Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Τα πάντα όλα το'να τ'άλλο. Πάντα ή το ένα ή το άλλο.


 Πάντα το ένα ή το άλλο. Όχι πιό κει για το τάδε, το δείνα ή το παράλλο. Μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Δίλημα μεγάλο. Ας το ξεκινήσω, δεν έχω χρόνο παραπάνω για να το αναβάλω! Σε σειρά να βάλω αυτό το μπάχαλο το μεγάλο.

 Από νωρίς το πρωί. Να σηκωθώ ή μπά? Να το κάνω τώρα ή πιό μετά? Να φάω πρωινό ή όχι? Δουλειά πάω ή σκλαβιά?  Να πάω με όχημα ή με τα πόδια? Να πάρω σκύλο ή γάτα? Πίτσα ή σουβλάκια? Φραπέ ή ούζο? Άσπρο ή μαύρο? Να δώσω στον ζητιάνο ή όχι? ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή  Ν.Δ.? ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή Χ.Α.? Ο.Σ.Φ.Π. ή Π.Α.Ο.? Δραχμές ή Ευρώ? Μέσσι ή Ρονάλντο? Και πολλά, πολλά άλλα...

 Αλήθεια τι εξυπηρετούν? Εξυπηρετούν ένα σκοπό ή πολλούς? αστειέυομαι, ούτε που το σκέφτηκα σοβαρά. Τι εξυπηρετούν? Μα, την επίλυση τους φυσικά? Τι άλλο, κουτέ? Ίσως, λέω εγώ, να έχουν το νού σου σε διαρκή, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος, απασχόληση. Με το να κάνουμε συνέχεια τις ίδιες ερωτήσεις πολλά κι όλο και πιο πολλά άτομα ουσιαστικά όσοι ακούνε και να μη ρωτήσουν θα θέλουν να μάθουν. Όσο δε μαθαίνουν και με σκοπό να μάθουν, δε θα ρωτήσουν? Και πάει λέγοντας. Αλλά κι αυτό ποιόν εξυπηρετεί?

 Γιατί είναι γλυκο το να ρίχνεις το φταίξιμο αλλού και να φορτώνεις τις ευθύνες στον άλλο. Το θύμα που δεν έχει άλλη επιλογή. Αχ τι γλυκό... Αξιολύπητο! Συγνώμη.. Μα ναι. Βολικό κιόλας, συνήθως, δε μπορώ να αποδείξω τίποτα, μα πάντοτε δεν υπάρχουν "και άλλες περιπτώσεις" ή "εξαιρέσεις μέσα στον κανόνα"? Ε αυτό ακριβώς κι εδώ. Κι εκεί και παντού. Εξυπηρετεί λοιπόν αυτόν που μας θέλει σκλάβους κι όχι μόνο! Κι εμάς εξυπηρετεί.

 Αυτό το ταξίδι προς τη γνώση και το βάθος του αντικειμένου μελέτης. Το αίσθημα πως "κάτι κάνω". Δε μένω στάσιμος, κι όχι απλά δε μένω στάσιμος μα είμαι και όσο δραστήριος μπορώ να είμαι. Νοητικά κατά κύριο λόγο. Επιλύνω τα μεγαλύτερα διλήματα της ζωής της ίδιας! 3 μου'χουν μείνει. Το αβγό έκανε την κότα ή η κότα το αβγό. Να ζει κανείς η να μη ζει. Η κοινωνία διαμορφώνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την κοινωνία. Και φοβάμαι πως μόλις τα απαντήσω κι αυτά, θα πρέπει να πάρω άλλη κονσόλα να παίζω, να βρω κάτι καινούριο να καλλιεργήσω. (Και θα φυτρώσει να σε φτύσει.)

 Τα ερωτήματα δεν αποσκοπούν πάντοτε στο να απαντηθούν κι αν δε το καταλαβαίνει ένας απ'την ερώτηση, μπορεί να το καταλάβει από αυτόν που την κάνει, σε ποιόν την κάνει, πότε και με ποιό τρόπο, ίσως.

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Η γενιά των 0 ευρώ


 Αριστερά, δεξιά, πιό αριστερά, λίγο κέντρο ρε παιδιά, πάμε πάλι δεξιά. Όμορφα. Σαν κάδρο. Πάντως σίγουρα κρεμόμαστε, απο κάπου ή κάποιον. Σχετικά άσχετο μα πάμε παρακάτω. Ναι, ναι, παρακάτω. ΠαραΚΑΤΩ. Τις σκάλες. Όσο πάει, φτάνουμε κι εκεί συνεχίζοντας αυτό το βιολί, αυτό τον δρόμο. Πάτο.

 Απολύθηκα απ'το στρατό το 2008, τον Αύγουστο, Σεπτέμβρη δουλειά! Κομμάτι της γενιάς των 800 ευρώ, όπως έκανε εντύπωση και προκαλούσε θλίψη κι έκπληξη συνάμα, (ένα αμφιθυμικό συναίσθημα όσο περνά ο καιρός), στον κόσμο αυτό το "Αχ!Μα πόσο απρόσμενο γεγονός", αμαν! Χαμός. Αλλά τι να κάνεις... Έπρεπε, για μένα, να δοκιμάσω ό,τι σπούδασα (σε οποιοδήποτε επίπεδο σπουδών) στην πράξη, στο δρόμο. Ενα μήνας χωρίς δεκάρα τσακιστή! Σιγά μη μείνω εκεί, φεύγω.

 Αυτό το "Σιγά μη μείνω εκεί, φεύγω (ή κάποιο άλλο ρήμα)" είναι 1 κρατούμενο. (αιχμάλωτο)

 2013 κι αν πάρεις 400 ευρώ λες κι ευχαριστώ. Ορίστε! Ποιός δε το χώνεψε? Α ναι οι άνεργοι. 2013 κι όπως πάμε ίσως τώρα να'ναι ζόρι για την πλειοψηφία μα με πίστη και υπομονή θα'ρθει η ανάπτυξη. Μαζί με κανένα χεληδόνι την άνοιξη. Του μάη. Του '60. Του 2060. Όποιος τρώει ψέμα παχαίνει αυταπάτες. Τίποτα δε θα έρθει, μόνο θα φέρουμε και θα αφήσουμε να μας φέρουν. Δεν είναι αυτό το θέμα εδώ. Εδώ. Τώρα. Ίσως όπως έγραψα παραπάνω να'ναι ζόρι για την πλειοψηφία μα η πλειοψηφία αυτή πληθαίνει.

 Αυτό το "η πλειοψηφία αυτή (που τραβά ζόρι) πληθαίνει" είναι το κρατούμενο 2. Φύλα το, ναι? (2 αιχμάλωτοι)

 Το σημείο καμπής, εκεί που τέμνονται οι γραμμές μας. Τα όρια μας. Ή θα σπάσουν τα δικά σας και θα ορίσουμε νέα, ή θα μας δέσετε με πραγματικές πιά αλυσίδες. Πλησιάζει. Αλλά με 1 και 2 είμαστε ήδη πιό πολλοί, και με τοίχο πίσω, δε θα'χουμε πιά ΤΙΠΟΤΑ να χάσουμε, αφού θα τα'χετε πάρει ΟΛΑ. Στον πάτο... Κι όπως λέει ένας φίλος μου "πιάνωντας πάτο βλέπει κανείς όλα τα αστέρια..

 Εμείς τι θα κάνουμε? Θα κοκορευόμαστε και τότε "Εγώ έχω την καλύτερη ζωή σκλάβου, τον καλύτερο αφέντη και την πιό λάσκα αλυσίδα, τι να μου πεις κι εσύ?" ή θα αλλάξουμε τα δεδομένα. Τα δεδομένα για την Ελλάδα για αρχή κι ύστερα για Ευρώπη κι όλο τον κόσμο. Γιατί όντως έτσι όπως πάμε, η Ελλάδα είναι το πιό ενδιαφέρον μέρος να'σαι, ή μάλλον να ζεις, για να καταλάβεις τη ζύμωση των ανθρώπων που θα ξεκινήσουμε ή θα τελειώσουμε κάθετι που πιστεύαμε πως γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Θα έγραφα ο Χρόνος θα μας δείξει, μα όσο είμαι ζωντανός δε μπορώ παρά να ελπίζω πως εμείς θα του δείξουμε του Χρόνου!

Παύλος - vlospa

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Καλό, καλύτερο και τέλειο - εξέλιξη - τεχνολογία

 Σιωπή. Ουγκ. Γειά. Πάμε πιό πίσω και ξεκινάμε πάλι για μπροστά (...) χαζεύοντας αριστερά και δεξιά. Η ίδια η εικόνα των ανθρώπων, οι σκέψεις τους κι οι ασχολίες τους, η διατροφή τους. Γκλουπ. Ναι, μες στο δάσος, στο βουνό όπου να'ναι, με λαγουδάκια στη φωτιά και ό,τι να'ναι. Περπάτημα, τροχός, καυσαέριο. Νομίζω το νόημα ειναι ευδιάκριτο.

 Είτε για τη ζωή και την βελτίωση της (άρα και για το θάνατο -του άλλου συνήθως- και την ευκολία στο να φτάσουμε εκεί) είτε γιατί έτυχε, πέτυχε, δώθηκε η ευκαιρία, γιατί έτσι, γιατί πρέπει. Για πολλούς λόγους συμβαίνει. Ο χρόνος κυλάει κι οι άνθρωποι είναι δραστήριοι προβληματίζονται, ανακαλύπτουν και καταγράφουν τρόπους για βελτίωση... της βελτίωσης. Για τους νεότερους, για τους επόμενους. Να'ναι πιό κοντά στο τέλειο. Αφού εμείς, δεν. ( η γέφυρα : καλός ρόλος για αποτυχημένο κομπάρσο θεατή!)

 Η χρηστική αξία είναι άλλοτε και στην πράξη και στη θεωρία ένας θησαυρός. Μια αξιέπαινη προσπάθεια η ποιότητα της σκέψης κι η σκληρή εργασία της εφαρμογής της! Αναγνώριση και βελτίωση και στη ζωή μα και στις σκέψεις για ανακαλύψεις και περαιτέρω βελτίωση, γιατί, γιατί μπορούμε, γιατί γίνεται! Και φυσικά... ... Χρηστική αξία, ένα σώβρακο στο κεφάλι, λερωμένο αν το επιβάλει η εκάστοτε μόδα της ανοχής. Εποχής. Απαθής, ακόμα και στη διεργασία της σκέψης... υπολογισμοί, αυτοσυγκέντρωση (μη χάνουμε χρόνο σκέψης,είναι χρήμα κι είναι χτήμα, πληρώνομαι να οργώνω με τις σκέψεις μου αυτό το χτήμα γλυκιά μου!), ταχύτητα, διαφήμιση. Απήχηση. Μα... Σσσσς! "Το νέο γκάτζετ που κάνει ότι όλα τα άλλα μαζί είναι έτοιμο να βγεί! Θα μας κάνει να μετανιώσουμε που αγοράσαμε όλα τα άλλα!" Και φυσικά παράδοξη και τραγική αλήθεια είναι πως ΝΑΙ! Γι'αυτό ακριβώς..

 Στη διαδρομή απ'το καλό για το καλύτερο με στόχο το τέλειο κάτι χάσαμε. Το δρόμο. Κάτι ξεχάσαμε. Το γιατι, ποιόν εξυπηρετεί η ανακάλυψη! Κάποτε οι ανακαλύψεις γινόντουσαν γιατί χρειαζόταν, πλέον φυσικό είναι να μη γίνονται τόσες, για τον ίδιο λόγο, αλλά, αυτές που γίνονται στις μέρες μας, οι πιό πολλές, γίνονται απλά για να γίνουν. Εδώ ο άλλος πληρώνεται να σκεφτεί, αυτό σε παραξενεύει? Ένα σωρό πράγματα, υλικά σκευάματα, ένα πλανήτης να κάτσεις να απομονωθείς. Έλα να απομονωθούμε παρέα ρε'συ καμιά μέρα.

 Και δε τα γιουχάρω όλα. Δε γουστάρω τα πολλά απ'αυτά που βγάζουμε για να μας κρατάνε μόνους κι αποβλακωμένους, ανταγωνιστικούς, υλιστές και πόσα άλλα. Δε μου αρέσει η ιδέα σας, ο τρόπος σύλληψης της κι η χρηστική εξία της εφαρμοσμένης ιδέας σας. Κι αυτό μία ιδέα είναι, μα δε τη κάνω εμπόρεμα γιατί δεν είμαι έμπορας. Όταν κάτι εξυπηρετεί τον άνθρωπο καλώς, όταν όμως εξυπηρετεί τον εαυτό του ή το εμπόριο, ε όχι, δε θα πάρουμε. Θα κάτσω εδώ να παίζω κορώνα γράμματα με δραχμές.

Παύλος - vlospa

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Δε πάνε μόνο οι Χιώτες 2-2 , ο Θάνατος φέρνει μαζί του Ζωή. (ΛΕΝΤΖΟΣ ΚΑΦΕ - ΠΑΓΚΡΑΤΙ)


ΛΕΝΤΖΟΣ ΚΑΦΕ - ΠΑΓΚΡΑΤΙ


 Ένα ιστορικό μαγαζί που μεγάλωσε γενιές έκλεισε, λόγω της οικονομικής κρίσης των ημερών. Ένας φραπές που "ερευνήθηκε" για τη μυστική του συνταγή, ένας φραπές που αγαπήθηκε, συνδέθηκε με διάφορους ανθρώπους και γεγονότα. Όχι με εμένα όμως. Νομίζω τους καταλαβαίνω ελάχιστα καθώς το αντίστοιχο μαγαζί που με μεγάλωσε το έκλεισα. Ναι δε πατάω, είναι χάλια πιά να'ναι χάλια και να μην έχω και λεφτά. (ε?) μπρος στο θέμα μας.

 Δε θέλω να μειώσω το μαγαζί ή το τι σήμαινε/ σημαίνει για τον καθένα. Θέλω να αρπάξω απ'τα μαλλιά αυτή την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω αυτό το "τέλος εποχής", για "την αρχή μιάς άλλης εποχής", που ούτως ή άλλως, φυσιολογικό αναπόφεκτο επόμενο είναι.

Ο Θάνατος φέρνει μαζί του Ζωή


 Το ότι έκλεισε ένα μαγαζί, μία επιχείρηση, ο χώρος αυτός δε σημαίνει πως δε θα περάσουν κάτι παρόμοιο οι επόμενοι. Ένα στέκι. Απλά περνώντας τα χρόνια αλλάζουν τα δεδομένα. Εκεί που έκανες ένα μαγαζί στέκι, το μαγαζί απαιτεί χρήματα, σιγά-σιγά οφείλουμε σαν "πολίτες της κρίσης" (...) ,ορθής μάϊστα, να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Και ή να προσαρμόσουμε ή να προσαρμοστούμε. Πλατείες, πάρκα και χώροι που δεν απαιτούν απ'τους παρευρισκόμενους ΧΡΗΜΑΤΑ. Αχ ναι μωρέ.. Αυτοί οι χώροι όμως πρέπει να ονομάζονται "Καταλήψεις" όμως ε? Μπρρρ κι έχει κι αναρχικούς σατανιστές με όπλα ναρκωτικά ξένες ιερόδουλες κλπ μέσα όμως. "Έτσι λέν'τα κανάλια μάνα μου". Ναι ρε μάνα-μάνα μου αλλά πάνε αυτά. Δε παίζουν λεφτά. Κι η αλήθεια είναι πως και να παίξουν δε τα θέλω, δε θέλουμε λεφτά πιά μάνα. Μόνο αγάπη. Και αγάπη (η άλλη, αυτή που πουλάει και πουλιέται).

 Κλείσε ιστορικό καφέ του Παγκρατίου κι είθε ήδη να σχεδιάζουν στον ίδιο χώρο να ανοίξει η φιλοξενία κάθε προσπάθειας για την τέχνη και τους νέους, την έκφραση τους χωρίς να πληρώνουν ένα σωρό λεφτά. Για μιά ζωή χωρίς λεφτά. Μιά αρχή κι εκεί.

Αλλά το θέλουμε αυτό? Το θέλουν κι οι άλλοι που θα πούνε "ουου κατάληψη! αναρχικοί!"? Εμείς θέλουμε τις ευθύνες, την υποχρέωση? Γιατί εκείνοι ομολογουμένως θέλουν να τα πουνε αυτά...

Παύλος - vlospa

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Μοντέλα Ανθρώπων


 "
Μοντέλα Ανθρώπων". Ή τουλάχιστον έτσι θυμάμαι μου'χε πει ένας καλός φίλος για τίτλο, "ένα βιβλιο του Φρόιντ που γράφει <<μικρός ήσουν έτσι? μεγάλος θα βγείς κατά αυτόν τον τρόπο.>>". Δε βρήκα ποτέ αυτόν τον τίτλο. Βρήκα όμως καλούπια. Κι όχι πως με ελκύουν τα καλούπια, μα μου φαντάζει πολύ πιο ενδιαφέρον το ποιός σχηματίζει τα καλούπια. Πως. Γιατί.

Καλούπια


 Ο άνθρωπος επηρεάζει την κοινωνία ή το αντίστροφο. Ή αλλιώς στην προκειμένη, ο άνθρωπος μορφοποιεί τα καλούπια ή τα καλούπια τον άνθρωπο? Προκαλώντας ένα γεγονός (δράση) μπορείς να μάθεις μία αντίδραση (να προκαλέσεις μία αντίδραση). Μελετώντας μπορείς να φτάσεις στο να δημιουργείς μία αντίδραση, χωρίς δράση. Άμεση έστω. Δε μιλάω για τα πρότυπα.

Η χύτρα


 Μιλάω για τη χύτρα. Εκείνο το τεράστιο μέρος που σιγοβράζουν και κοχλάζουν όσα πετάνε μέσα μας, ασυνείδητα για εμάς και φυσικά χωρίς άμεση συγκατάθεση. Χειραγώγηση από τα πρώτα χρόνια, υποσυνείδητα μηνύματα, υπερπληροφόρηση, παρουσίαση του υλικού πλούτου ως ευτυχία ο γάμος και το κρυφό μήνυμα της οικογένειας ως ιδιοκτησία. Που κολλάνε όλα αυτά? Αυτά κι άλλα πολλά που φαντάζεσαι και δεν αναφέρω καταλήγουν

Στο δρόμο τους, στις ζωές μας


 Κορκονέας. Ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αυτόν κάποιοι άνθρωποι τον έβαλαν εκεί. Και σιγά μη κοιτάγαν τον Κορκονέα από μπέμπη. Απλά σπείρανε τα σπόρια και γνωρίζανε πως ένα, τουλάχιστον, από όλα, θα φυτρώσει. Και φύτρωσε. Μιά σφαίρα στο παιδί. Όσο φταίει ο Κορκονέας φταίνε κι άλλο τόσο όσοι τον δημιούργησαν, αυτόν και ομοίους του. Πάρε ένα όπλο ένα όχημα και καλώς ήρθες στην άγρια δύση. Απλά αναρωτιέμαι, τι να έχει μέσα του πίσω στο χρόνο στην ψυχή του ο Κορκονέας... τι? ...

Χτυπάς το μέλλον, προκαλώντας εσωτερική αιμοραγία απ'το παρελθόν.


 Τα παιδιά από το Βελβεντό Κοζάνης. Που πήραν τα όπλα. Και επαναστάτησαν. Με τον τρόπο που ζούμε επανάσταση το λες, ό,τι θες το λες ανάλογα τι θες. Αλλά για μένα ένα είναι σίγουρο. Ακόμα κι αυτά (τα παιδιά) σπόρια τους είναι. Και θα δούμε κι άλλα, διαφόρων "οργανώσεων". Σπέρνεις απογοήτευση, μιζέρια κι εφιάλτες σε μυαλά την εποχή που ονειρεύονται που θέλουν, οφείλουν.. να μπορούν να ονειρεύονται. Θα θερίσεις οργή. Ένα χέρι που θέλει να ξεσπάσει θα ξεσπάσει όπου φτάνει αν τεντώσει το χέρι.

"ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ."


 Οι αυτόχειρες του τελευταίου καιρού. Με την εποχή κρίσης κουβέντα μη κάνουμε. Είτε από ΜΜΕ, είτε απο εμάς. "Πως θα κηδεύσουμε τον αυτόχειρα αφού δε το δέχεται η εκκλησία?" Δε σας αδικώ. Αδικώ όσους προκάλεσαν αυτήν την τελευταία επιλογή στους συνανθρώπους μας. Πιέσεις, άγχος, στεναχώρια, οργή, θλίψη, μίσος, οδύνη...

Φασιστική παλέτα


 Τους κόκκινους και τους μαύρους φασίστες που αναφέρει ο Βίλχελμ Ράϊχ. Κομμουνιστές κι εθνικιστές. Να προσθέσω τους άσπρους ή ένα χρώμα επιλογής σας. Ή επιλογής τους. Τον κάθε "αντί". Αντιλουλούδια κύριοι! Σε κάθε προσπάθεια για κάτι όμορφο, ακόμα κι αν απέτυχε οικτρά, δημιουργούνται ΑΝΤΙπαλα στρατόπεδα. Όχι όλοι μα μέσα αυτούς όλους υπάρχουν τυφλοί. Ας μη κάνουμε πως δε ξέρουμε ποιός βγαίνει κερδισμένος από το γεγονός πως κάποιοι άλλοι τους είπαν "Βάλτε τα χεράκια σας και βγάλτε τα ματάκια σας".

Το ημερολόγιο του ήρωα


 Ήρωες. Θα δούμε ακόμα ήρωες.. Ακτιβιστές συνδικαλιστές παρακρατικούς πολιτικούς, με κουκούλα. Τα σπόρια έχουν μπει κι ο καιρός βροχερός.. Τον ήλιο μη ξεχάσω να φοβάμαι! Γιατι κι αυτός κακός είναι, κι αν όχι ακόμα, θα γίνει. Σε αυτόν τον κόσμο σαν τους σύγχρονους μας ερχόμενους ήρωες τίποτα δεν έχει γίνει, τίποτα δε θα απομείνει.

 Χρειάζεται να διαβάσεις κάτι παραπάνω εδώ για να φανταστείς τα επόμενα μοντέλα και τι θα τα χαρακτηρίζει? Όσο πιό πίσω πας φτάνεις στην αρχή. Κι όσο πιό βαθιά τόσο πιό κοντά στη ρίζα. Πάνε ντε!

Παύλος - vlospa

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Πρότυπα και ταύτιση. Μάσκες κι εξαπάτηση η εξάρτηση


 Αναρωτήθηκα τι έχουμε να αναδείξουμε. Σα γενιά, σαν εποχή. Όχι πως ψάχνομαι, μα ότι ή μάλλον όποιον δείχνουνε, είδα. Μοντέλα. Όμορφους ανθρώπους. Μυώδεις και καμπυλοτές υπαρξείς. Με λαμπρές καριέρες και οδοντοστοιχίες. Με πλούσια οικογένεια και βιογραφικό. Με κοστούμι, τηλέφωνο κι άμαξι ακριβό. Με το έργο τους δεν ασχοληθήκαμε, ασχοληθήκαμε με τις κτίσεις τους και την εμφάνιση τους, την καταγωγή τους, το σχολείο τους και την πρώτη τους δουλειά. Κρατάμε τα ζόμπι ζωντανά για να κρύψουμε το θυσαυρό από τον κόσμο. Ότι χρειάζεσαι είναι ζόμπι ή εθελοντές ζόμπι έστω, τηλεοπτικούς φακούς, φώτα και μικρόφωνα, ένα σόου, θεατές και τις αυταπάτες σας.

Πρότυπα ΖΟΜΠΙ


 Εύκολο. Φτιάξαν ένα καλούπι. Και το παρουσιάσαν ως το μοναδικό.. Παρότι ήταν, για λίγο, ξεχύθηκαν άπειροι κι άλλοι τόσοι εθελοντές (με όνειρο να γίνουν μέρος των άπειρων κι εκείνοι "οι μοναδικοί...) ήρθαν ,έρχονται απογοητεύονται και φεύγουν ή γοητεύονται και μένουν. Προβολή, άπειρη προβολή μέχρι να ενσωματωθούν στο πετσί του κάθε κομπάρσου κι εθελοντή ή και μη! Πληροφορίες, αηδίες. Ιστορίες αστείες! Τηλεόραση, στο δρόμο, ραδιόφωνο, στα έντυπα στο διαδίκτυο. Ένας βομβαρδισμός δεν απαιτείται για να πειστείς απο πρώτο χέρι πως λείτουργεί μία βόμβα? Με το ίδιο σκεπτικό μας πετάνε μαραμένα λουλούδια απ'τα πολεμικά τους κανάλια και μας λένε πως είναι φρεσκότατα ζωντανότατα άνθη και να προσπαθήσουμε να γίνουμε κι εμείς, αφού τα άνθη δε κάνουν κακό. Κάνουν?

ΜΑΣΚΕΣ


 Η ιστορία αν ανατυπωθεί εκατοντάδες φορές με άλλους τρόπους μουχλιάζει. Αλλοιώνεται, συγνώμη. Αν και το ίδιο βρωμάει. Ακόμα κι ένα πρόσωπο που έχει ζήσει ένα βίο που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ως "παράδειγμα προς μίμηση ούτος και ο βίος του" στο πέρασμα του χρόνου κι ανάλογα τον σχολιαστή και τις διαθέσεις του τόσο ο βίος αλλάζει όσο και η μίμηση τείνει να παρουσιαστεί πλέον ως "αποφυγή"! Βγαίνει και μιλά ο καθένας για τον άλλο, νεκρό, ξεχασμένο ή μη σε πλήθη απληροφόρητα, διψασμένα για μιά πληροφορία που θα τα κάνει να αισθανθούν σοφότερα μετά τη γνώση του αφέντη -ομιλητή.

Ταυτιση - Εξάρτηση η (ή) εξαπάτηση


 Απ'όταν βγάλουμε την πρώτη (εσφαλμένη, μα έστω!) ιδέα για το τι θα πει και πως κυλάει Ζωή ακολουθούμε παραδείγματα. Οδηγούς. Για αρχή καλοπροαίρετους πάντοτε θέλω να πιστεύω να κι είμαι σίγουρος πως όχι, αλλά! Απ'το ξεκόλλημα του παιδιού απ'το γονιό, σαν πρότυπο, κι απ'την απόκτηση ενός άλλου, μικρού σε ήλικία ή μεγάλου, η ζωες μας μας φαίνεται να είναι παρόμοιες. Δεν είναι. Πλήρως τουλάχιστον δύσκολα. Αλλά ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει στον άλλο, για τον άλλο και σε σχέση με τον εαυτό του. Θα δεί όσα χρειάζεται για να καταπιαστεί από έναν άνθρωπο, ένα πρόσωπο, μία σκηνή, μία ατάκα, ώστε να παραδεί όλα τα υπόλοιπα. Θελημένα. Αλλά γιατί θα απορείς. Απο μικρός όμως δε θυμάσαι? 3 πραματάκια. 1) "Να μεγαλώσεις να γίνεις δυνατός/η έξυπνος/η να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά". 2) Να βιαζόμαστε να μεγαλώνουμε οι πιό πολλοί. Και 3) Το ότι θέλαμε δε θέλαμε, θέλανε δε θέλανε, και θα θελήσουν δε θα θελήσουν, όλοι μεγαλώνουν. Με τα 3 παραπάνω και το ότι όσο μεγαλώνουμε αλλάζουμε λόγω αναγκών, προτεραιότητων οι ίδιοι μα κι αυτές (ανάγκες προτεραιότητες) ποιός δε θα διάλεγε την περπατημένη, και μάλιστα με δείγματα επιτυχίας, οδό?

 Και είναι τι μας πλασάρουνε για επιτυχία κι ευτυχία, και τι πιστεύουμε. Κι αν δεν αλλάξουν αυτά που πλασάρουν καλά θα κάνουμε κάποια στιγμή, επιτέλους, να πάψουμε όλοι να πιστεύουμε.

Παύλος - vlospa

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Τι είμαι (για εσένα) σε εσένα - Μάσκες και προσωπεία


 Καλή ερώτηση. "Τι είμαι". Άνθρωπος. Παύλος! (χάρηκα)
Ναι, αλλά, τι είμαι? Δηλαδή τι είσαι. Για να εξακριβώσουμε γιατί βλέπεις ό,τι βλέπεις όταν με αντικρίζεις. Ναι, έτσι είναι. Αν δε με ξέρεις ή δε θελήσεις να με μάθεις θα αποκτήσω το πρόσωπο που θέλεις να μου βάλεις. Το πρόσωπο που βλέπεις όποτε με αντικρίζεις. Το πρόσωπο που έχεις συνδέσει με εμένα για τον άγνωστο Χ-Ψ ή γνωστό Ω λόγο μες στο χρόνο.

 Εκεί που περπατάς με βλέπεις έναν άνθρωπο εκτός εαυτού να φωνάζει σε έναν άλλο. Εγώ είμαι ο πρώτος, έχω δεν έχω άδικο να φερθώ έτσι, εσύ επιλέγεις έναν. Ένας είναι ο κακός. Ο αυστηρός πατέρας, συγγενής, δάσκαλος/α, (συμ)μαθητής νταής. Όλοι αυτοί οι ρόλοι είναι στο χέρι σου και τους δίνεις. Κρατώντας κι έναν για τον εαυτό σου. Του δικαστή. Του πλάστη. Εκείνου που θα φτιάξει τη μάσκα που θα'ναι ευδιάκριτο ύστερα σε όλους το ποιόν του καθενός.

 Είμαι, όπως ο καθένας που αντικρίζεις, κάτι, ή και όλα αυτά, που αγαπάς, φοβάσαι, ενδιαφέρεσαι, θες να γνωρίσεις ή να ξορκίσεις κι αυτός που θες να δείξεις πιστά την απιστία σου. Ό,τι σε έχει σημαδέψει στο παρελθόν αποφεύγεις να σε στοχεύει και στο παρόν. Το όπλο κι η πληγή διαφέρουν. Η επιλογή τακτικής όχι. Δύσκολα εμπιστεύεσαι ότι φοβάσαι ή κάτι που σε έχει πληγώσει. Σίγουρα μία απ'τις 2, αν είσαι και τυχερούλης για 2!!

 Άρα τι είσαι τελικά? Είσαι όσα φοβάσαι και καλύπτεις με τις δίκες σου, την αθώωση την ενοχοποιήση, τη δίκαια δίκη? Θέλεις όμως.. Ή δε μπορείς, αλήθεια? Βοήθα τον εαυτό σου να βοηθηθώ κι εγώ απ'αυτό! Σε αυτό.

 Και τι είμαστε είπαμε? Ό,τι τρώμε που λέει ένας? Ό,τι θέλουμε που λένε πολλοί? Είμαστε ό,τι κρατάμε ζωντανό μέσα μας και ότι μοιράζουμε και μοιραζόμεστε στους και με τους άλλους. Κρατάς ζωντανό το φόβο, το μίσος, τις μάσκες και τα προσωπεία? Άσε μας εμάς και πάρτον εαυτό σου σοβαρά προτού εμάς στα αστεία!

Παύλος. Άνθρωπος. vlospa

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Στρατός


 Ξεκινώντας όχι ιστορικά μα παιδικά, αγορίστικα για την ακρίβεια, ρωτώ. Τι παίζαμε μικροί με τα παιχνίδια μας? Τι βλέπω να είναι το περιεχόμενο αρκετών ηλεκτρονικών παιχνιδιών? Μάχες, πόλεμος. Κι όσο πιό πίσω δούμε τόσες πιο πολλές μάχες βλέπουμε. Πραγματικές. Όχι πως τώρα δε γίνονται, απλά δε τις βλέπουμε. Και μερικές που βλέπουμε μας εξιτάρουν, τις γουστάρουμε θα θέλαμε να'μαστε στη θέση αυτού που γροθοκοπάει τον άλλο, τον αντίπαλο! Αλήθεια τι εκπροσωπεί ο στρατός? Γιατί δημιουργήθηκε, που αποσκοπεί? "Ασφάλεια από τους οχτρούς! Μην έρθουν να πάρουν την πόλη". Σε ποιόν ανήκει ήδη η πόλη είναι άλλο θέμα. Ο εχθρός? Σσςςς.. Κοινό μυστικό όπως κι η ένοχη σιωπή και ανοχή. "Να επανακακτήσουμε όσα ήταν δικά μας και μας τα κλέψανε! Όσα μας αξίζουν σαν έθνος/ λαό!" πέρα απ'το τσιμέντο που χώνει ο καθείς πλέον όπου θέλει, αλλά και τα δέντρα και τα ποτάμια "ανήκουν κάπου". Μπορεί να μην ενδιαφέρθηκες ποτέ σου για εκείνα, μα "είναι κάτι για να υπερασπιστείς"..

Στρατός στην Ελλάδα

 Παρουσιάστηκα τον Αυγουστο του 2007 μετά από 2 αναβολές και με μόνο λόγο ότι μπαίνει ο ένας φίλος που είχα. Με το σκεπτικό πως "θα χαθούμε το λιγότερο δυνατόν"! Ευγενές, θεωρώ ακόμα. Σκοπός? Ένας χρόνος δεν είναι? Ε, ούτε ώρα παραπάνω! Παρουσιάστηκα... Άρα πριν ήμουν κάπου αλλού. Τα2 βήματα εδώ, είναι 2 ταξίδια εκεί. Πριν δεν ήμουν αλλού, εδώ ήμουν, εκεί.. Εκεί πήγα "αλλού".

Εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινά ο στρατός

 Κουρέψου, ξυρίσου, βγάλε τα στολίδια σου και φόρα και τράβα με όλους τους άλλους τα ίδια. Και μόνο η είσοδος αν δεν είσαι λάτρης των πολεμικών παιχνιδιών και ταινιών σου κάνει σαν είσοδος σε εργαστήρια πειραμάτων. Άκουσα να γελάς, αλλά, προσωπικά δε τα είδα και πολύ αλλιώς! Ένα σωρό άχρηστες εξετάσεις, τα ίδια χάπια για κάθε είδους πάθηση και ψυχολογικό τεστ 3 ερωτήσεων ή 2 λεπτών, αναλόγως την περίπτωση.

Δάμασε το θηρίο μέσα σου (ή απώθησε το μέχρι να το εξαπολύσεις όπου δε μπορέσεις μαζί με τα νεύρα σου (και την οργή που σε γεμίσαν) να συγκρατήσεις.

 Διαίρει και βασίλευε, ρουφιάνοι στους φαντάρους, εεε στρατιώτες κύριε Διοικητά! Μπορείς να αποφύγεις κάτι φορτώνοντας το σε άλλον? Μάγκας! Όχι? Φλώρος, φύγε νέε μου μη μου κολλήσεις καμιά μέρα. Άμα "τον δώσω" στον Επ.Οπ, λες να πάρω καμιά μέρα, κανά υπηρεσιακό?

Φωνές, ο λόγος και οι εκφράσεις του προσώπου στις χειρότερες μορφές από αυτές που μπορούν να πάρουν. Γεννά απορία, φόβο, μίσος.. μίσος.. φόβο.. διλλήματα για όποιον τα μπερδέψει, την κάνη που να στρέψει, και βασιλιάδες της καταστροφής των νέων τους αξιωματικούς να στέψει. Ποιός να το πιστέψει...

Πάλεψε τη - ενσωμάτωση

 Παραγγέλματα, πειθαρχία όπλα! μπάμ μπούμ! Προσοχές έκλασε ο δίκας κωλόψαρα! "Τεντωθείτε! Ήρθε του τάγματος ο πιό παλιός θα ξεσκιστείτε ποντικαράδες, Όσα έζησα εγώ εδώ θα τα δείτε απ'τις χαραμάδες!" ... "Ω! Παλιέ πότε θα γίνουμε κι εμείς λελέ?" "Ποτέ..."

"Στο στρατό θα γνωρίσεις την Ελλάδα". Ίσως το πιό εύστοχο που μου είπαν. Τον νησιώτη, τον χωριάτη, τον πρωτευουσιάνο όλους σε ένα μπολ. Και περιμένεις να μη μπείτε αυτογκόλ?

 ΑΛΛΑ! Δεν είναι όλοι ίδιοι ρε! Και καλοί, τι καλοί? Τρίκαλοι! Φαντάροι, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, Επ.Οπ. κι οι εγκαταστάσεις κι η συμπεριφορά κι η προσπάθεια... Εκεί κατανόησα πόσο συλλογικά μπορεί να λειτουργήσει ο στρατός και πόσο μπορείς να μπερδευτείς κι εκεί αν δε θυμάσαι... Ποιό είναι το διάλειμα!

 Μιά δοκιμασία είναι για τον καθένα. Μία να την αναγνωρίσει και μία να τη βιώσει ο καθένας. Πάλεψε το όσο μπορείς και μη ξεχνάς κάποια στιγμή θα βγείς, για ώρες, μέρες μιά και καλή! Και να θυμάσαι... Ο στρατός είναι μία παράσταση. οι άδειες απ'το στρατό ΔΕΝ είναι διάλειμα. Ο στρατός είναι το διάλειμα, ευχάριστο ή δυσάρεστο, κι οι άδειες, επαναφορά στη ζωή. Καλό διάλειμα λοιπόν, κι όσο γίνεται από αυτή την άχρηστη διαδικασία δοκίμασε να αποκομίσεις όσα περισσότερα παραγωγικά μπορείς! (έμαθα να μαγειρεύω)

Παύλος - vlospa (ή 0 Κ.Σ.)

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Σκουπίδια και κοστούμια


Σκουπίδια

 Άστεγοι, εθισμένοι, άνθρωποι με σωματικά ή νοητικά προβλήματα που ζητιανεύουν από ανάγκη, άλλοι από συνήθεια εγχώριοι και μετανάστες. Μόνο πλάτη. Στους ίδιους και τα προβλήματα τους. Σε ένα ταξίδι μου στη Ρώμη, δεν είδα ούτε έναν. "Να μη διώχνουν τους τουρίστες", μου'πε ένας ντόπιος. Μη μας χαλάσουνε την αισθητική, το ίματζ, την ωραία μας διάθεση.

Κοστούμια

 Καλοντυμένοι, περιποιημένοι, στυλάτοι και όμορφοι, κάθε λογής χρησμένοι τίτλοι* κι ένας άγιος σκοπός. Μάτια γεμάτα θέληση, όχι μίσος είναι. Μίσος για τον ίδιο τους τον εαυτό. Γίνεται θέληση. Θέληση να γίνουν κάτι άλλο. Όσα άλλα μπορούν να είν' οι ίδιοι και να δουν. Οπλισμένοι με αυταπάτες μόνο δολοφονικές αρκετά να τους κρατήσουν αλισοδεμένους στους ίδιους τους τους εαυτούς με καθρέφτες διπλής όψης γύρω τους. Να βλέπουν συνέχεια την φάτσα που φτιάχνουν, κι οι άλλοι να βλέπουν σε αυτούς ό,τι θέλουν να γίνουν/ να δούν.

 Ψάχνοντας στα σκουπίδια

 Εκεί στο περιθώριο πετάξανε πολλούς, άλλοι πόσοι πήγαν μόνοι κι άλλοι εκεί γεννήθηκαν εκεί έμειναν. Στο περιθώριο ίσως εκτιμήσω βαθύτατα πλήρως κάθε μου δευτερόλεπτο μέχρι τώρα. Θέλει μοναξιά για να εκτιμήσεις τη συντροφιά, απουσία αγάπης για την αγάπη, απουσία στέγης για μιά στέγη. Εκεί βρίσκω ανθρώπους, έκφραση όταν τους δίνεται η ευκαιρία, προσπάθεια όταν πάλι τους δίνεται η ευκαιρία, έργο όταν τους δωθεί η ευκαιρία!

 Φτιάχνοντας κοστούμι

 -ώρα να εκραγεί, 2η φωνή ακούραστη χολή-

 Λες κι η φτήνια τους δεν είναι αρκετή, τη βλέπουνε μοδάτοι και στο Σύνταγμα Χριστούγεννα φιλάνθρωποι. Φιλάνθρωποι είναι τα σκυλιά και μερικά άλλα ακόμα ζώα για αρχή μισητέ μου συναπνευστή του οξυγόνου. Εσύ, δεν αξίζεις καν τη χολή μου, μα να θυμάσαι κάθε βράδυ που αυταπάτασαι όταν νομίζεις πως ήσυχος κοιμάσαι. Κάθε "βρωμιά" που ήθελες... Κάθε σάρκα, κάθε ντόπα, κάθε κλεμμένο που αναγκάζεις τον καθένα να πουλάει.. Που το πήρες? Στο εμπορικό ή στα σοκάκια? Από τύπους με κουκούλες ή σακάκια? Πνίξου-Κοιμήσου λοιπόν κι ονειρέψου κάποτε να γίνεις ο χοντρέμπορας που τους τα σπρώχνει και τους σπρώχνει πιο βαθιά σε ό,τι διαιωνίζεις εσύ κι όμοιοι σου.

 Κι ενώ κοιμάσαι να θυμάσαι υπάρχουν άλλοι που με βαριοπούλες γκρεμίζουν τις αλήθειες στις οποίες χτίζετε τις αυταπάτες σας. Ο ουρανός δεν έχει ταβάνι. Εσείς συνεχίζετε να κοιμάστε σπιτάκι σας ήσυχοι. Εκείνοι δε σταμάτησαν να ονειρεύονται απ'όπου κι αν κοίταζαν τα αστέρια.

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Βιάζομαι? Ο χρόνος θα δείξει..

Βιάζομαι


 Ζωή. Γνώση, αναζήτηση, ορισμοί, σιγουριά, αισιοδοξία για το αλάνθαστο. Βιώνοντας όσα μεσολαβούν σε αυτό το ταξίδι για το άγνωστο. Τα ερωτήματα και τα προβλήματα, τις εξισώσεις (μαντικές* και μη) που παρουσιάζονται. Απαντήσεις..

 Πολλά να εξερευνήσεις, πολλά να απαντήσεις. Οι επιλογές κι οι προτεραιότητες αρκετές το ίδιο κι οι λύσεις. Όλο και εμφανίζονται όλο και αλλάζουν. Ζητήματα ατομικά, ομαδικά.

Περπατάω γρήγορα, μαθαίνω αργά


 Μιλώντας (με εμένα) για εμένα σκέφτηκα την παραπάνω πρόταση. Η πρώτη εντύπωση που μου δώθηκε ήταν πως είναι σωστή, πως με αντιπροσωπεύει. Ακόμα αυτή έχω. Κοιτάζω πίσω και αναπολώ το τρέξιμο μου να βρω, να ανακαλύψω, να δοκιμάσω και διακρίνω πόσο εύκολα ξεπερνούσα καταστάσεις! Χωρίς να το αντιλαμβάνομαι, χωρίς να το κάνω συνειδητά απαραίτητα. Αισθάνθηκα κουτός, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως τώρα αισθάνομαι έξυπνος. Σαν ένας μόνιμα υπνωτισμένος χαμαιλέων. Δε γνωρίζει, ίσως αναγνωρίζει ενστικτωδώς προχωρά και προσαρμόζεται.

 Πάνω σε αυτή μου τη σκέψη θυμήθηκα και την άκρως αντίθετη κατάσταση. Πλέον παρατηρώ τα σημεία που μπορώ να πω τη χαρακτηρίζουν. Γνώση, επίγνωση, μία κενή αισιοδοξία. Φόβος, ανησυχία αμηχανία. Η θεωρία απ'την πράξη είναι ξεχωριστό κομμάτι. Πλανήτης ολόκληρος ίσως, και σε απόσταση. (κι η ανάγκη εξακρίβωσης της θεωρίας μέσω της πράξης, άλλος γαλαξίας) Σαν ένα παιδί πρώτη μέρα στο πρώτο του σχολείο που μονάχα μία εντύπωση του έμεινε, πως δεν ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με εκείνο.

Ο χρόνος θα δείξει


 Καλώς κακώς είτε βιαζόμαστε είτε όχι, γνωρίζοντας το και μη, πολλά αν όχι όλα στο τέλος θα απαντηθούν. Όταν και μόνο όταν δε θα θεωρούμε το παρόν ένα προπομπό του μέλλοντος, όταν το τώρα θα περιέχει ενδιαφέρον μόνο για το πριν (για ότι ακολούθησε), όχι για το μετά(για ότι -τίποτα!- ακολουθήσει).. Εκεί που πλέον τίποτα από ΌΛΑ όσα είχαν σημασία τόσο καιρό δεν έχει πιά. Εκείνη τη μία στιγμή που ίσως μπορέσει κανείς να δει όσα δεν είδε στη ζωή του, να τα δει με άλλο μάτι, να ξαναζήσει και να ξανακάνει τα ίδια, λάθη και σωστά, να πάρει την τελευταία την τελική απάντηση. Τι είναι Ζωή. Τι ήταν, πως ήταν, τι άξιζε. Είναι αναπόφεκτο όσο και τα ερωτήματα που παρουσιάζονται. Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Ερωτήσεις, απαντήσεις, ερωτούντες κι απαντητές.

Παύλος - vlospa

Μόνος μου - Η δίκη


 Μοναξιά! Τι παράξενο συναίσθημα, τι αμήχανη κατάσταση. Κι όμως, τόσο φυσιολογική να βιωθεί στην πορεία της ζωής μας. Μπορεί κανείς να πει πως με τη μοναξιά εκτιμάς την αξία της συντροφιάς των συνανθρώπων γύρω σου. Δεν είναι απαραίτητο όμως γιατί μπορεί να μη σε δέχονται κι όσο είσαι γύρω τους να νιώθεις, πάλι, μονάχος. Θέλω να το έχω σαν σπάνιο φαινόμενο στο νού μου.

 Συντροφιά! Τι όμορφο συναίσθημα και με πόσες πτυχές, μία κατάσταση που μπορεί να αμφισβητήσει τον χρόνο τον ίδιο και το πέρασμα του. Μα σε μεγάλο, υπερβολικό βαθμό καταντά κανείς ένα ξέρασμα του. Του χρόνου. Του χρόνου συντροφιάς για την ακρίβεια. Ή αλλιώς για την απουσία χρόνου μοναξιάς.

Μόνος μου


 Από μικρός θυμάμαι να αποφεύγω τις στιγμές που'μαι μόνος. Γιατί ανακάλυπτα ακόμα κι όσο ήμουν με ανθρώπους έκανα ανακαλύψεις. Ανακαλύψεις ενός παιδιού, κάθε παιδί τις δικαιούται! Όσο ήμουν με συντροφιά, γονιών φίλων, ένιωθα χαρά, κάτι έκανα κάτι με απασχολούσε. Δεν ασχολιόμουν μονάχα με εμένα, αλληλεπιδρούσα, ζούσα!

 Όχι πως μόνος πέθαινα.. Απλά προτιμούσα όπως ο καθένας, τη συντροφιά. Μόνος θυμάμαι να έχω μείνει έστω και για λίγο περιμένοντας έναν γιατρό. Έναν άγνωστο σε έναν άγνωστο χώρο για έναν άγνωστο χρόνο και λόγο (για μένα). Το σώμα είναι μιά γη, ένα μέρος προς εξερεύνηση του ίδιου του εαυτού, άλλοι πατήσανε ή φτύσανε προχωρήσανε, άλλοι καλλιεργήσανε. Οφείλω να μείνω μόνος ΚΑΙ για αυτούς λοιπόν.

 Παν μέτρον άριστον ή κάπως έτσι.. όλα με μέτρο και μεζούρα μη ξεφύγει η μαστούρα.

Η δίκη


 Μένοντας μόνος δεν εννοώ να κάθεσαι σπίτι και να ακούς μουσική, να διαβάζεις κάτι, να βλέπεις μιά σειρά. Μόνος θεωρώ να κάθεσαι να'σαι όρθιος και ξάπλα και να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι να αναθεωρείς. Τον εαυτό σου να ψάχνεις να μαθαίνεις να αμφισβητείς. Ψάξε μέσα σου και βρες σ'αυτή τη γη καρπούς που δεν έχεις ακόμα φανταστεί. Αυτοεκτίμηση μέσω αυτογνωσίας μέσω αυτοκριτικής. Αλλιώς άμυνες και αυταπάτες..

 Μιά άγονη ερημιά... Καταχνιά! Πως να θες μείνεις μόνος, πως να αντέξεις να μείνεις με τον εαυτό σου? Δεν είναι δέντρο, δε δίνει τίποτα μόνο ρουφάει και που και που μαδάει.. Κάποτε είχε καθρέφτη τώρα μόνο πρότυπα υλικά. Αδιαφορία για τα εσωτερικά. Δικαστής μονάχα για άλλους με ενόρκους παπαγάλους, "ανθρώπους μεγάλους".

  Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις. Πρωτά στον εαυτό σου! Αν δε σπείρεις ανθρωπιά μέσα σου πως δε θα γίνεις σκιάχτρο?

Παύλος - vlospa

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Μάθε μαντικές εξισώσεις - Μπαμπούσκες μου!



 Κύρος, βάρος, αριθμοί, βαθμοί, γράμματα, καιρός, σημασία, βαρύτητα.
Πολλοί κόσμοι μα μονάχα μονοκατοικικημένοι. Πολλά συναντιούνται, είναι μεγάλος τούτος ο ουρανός κοιτώντας πάνω θα δεις, βλέμματα που ψάχνουν για ματιές, σημασία κι ενασχόληση, επιβεβαίωση και διαφυγή.

 "Εγώ είμαι ο τάδε! Ξέρω τον έτσι. Έχω αυτό. Έχω κάνει το άλλο. Έχω πάει εδώ. Έχω έρθει απο εκεί. Έχω ζήσει αυτό, κάποτε έχω πεθάνει και σίγουρα κανένας δε με φτάνει. ΚΑΝΕΝΑΣ."

 Κανένας, γιατί? ξέφυγες, μετακινήθηκες απ'το σημείο σου? Είσαι εδώ. Είμαστε όλοι εδώ. Δεν είσαι μόνο εσύ έτσι, με κλειστά μάτια κι ανοιχτό στόμα με το σάλιο να τρέχει. Δε σε βλέπω μόνο εγώ. Αλλά εσύ δε βλέπεις, κοτάζεις άλλα πράγματα στον ουρανό να λάμπουν, χάθηκαν τ'αστέρια σου, μόνο αριθμοί, βάρος, κύρος...

 "Πόσο ζυγίζει ο λόγος σου? Από που κατάγεσαι? Ποιός είναι ο βαθμός σου? Έισαι? έχεις? Σκάσε! Λέγε! Γνώριζε τη θέση σου, κατώτερε! Ξέρεις τι δρόμο περπάτησα για να φτάσω εγώ εδώ?"

 Μόνο όσα κοιτάς εσύ. Μόνο τα μάτια σου, μόνο για τα μάτια σου. Κι άμα κάποιος, όχι, ούτε καν κάποιος, ακόμα κι αυτό που κοιτάζει κάποιος αν, μπει μπροστά από αυτό που κοιτάζεις... Θάνατος εξοστρακισμός στην πυρά και διαγράψτε το ότι έζησε. Ακόμα κι αν έπρεπε να δεις για λίγο αλλού για να μη χτυπήσεις πουθενά, γιατί πουθενά δε πήγες και πουθενά δε βλέπεις...

 "Ω!Μα κοίτα τι φοράει. Χριστέ μου πως βρωμάει.. Συγνώμη, αχ καλέ που θέλω και συγχώρεση απ'τα μούτρα σου τα κακάσχημα, μπορείς να πας κάπου πιό δίπλά να'σαι σιχαμένος γιατί μου χαλάς την αισθητική? Αυτό που βλέπεις δεν χτίζεται σε μιά μέρα."

  Αν δεν είμαι του είδους σου ενοχλώ. Ναι, συγνώμη είδος, ΚΑΙ εσύ το διάλεξες μαζί με άλλους. Φέϊς κοντρόλ. "Είναι χτυπημένο το πακέτο μήπως? Να το αλλάξουμε αν ναι." Φόρα όσα ρούχα θες η γύμνια σου δε κρύβεται, δε σε φαντάζομαι (!), σε βλέπω μπαμπούσκα (!!). Βλέπω πίσω απ'τις περούκες τις επεμβάσεις και τις μπογιές. Μιά απρόσωπη μπαμπούσκα, δεν έχει άλλες μέσα, έξω είναι. Μέσα είναι κούφια, διψασμένη για... άντε βρες το τώρα για την καθεμιά..

Μπαμπούσκες μου συγνώμη μα το ξέρετε κι εσείς. Σας θυμίζω την αλήθεια και είμαι αναιδής. Μα μου τη θυμίζετε κι εσείς όταν το μυαλό μου κάνει στην μπάντα γούστο κι εκτίμηση για ηθική, όταν αναβλύζει ό,τι απωθώ κάθε ένστικτο μου που μαζί του διαφωνώ.


 "Άνθρωπος των πανεπιστημίων, επιστήμων της γραφής. Πες μου σχολείο, δάσκαλο, βαθμό και θα σου πω τι θα μου πεις. Δες έχεις εκείνο, δεν έχεις αυτό? Πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί και βρες αυτόν και βρες αυτήν και πες πως είσαι απο μένα. Μαρτύρια για το μελλόντικο τίποτα σου, απο μένα κερασμένα."

 Ζεις ακούς διαβάζεις κάθε αλλουνού βίωμα κι εμπειρία. Τόσο μεγάλη του φόβου είσαι ιδιοφυία. Παχαίνεις, αφού ταϊζεις τον εαυτό σου ίσως υπερπλούσια. Πεθαίνεις, αφού όλα αυτά σου είναι ανούσια. Ωραίές λέξεις παραδείγματα κι επιλεκτικά καλή μνήμη,θαυμαστές που ήρθαν φύγανε και τώρα τι σου'χει μείνει?

 Ο ουρανός είναι τεράστιος δεν έχει παντοτε αστέρια. Κι όταν δεν έχει μη θλίβεσαι. Μα αναρωτήσου. Κοιτάς σωστά, πρέπει να κοιτάς? Κοιτάζοντας κρύβω τη θέα κάποιου άλλου? Όσο υπάρχουν αστέρια στον ουρανό θα τα κοιτάμε. Μαζί με συνανθρώπους μας, που τους εκτιμαμε.

Παύλος - vlospa

Δεσμά - Άδεσμα - Παράδεσμα - eδεσμα κι έδεσμα


 Ζωή. Διάλεξε τρόπο. Ζωής. Κι ακολούθησε τον. Βάλε τα δεσμά σου. Σπάστα. Βάλε άλλα, ξανα σπάστα, βάλε κι άλλα, μη σπας τίποτα, σπάστα όλα. Όλα? Χμμ...

  Στηρίζομαι σε όποιον με στηρίζει κι υποστηρίζει. Γονείς της καταπίεσης και των δικών τους ανεκπλήρωτων πόθων. Φίλοι/ες του κέρδους οποιουδήποτε τρόπου. Σύντροφοι της δίψας για κάθε γεύση που θα δροσίσει για λίγο το λαρύγγι που ουρλιάζει σιωπηλά καθημερινά.

 Δε στηρίζομαι πουθενά. Ίσως ούτε σε εμένα, περπατάω και παραπατάω μα δε τα παρατάω.. Δεν είμαι δεμένος πουθενά και με κανέναν. Ίσως ούτε με εμένα, άρα και πάλι δεμένος. Με το τίποτα.


 Στηρίζομαι σε αντικείμενα μόνο. Είναι άψυχα, δεν έχουν κάποιο προσωπικό όφελος από εμένα! Με εξυπηρετούν, εγώ διαλέγω εκείνα κι όχι αυτά εμένα. Ο ορισμός των αόρατων δεσμών που έθεσα και μου έδεσα ο ίδιος.


 Μόνο ιδέες! (Κι όταν δε τις κατανοώ, σύμβολα, μόοονο σύμβολα!) Άυλες. Αυτούσιες. Λογικές και παράλογες. Με βάση και χωρίς. Με μία εξήγηση ίσως και σαφή, με άπειρες κι ασάφειες. Διάφοροι κύρηκες, διάφοροι ναοί. Ένας θεός που μίλησε για μένα, για άλλους σαν κι εμένα πολύ πριν από εμένα! Αόρατα δεσμά.


 έδεσμα. Ένα μιξ όλων μαζί ή και λίγων απ'όλα. Το κρεμμύδι ΔΕΝ θα έπρεπε να σε ενοχλεί όταν ήδη μυρίζει ο πισινός σου, όταν τα βρακιά σου είναι πιο λερωμένα απ'τη φωλιά σου. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, πότε το έτσι και πότε το αλλιώς. Πάντοτε σταθερό? Η σιγουριά. Αυτή η ατσαλένια αυτοπεποίθηση κι εντύπωση για τον αλάνθαστο τρόπο σκέψης και πράξης. Αμφιβολία? Καμία. Δε χωράει. ΜΟΝΟ ΕΓΩ! Περιθώριο βελτίωσης? Ίσο με το ενδεχόμενο εξαθλίωσης. Περηφάνεια παράνοια και μιά λέσχη στην αφάνεια της αφρόκρεμας του βούρκου.


 Μη στηριχτείς πάνω μου! Στηρίξου σε αυτό που μόλις έγραψα. ΜΗΝ στηριχτείς πάνω μου. Δε θέλω απαιτήσεις, καταβάθος και καταλάθος πάθος, ίσως ούτε εσύ να θες. Αν το αξίζεις και μπορώ θα σε στηρίξω και χωρίς να το επιδιώκω! Χωρίς να το δεις. Χωρίς να το ζητήσεις.


Παύλος - vlospa