρο, οι απαντήσεις αν βρίσκονται κάπου, είναι στο παρελθόν. Κάτι "Δίκαιο/ Άδικο" πότε ξεκινάει, βασικά, τι το έκανε να ξεκινήσει? Αυτό λοιπόν.

 Αν δε σου φαίνομαι δίκαιος, κοίτα μία γύρω σου. Μες την αδικία, ζητάς το δίκιο σου? Σαν να μου λες, πως ξέρεις ότι δε το έχεις, μα μου ζητάς να σου το δώσω. Και ποιός σου είπε πως εγώ το έχω? Δίκαιο, άδικο? Εξαρτάται πως το όρισες, εξαρτάται πως με γνώρισες.

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

ΕΓΩ


 Λίγο κλάμα. Ήρθε η ώρα και γι'αυτό. Αν θες χαρτομάντιλο ζήτα. Εγώ που λες. Τι έχω να πω για μένα, το ποιός είμαι.. 2 πράματα, Παύλος, άνθρωπος. Αυτά. Και όσα, για μένα, αυτονόητα, περικλείουν αυτές οι 2 λέξεις σα χαρακτηριστικά δικά μου μα και κάθε συνανθρώπου. Επειδή για τον καθένα είμαι ό,τι βλέπει και θέλει να δει, τον συγχωρώ, όπως τον κάθε άλλο γιατί έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω, τι να κάνω, δεν έχουν όλοι καλό γούστο. Στεναχωριέμαι γι'αυτό/ούς όμως..

 Και τι κάνω για αυτό?? Στεναχωριέμαι και κλαίω? Οργίζομαι και ακουμπάω την οργή μου όπου φτάνει το χέρι μου? Κάνω ό,τι νομίζω πως είναι απαραίτητο για να το διορθώσω? είναι ένα στοίχημα/ ρίσκο που ο καθένας μας παίρνει αλλιώς. Ναι στεναχωριέμαι, κι οργίζομαι και λιγουλάκι, γαμώτο(!),..., αλλά, δε κλαίω, δεν ακουμπάω την οργή μου όπου φτάνω. Απλά προσπαθώ, κι αν είμαι λάθος, θα το μάθω κι αυτό μα μέχρι τότε τι άλλο να κάνω απ'το να προσπαθώ? Ερώτημα ρητορικό. Μη μου απαντήσει κανείς, ξέρω κι εγώ.

 Σε αυτή την τραμπάλα κλάματος κι οργής, δε ξέρω αν ισορροπώ. Ξέρω ότι όσο υπάρχει η τραμπάλα εκτός παιδικής χαράς και με άτομα πάνω σε κάθε πλευρά οι αποστάσεις θα συνεχίζουν θα θέλουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν. Αλλά θα μου πεις ποιός είμαι εγώ... Όπως και να'χει, ανέφερα παραπάνω και θα αναφέρω και παρακάτω.

Παύλος - vlospa kasbe

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Και τι κάνουμε (γι'αυτό)?


 Εδώ είμαστε. Τόσα χρόνια μετά. Πόσα χρόνια πιά.. Και.. Και? Ή μάλλον επίσης και "Ε, και?". Ερωτήσεις.. Ακόμα δε ξέρουμε? Ποτέ μας δε μάθαμε? Έτσι λειτουργούμε? Ή κάποτε κάτι πάθαμε? Από απαντήσεις πως πάμε? Πάμε παρακάτω.

 Όχι ότι εδώ θα δοθεί απάντηση, ή πόσο μάλλον από μένα, μα έστω. Πές το. Τι θες να πεις? Βρήκες λόγο γιατί ζεις? Όχι, απλά για να ξυπνήσεις κι αύριο, γι'αυτό θα πέσεις να κοιμηθείς. Η ζωή έχει γλύκες. Κι έστω κι η μικρούλα γλύκα για έναν σε μία εποχή ανισότητας σημαίνει πίκρα για κάποιον άλλο. Μα, αν η πρώτη γεύση ήταν γλυκιά, γιατί να δοκιμάσεις εσκεμμένα την πίκρα? Ποιός θα το έκανε αυτό, σεφ? Τι είναι ναρκωτικό? Αχ, πάλι καλά, νόμιζα είναι χαρακτηριστικό μας. Άρα συνεχίζουμε το πιόμα μες τη γλύκα μέχρι να γίνουμε... πιόμα κι εμείς. Ω μα φυσικά, ίσως όχι τα μούτρα μας μα οι συνήθειες μας, ναι. Γλύκα κι αναζήτηση, νέας, καλύτερης, περισσότερης γλύκας. Αυτό αντίστοιχα όμως δε σημαίνει αποφυγή πίκρας?

 Μα όπως μικροί που κρίναμε με βάση μία αίσθηση μόνο, συνήθως την όραση, όσων αφορά πράγματα που μας λέγανε να κάνουμε, να φάμε, να πιούμε, να δούμε.. Έτσι ακριβώς, συνεχίσαμε μεγάλοι, βέβαιοι πως πρόκειται για καλό και μόνο, να δοκιμάζουμε. Γλύκες κατά κύριο λόγο. Ό,τι μπορούσε να αποφέρει πίκρα, μακριά. Ακόμα και σκέψεις, όχι μόνο θεάματα ή λέξεις και πράξεις. Ακούσαμε τους μεγαλύτερους, δοκιμάζουμε και πλέον ξέρουμε και γιατί το κάνουμε αυτό, μα διαλέγουμε με τον ίδιο παιδιάστικο τρόπο τις δοκιμές μας..

 Η ζωή είναι γλυκόπικρη. Για να γνωρίσεις την γλύκα οφείλεις να δοκιμάσεις και την πίκρα. Έτσι εκτιμά κανείς. Κι η ζωή έχει πολλές σελίδες. Ίσως σε κάποιες να μη βρίσκεις νόημα, ίσως σε κάποιες να μην υπάρχει καν, αν περιμένεις νόημα από μένα, χάθηκες, οπότε... Γίνε το νόημα.

Παύλος - vlospa kasbe

Η ιστορία του Βαγγέλη


 Τον Βαγγέλη δε τον γνωρίζω προσωπικά, γνώρισα έργα του και λόγια του. Ο Βαγγέλης είναι σαν όλους μας, ένας άνθρωπος. Ο Βαγγέλης δεν είναι σαν όλους εμάς τους ανθρώπους.

 Δε ξέρω ηλικία, δε ρώτησα για χαρακτηριστικά. Ξέρω μονάχα πως πλέον είναι άστεγος, με μιά κορούλα, γυρνάει από περιοχή σε περιοχή καθημερινά κι ό,τι φτιάχνει το πουλάει για να καταφέρει να βρει λίγο φαγητό, για την κόρη του. Ξέρω ότι το "Χαμόγελο του παιδιού" έγινε δάκρυ αυτού του πατέρα, καθώς θέλει να πάρει το παιδί του. Φαντάζει αντιφατικό. Μία ΜΚΟ που στεγάζει περιθάλπτει παιδιά να θέλει να πάρει το οξυγόνο του ανθρώπου αυτού. "Αν δεν υπήρχε η μικρή θα'χα φουντάρει." Ό,τι και να του δώσεις ΡΕ χαμόγελο, αυτή την αγάπη, (αγάπη ρε! Αγάπη.) αυτή την αγάπη που λες, δε θα καταφέρεις να την καλύψεις ούτε στο ελάχιστο, ούτε σαν υποκατάστατο. Ο Βαγγέλης ζει για το παιδί του! Ζει περήφανα, σεμνά, λιγομίλητα και ταπεινά. Γι'αυτό χαμόγελο, βγάλτη μασέλα και φτιάχτα δόντια σου, κι άσε τον Βάγγο με το παιδί του, ή βοήθα ΚΑΙ αυτόν! Όχι Παύλο, λες πολλά, σταμάτα. Ε μα με την κουφάλα, με πόνεσε πολύ.

 Και πόσοι Βαγγέληδες υπάρχουν και δε το ξέρουμε? Πόσους Βαγγέληδες προσπερνάμε? Τι ιστορίες έχουν κι εκείνοι να μας πουν... Ο μόνος λόγος που σιγκινούμαστε από το άκουσμα τέτοιων βιωμάτων, είναι επειδή ΔΕΝ μας είναι καθημερινότητα. Προσωπικά? Τι να πούμε? Ίσως το ότι πέρα απ'τη σκέψη που έκανα στο σπιτάκι μου, κάθισα κι έγραψα αυτό το κείμενο στο λαπτοπ και το ανέβασα στο διαδίκτυο. Αν δε σου φτάνει είσαι λαίμαργος. Εμένα μου αρκεί.

 Είμαστε πίσω. Προτόγονοι, στην ποικιλία των βιωμάτων μας. Το γεγονός της έκπληξης μας στο άκουσμα παρόμοιων βιωμάτων το αποδεικνύει. Πάλι δε σου φτάνει αυτό? Τότε ευελπιστώ να σου φτάνει το γεγονός, πως ακόμα και μετά από τέτοια λόγια τέτοιες γνωριμίες εμπειρίες, τα ίδια μαύρα χάλια είμαστε και κοιτάμε να'μαστε καλά, να γινόμαστε χάλια. Ναι στεναχωριόμαστε, γάμησε τα σου λέω, αλλά πάω σπίτι τώρα γιατί (το έχω και) πεινάω, νυστάζω, θέλω να κάνω μπάνιο. Όπως κάθε άνθρωπος ε? Όπως ο Βαγγέλης? Ωχ, μου ξέφυγε.

 Μέχρι να απαρνηθούμε τα υλικά αγαθά μας τη βολή μας την ασφάλεια για το σπίτι, τη διατροφή, τον ύπνο και το αύριο δε θα μπορούμε να κάνουμε το κάθε πρόβλημα του κάθε Βαγγέλη δικό μας. Δεν είναι ότι δε μπορούμε να τον βάλουμε σπίτι μας, ή να αφήσουμε το σπίτι μας και να ζήσουμε, ή έστω να δοκιμάσουμε να ζήσουμε όπως εκείνος, μαζί του, στους δρόμους. Είναι ότι δε θέλουμε. Ούτε καν να το σκεφτόμαστε. Όλους μας χαλάει αυτή της σκουπιδίλας η γεύση, μετά από αυτή τη βρώμικη τη σκέψη...

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Επαγγελματικές εργασίες επί πληρωμή


  Κόπος και τρόπος. Άλλος ιδρώνει άλλος όχι. Για τους λόγους του(ς). Αλλά εφόσον ο τρόπος επηρεάζει τον κόπο, κι εγώ ορίζω τον τρόπο, μήπως ορίζω και τον κόπο? Δηλαδή πως χαρακτηρίζω αυτό που κάνω με κάποιο Χ/ Ψ τρόπο. Αν το φχαριστιέμαι, αν πιστεύω σε αυτό ή/ και σε μένα, ίσως να μη νιώθω κόπο. Άρα και μάλλον δε θα το βλέπω σαν εργασία, ή δε θα θέλω να το βλέπω σαν εργασία. Ναι, δυστυχώς η λέξη εργασία για μένα είναι συνδεδεμένη και με αμοιβή υλική, άχρηστη, χρήμα κοινώς, αλλά και με έργο που δεν μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητο ή χρήσιμο. Ναι, θέλω να μειώσω επαγγέλματα πλαγίως.

 Έχω σπουδάσει κι έχω κάνει μερικές "γραφιστικές δουλειές". Επαγγελματίας στα μάτια σου? Συγνώμη, δε κοιτούσα, αρμένιζα το γιαλό. Επαγγελματίας, ένας που εκτελεί ικανοποιητικά το επάγγελμα του, λέω εγώ. Μα είναι έτσι? Επαγγελματίας νιώθεις ή σε βαφτίζουν, επάγγελμα, δηλαδή το κάνεις γιατί είσαι καλός, χρειάζεται, θες, αμείβει, αλλά μπορεί ούτε να το αισθάνεσαι, ούτε να το θες, ούτε να είσαι καλός, ούτε να χρειάζεται να το κάνεις όμως. Άρα κι η λέξη επάγγελμα, σα τη λέξη εργασία, έχουν την ίδια κατάληξη. Τον Καιάδα του νού μου.

 Αντίο λοιπόν, κι από άλλους συνανθρώπους μου διαφόρων "επαγγελμάτων". Δε κολλάω στη λέξη, εσύ κολλάς πως κολλάω στη λέξη, τώρα σε πιάνω απ'το χεράκι και πάμε λίγο πιο μπροστά με τα μάτια ανοιχτά. Κολλάω στην πρακτική έννοια που έχουμε αποδεχτεί κι έχουμε δώσει στη λέξη. Στη χρηστική της αξία! gg?

 Ποιά λεφτά, ποιά εργασία, ποιός επαγγελματίας? Τι απ'όλα αυτά χρειαζόμαστε έτσι όπως είναι? Κι εντάξει τα γαϊδούρια εμείς, μεγαλώσαμε με αυτό το σκεπτικό πλασαρισμένο, το φάγαμε αμάσητο, είναι λοιπόν αναγκαίο να το πάθουν κι οι επόμενοι?

 Αμοιβή, είναι αυτό που δε ζητάς, αυτό που έρχεται όταν έναν συνάνθρωπο σου βοηθάς, η χαρά που παίρνεις όταν κατάματα τον κοιτάς.

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

fool moon


Μαγεία! Είχα την τύχη...


 Μαγεία. Όχι μαύρη και μαλακίες. Μαγεία όπως αγνή φαντασία. Χρυσόσκονη κι αστερόσκονη, νεράϊδες, μονόκεροι, ξωτικά, παππούληδες να φτιάχνουν φίλτρα και βεγγαλικά κι ουράνια τόξα απ'τα χρώματα αυτών. Ποιός μικρός δε θα ήθελε να πιεί αυτό το μαγικό φίλτρο?

 Κάθε παιδί έχει αυτό το δικαίωμα. Κάθε παιδί οφείλει να θυμηθεί πότε ξέχασε εάν ήπιε απ'το φίλτρο! Κι εμείς ήπιαμε. Αυτή τη μαγεία εγώ τη δοκίμασα μικρός. Αυτά τα παιδιάστικα όνειρα, που κρατούσα αληθινά, κι εγώ, αρνούμενος να μεγαλώσω, να τα ξεχάσω ή να τα αλλοιώσω. Κάποια στιγμή ξεχάσαμε τη γεύση της. Εγώ τουλάχιστον.. Ίσως έτσι απότομα, λες και μας άνοιξαν την πόρτα, μας κλότσησαν μέσα/ έξω (?) και μας είπαν "Ζήσε!". Ίσως κι όχι, σίγουρα όχι για όλους, κάποιοι παρέμειναν.

 Ταξιδιώτες της φαντασίας, αφού τη γυρίζουν σε όλα τα μήκη και πλάτη, αυτά τα πελάγη, της φαντασίας. Παιδιά που ξέρουν πως κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν, μα καταστρώνουν τα σχέδια τους μέχρι τότε σα να μη μεγαλώσουν ούτε και τότε. Μα αυτό τους το ταξίδι επηρεάζει και το δικό μας. Η θάλασσα είναι σκληρή κι επικίνδυνη, γεμάτη κινδύνους και καταιγίδες αν δεν είσαι προσεκτικός. Εκεί οι ταξιδιώτες αυτοί, λειτουργούν για εμάς σαν φάρος. Είτε για να βρεις την ηρεμία σου/ γαλήνη, είτε για να σου θυμίσουν να σηκώσεις το μουσκεμένο σου κεφάλι και να δεις το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Και να συνεχίσεις το ταξίδι σου...

 Οι πιό θαλασσόλυκοι, δε ζουν και ταξιδεύουν, ταξιδεύουν ζώντας, στη θάλασσα αυτή. Εμείς κάνουμε τις επισκέψεις μας. Κι έκανα κι εγώ μία και στάθηκα τυχερός, καθώς μου δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσω βάζοντας έστω ένα τόσο δα λιθαράκι σε αυτόν το φάρο που θα οδηγεί νέους ταξιδιώτες της φαντασίας.

Παύλος - vlospa kasbe

Για όλα τα αστέρια που μου έδειξες παντου


  Μπορώ πολλά πράγματα να κάνω. Μεταξύ αυτών είναι και το ότι μπορώ και να κοιτάζω τα αστέρια. Στολίζουν τον νυχτωμένο ουρανό με τα φωτάκια τους. Μπορώ να τα χαζεύω ώρες ή και να τα κοιτάζω για λίγο μόνο. Μπορώ, και το κάνω, παρομοιάζω τη θέα των αστεριών με τη θέα της Ζωής. Την ζωή των ανθρώπων. Όπως μικρός έβλεπες σχήματα στα αστέρια που κοίταζες, όπως αργότερα μπορούσες να ερμηνεύεις κινήσεις ανθρώπων που τύχαινε ή κι όχι μόνο, να παρακολουθήσεις.

 Όπως στους ανθρώπους παρακολουθώ (λέω παρακολουθώ γιατί θέλω να επικεντρωθώ στην όραση, τη θέα, την εικόνα) αυτούς που με ενδιαφέρουν κι αυτούς που δεν με ενδιαφέρουν, δε ξέρω ή και δε θέλω να μάθω, όχι. Έτσι και με τα αστέρια. Παρακολουθώ αυτά τα οποία θέλω (από αυτά που μου δίνεται η δυνατότητα να δω). Ακόμα κι αν ήθελα να τα παρατηρήσω όλα, θα αδυνατούσα να το κάνω.

 Μέσα στα αστέρια που παρακολουθώ για ένα διάστημα, τουλάχιστον ένα θα πέσει κι ίσως γεννηθεί κι ένα νέο. Σίγουρα πέφτουν κι αλλού αστέρια και γεννιούνται και νέα, μα, απλά δε θα τα βλέπω. Όπως και με τους ανθρώπους που "παρακολουθώ" στη ζωή μου και κάποιοι φεύγουν, κι έρχονται νέοι, άλλοι.

 Είδα ένα αστέρι να πέφτει, ζω ένα θάνατο. Κοιτάζω τον νυχτωμένο ουρανό, μήπως δω ένα αστέρι να γεννιέται, ψάχνω Ζωή.

Παύλος - vlospa kasbe

για όλα τα αστέρια που μου έδειξες παντού
για όσα έχω ακόμα μα δω, για σένα παππού.

(αφιερωμένο στον παππού μου)

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Μέδουσες - Πέτρινοι και ρεί (καιροί)


 Σταυροφορίες. Του καθενός.. Ιδεολογικές...
-Γιατί πάλι σταυροφορίες του καθενός ρε'συ Παύλο όμως?
-Ίσως, γιατί τώρα θα επικεντρωθούμε στον κύριο εκφραστή της εκάστοτε σταυροφορίας και στα χαρακτηριστικά του.

Μέδουσα.


Ναι μέδουσα, αφού μετά τη λογοδιάρροια μέρος του ακροατηρίου είτε παραμένει άναυδο λόγω της οσμής, είτε "πετρωμένο" ώντας γυμνό ιδεολογικά αντιμέτωπο με την άρτια ιδεολογικά/πολιτικά εκπαιδευμένη και πληροφορημένη (όχι μορφωμένη) μέδουσα. Τον κύριο εκφραστή της κάθε ιδεολογίας, σταυροφορίας, έχει μάθει απ' έξω τους κανόνες, τις θέσεις και ΔΕΝ κάνουμε ποτέ, ΠΟΤΕ! Με πανοπλία σιγουριά, ενισχυμένη επίστρωση αυτοπεποίθησης, όπλα λόγια που δε σκοτώνουν, μα γιατρεύουν ή ξυπνούν (εξυγιαίνουν) το στόχο τους και την ασπίδα του απόλυτου αλάνθαστου, μπορεί με ένα βλέμμα/ μιά κουβέντα να πετρώσει/ μαγέψει (χειραγωγήσει- για λογαριασμό άλλου κιόλας, όχι απαραίτητα της μέδουσας, κι αυτή τσιράκι είναι) να ταξιδέψει τον θεατή/ακροατή πίσω. Πολύ πίσω, στην ιστορία, μιά εποχή, γνωστή (σε μένα) ως Πέτρινοι και Ρεί.

Πέτρινοι και ρεί


 Το θύμα, ναι τώρα τέλος οι ευγένειες, θύμα, μπήκες στη λέσχη των εκλεκτών από τον τάδε/ δείνα. Το θύμα λοιπόν, μαγεμένο, πετρωμένο από τα λόγια/ την εικόνα της μέδουσας τα λαμβάνει όλα σα φυσικά δεδομένα που για τους Χ, Ψ λόγους (αυταπάτες που με μεγάλη ευκολία μπορεί να δημιουργήσει κι ο ίδιος) αδυνατούσε να αντιληφθεί, μέχρι να τον "σώσει" η μέδουσα. Πέτρα. Γερή δε λέω, μα ακίνητη. Ένας θαυμάσιος εκθεσιακός χώρος για... ιστούς. Κάτι παρόμοιο και στο κεφάλι, καθώς ο έλεγχος των κινήσεων, δόθηκε αυτόβουλα, στη μέδουσα, και τη "σοφία" της... Τα πάντα ρεί, εκτός, από εκείνους, μάλλον το κάνουν άλλοι για εκείνους.

Καθρέφτης


 Κι όπως η μέδουσα κατατροπώθηκε με μία θέα του εαυτού της, του πως είναι στην πραγματικότητα, έτσι κι η δικιά μας μέδουσα μόνο απ'τον εαυτό της μπορεί να ηττηθεί. Σπάζοντας αυτό το ψεύτικο είδωλο που δημιούργησε στον καθρέφτη αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Απλά αναρωτιέμαι, όταν "χτίζεις", τόσους άλλους, πως να γκρεμίσεις τον εαυτό σου? ε, μέδουσα?

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Περί "λόγου"..


 Λόγος. Στις μέρες μας, τις δύσκολες/ εύκολες, ο καθένας μας έχει λόγο να έχει λόγο. Και το αντίστροφο, λόγο να έχει λόγο. Λόγο όπως τον χρησιμοποιώ. Και λόγο που τον χρησιμοποιώ. Σαφής η διαφορά (λόγων) λοιπόν?

 -"Για λέγε.."
-"Σκέφτομαι... Πρέπει να εμφανιστεί ένας κίνδυνος, ένα κοινός εχθρός για όλους, αν όχι αρκετούς (γιά όσους δε θέλουν να παραδεχθούν πως οι ίδιοι κι ο τρόπος σκέψης τους είναι ο ίδιος τους ο εχθρός) για να υπάρξει ενδεχόμενο να ενωθούμε. Φυσικά στο ίδιο παράδειγμα φαίνεται θαυμάσια πόσο χώρια είμαστε. Ο καθένας για τους λόγους του. Χρησιμοποιεί τη σκέψη του, το λόγο του τις πράξεις του. Για τη σταυροφορία (του/ς).

 Ο λόγος. Κι ο λόγος να τον διαδώσουμε. Το νόημα του, νόσημα μας κι οι ίδιοι χαμένοι σε μία ασυναρτησία, ψάχνουμε να βρούμε ουσία. Είναι μαγεία να σου διηγείται κανείς μιά ιστορία, όπως η γιαγιά μικρός σου διάβαζε παραμύθια. Και το παραμύθι είχε πάντοτε ευχάριστο τέλος. "Και έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα...". Άρα όταν κάποιος σε πείθει πως ΕΣΥ γράφεις τώρα την ιστορία, ε, έ, δε θα φανταστείς ένα "ευχάριστο τέλος"? Αυτή η φανταστική (κυριολεκτικά μεταφορική, μεταφορικά κυριολεκτική) αισιοδοξία τρέφει την αλύγιστη σιγουριά, την πεποίθηση του αλάνθαστου, του αλύγιστου, του άκαμπτου. Και μπλοκάρει συνεχώς ένα "πραματάκι", να το πω, την διερώτηση, την πιθανή ΑΥΤΟκριτική. Φαίνεται να το κάνει επιτυχώς.

 Οι λέξεις απαιτούν προσοχή, ειδικά στον ακροατή. Όταν ακούς έναν άνθρωπο παρατήρησε τα λόγια του, τον ίδιο, τις κινήσεις του, τις πράξεις του (παρελθόν, μέλλον, παρόν) αν δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους. Όταν ακούς έναν άνθρωπο που δε σταματάει να μιλάει, προφανώς δε θέλει να ακούσει κιόλας, παρά μόνο να ακουστεί.

 Όταν ακούς εμένα να μιλάω πρόσεχε ακόμα πιό πολύ. Μιλάω πολύ, κάνω πολλά λάθη, βιάζομαι, ίσως όχι πολύ, μα σκοντάφτω, περπατάω γρήγορα, μαθαίνω αργά. Προσωπικά? Κοίτα να δεις. Όπως στον γραπτό λόγο μου κάνω λάθη, γιατί να μη κάνω στη ζωή μου? Μικρά, καθημερινά ασυνείδητα,με την πεποίθηση ότι γράφω/ κάνω σωστά, μέχρι να αρχίζω να βάζω σωστά τον τόνο, μέχρι να βρίσκω και πάλι το δρόμο.

Παύλος - vlospa kasbe

Να'χουμε να λέμε (ιστορίες για να κλαίμε)


 Μπλα μπλα. Μπλα μπλα μπλα. Λέξεις, όμορφες, "ακραίες και σοκαριστικές", μοδάτες, αρχαίες, αργκό, ακαταλαβίστικες, ασυναρτησίες. Ο καθείς, το μακρύ του και το κοντό του. Για την ιδέα του και το ιδανικό του. Λόγια περσινά, λόγια σαχλά, χιλιοειπωμένα απλώς παραλλαγμένα.

"Καλά να'μαστε.."


-"Καλά να'μαστε να γινόμαστε χαλιά. Θεωρώντας πως υπάρχει ένα διάλειμμα που ΔΕΝ είμαστε χάλια, δηλαδή ότι κατά κύριο λόγο είμαστε καλά."
-"Ε, δε πρέπει να'στε και πολύ καλά φίλτατε, τέτοιες καταστάσεις επιδιώκετε για να γίνετε πιό χάλια απ'το σήμερα του κόσμου μας, με αφορμή το χάλι του σήμερα του κόσμου μας.

Πολύ μπλα μπλά και λίγες πράξεις. Θεωρία, ανάλυση, παραδείγματα φανταστικά κι ιστορικά. Φήμες, ενδεχόμενα, φαντασία μικρού παιδιού. Αποφασιστηκότητα... νηπίου.

"Οι άνθρωποι του σήμερα"


-"Ε μα δε βλέπεις με τον/την/το/τους/τις/τα μαλάκα/κω/κισμένο/ους/κισμένες/να τι γίνεται?" (και ακολουθεί λεπτομερής αιτιολόγηση, μερικές φορές μέχρι και σε ψυχολογικό επίπεδο)
-"Εμ, σαφώς. Όπως κι εσύ. Θα μείνουμε στην αίσθηση της όρασης όμως, ή θα αρχίσουμε να κάνουμε κάτι για αυτό?

 Κι εδώ μπλα-μπλα. Ψαγμένο μπλα-μπλα. Ορολογίες, κανά παράξενο, ανήκουστο "ιστορικό" όνομα, μεγάλες εξιστορήσεις γεγονότων του κόσμου μας.. ΚΑΙ... Δικαστήριο. Μεταξύ άλλων, μπορούν να σε συλλάβουν, να σε δικάσουν, να σε κρίνουν, να διαλέξουν την ποινή που θα σου επιβληθεί και φυσικά, αν θέλουν ή αν χρήζεις αυτού, να την εκτελέσουν οι ίδιοι, όποια κι αν είναι. Η ζωή μου'χει μάθει "οι άνθρωποι που ασταμάτητα δείχνουν με το δάχτυλο κάποιον άλλο, με το ίδιο σκαλίζουν επίμονα τη μύτη τους, στα κρυφά." Κι αυτό είναι μεγάλη κουβέντα μικρέ.

"Βάλε φωτιά και πάμε, κάπου, να σκάσουμε"


-"Και τι θα κάνουμε? Κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει! Για το ένα για το άλλο για το έτσι για το αλλιώς."
-"Καλώς επέστρεψες απ'τη μακρόχρονη σου νάρκη, αγαπητέ μου δεινόσαυρε του καναπέ. Πριν σηκωθείς γοργά, σκέψου τι, πως, και πολλά αλλά, όπως το ότι θα ζαλιστείς εάν σηκωθείς απότομα."

 Αμ εδώ δεν έχει πολύ μπλα-μπλα. Ή όταν έχει, δεν έχει προηγηθεί ιδιαίτερη σκέψη. "Κίνηση ίσον ζωή, άμα κάθομαι πεθαίνω". Βέβαια η δράση για τον καθένα διαφέρει, δράση για κάποιον είναι να κατεβαίνει ένα βουνό, για έναν άλλο να παίζει "πόλεμο μπροστά σε μιά οθόνη".

"..."


-"..."
-"Για εσάς που δε μιλάτε πολύ, δε θα μιλήσω ούτε εγώ. Έχουμε τους ίδιους λόγους. Και ξέρουμε πως έχετε πολλά να πείτε και λόγο που δε τα λέτε.

 Αν θες μίλα μου από μικρό, ίσως αργήσω να σε καταλάβω. Λόγια... Μερικές φορές ακόμα και για να καταλάβεις κάποια λόγια, ίσως είναι καλύτερα να μη τα ακούσεις. Κι ίσως κάποιος το ξέρει ήδη αυτό. Κι ίσως, εσύ όχι.

Τα λόγια όμως παραμένουν λόγια. Αν θέλει κανείς να τα ζυγίσει καλό θα'ταν "να μετρήσει και τις πράξεις" εκείνου που λέει τα λόγια, να δει ότι λόγια και πράξεις δεν αντιφάσκουν.

Παύλος - vlospa kasbe (Λογάς)