Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Σκατά

(Μεθυσμένα Ξωτικά - Σκατά)

 Λουλούδια! Σκατά.. Κολόνιες! Σκατά.. Σοκολάτα! Σκατά.. Ομορφιά? Σκατά...
Σκατά λοιπόν. Είναι γεγονός. Καλό κακό ή άσχημο ευτυχώς ή δυστυχώς, σκατά.

 Κάπου εδώ θα ήθελα να αρχίσω να δημιουργώ ρωγμές στο στερεότυπο του κάθε απόλυτου που έχει την εντύπωση πως "τα σκατά, είναι σκατά". Δεν είναι όλα σκατά φίλε μου, κι αν είναι, δεν είναι όλα το ίδιο. Στον ένα βρωμάει, στον άλλο όχι, σε εκείνον μυρίζουν, σε αυτόν μόνο ο εαυτός του, στον τάδε δε μυρίζει τίποτα (καλά να'μαστε να γινόμαστε... σκατά!) και στον δείνα μυρίζουν όλοι κι όλα. Πιστεύω ότι στην παραπάνω πρόταση ο δείνα, μυρίζει ο ίδιος. Επίσης πιστεύω πως μία φοράδα στο αλώνι χέστηκε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γιά το αν η κουράδα της πέσει πάνω σε ένα λουλούδι.

 Μήπως τα έκανα σκατά? Σκατά τα έκανα, ε? Προσπαθείς ακόμα να σκαρφιστείς "τι σκατά" θέλω να πω, "ποιό σκατά" είναι το νόημα. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟ(Ι) ΣΚΑΤΑ. Αυτό. Γιατί? Γιατί, καλοκαίρι. Μύγα, μύγες, πολλές μύγες ρε παιδάκι μου. Και σκάνε συνέχεια πάνω μας, οι ριμάδες.. Αναρωτήθηκες ποτέ "που ήταν πριν η μύγα"? Ναι, ναι, ναι... Σιγά, σιγά με αργόσυρτους βασανιστικούς ρυθμούς θυμάσαι.. Οι μύγες γουστάρουν τα σκατά. Σκατά και πάλι λοιπόν.

 Για να μη μιλήσω για λιπάσματα, κοπρολάγνους, σκατά αδέσποτων κι όχι μόνο ζώων που πατάμε, ή εκείνα που μας λούζουν τα περιστέρια. Καλά σκατά λοιπόν..

 Κι ένα παράδειγμα που είναι υποθετικό, άρα και πιθανό, μακάρι όμως όχι αληθινό για μένα να γνωρίσω. Ας το πάρουμε λοιπόν, μεταφορικά! Πως ακόμα και μες τα σκατά μπορείς να βρεις λουλούδια.

Παύλος - vlospa kasbe

Απάτη


 Χρώματα, αρώματα και ήχοι. Γιορτή γνωστή.
Συνοδευόμενη από μία άγνωστη κηδεία.
Αναπόφευκτη γνωριμία.
Αποτελέσματα και προβλήματα αμφώτερα.
Παίξε και πέρνα καλά τώρα, πλήρωσε αργότερα.
Ομιλίες για τιμές και ιστορία.
Απόκοσμες κραυγές μες την αγωνία.
Χαμένος μες το πλήθος κόσμου.
Μονάχος και τυφλός ψάχνω να βρω το φως μου.
Συνεχίζω το δρόμο μου, φτάνω σε ένα νεκροταφείο.
Κάθετι, κάποτε τελειώνει.
Αληθινό, ψεύτικο κι αστείο.

Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Ευχάριστα νέα. Δυσάρεστος άνθρωπος στα φέρνει.


 Βρίσκομαι πλέον στην ευχάριστη θέση να διαπιστώσω πως είμαι ένας δυσάρεστος άνθρωπος. Για τους άλλους. Αυτός που δε θα θυμηθούν. Όχι, μάλλον εκείνος που θα ξεχάσουν, γιατί δεν έχω πιά τίποτα όμορφο να θυμίσω.

 Ό,τι και να πω για εμένα. Ό,τι και να δείξω. Εσύ κι ο καθένας θα βγάλει τη γνώμη του και το συμπέρασμα του από την πρώτη εντύπωση. Όψης και πράξεων. Πράξη λοιπόν, καθώς οι πράξεις μας μιλάνε για τους εαυτούς μας. Όπλο μου? Η προτρεπτική. Εξαδέλφη της προστακτικής, σε συμβουλεύει, σου προτείνει, σε προτρέπει όπως λέει κι η λέξη. Όπως λέω κι εγώ. Και γιατί να μη λέω? Άμα έτσι νομίζω και είναι η καλή μου διάθεση που με διακατέχει την ώρα που σου το λέω? Φυσικά αυτό όμως πρέπει να το ξέρεις εσύ κι ο καθείς. Που να το ξέρεις άμα δε σου'ναι γνώριμο, είτε επειδή δε το'χεις κάνει ο ίδιος είτε επειδή δε σου το'χουν κάνει ξανά στο παρελθόν?

 Έχεις χτίσει χρόνια τώρα την ησυχία σου και την πραγματικότητα σου. Φωνές κι ιδέες σεισμών σε ταράζουν. Σε ταράζω λοιπόν. Δεν έχω θέμα. Εσύ έχεις. Αν το'χεις καταλάβει. Αν όχι, έχεις άλλο ένα θέμα λοιπόν. Το ότι δε το'χεις καταλάβει. Πως έχεις θέμα. Θέματα. Κι ίσως παραπάνω από 2.

Ευχάριστα νέα. Δυσάρεστος άνθρωπος στα φέρνει.

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Ξένοι - Κάποιοι ντόπιοι


Ξένοι


 Ξένος. Γνωστός. Αν κάνω τη σύγκριση σε πιο παλιές εποχές σίγουρα ο γνωστός θα'χει πιό πολύ την έννοια του γνώριμου/ οικείου, ντόπιου. Ο ξένος το ίδιο. Κάποιος άγνωστος, από έναν άγνωστο τόπο, που μπορεί να μιλάει μία άγνωστη γλώσσα και να έχει άγνωστα έθιμα. Όπου άγνωστος λοιπόν, βάλε ξένος στην παραπάνω πρόταση. Οφείλω να ομολογήσω πως πιστεύω με έπιασες. Κράτα με λοιπόν. Τροχάδην παρακάτω με αυτό, αλλά, και εμένα τα κρατούμενα, σου/σας.


Κάποιοι ντόπιοι


 Αν, ο κόσμος είναι ένα βιβλίο, το να μείνεις στον τόπο σου μόνο, είναι σα να μην έχεις γυρίσει άλλη σελίδα σε αυτό το βιβλίο, διάβασα κάπου, κάπως έτσι ή κάπως αλλιώς. Ποιός ο λόγος να μείνεις στον τόπο σου? Το ότι δε μπορείς και το ότι δε θες να φύγεις από αυτόν. Να μπορείς να φύγεις και να μη θες. Να θέλεις να φύγεις και να μη μπορείς. Να μη θέλεις να φύγεις, μα να το κάνεις. Ένας ντόπιος θα κρίνει πολύ εύκολα έναν "ξένο" για εκείνον, αλλά, με τι κριτήρια? Γνωρίζοντας τι ακριβώς για τον "ξένο", τον τόπο του και τον λόγο που άφησε τον τόπο του? Όλα του ντόπιου κυρίες και κύριοι. Το οξυγόνο και το χώμα. Η γνώση κι η επίγνωση, το αλάνθαστο. Λαϊκές ρήσεις, αερολογίες που μεταφέρει αυτό το μολυσμένο μας οξυγόνο, ασυναρτησίες αναπαραγόμενες από μαϊντανούς της τηλεόρασης της κυβέρνησης, του καθενός και της παράταξης, ιδεολογίας, σταυροφορίας του.

 Όχι. Δε μπερδεύτηκες. Καθόλου, είναι εκνευριστικά πολύ ξεκάθαρο. Θες να μάθεις 1% για τον "ξένο" που νομίζεις ό,τι ξέρεις 100%? Τράβα ζήσε στον τόπο του, όπως ήρθε, για τον λόγο που ήρθε και ζήσε όπως ζει εδώ. Μόνο που ξέρω πως ένα πράμα δε θα ξε-χάσεις. Την υπερηφάνεια σου, ότι ήσουν ντόπιος, αλλού. Αυτό θα σε κρατάει φοβισμένο, μη σου φερθούν όπως θα φερόσουν εσύ σε έναν... "ξένο". Ντόπιε!

 Φυσικά υπάρχει κι ο καλούλης (κάποιος ντόπιος) που δεν αρνείται να μοιραστεί την αγάπη ή φιλοξενία του και με "ξένους", για κάποιους άλλους ντόπιους. Συνήθως τέτοιοι καλούληδες που δεν έχουν την υπερηφάνεια του άλλου ντόπιου, έχουν σίγουρα κάθε χαρά και λόγο να δεχτούν την αγάπη ή φιλοξενία που τους προσφέρεται όταν δεν είναι στον τόπο τους, από ντόπιους, σαν αυτούς.

 Συνήθως αυτοί δε νιώθουν ντόπιοι στον τόπο τους ή ξένοι μακριά απ'αυτόν. Ούτε αισθάνονται τους άλλους σαν ξένους. Αλλά αυτούς με τη μία τους αποκαλούν "αριστερούς".

Παύλος - vlospa kasbe (ξένος στον τόπο μου)

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

ΑσχημΑπροσωπΑ















-Τι είναι άσχημο?
-Μάλλον τι δεν είναι ωραίο?
-Πρόσωπο ξέρουμε τι είναι. Για να γνωρίσουμε το απρόσωπο όμως?
-Τι είναι ωραίο?
-Σε ένα πρόσωπο.
-Η έκφραση? Όταν αντικρίζει ή αισθάνεται κάτι "ωραίο" (/"καλό").
-Αυτό είναι το ωραίο, άρα το αντίθετο?

 Άρα, το αντίθετο, πιστεύω, είναι ό,τι μας κάνει να πιστεύουμε πως κάτι είναι "άσχημο", με λόγια και


σκέψη. Ό,τι με έκανε να γνωρίσω να μάθω αυτόν τον τρόπο. Δεν υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι, μόνο άσχημα λόγια. Όμορφος, άσχημος ένας άνθρωπος που για έναν δεν είναι τίποτα (!), για κάποιον άλλο είναι τα πάντα (όχι τα αρκούδια). Ποιός, τι, πως και πότε μου έμαθε να σκέφτομαι και να χαρακτηρίζω έναν τόσο πολύτιμο άνθρωπο (για κάποιον σίγουρα) κατ'αυτόν τον τρόπο?

 Ο ίδιος κι η λανθασμένη εντύπωση ύπαρξης μίας ανάγκης να ξεχωρίσω. Ή μάλλον να συνεχίσω να εθελοτυφλώ και να ψευδ-αισθάνομαι μοναδικός. Πιό μικρός, αλλά, έστω. Θυμάμαι μιά χαρά να έχω βρίσει, μειώσει, προσβάλλει, φέρει σε δύσκολη θέση, άλλον συνάνθρωπο μου. Ασυνείδητα φυσικά, καλά και συνειδητά μπορεί,η ψυχραιμία να το αντιληφθώ ήταν απούσα, πάντοτε. Ασυνείδητα μάλλον λοιπόν, κι όχι φυσικά, τελικά, επιβεβαιωνόμουν. Δηλαδή? Δηλαδή κοροϊδεύοντας κάποιον για ένα πρόβλημα του ή χαρακτηριστικό του που εγώ ΔΕΝ είχα, προφανώς είχα την αυταπάτη της αίσθησης της ανωτερότητας. Αν πιστεύεις πως το σκέφτομαι, το θυμάμαι και το γράφω με καμάρι, ε είσαι άσχημαπρόσωπος.

 Αυτή η έκφραση που είχα τότε, ναι εμένα χρησιμοποίησα για παράδειγμα, στην προκειμένη, θα την ονομάσω απρόσωπη έκφραση.

Αυτό, σημαίνει/ είναι (γιά μένα), ονομάζω ΑσχημΑπροσωπΑ

Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Εκείνοι που με το δάχτυλο δείχνουν...


 Με το ίδιο ξύνουν τη μύτη τους, κρυφά, μα φανερά κοροϊδεύουν μόνοι ή μαζί με άλλους όσους όποιους το κάνουν κρυφά ή φανερά. Μυρίζει αντίφαση ε? Το ξέρω, δεν έχει φάση. Αν γίνεται  να το γνωρίσουν κι αυτοί, γίναμε. Τι πάει να πει τι γίναμε? Άνθρωποι. Ακόμα στην προσπάθεια είμαστε. Τι κι αν το λέει η ετικέτα? Αισθανόμαστε έτσι συνεχώς?

 Το δάχτυλο στη σκανδάλη και άριστο σημάδι. Σημασία δεν έχει ποιός και γιατί. Ό,τι δει και δε του αρέσει ή δε συμφωνεί, δικαστής εκτελεστής, σταυροφόρος εμπνευστής. "εσύ, αυτός, εσείς κι αυτοί", "όλοι λάθος, όλοι μαζί". "Μα εγώ σωστός, φυσιολογικώς", "κοίταζε με να μαθαίνεις, διαρκώς".

 Δε χρήζει πιά αμφιβολίας. Αναθεώρησης λάθους και σωστού. Ώρες ώρες κι η -λανθασμένη- σιγουριά πως δεν υπάρχει κάτι νέο πιά να μάθει. Πως δεν υπάρχει λόγος να κριθεί, απ'τον εαυτό του για αρχή, αν δεν έχει χαθεί, φυσικά. Μόνο υποδείξεις, συμβουλές, οδηγίες. Κι αντίφαση, αλλιώς θα'χε και λίγη φάση η όλη φάση. Αλλά δεν έχει. Ακόμα κι οι υποδείξεις, συμβουλές κι οδηγίες τον ίδιο εξυπηρετούν. Πολλά απ'αυτά που λένε αυτοί που διαρκώς μιλούν, είναι για να τα ακούν. Αλλιώς δε θα μιλούσαν ακόμα, απλά θα κάνανε. Αλλά, δεν, οπότε μπλά μπλά. "Μου φταίει αυτό/ς αυτό/ς κι αυτό/ς. Σκατά τα΄χουν κάνει". Φυσικά όταν παντού γύρω σου μυρίζει σκατίλα, ο ίδιος ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μυρίζεις κεράσι, σωστά?

 Τελικά τι λέμε? Να σου πω τι ακούω. Στοχοποίηση, διάκριση, ανάδειξη και τροφή της διαφοράς, απωθημένα, κόμπλεξ κάθε τι στερημένου (εξεζητημένου και μη) και δικαιολογίες. "Αν δεν... θα... αλλά αφού έτσι... πως αλλιώς..δεν είναι ο καιρός..."

 Όπου βλέπεις κάποιον να δείχνει με το δάχτυλο και να κηρύσσει να θυμάσαι να κοιτάξεις μήπως μιλάει σε ένα καθρέφτη και δε το ξέρει.

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Που θέλω να ελπίζω? Τι θέλω να φοβάμαι?


 Ελπίδα και φόβος, αλφαβητικά. Για τον καθένα διαφορετικά. Παραδείγματα πολλά, ας πιαστούμε από μερικά. Αρχικά..

 Ελπίδα. Είτε για άνθρωπο, υλικό ή κατάσταση που έχω και ελπίζω να διατηρήσω, είτε για απόκτηση. Αυτό που χαρακτηρίζει την ελπίδα είναι η θέληση. Για διατήρηση ή απόκτηση. Θέληση να υπάρχει. Θέληση για τι δε με αφορά, το μέγεθος της με αφορά. Ναι το μέγεθος μετρά.

 Φόβος. Είτε για άνθρωπο, υλικό ή κατάσταση που έχω και φοβάμαι μήπως χάσω, είτε μήπως δε το αποκτήσω ποτέ. Αυτό που χαρακτηρίζει τον φόβο είναι η στέρηση. Στέρηση αυτού που έχω, να το χάσω, στέρηση αυτού που δεν είχα ποτέ, να μη το αποκτήσω ποτέ.

 Θα μπορούσε κανείς εύκολα να συμπεράνει πως ότι θέλει κανείς φοβάται και ότι θέλει φοβάται. Βέβαια αμφιβάλω αν το έγραψα τόσο καλά ώστε να του το προκάλεσα ο ίδιος, αλλά έστω κι έτσι είδα τη δικιά μου ελπίδα μέσα σε δυό δευτερόλεπτα μέσα απ'αυτό. Θέλω να θέλω να είμαι λιγουλάκι κατανοητός. Και όσο θα θέλω αυτό, άλλο τόσο θα θέλω να θέλω να φοβάμαι μήπως δεν είμαι.

 Ορίζοντας "ένα θέλω" ξεκινά κι η διαμόρφωση φόβου στέρησης του. Μέχρι εδώ όμως ειλικρινά σκέψου και απάντα στον εαυτό σου, αν τον ρωτήσεις μαζί μου "Σκέφτηκες πουθενά να πάψεις να θέλεις να έχεις ένα θέλω ή απλά να το χάνεις και να μη το ικανοποιείς?". Δηλαδή, φαντάζεσαι να θέλεις να στερήσεις κάτι ο ίδιος από τον εαυτό σου? Πες με καχύποπτο, μεταξύ άλλων, μα είμαι σίγουρος παντού μέχρι στιγμής σκέφτηκες πως σου το στέρησαν/ θα σου το στερούσαν άλλοι, σωστά?

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Άδειος - άψυχος


 Άδειο, γεμάτο. Διαφορά? Χωράει κι άλλα, δε χωράει άλλα. Ας κρατήσουμε τη 3η πρόταση για λίγο σαν δεδομένο για την επόμενη. Άρα, αφού για να μη χωράει, "έχει" (τι έχει? οτιδήποτε) δεν θέλει, δεν χρειάζεται άλλα. Και το αντίστοιχο για το άδειο το οποίο χρειάζεται, θέλει και μπορεί να αποκτήσει (κι) άλλα.

 Μη μου πεις, μιλάμε για πράγματα. Κοίτα λίγο μέσα σου. Ναι εκεί. Αν ο ίδιος μεταχειρίζεσαι τον εαυτό σου σαν ένα αντικείμενο ή μία βιτρίνα για προβολή κι εντυπωσιασμό, τι είσαι,αν όχι, κι ο ίδιος ένα αντικείμενο? Αν αλλάζεις "στυλ" ανάλογα με το ποιά μόδα πουλάει, τι άλλο μπορεί να είσαι? Οι σκοποί σου δε ξέρω αν είναι αντικειμενικοί, ξέρω πως είναι σκοποί αντικειμένου προς πώληση.

  Όμως... Όπως ο κάθε "καταναλωτής" χαρακτήρων ανθρώπων (και σωμάτων, φυσικά!) βαριέται να το πω, θέλει κάτι νέο, βελτιωμένο, καλύτερο, έτσι κι ο άδειος, "ο καλά πληροφορημένος άδειος" ξέρει, έχει επίγνωση των "θέλω" του κάθε "καλού καταναλωτή". Άρα, θα θέλει να είναι αρεστός, "να περνάει".

 Αποτέλεσμα του θέλω, είναι είτε λόγοι για να μην κάνω αυτό που θέλω, δικαιολογίες, είτε τρόποι, διαφορετικές επιλογές για να κάνω αυτό που θέλω. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Ο άδειος στο δρόμο του θα κατασπαράξει ό,τι μπορεί. Θα πάρει ό,τι μπορεί να πάρει από όποιον ή δίνει ή από όποιον, απλά, μπορεί να πάρει. Κατανάλωση, ιδεών. Απεργία πείνας η σκέψη. Μόνο η μόδα κι ανάδειξη της για στέψη. Ενοικίαση ανθρώπων. Απόκτηση κι άλλων αντικειμένων, ακόρεστη δίψα.

 Μα δε φτάνει, απλά δε φτάνει. Ποτέ. Κάθε φορά κι άλλο, περισσότερο, πιό πολύ, για πιό πολύ.. Στον εαυτό του, για τον εαυτό του, τίποτε δεν αρκεί. Και τι να κάνει, χωρίς ψυχή? Απλά να περιφέρεται. Δίχως ψυχή ο άνθρωπος δε ζει.

 "Ο κόσμος όλος ένα φαγοπότι. Δε θα λείψω εγώ απ'τη γιορτή.
Ένα πιόμα είν'η πάρτη μου και είμαι λιώμα. Όσο κι αν πιώ δε ξεδιψώ. Απλά μεθώ. Επιστροφή στο χώμα. Πάλι μόνος ή ακόμα?"

Παύλος - vlospa kasbe

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Παράξενοι - περιθώριο - παρακμή (ΠΠΠ)*


 Όλοι θυμόμαστε από ένα, τουλάχιστον, ιστορικό παράδειγμα. Παράδειγμα προς μίμηση. Κάποια ιστορική φιγούρα. Και κάποιο παιδικό, λογικά, ζωντανό παράδειγμα. Παράδειγμα προς αποφυγή. Κάποια γραφική φιγούρα. Μίμηση των πολλών, αποφυγή των λίγων.

 "Φάε το φαγητό σου παιδί μου θα καταλήξεις σαν εκείνον" έλεγαν οι μανάδες κι οι πατεράδες. Κι άλλα, "διάβασε να μάθεις γράμματα, μάθε μιά ξένη γλώσσα, άκου τους γονείς σου, μη μιλάς άσχημα στους καθηγητές σου", πολλά, όχι μόνο οι γονείς.

 Μεγαλώνοντας με αυτά τα παραδείγματα προς μίμηση κι αποφυγή χωριστήκαμε. Οι πολλοί, οι φυσιολογικοί, "η ακμή". Οι λίγοι, οι παράξενοι, στο περιθώριο, "η παρακμή". Οι λίγοι για τους πολλούς δεν ήταν παρά ένα καλό παράδειγμα, προς αποφυγή. Μα ένα αναγκαίο για τους πολλούς παράδειγμα. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

 Και μεγαλώσαμε κι άλλο και μαζί μας η σύγκριση αυτή. Αποτέλεσμα της? Κάθε απάντηση μας στον ίδιο μας τον εαυτό, κάθε φόρα που σκέφτηκα και σκέφτηκες "Πάλι καλά που δεν είμαι/ έγινα έτσι κι εγώ, σαν κι αυτήν/ον, δεν έφτασα εκεί" Κάθε φορά που χρησιμοποιήσαμε τον παράξενο περιθωριακό παρακμιακό για να αισθανθούμε οι ίδιοι φυσιολογικοί, να θυμηθούμε πως ανήκουμε στους πολλούς.

 "Αυτοί" λοιπόν, από παλιά μέχρι και τώρα ήταν κι είναι λίγοι. Οι άλλοι πολλοί. Ο κόσμος όμως κυριαρχείται από τους πολλούς. Ο κόσμος λοιπόν που'ναι σκατά και κυριαρχείται από τους πολλούς ή οποίοι αποφεύγουν να μοιάσουν ή να υιοθετήσουν κάποιο στοιχείο/ χαρακτηριστικό στους κι απ'τους λίγους "αυτούς" (ΠΠΠ), ναι αυτός ο κόσμος, ο σκατά αυτός κόσμος, πόσο σκατά καθιστά αυτούς? Τον αριθμό τους και την ποιότητα τους? Ίσως... Παράξενα περιθωριακά και παρακμιακά ΠΟΛΥ!

 Αυτοί! Αυτή η ομάδα ήταν και θα'ναι αναγκαία για έναν τέτοιο κόσμο. Αυτοί, που ίσως κανένας ποτέ του να μη τολμήσει να σκεφτεί να πλησιάσει να γνωρίσει το μυαλό τους να κερδίσει μιά θέση στην καρδιά τους, μα που ο οποιοσδήποτε θα απομακρύνει επιδεικνύοντας τα "μειονεκτήματα" του απέναντι στα "προτερήματα" του ιδίου μπροστά στους πολλούς. Για να νιώσει ένας απ'αυτούς. Άδειος, μονάχος με παρέα. Άλλους, ίδιους, άδειους σαν κι αυτόν, τους πολλούς.

Σ.Σ. : (ΠΠΠ)* για να μη το γράφω συνέχεια

Παύλος - vlospa kasbe

Ή κότα ή το αυγό?


 Ευθύς εξ'αρχής εις το σημείο μηδέν. Την εκκόλαψη του αυγού. Την αρχή του κακού. Προσαρμογή στον κόσμο, μόρφωση και συμβίωση για/ σε αυτόν. Μόρφωση. Λέξη. Ερμηνεία για τον καθένα? Διαφορά μεγέθους, σαφώς κι αξιών ή έστω ποιότητας τους. Εμείς από μικρή ηλικία, στις ταινίες σε κάθε ιστορία. Τα μικρά παιδιά μαζεύονται σε ένα χώρο όπου ανάλογα την ηλικία ΚΑΙ άλλα, κάποιοι "επιλεγμένοι" μεγάλοι, οι δάσκαλοι/ες καθηγητές/ριες, μαθαίνουν στα παιδιά πράγματα γεγονότα και πληροφορίες αυτού του κόσμου, όλα, κατόπιν σοφής και καλοπροαίρετης επιλογής κάποιων, προφανώς, ακόμα πιό "επιλεγμένων" μεγάλων.

 Κάπως νωρίς, μη ξεχάσω να το πω. Στο δημοτικό τους λέγαμε "δασκάλους" (η λέξη στάζει μέλι). Άπ'το γυμνάσιο και μετά ήταν "καθηγητές" (η λέξη στάζει ξύδι). Όσοι με μάθανε κι όσοι θέλησαν μα εγώ, φυσικά, άργησα, τους αποκαλώ δασκάλους! Οι υπόλοιποι είστε απλά καθηγητές. Σας συγχωρώ αφού το κάνατε εσείς.

 Μόρφωση, παρέχει ένας μορφωμένος, ένας που θέλει να μορφώσει. Εκπαίδευση.. Ο οποιοσδήποτε. Θέμα δεν είναι μόνο αν είσαι αρκετά μορφωμένος, αλλά και να μεταδίδεις τη μόρφωση, την περιέργεια για το καθετί γύρω μας σε κάθε νεότερο του οποίου είσαι δάσκαλος. Ακούς δάσκαλε? Να τα βράσω τα διδακτορικά μεταπτυχιακά σου, όταν στην τάξη με έκανες τη δικτατορία σου να θέλω να κατεβάσω. Ε μα...

  Εκπαίδευση. Η λέξη και μόνο μου φέρνει σκυλιά στο νου κι ένα τύπο με μία λιχουδιά στο χέρι να τους λέει σήκω, κάτσε, κάτσε, σήκω. Φυσικά να υπακούν. Και να ανταμείβονται για αυτήν τους την υπακοή.

Μήπως τώρα κανείς έτσι λίγο λίγο ένιωσε στο κεφάλι του μία ερώτηση του τύπου "Παίζει να εκπαιδεύουν σκύλους ότι εξυπηρετεί τους ίδιους, ή τους εκπαιδευτές τους?" Κι αν θες βάλε στο μάξιμουμ την ένταση της φωνούλας που σου λέει/ απαντάει "Ρώτα τους νέους μαθητές, τα παιδιά σου".

 Μιά απεργία είπαν να κάνουν τη μία απ'τις μέρες που κρατούν "το πρόγραμμα της εκπαίδευσης" (τους) όρθιο. Οι εκπαιδευτικοί. Στις πανελλαδικές εξετάσεις. Δάσκαλοι και καθηγητές μέσα σε αυτούς. Επιστράτευση λοιπόν. Το αποτέλεσμα αυτής είναι μέρος του προγράμματος αυτού. Δε το γνωρίζω και δεν επιδιώκω να το μάθω πριν την ώρα του, ούτε να το προβλέψω. Επιδιώκω τη σκέψη σου. Μία ερώτηση στο κεφάλι σου να φυτέψω. Σπείρε ό,τι θες, δε ξέρω αν βλέπεις ήλιο. Μα "για να φοβούνται τόσο που πάει η κότα να σηκωθεί απ'το αυγό, φοβούνται την κότα, ή μήπως το τσόφλι σπάσει και το (πρώην τότε) αυγό δει με μάτια που θα αποκτούσε αργότερα, τον κόσμο αυτό?"


*Μπόνους ερώτηση (για ευερέθιστους) : Δεν ερεθίζεσαι στη σκέψη "Τι μπορεί να θελήσει και να κάνει γι'αυτό?"

Παύλος - vlospa kasbe

Αδράνεια - Μηχανισμοί στο φούλ


 Αδράνεια. Νέκρα. Σαπίλα. Ιστοί κι αράχνες. Ακινησία λόγω ακαμψίας. Ησυχία. Ένας νεκρός "ζωντανός οργανισμός". Διατήρηση στη φορμόλη. Παρόλα αυτά μηχανές και μηχανισμοί σε υπερλειτουργία. Η ψευδαίσθηση είναι η ουσία.

 Ένας διαχωρισμός. Αδράνεια και παραγωγή/ παραγωγική απασχόληση/ ενασχόληση, "πράξη", όχι "απραξία", και ένα (τουλάχιστον) αποτέλεσμα, υλικό και μη. Μπορώ να σκάβω όλη μέρα. Για το τίποτα. Μπορώ επίσης να σκάβω όλη μέρα για ένα χωράφι, του οποίου οι καρποί δε θα εξυπηρετήσουν μόνο εμένα. Μπορώ να κάθομαι όλη μέρα και να σκέφτομαι πως είναι η ζωή μου και πως θα μπορούσε να είναι. Μπορώ επίσης να κάθομαι όλη μέρα και να σκέφτομαι ΤΡΟΠΟΥΣ να ΚΑΝΩ τη ζωή μου καλύτερη. (Ναι θέλει επισήμανση αυτό. Το 3ο πρόσωπο δε φέρνει τίποτα, κι αν φέρνει είναι επειδή το φέραμε εμείς, το πρώτο πληθυντικό.)

Αδράνεια


 Αναπνέω, μόνο οι απαραίτητες ανάσες κι όταν συμβεί κάτι που να προκαλεί παραπάνω απ'αυτές το καταριέμαι, από εκείνο αποτραβιέμαι. Δε ξεχνιέμαι. Σκέψη, μόνο γα εμένα την επιβίωση μου, το εγώ μου πως θα αντέξει. Κίνηση, μόνο την απαραίτητη, πάντοτε να θυμάμαι πως ακόμα κι όταν κοιμάμαι καλύτερα να μη ξεχνιέμαι. Λίγες σκέψεις και κινήσεις, ποιός έθεσε "τα απαραίτητα" να μην αναρωτιέμαι. Απλά να ξεχνιέμαι, σε νοσταλγικές παιδικές στιγμές και μελλοντικές φανταστικές να περιπλανιέμαι. Αμφιβολία για το σκεπτικό μου, μήπως είναι για το καλό μου? Όχι! Μακριά! Άσε με, στην ησυχία, τη γαλήνη στο (νεκρό) μυαλό μου.

Μηχανές, μηχανισμοί στο φουλ


 Ποιός εγώ δε κάνω/ ράνω κι άλλα πολλά ρήματα κι ουσιαστικά? Για τις ασχολίες μου και τα χόμπι μου τα φανταστικά? Χαχ, μάλλον είσαι γελασμένος, εγώ αυτό εκείνο έτσι αλλιώς, εσύ, ξεπερασμένος! Και καλά κάνω ράνω, ποιός δε κάνει? Δες άμα κερδίζεις, από εμάς κανείς δε χάνει. Με ζαλίζεις, σαν άσχημη σκέψη με στοιχειώνεις με βασανίζεις, εξαφανίσου! Είναι θέμα εγωισμού, τη λιακάδα που έχτισα με σύννεφα προβληματισμού  τη γεμίζεις. Δίκαιο άδικο καλό κακό λάθος σωστό. Δε θα με αναγκάσω τα δικά μου να αξιολογήσω να αναρωτηθώ. Έχω καιρό που'χω χαράξει το δρόμο μου και πίσω δε γυρνώ.

 Να μη κάνω τίποτα χρήσιμο, παραγωγικό ή εποικοδομητικό. Και να'χω λόγο για αυτό! Αυτά είναι οι μηχανισμοί άμυνας κι η αδράνεια στο μυαλό..

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΤΡΟΜΟΣ


 Λες και ξέρουμε.. Φυσικά, όχι όλοι απαραίτητα. Σπίτι, οικογένεια, νερό, φαγητό, κοινωνία και ένα αύριο που πολλοί μπορούν και το θεωρούν, όχι, μάλλον το καθιστούν, ρουτίνα. Ααχ ρουτίνα, εσένα πόσο σε καταλαβαίνουμε. Προφανώς σε έχουμε βιώσει όλοι.

 ΤΡΟΜΟΣ για μένα είναι 2 πράγματα. Η μοναξιά είναι το ένα. Η διαρκής διερρώτηση του γιατί είναι το 2ο. Γιατί, ανάλογα με την κάθε περίπτωση.
 

Μοναξιά


 Θυμάται κανείς να άνοιξε την πόρτα και να μπήκε? Ή μάλλον να βγήκε στον κόσμο μας? Μας φωνάξανε. Χρειάστηκαν 2 άτομα για να φέρουν 1 νέο στον κόσμο τους. Ποιός δεν έχει συνηθίσει τη συντροφιά εξ'αρχής? Ποιός μεγάλωσε μόνος, επιβίωσε, πήρε μόρφωση όλα μόνος του? Η αρχή μας και το τέλος μας περιλαμβάνουν πάλι, παραπάνω άτομα απ'το δικό μας μονάχα. Γιατί απ'την αρχή χρειαζόμαστε συντροφιά και τη θέλουμε μέχρι το τέλος, συνήθως. Το θεωρώ αυτονόητο, λογικό και δικαιολογημένο. Το να στερήσεις από κάποιον τη συντροφιά, είτε τη δικιά σου, είτε των άλλων ανθρώπων. Είναι ώρες που θες κάποιον, που χρειάζεσαι κάποιον, θες κάποιον να σε χρειάζεται και χρειάζεσαι κάποιον να σε θέλει. Μόνο εσύ (κι εγώ)? Φαντάσου να σου το στερούν. Είτε απ'την αρχή είτε ξαφνικά μιά στιγμή.

Γιατί


 Πάλι από μικρός. Θυμάμαι. "Μαμά τι είναι αυτό?". Κι ακόμα πιό πριν, πριν μπορώ να μιλάω, όταν ακόμα κατέστρεφα πράγματα για να δω πως είναι από μέσα. Και τότε οι γονείς μου και άλλοι μου εξηγούσαν τι είναι κάτι, αυτό, το τάδε, το άλλο. Έπειτα σχολείο/α. Κάθε ερώτημα που προέκυπτε ή που έθετα ο ίδιος συνειδητά και μη στον εαυτό μου, απαντιόταν. Συνήθως από κάποιον άνθρωπο. Συνήθως όχι από εμένα. Για πολλά έμαθα το λόγο. Το γιατί. Γιατί έφαγα φαγητό που δε μου άρεσε, πήρα κακή βαθμολογία, νέο δώρο. Κάθε γιατί έχρηζε απάντησης και τη δεχόταν.

Τρόμος


 Η παραπάνω λέξη μονάχα σα λέξη μου'ναι γνωστή και σαν βίωμα μου'ναι άγνωστο. Ούτε στα μάτια ενός ανθρώπου δε θυμάμαι να την έχω αντικρίσει. Ωστόσο τολμώ να βάλω κάτω ένα νέο παλιό και μελλοντικό που μαθαίνεται και δε μαθαίνεται πάντοτε και παντού, όπως είναι, παράδειγμα. Ρατσιστική βία. Όταν πάνε αντιμέτωποι με έναν.. Αυτός ο ένας πόσο ένας, μόνος είναι εκείνη τη στιγμή. Μερικές φορές ξέρει κιόλας τι ακολουθεί. Δεν είναι απαραίτητο όμως να ξέρει γιατί. ... Τι να φανταστώ? Βασικά, για αρχή, ΕΓΩ οφείλω να φανταστώ? Εμένα απλά μου φαίνεται τρομακτικό να αποφασίζει κάποιος άλλος για σένα και μάλιστα να μη γνωρίζεις τίποτα, το πότε το που το ποιός το γιατί... Αυτό.


Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Αλήθεια, ποσό πόσο % αληθινό?


 Αλήθεια, τι είναι αλήθεια? Πέρα απ'το αντίθετο για ιστορίες και παραμύθια. Είναι κάτι απόλυτο? Κάτι υποκειμενικό? Μετριέται? Την αισθάνεσαι, αν ναι, με ποιά αίσθηση σου? Σου λέω την αλήθεια, δε ξέρω απορώ.

 Επί του παρόντος μάλλον είναι μία πηγή ιστορίας κι εξακρίβωσης της (αλήθειας της) ιστορίας. Των γεγονότων της και πως καταγράφηκαν. Ή μήπως το αντίστροφο? Κατάρα! Χρειάζεσαι τη γεύση ενός ψέματος για να εξακριβώσεις τη γεύση της αλήθειας (την αληθινή γεύση, ίσως).

 Ανάλογα. Όπως στον καθένα δεν είναι το ίδιο γλυκό ή το ίδιο πικρό κάτι στη γεύση. Έτσι και με την ιστορία και τον καθένα. Ενώ "πλάθουμε". Κάποια κομμάτια δε μας αρέσουν, κάποια κομμάτια δε θέλουμε να τα θυμόμαστε γιατί θα τα πιστέψουμε μετά από καιρό.

 Εν ολίγοις αλήθεια είναι ότι θες να πιστέψεις (και εσύ, όπως κι εγώ κι όλοι, νομίζω). Δε σε ρωτάω τι θες να πιστέψεις, σε ρωτάω όμως. Είναι αληθινό αυτό που πιστεύεις? Για όλους? Ή απλά ένα δημιούργημα σου? Αλήθεια, δε ξέρω. Εσύ?

Παύλος - vlospa kasbe (κι εγώ αλήθεια νομίζω λέω)

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Μάταιο;


 Φαντάζει μάταιο. Κοιτάζοντας το, νομίζοντας, υποθέτοντας, σχεδιάζοντας από παραπάνω από τη μία και δικιά μου οπτική γωνία. Μάταιο κι αυτό? Μα προσπάθησα. Το αν πέτυχα καλώς κακώς θα το κρίνεις εσύ, ό,τι και να πιστεύω ή γράψω ο ίδιος. Αλλά έτσι είναι. Έτσι πάει. Μιά συνταγή είναι. Ο ανάλογος μάγειρας την πιάνει όπως είναι γραμμένη και όπως θα έπρεπε να είναι γραμμένη. Ένας άλλος δε τη πιάνει, ένας άλλος την αλλάζει. Άλλοι τρώνε έτοιμα. Απ'έξω. Ντελίβερυ ιδεών.

 Που αναφέρομαι? Και που δεν αναφέρομαι να με ρωτήσεις δε θα γλιτώσω απαντήσεις. Παντού. Σε κάθε τι. Σε κάθε άνθρωπο ή αξία και την αυτοκριτική του και αξιολόγηση των αξιών του. Σε κάθε μία απ'τις άπειρες πραγματικότητες που ζούμε ομαδικά. Ο καθένας στον κόσμο του και την πραγματικότητα του, προσωπικά ή/ κι ομαδικά.

Αυτήν, η οποία υπάρχει.
Την άλλη, την οποία νομίζουμε πως υπάρχει.
Και εκείνη που πιστεύουμε πως θα έρθει/ φέρουμε.

 Υπάρχουν πόσες, εθνικότητες, πολιτικές παρατάξεις, θρησκευτικότητες κι όσοι στηρίζουν στην διαιώνιση αυτής της πραγματικότητας την καλοπέραση τους. Ποιός θα πρωτογκρεμίσει το παρόν που πιστεύει (/έχει πλάσει) και το μέλλον που φαντάζεται?

 Τόσο μάταιο μου φαινόταν κι εμένα. Μα ποιός είμαι εγώ? Ο χρόνος? Τι σημασία έχει πως μου φαίνεται εμένα? Μηδαμινή προφανώς. Ή ακόμα έστω. Άλλοι, κάποτε δε θα φοβούνται τόσο να γκρεμίσουν ό,τι μάθανε να αποκαλούν πραγματικότητα και να το ξαναχτίσουν ενσωματώνοντας όχι μόνο με βάσει το άτομο και την επιβίωση του ενός. Είναι πιό πιθανό και να μη φοβούνται να γκρεμίσουν αυτό που αποκάλεσαν όνειρο.

 Όλα μετά από μιά κουβέντα με ένα φίλο 8-9 χρόνια νεότερο. Θαυμάσια προοπτική. Ένιωσα σα να κουβαλάγαμε κάτι παρόμοιο στα κεφάλια μας. Αλλά σε εκείνον ξύπνησε πιό νωρίς. Παράξενο. Πλάκα είχε. Κι αναρωτήθηκα αν ο στούρνος εγώ προκάλεσα ποτέ μου κάτι τέτοιο σε κάποιον μεγαλύτερο μου. Αδιάφορο κι άσχετο μα πιθανό. Ακόμα κι αν δε το διαβάσει ένας πιτσιρικάς αυτός, ακόμα κι αν δε το καταλάβει.. Ένας άλλος ή ο επόμενος θα το σκεφτεί από μόνος του. Κι ίσως όχι μόνος του και όχι μόνο αυτός.

 Έχει περάσει αυτή η εποχή που (νομίζαμε πως) ο κόσμος γύριζε γύρω από εμάς και (νομίζαμε πως) κάναμε τον κόσμο να γυρίζει. Μεγαλώσαμε, μείναμε μικροί, μεγαλώσαμε πριν την ώρα μας? Ό,τι και να έγινε πέρασε αυτός ο καιρός. Τώρα.. Δε κοιτάμε για να δούμε τι θα ακολουθήσουμε. Τώρα κοιτάμε αν δείχνουμε και κάτι καλό να ακολουθήσουν άλλοι.

Παύλος - vlospa kasbe

Θόρυβος - ησυχία


 Μπαμ μπουμ μπαμ κάθε χρονιά. Άντε ίσως κάθε χρόνο σε ποσότητα, ποιότητα και ποικιλία, πιό καλά. "Καλά"? Καλά...

 Με το που σφυρίξει ο διαιτητής, συγνώμη πεί το "Χριστός Ανέστη!" ο παπάς, ναι τότε. Τι? Μπαμ μπουμ μπαμ. Μικρός θυμάμαι τα σκορδάκια. Ένα σκορδάκι είδα να σκάει και τρόμαξα. Αυτό είναι το πρώτο δυναμιτάκι που θυμάμαι κι η εμπειρία μου μαζί του. Μελισσούλες, σφυρίχτρες και σιγά σιγά μινέρβες, γουρούνες, μαύρες γουρούνες.. Αυτά κάνουν μπαμ. Τα σκορδάκια όχι. Όλοι λοιπόν στο γήπεδο, συγνώμη στην εκκλησία, απ'έξω δηλαδή, αυτά πετούν. Επίσης μικρός θυμάμαι κατασκευές, δηλαδή, αυτοσχέδια δυναμιτάκια με το περιεχόμενο πολλών γουρούνων. Κάποιοι το κάνουν ακόμα αν και πλέον υπάρχουν έτοιμα μέσα για μεγαλύτερο θόρυβο. Άξια αναφοράς είναι και τα χρωματιστά που "σκάνε" στον αέρα.

 Θόρυβος. Αν δε συμμετάσχεις ίσως και να σε καταβάλει λιγουλάκι αυτός ο θόρυβος. Βλέπεις εκείνοι που τον προκαλούν έχουν το νού τους απασχολημένο με το πως θα.. πως θα.. ρίξουν καλύτερα μπαμ μπουμ μπαμ. Το ίδιο θεωρώ πως συμβαίνει και με εκείνους που προκαλούν αυτές τις "χρωματιστές εκρήξεις". Αλλά θεωρώ πως αυτό που προκαλούν με αυτά σε εκείνον που τα βλέπει μόνο άσχημο δεν είναι, για τη φαντασία του σίγουρα, αν όχι για τους οφθαλμούς του τους ίδιους εκείνη τη στιγμή. Ναι, χαρά οφθαλμών. Κι ο θόρυβος μιά οφθαλμαπάτη. Σίγουρα εκείνη την ώρα δεν έχει πάει κανείς στην εκκλησία απ'έξω για να μιλήσει με (και να ακούσει) τον εαυτό του. Χαιρετίσματα σε όποιον τολμά, φυσικά. χαχα. Θαυμάσια αφού θεωρήσαμε και κάτι σαν δεδομένο δίνεται η ευκαιρία να το τραβήξω απ'τα μαλλιά, λίγο. Ποιές ώρες το κάνει αυτό λοιπόν ένας άνθρωπος?

 Ησυχία. Όχι. Σπάνια κι ανεκτίμητη αξία. Μη κατανοητή με τη μία. Αμαρτία. Αλλά δε πειράζει, υπάρχει χρόνος για ισορροπία. Από μικρό πάλι θυμάμαι φασαρία. Ναι φασαρία. Όταν δε μπορώ να έχω το νού μου σε ησυχία να σκεφτώ, το αποκαλώ φασαρία. Δε θα ξεκινούσα απ'το δημοτικό, λόγω ωριμότητας ηλικίας, αλλά λόγω του ότι από εκεί ξεκινάει η φασαρία. Σχολείο,  φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Το ποδόσφαιρο δε μετράει. Είναι μία φασαρία που επέλεξα ο ίδιος για τον εαυτό μου στην ησυχία μου, με την ησυχία μου. Οπότε φασαρίες ήδη. Να πάμε παρακάτω γυμνάσιο λύκειο τα ίδια συν φροντιστήριο και ιδιαίτερα μαθήματα για κάποια μαθήματα. Η φασαρία με την μόρφωση σταματάει (ή συμβαδίζει) με την εμφάνιση της φασαρίας όσων αφορά την εργασία. Θα σταματήσω εδώ. Γιατί έτσι θέλω και γιατί δε (μου) είναι λίγο. Ανάλογα τη χώρα, μέρος, θρησκεία μέσα σε αυτά τα χρόνια μπορούν να περικλείονται κι άλλες φασαρίες ή φασαρίες που θα έρθουν ούτως ή άλλως μετά. Οικογένεια, παντρειά, προίκα, αποκατάσταση οικογένειας, εργασία για οικονομική συμβίωση, απεξάρτηση και άλλα. Όλα αυτά να το πω "τα'πα χοντρικά".

 Λίγο πιό λεπτά. Μέσα στη μέρα πότε κάθεσαι και δε σκέφτεσαι? Δε σκέφτεσαι κάτι. Ίσως απλά κοιτάζεις και το μυαλό σου φέρνει σκέψεις. Πριν τον ύπνο συνήθως. Ακόμα κι εκεί δεν είναι απαραίτητο βέβαια να γίνει αναγκαστικά. Η ολοήμερη απασχόληση σώματος και νού μπορεί να αποφέρει στιγμιαία σε κατάσταση ύπνου. Κι η διαδικασία της σκέψης να χαθεί. Αν όλη μέρα αδυνατείς να το κάνεις, εν αγνοία σου και τη μία στιγμή που σου δίνεται η ευκαιρία πάλι αδυνατείς, τότε πότε θα αναρωτηθείς " Όλα αυτά είναι σωστά? Ποιόν θα μπορούσαν να εξυπηρετούν?"

Παύλος - vlospa

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Ευχαριστώ


 Η λέξη τα λέει όλα. Λέγοντας τη τα περιέχω, σχεδόν, νομίζω, όλα. Όσα πιστεύω πως είναι "όλα". Ίσως. Μα, το θέμα είναι? Σου είμαι ευγνώμων, ταπεινά με απλές λέξεις στις σκέψεις μου σε ευχαριστώ.

Που αναφέρομαι? 2.

1) Σε εσένα.
2) Εσύ αναφέρεσαι κάπου μέσα απ'αυτές τις γραμμές που θα σου θυμίσουν κάτι, λογικά.

 Μία δόση ευτυχίας. Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν κι έρχονται κοντά με άλλους με τον ίδιο σκοπό, ψάχνουν τρόπους να προσθέσουν χρόνια στις ζωές μας.  Να ζήσουν "πολύ ευτυχισμένοι. "Εσύ" (και κάθε "εσύ") με μία ασυνείδητη, μάλλον, λειτουργία σου (να το πω?), γεμίζεις με ζωή, ευτυχία τα χρόνια μου. Σου/του/της... Δε το ξαναλέω.

 Δε ξέρω πολλά, εώς καθόλου από τέχνη. Τολμώ όμως να να έχω την άποψη μου. Βλέποντας ένας έργο, όση ώρα όπως κι αν το δω. Θα απορήσω. Πρώτον τι υπήρχε στο κεφάλι του/ των δημιουργού/ων. Και δεύτερον, τι το προκάλεσε. Ποιός/α, αν θα μπορούσε να'ναι άνθρωπος. Ααχ, συνήθως υποθέτω ναι. Σκέψου το εξής σενάριο. Ακούς ένα ποιήμα, ένα τραγούδι, βλέπεις μία παράσταση, έναν πίνακα, ένα γλυπτό, κάτι. Και μπορείς να το κάνεις για ώρες. Θαυμάζεις το έργο. Δεν αποκλείεται (δικαιολογημένα κι όχι) να σέβεσαι/ εκτιμάς τον δημιουργό λόγω αυτού του έργου. Άρα αυτόν τον άνθρωπο που έμπνευσε" να το πω τον δημιουργό, τι τον κάνεις?

 Άστο, είμαι αρκετά σίγουρος, θα το πω εγώ. Το γράφει και πάνω πάνω μα άλλη μία για το καλό. Να'σαι καλά. Σε ευχαριστώ.

Παύλος