Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Για εσάς. / Προς εσάς.


 (χορωδία κι ένα κόκκινο μακρί χαλί για υποδοχή) "Χαίρετε! Ώ! Εσείς!" Εσείς οι γνωστοί, οι πολλοί, οι άλλοι, ο κόσμος ρε παιδάκι μου τελοσπάντων. Αυτοί...

 Λοιπόν κοκοράκια που καλοπροαίρετα θυσιάζετε σημαντικότατες ώρες του ύπνου σας για να μας ξυπνήσετε, να μας δείξετε το σωστό, το καλό, "αυτό που πρέπει" αυτό που καλώς-κακώς εμείς, δυστυχώς, σε σχέση με εσάς (Ώ! Εσείς!- ξαναλέω εγώ..-) εμείς ΔΕΝ το ξέρουμε, δε το βλέπουμε, δε το καταλαβαίνουμε. Συγνώμη. Συγνώμη ελίτ του σημερινού τρόπου σκέψης, αντίληψης, δράσης/ αντίδρασης. Συγνώμη που δεν είμαι ΚΑΙ εγώ σαν εσένα/ εσάς. Τόσο χάλια μόνο εσείς.

 Μία απλή ερώτηση. Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Σαν αναπάντητες κλήσεις στο κινητό σου. Το δικό μου μόλις το'χασα. Όπως το βρήκα λοιπόν, βρες τα ερωτήματα μου. Κατασπαράξου, ξεκινάω.

1) Ελίτ, ζεις κι έχεις οργανωθεί, γιατί ο κόσμος συνεχίζει να'ναι όπως είναι?
2) Ελίτ, τα "πρέπει" ποιός τα ορίζει?
3) Ελίτ, τα "πρέπει" που περήφανα έχεις πραγματοποιήσει που τα δείχνεις?
4) Ελίτ. Ποιός σε βάφτισε έτσι?
5) Ελίτ, αφού είσαι η ελίτ γιατί πολεμάς κάτι παλιό με παλιά μέσα?

 έξι) Ελίτ, νιώθεις, πονάς, ζεις?
Ή επιβιώνεις καθημερινά με ένα μούδιασμα όποτε πας να σκεφτείς μπας και "μπάς και κάναμε λάθος ρε παιδιά, μήπως η λύση μας είναι λάθος". Σσσσς. Αναισθητικό. Επιβεβαιώσου από κάθε τι που σε κάνει να θυμάσαι πως έχεις βάλει τον εαυτό σου να συγκαταλέγεται στους αυτοαποκαλούμενους -από μένα- (ναι ρε! εμένα μου μιλάνε οι πράξεις τους!) ελίτ του σημερινού τρόπου σκέψης, στέψης, μέθης κλπ.

 Αριγατό. (Ευχαριστώ). Δε μιλάμε την ίδια γλώσσα, μας είναι γνωστό. Μα αν είναι να γίνω σαν εσένα κι εγώ... Τότε άστο, συγνώμη κι ευχαριστώ, μα αφήστε να χαθώ. Δε θέλω να σωθώ. Δε θέλω το καλό, δε θέλω το σωστό.

Δε κάνει τίποτα.

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Για μιά στιγμή ζωή. Μιά στιγμή πριν το θάνατο.


 Έχεις συνηθίσει εδώ πρόλογο ή έστω προσπάθειες μου προλόγου. Αλλά εδώ θέλω να σου γκρεμίσω την πραγματικότητα που έχεις χτίσει, έστω και "γιά μιά στιγμή".

 Από μικρός αγωνίζεσαι. Δεν υπάρχει απόλυτο γιατί. Ο καθένας μας για ό,τι στερείται. Και γύρω από την κάθε απώλεια ή άσχημη εμπειρία γύρω από αυτό που μας συγκίνησε, μας άγγιξε ή μας φάνηκε τόσο φανταστικό ή "προσωπικό", χτίζουμε. Για τον καθένα ξεχωριστά κι όλους μαζί αυτή είναι η αρχή. Κι είναι άξια αναφοράς και σεβασμού κατ'εμέ.

 Χτίσιμο. Πολύ χτίσιμο. Με αυτούς που χτίζεις δένεσαι κι αυτό που χτίζεις στους θυμίζει. Είτε είναι άνθρωποι, είτε είναι σκοποί σου. Ίσως και τα 2.. Κάθε γεγονός ερμηνεύεται με βάση το σκεπτικό που διαμορφώνουμε, όλα γίνονται γι'αυτό κι όλος ο πλανήτης, όχι, όλος ο γαλαξίας γύρω από εκείνο γυρίζει. Για εκείνο μονάχα γυρίζει κι οτιδήποτε άλλο μας βρωμά και μας ξυνίζει. Μπετά. Κάθε λάθος οποιουδήποτε άλλου αποδεικνύει το πόσο σωστοί είμαστε. Ο εργολάβος και το έργο του, μόνο αυτό (το έργο του) υπάρχει, μόνο για αυτό υπάρχει ο εργολάβος.  Έχουμε φάει το γάϊδαρο και δε κοιτάμε πίσω. Γιατί να κοιτάξουμε πίσω?

 Σεισμός! Ένα μικρός κλονισμός ικανός να γκρεμίσει την πραγματικότητα για την στροφή του γαλαξία γύρω απ'το τάδε ή το δείνα "πιστεύω" μας/ ή άλλου, που πιστεύαμε. Τώρα υπάρχει μία ρωγμή. Η μεγάλη διαφορά κι η πιθανότητα αρχής της αλλαγής. Συνήθως... Στόκος! Ε μα ναι. Ποιός θέλει να βλέπει τον χώρο που υποτίθεται πως τον γεμίζει ηρεμία και του παρέχει τις ανάγκες του χαλασμένο? Μόνο εκείνος που αμφιβάλει για το αν διάλεξε τον σωστό για εκείνον χώρο να αποκαλέσει σπίτι. Οι υπόλοιποι στόκο λοιπόν. Και φόβο. Μπρρρ.. Μη κουνηθεί πάλι τόσο... Μη κουνηθεί κι άλλο τόσο! Θα χάσουν όλα όσα έχτιζαν, και μετά άντε πάλι. Τρέμουλο. Ίσως και με το δίκιο τους. Ίσως κι όχι.

 Ερείπια. Σημάδια χτυπήματος στο σκεπτικό μας την ιδεολογία/φιλοσοφία/Μαρία όπως θες πες το. Σημάδια ανδρείας από άνδρες κι όχι μόνο, φυσικά. Να παραδεχτείς πως ίσως περπάτησες λίγο παραπάνω στον στραβό δρόμο. Κι άλλο τόσο να ξεκινήσεις για το δρόμο σου και πάλι, αν δεν έχεις κάνει τον στραβό δρόμο δρόμο σου. Εκεί κάτσε κλάψε πάνω απ'τα ερείπια μέχρι να γίνεις κι ο ίδιος ένα κυριολεκτικά. Μεταφορικά το'χεις καταφέρει. Και το'χεις αναγνωρίσει.

 Προς τιμήν λοιπόν όλων εκείνων που έχτιζαν θάνατο ή έχτιζαν πάνω σε άλλους ή δυστυχία στους χτίστες εργάτες τους. Προς τιμήν τους αυτή η μιά στιγμή που βλέπουν τη ζωή τους και προλαβαίνουν να θυμηθούν να γελάσουν να μελαγχολήσουν να κλάψουν να μετανιώσουν. Μα μόνο εκείνη τη στιγμή. Μία στιγμή πριν ούτως ή άλλως αναπόφευκτα χάσουν ό,τι κι όσα και να έχτισαν μόνοι και μη. Μία στιγμή πριν το θάνατο.

Παύλος - vlospa kasbe

Έχει φάση η αντίφαση


 Φάση κι αντίφαση. Κάτι έχει φάση και κάτι χαλάει τη φάση. Η φάση έχει φάση κι η αντίφαση χαλάει τη φάση. Άσε με τώρα δεν είμαι σε φάση...

 Είναι που δεν είμαι σε φάση και το λέω μάλιστα. Σε μέρος που θα το μάθεις. Μα αν "δεν ήμουν σε φάση" θα με ενδιέφερε να το μάθεις? Εσύ και ο κανένας καθένας μας(/ σας). Μη μασάς άκρη δε βγάζεις άνοιξε μιά πόρτα και μάσα τη. Εκεί θα βρεις νόημα. Τι πάει να πει γιατί?

(Απάντηση τι πάει να πει γιατί) Γιατί : Γιατί για να σου φανεί κάτι φυσιολογικό να το νιώθεις στο πετσί σου πρέπει (αχ ναι, αυτή τη λέξη που δημιουργήσαμε κι ειπαμε στον καθένα οφείλει να πρέπει να.. κλπ κλπ) να το βιώνεις καθημερινά, ίσως κι απο πολλές πλευρές. Ή μάλλον πιό σίγουρα, όχι μόνο απ'τη δικιά σου. Για μένα η παραπάνω παράγραφος είναι φυσιολογική ροή σκέψεων στο μυαλό μου. Γι'αυτό σου εξηγώ, "Γιατί".

 Κι αφού ξεφύγαμε ας επιστρέψουμε στον τόπο του εγκλήματος. Εκεί που καθημερινά είς το όνομα του καθένα και του δημιουργήματος του (υλικού να δοξάζουμε ή ιδέα να φανταζόμαστε) σκοτώνουμε τη φαντασία, την όρεξη, την ευθύνη στον εαυτό και τους επόμενους φυσικά, κατ'επέκτασην. Ετοιμάσου παρελαύνει...

 Ιδεολογία. Πολλά κιλά λέξη κι άλλα τόσα σκέψη και θεωρία μα στην πράξη αηδία η ίδια ιστορία με άλλους τελευταγωνιστές. Εγώ αού μαμου. Εγώ κι αυτό που εκπροσωπώ. Εγώ κι αυτό που με αντιπροσωπεύει. Εγώ κι αυτό που μας χαρακτηρίζει. Εγώ κι εσείς που άσε δε το λέω. Ξέρουμε όλοι. Αρχή ίδια. Τέλος άλλο.

 Και ποιά είναι η φάση? Ότι εγώ έτσι εγώ αλλιώς εσύ ο νέος κι εγώ ο παλιός. Είναι που όλοι το καλό όλων θέλουμε και βάζουμε το δικό μας δεύτερο, με διαφορά. Όλο το χρόνο πρωταπριλιά και καρναβάλι. Αποφυγή αυτοκριτικής. Εμφάνιση μορφών άμυνας σε περιπτώσεις αναθεώρησης συμπεριφοράς/ στάσης ή σκεπτικού. Ενίσχυση της απόλυτης σιγουριάς για το αλάνθαστο παντού και σε ο,τιδήποτε λέει κάνει. Θέλεις να μιλήσεις, μα όχι να ακούσεις. Όταν στην ομιλία πας μόνο επειδή θέλεις να μιλήσεις ποιός περιμένεις να θέλει να σε ακούσει. Για να μάθεις να μιλάς οφείλεις να μάθεις να ακούς. Φυσιολογική εξέλιξη, κοίτα το παρελθόν σου. Ναι, ναι το ένδοξο παρελθόν σου. Ηρωά/ίδα μου. Και όλων, απλά όλοι οι άλλοι δε το ξέρουν, ακόμα. Θα τους το πεις όμως που θα πάει.

 Κι η αντίφαση? Η αντίφαση είναι κάθε λεπτομέρεια που σου έρχεται στο νού, κυρίως για εσένα σε εσένα, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Μικρά τσιμπηματάκια βελόνας που με ρυθμό χελώνας σε ερωτούν "Πονάς, καταλαβαίνεις τι σε ρωτάω? Ζεις". Για να καταλάβεις κάτι πρεπει να το βιώσεις, τσιμπιέσαι λοιπόν? Ή είσαι "άκαμπτος" στα ερωτήματα που σου έρχονται?

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Απαίτηση.


 Καλησπέρα. Για την κατάθεση του βιογραφικού σας φακέλου απαιτείται το χρηματικό ποσό των 10 ευρώ. Όσο κουφό φαίνεται, διαβάζεται από έναν σήμερα που δεν υπάρχουν λεφτά, γενικά, (ή μάλλον τώρα το καταλάβαμε όλοι εις το πετσάκι μας το σκληρό) κι όσο κουφό πάλι φαντάζει σε κάποιον του χθες και του πιό μακρινού παρελθόντος που υπήρχαν λεφτά, πιο λίγα, μα σε πιό πολλούς, άλλο τόσο κουφό θα φαντάζει στον άνθρωπο του αύριο του μακρινου μέλλοντος. Που θα απορεί γιατί ο Θεός δε μας μετέφερε σε μία επίπεδη γη, μία καρτέλα ΜΟΝΟΠΟΛΗ να βγάλουμε το επιχειρηματικό μας άχτι μερικοί-μερικοί. Εσύ, εσύ κι εσύ δηλαδή! Ξέρετε ποιοί είστε και σίγουρα ΔΕΝ το διαβάζετε, για να είστε όποιοι είστε και κατά τον τρόπο που είστε. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την απαίτηση? Καμία. Και γιατί θα έπρεπε να έχουν? Ποιός έχει αυτή την απαίτηση?

 Εύλογη απαίτηση. Μέ φέρατε σε ένα κόσμο όπου θα με φιλοξενεί στο σώμα της μία γυναίκα. Μία πολύ ξεχωριστή γυναίκα. Η μαμά μου. Ύστερα θα συνεχίσει να ενδιαφέρεται γιά εμένα, την υγεία μο και την ανάπτυξη μου, να με φροντίζει καθημερινά μέχρι να μπορώ να συνεχίσω μόνος ή έστω με όχι τόση βοήθεια. Συνήθως ακόμα και φτάνοντας αυτό το σημείο οι γονείς συνεχίζουν να σπρώχνουν τα παιδιά, παρότι οφείλουν να σταματήσουν. Μέχρι εδώ δε μπορούσα να έχω φτάσει μόνος. Ακόμα και με συντροφιά που έφτασα πήρε καιρό. Μέσα σε αυτό το διάστημα προσαρμόστηκα σε νέες καταστάσεις και δημιούργησα τα πρώτα μου πιστεύω, γνώμες, θεώρησα τα πρώτα μου δεδομένα. Συνηθίζοντας λοιπόν σε αυτά και περνώντας ο καιρός οφείλει κανείς να αναπροσαμοστεί στα επόμενα. Αν έχει  απαίτηση απ'τον εαυτό του. Τι απαίτηση? Καλά εμένα ρωτάς?

 Παράλογη απαίτηση. Από κάθε αγώνα για κατάκτηση σε αυτή τη ζωή παραίτηση. Απαιτώ γιατί είμαι απόλυτος. Πως έτσι είναι, έτσι θα έπρεπε να είναι και μέχρι να γίνει έτσι θα κάνω ό,τι μπορώ. Όλα να πάνε όπως τα θέλω, όλα να'ναι όπως νομίζω πως τα ξέρω. Ένα άγαλμα προς θέα κοινή. Πέτρινη θέληση, ναι πέτρινη, μπορεί να σπάσει ακόμα κι από μία σταγόνα νερό. Μα ένα άγαλμα το νοιάζει μόνο η πόζα η θέα κι η θεοποίηση του τι εκρποσωπεί. Να κάνεις τον εαυτό σου ένα ακούνητο προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση άγαλμα και να αγορεύεις γιά το πόσο οι άλλοι θα έπρεπε να κάνουν αυτό που κάνεις με τον θαυμάσιο τρόπο που έχεις δείξει, ήδη. Εκπροσωπείς, τον εαυτό σου. Κοίτα μέσα σου, στο κενό σου. Και απ'τους άλλους δανείσου δώσε και συμπλήρωσε. Το τίμημα πλήρωσε, γκρέμισε το βράχο και χτίσε μαζί με άλλους, όχι μόνος. Παράλογη απαίτηση?

 Απαιτήσεις υπάρχουν πολλές. Αυτές που θέτουμε στον εαυτό μας όμως? Υπάρχουν για αρχή, εύλογες, παράλογες? Γιατί, ποιός μου τις φύτεψε, ποιός με άφησε να πιστέψω πως είναι καλό, πως απαιτείται, να καλλιεργήσω κι εγώ τις δικές μου, απ'τους άλλους?

  Όταν με απογοητεύει η αλήθεια, δε μπορώ να'χω απαίτηση απ'αυτή. Με απογοητεύει 'Αυτό' που'χω την απαίτηση να'ναι αλήθεια... Και 'Αυτό' που διαφέρει για τον καθέναν μας, είναι πάλι 'Αυτό' που μας διαφοροποιεί έναν προς έναν. Η απαίτηση αν υπάρχει, ποιά είναι και τι ορίζει κανείς ως αλήθεια ώστε να'χει απαίτηση για αυτό. Απαίτηση απ'αυτό.

Απαιτείται υπογραφή?
Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Στον κόσμο μου - ο κόσμος σου( /σας /μας ) είναι αηδία


 Δεν έχει εισαγωγή. 2η φωνή, ακούραστη χολή, αναλαμβάνει απ'την αρχή.
Κατανοητός ή αρεστός, χμφ!, δεν είναι θέμα στην ιστορία αυτή.
Στο θέμα λοιπόν.

Οι κόσμοι, στον κόσμο μας. (ή πάνω-κάτω πως φαίνεται να λειτουργούμε)


Ο κόσμος μας : Ο κόσμος μας στον ξύπνιο.
Ο κόσμος μου : Ο κόσμος μου στον κοιμισμένο ξύπνιο κόσμο μας ή στον ύπνο μου
Ο κόσμος σου : Λογικά κάτι παρόμοιο που αρνούμαι ή αδυνατώ να αποδεχτώ
Ο κόσμος σας : Διοξείδιο του άνθρακα, αν υπάρχει ο κόσμος σας.

Είτε απογοητευμένος απ'τον πραγματικό κόσμο, είτε απλά φαντασιόπληκτος, εδώ το αίτιο είναι αδιάφορο, μπορεί ένας να αποξενωθεί απ'τον πραγματικό κόσμο. Πόσους έχουμε ακούσει να λένε άλλους πως "είναι στον κόσμο τους"? Αν δε το'χουμε πει κι οι ίδιοι φυσικά. Άρα, αν αποξενωθείς από καθετί πραγματικό, δε κάνεις οικείο καθετί φανταστικό?

 "Είμαι στον κόσμο μου γιατί δε μου αρέσει ο δικός σας". "Δημιούργησα ένα κόσμο δικό μου κι έτσι περνάω μιά χαρά." Τα παραπάνω έχω ακούσει και διαβάσει, αρχικά τα θεώρησα ρομαντικά, μοναδικά. Η παραπάνω παράγραφος ωστόσο δε μου το επιτρέπει πιά. Οπότε :

 Κρύο, πνίγομαι, παγώνω, σε αυτόν τον κόσμο σου που δεν έχει οξυγόνο.
Πως να μείνω, δεν αντέχω πάω να φύγω, πάω σε μένα, αφήστε με μόνο.
Ζεστασιά, ήλιος, άνοιξη, γαλήνη μακριά από κάθε πόνο και ευθήνη.
Αποκομένος απ'τα κοινά κι όποιον δεσμό μας είχε απομείνει.
Θέλωντας να επιβιώσω κι απόλαυση ή χαρά καθόλου να μη στερηθώ,
απέφυγα έναν πόνο, που παρότι δε γούσταρα, μου θύμιζε πως έντονα ζω.
Τώρα θα ρίξω τα μούτρα μου, θα σε κρατήσω μοναξιά μου.
Σίγα μη σε κάποιον απολογηθώ ή το λάθος μου παραδεχτώ,
τόση είναι και μέχρι εκεί φτάνει "η μαγκιά μου".
Αυτό το δρόμο χάραξα κι ως το τέλος τον ακολουθώ.

 Μπα. Το παραπάνω δε με εκφράζει. Μα κάπως έτσι το βλέπω να εκφράζεται μεταξύ μας. Μεταξύ ανθρώπων, συνανθρώπων. Στον κόσμο μου κι εγώ μάλλον, ε? Πριν απαντήσεις βεβαιώσου σε ποιόν κόσμο πατάς. Σου, μου, μας, σας.

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Αν,ασφάλειες ζωής


 Τυχαίνει  να βρίσκομαι και να παίρνω ένα μικρό μέρος σε μιά συζήτηση με θέμα τους αρχαίους Έλληνες και τη σύγκριση με τους σύγχρονους. Πιο συγκεκριμένα? Ε να μωρέ, έτσι λίγο-λίγο αν πήγαμε καθόλου μπροστά εγκεφαλικά και το γεγονός πως καλώς-κακώς οι νέοι όσο περνάει ο καιρός να το πω "βγαίνουν" με προοπτική να'ναι πιό έξυπνοι απ'τους προηγούμενους τους. Χα χα. Κι αφού γέλασες, μου αράδιασες την ιδεολογία σου ή κάποιου άλλου ας δούμε το εξής.

 Τυχαίνει κι είμαι 27 στα 28. Ίσως ο μόνος κάτω των 30 στην συζήτηση και σίγουρα όχι άνω των 50-60. Στην κουβέντα η αλύγιστη σιγουριά ένος μεσήλικα με εξέπληξε. "Άλλες εποχές τότε". Ναι. Και σε 3 μήνες, πάλι άλλη εποχή θα'ναι. Ωστόσο. Αυτή η σιγουριά μύρισε ζυμάρι. Ναι ζυμάρι. Το ζυμάρι του αποτυχημένου κοινωνιολόγου που έγινε φούρναρης, ένα αρτοποιητής. Ποιήματα φιλοσοφίας που πωλούνται μαζί με ένα καρβέλι ψωμί. Και μύρισε καμένο. Ένα κατακαμμένο κομμάτι άρτου καθώς λίγο αργότερα (τόλμησα να) διαφωνώ μαζί του και εκφράστηκε πάλι αυτή η σιγουριά. "Δε νομίζω να πιστεύεις πως είσαι εξυπνότερος απο μένα." Γουόου. Παππού κέρδισες αν αυτό θες. Μόλις πεθάνω θα συνεχίσω τον αγώνα. Μέχρι τότε θα κοιτάζω ποιοί άλλοι χαρακτηρίζονται από αυτή τη σιγουριά.

 Τυχαίνει πάλι, ε ρε παιδάκι μου, και αυτή η σιγουριά. Αυτή η ώ! απόλυτη σιγουριά για το αλάνθαστο στον τρόπο σκέψης/ έκφρασης/ ζωής, ααχ. Πόσο θεόστραβη μπορεί να'σαι? Αλλά η ασφάλεια.. Σε κρατάει στην ευθεία. Σα να ακολουθείς μιά διαδρομή. Αλλά! Δε τη διάλεξες φίλτατε, απλά δε μπορούσες να την αποφύγεις. Και στις 2 περιπτώσεις είναι αυτό που σου λέω. Κι ας φάσκω στη μία και ας αντιφάσκω στην άλλη. Χμμ λογικά σε περίπτωση αποτυχίας πειθούς να χρησιμοποιούσε το λόγο για ταπείνωση του συνομιλητή ή και βία. Κατά τον χρήση θα'χε δίκιο. Αλάνθαστο μάλιστα. Κάθε φορά. Είναι ασφάλεια να'χεις πάντοτε και παντού μονάχα (εσύ) δίκιο. Ασφάλεια ζωής.

Παύλος - vlospa kasbe